23 Pustynia

H uncwoci siedzieli w dormitorium. Była sobota, do meczu pozostały ledwie dwie godziny. Pogoda prezentowała się wręcz wyśmienicie – wysoko na niebie świeciło jasne czerwcowe słońce. Błonia w dużej mierze okupowali wylegli na nie uczniowie, spragnieni świeżego powietrza oraz przyjemnego, ciepłego wiatru. Przez okno z łatwością dostrzegało się srebrzystą taflę jeziora, której lustrzane brzegi co chwila mącili pluskający się przy brzegu hogwartczycy. Naczelni rozrabiacy Hogwartu nie korzystali z uroków wolnego poranka. Woleli przesiadywać w dormitorium i dopinać na ostatni guzik przygotowywany przez ponad dwa tygodnie plan. Wykazali się niebywałą jak dla nich cierpliwością, jednak tym razem czuli się osobiście dotknięci. – Zastanówmy się, czy aby na pewno mamy rację. Później nie będzie odwrotu – powiedział Remus, spoglądając ze zmarszczonym czołem na spoczywający przy łóżku, skrzętnie zawiązany wstążeczką woreczek. – Remi, tu nie ma co już się zastanawiać – burknął Syriusz, a w jego oczach lśniły niebezpieczne ogniki. – Ale skoro dzięki temu poczujesz się lepiej... – Poczuję. – Zgoda. Więc po pierwsze: na Verze najpierw zastosowano zaklęcie Corruus, które ją ogłuszyło, a następnie Vincius, które ją związało. Obu nauczyła nas Atropos. – Po drugie: w Hogsmeade podsłuchaliśmy, jak Necho skarżyła się na próbę zrzucenia na nią winy przez Atropos. Profesor Necho jest półkrwi, a Atropos to mugolaczka. Świetny sposób, żeby kogoś wrobić  – wtrącił James. – Po trzecie: Ladon przyparł Atropos do muru i dlatego musiała działać szybko. Czuła się zagrożona – dodał Peter, zaciskając dłonie w pięści. – Po czwarte: jako nauczyciel ma nie tylko dostęp do łodzi, ale i może poruszać  się po zamku o każdej porze. Dziwnym trafem nigdy te stare łódki się nie zatrzymywały, a zrobiły to w tym roku. Akurat, gdy Atropos znalazła się w Hogwarcie – kontynuował Syriusz. – Po piąte: ona zachowywała się podejrzanie i strasznie dużo zapominała. Dumbledore nie zatrudniłby takiego nauczyciela, musiała nakłamać w dokumentach – pewnie stwierdził Peter. – Po szóste: widzieliśmy ją tej samej nocy, kiedy Vera została napadnięta. Dość dziwny zbieg okoliczności – z przekąsem powiedział James. – Po siódme: prosząc o sprawdzenie różdżki profesor Necho, Atropos liczyła, że spotka się z odmową. To miało być tylko przedstawienie – zakończyła Canicula Wszyscy czterej obrócili się w stronę wejścia. W progu stała Cannie, opierając się o framugę. Przywitali ją uśmiechami, zadowoleni, że wreszcie pogodziła się z tym, co się wydarzyło. James nie mógł zrozumieć, czemu przyjaciółka uparła się, by siebie obwiniać o to, co przydarzyło się Verze. Mimo wszystko chłopak odczuwał respekt dla wytrwałości i opieki, jakimi Canicula otoczyła pannę Lewis, gdy ta tylko opuściła skrzydło szpitalne. W dodatku Berta Jorkins nagle przestała choćby słowem wspominać o Verze, czy czymkolwiek z nią związanym. Potter nie był pewien, co zrobiła Cannie, ale wydawało się oczywistym, że Berta obawiała się Caniculi. Czasami patrzyła na nią wręcz z lękiem, co zdziwiło Jamesa. Nie sądził, by ktokolwiek musiał obawiać się jego przyjaciółki, jednak nigdy też nikt, tak jak Jorkins, nie zalazł White za skórę. – Macie rację, chyba to rzeczywiście ona odpowiada i za zatrzymanie się łodzi, i za napaść na Verę – przyznał wreszcie Lupin. – Ale zupełnie nie rozumiem czemu? – Szczerze, mnie to nie interesuje – wysyczała ze złością Cannie. – Jakoś wolę się nie paprać w jej głowie. – Więc skoro wreszcie wszyscy się zgadzają, w drogę – powiedział Syriusz, wstając. – Właśnie, miło byłoby zdążyć jeszcze na mecz. – Istnieje szansa, żeby Gryfoni dostali się do finału? – zapytał Peter. – Musiałby stać się cud – przyznał James i poklepał przyjaciela po ramieniu. – Ale dzięki, Peter, wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. ~*~  James wyglądał zza węgła, wyczekując właściwego momentu, a pod jego koszulą niewielkie wybrzuszenie nieustannie się wierciło. Drugie piętro nigdy nie było bezpieczne dla żadnych szkolnych rozrabiaków, bo roiło się od zawsze chętnych do wlepienia szlabanu nauczycieli. Jednak Huncwoci nie mieli w zwyczaju poddawać się bez względu na to, jak beznadziejna wydawała się sytuacja. Tak więc James czekał, choć niewątpliwie jego cierpliwość była już na wyczerpaniu. W takich chwilach Potter naprawdę żałował, że matka nie podzieliła się z nim pokładami swojej, wydawałoby się nieskończonej, cierpliwości. Drzwi wreszcie otworzyły się. Najpierw wyszła wyjątkowo zasmucona i jakby nieco zawstydzona Canicula. Jednak, gdy tylko zauważyła spojrzenie Jamesa, pościła mu oczko. Zaraz za nią podążała zaaferowana Leta Atropos. Wyglądało na to, że kobieta chciała udać się na mecz quidditcha, ale najwyraźniej, nim zdążyła wyjść, jej uwagę zajęła uczennica. Zgodnie z planem Cannie poprowadziła nauczycielkę korytarzem, po chwili znikając z pola widzenia Jamesa. Potter obejrzał się na Remusa i dał znak, że droga wolna. Zbliżyli się pod drzwi gabinetu i ponownie czekali w umówionym miejscu. James przestąpił niecierpliwie z nogi na nogę. Usłyszeli jakiś hałas. Ktoś najwyraźniej szedł korytarzem. Potter zmarszczył brwi; nie przypominał sobie, by Peter miał aż tak ciężki i powolny krok. Zza załomu wyłonił się idący raźnym krokiem Radamantys Ladon. Mężczyzna minął ich, a skraj jego szaty otarł się o pelerynę-niewidkę. James wstrzymał oddech. W przypadku tego nauczyciela nigdy nie był do końca pewny, że ojcowski dar dostatecznie kryje go przed przeszywającymi oczyma Ladona. Tym razem Ladon również zmierzył miejsce, w którym stali, niezwykle dokładnym spojrzeniem, nic jednak nie zauważywszy, okręcił się z powrotem i ruszył przed siebie. Jego szata delikatnie falowała za nim, przypominając skrzydła. James odetchnął z ulgą. Nie minęło wiele czasu, a na korytarzu pojawił się zdyszany, ale dumny Pettigrew. Jedną z dłoni miał mocno zaciśniętą, jakby coś w niej ukrywał. Potter pokręcił głową z politowaniem. Oczywistym było, że jedno spojrzenie na chłopaka wystarczyłoby, by wiedzieć, że coś kombinuje. Mieli jednak szczęście, bo miecz quidditcha oznaczał, że znacząca większość hogwartczyków znalazła się na stadionie. Peter, przechodząc koło gabinetu nauczyciela obrony przed czarną magią, upuścił na podłogę niewielki, prosty klucz. Przedmiot po chwili zniknął, jakby nigdy nie został porzucony, a Pettigrew oparł się o ścianę obok starej, zardzewiałej zbroi, nadepnął na sznurówkę, rozwiązując ją i uważnie rozglądał się po korytarzu. Potter rozejrzał się raz jeszcze, a stwierdziwszy, że w polu widzenia nie znajdowało się żadne zagrożenie, wcisnął klucz do zamka. Mechanizm ani drgnął, na czole Jamesa zaperlił się pot. Potter rzucił Remusowi przerażone spojrzenie. Lupin zachował jednak zimną krew, wyciągnął dłoń i nacisnął klamkę, a drzwi... ustąpiły bez problemu. Chłopcy weszli do środka, przymykając za sobą wejście. Znaleźli się w dość przestronnym gabinecie o wielkich, wysmukłych oknach. Wszędzie wokół walały się pergaminy, pootwierane księgi, jakieś dokumenty i mnóstwo przedmiotów, których przeznaczenia James nie znał. Pokój prezentował się gorzej niż dormitorium Huncwotów po imprezie, co mocno dziwiło. Potter zachodził w głowę, jakim cudem Leta Atropos jest w stanie odnaleźć się w panującym tu chaosie. – Rany, ona jest niemożliwa – burknął James, wyglądając przez okno. – Żeby zapomnieć zamknąć drzwi? Myślałem, że rzuciła jakieś zaklęcie i zamek zostaje zamknięty zaraz po tym, jak ona opuszcza gabinet, a tu taki zawód... – Nie narzekaj, to dopiero początek – odparł Remus. Potter pokiwał głową, zrezygnowany. Sięgnął pod koszulę i wyjął spod niej wyjątkowo niezadowolone stworzonko o długim, różowym ryjku. Zwierzę spróbowało ucieczki, poruszając zawzięcie noskiem, jednak Jamesowi udało się je utrzymać. – Uważaj z nim. Jeżeli ten wąchacz wymknie się tutaj, małe szanse, że uda nam się go odciągnąć od przetrząśnięcia całego gabinetu – upomniał go Lupin – A teraz przelewituj go. Potter powiedział cicho Wingardium Leviosa, a wąchacz uniósł się w powietrze, wierzgając dziko łapkami, pod którymi nie było już bezpiecznego podłoża. Remus otworzył wysokie okno, wpuszczając powiew świeżego powietrza do gabinetu. Stworzonko zapiszczało przeraźliwie, gdy znalazło się kilkanaście metrów ponad ziemią. James podszedł do okna, wspiął się na parapet, wychylił i ostrożnie prowadził zwierzę w górę. Chwilę przed tym jak wąchacz znalazł się na wysokości szóstego piętra, okno otworzyło się i wyjrzał z niego zaciekawiony Syriusz, który odebrał zwierzę od Pottera. Black na chwilę zniknął, a  po chwili pojawił się ponownie. Uniósł kciuk do góry. Na umówiony sygnał Remus podał Jamesowi pierwszą łajnobombę, a później kolejną i kolejną. Jedna za druga wlatywały do gabinetu, a po chwili do nozdrzy chłopaków doszedł nieprzyjemny zapach. – Może wystarczy? – zapytał James, krzywiąc się. – Trzymaj, ta jest ostatnia – odpowiedział Remus, podając przyjacielowi łajnobombę. – Pośpiesz się, pierwsi kibice wracają. Wygląda na to, że Puchoni przegrali.  Rzeczywiście na błoniach pojawiało się coraz więcej postaci, wśród których można było dostrzec żółte barwy domu Helgi Hufflepuff. Przed nimi ciągnęła się jeszcze długa droga do zamku. – Coś szybko im poszło – jęknął James, gdy tylko ostatnia łajnobomba trafiła do miejsca przeznaczenia. – Tak, James ruszaj się, mamy coś jeszcze do załatwienia. Potter zeskoczył z parapetu, zamknął za sobą okiennice i udał się jak najszybciej do drzwi. Przed opuszczeniem gabinetu James zarzucił na Remusa i na siebie pelerynę-niewidkę, po czym otworzył drzwi, rozejrzał się i wyszedł. Wciąż stojący pod ścianą Pettigrew kiwnął głową, zauważając, że przyjaciele zakończyli swoją część, zawiązał sznurówkę i ruszył dość szybko korytarzem. James i Remus poszli śladem Petera, ale zamiast skierować się w dół schodów, do holu, ruszyli w górę. Biegli ile sił w nogach, by jak najszybciej znaleźć się na szóstym piętrze. Mijane obrazy pytały, skąd taki pośpiech, jednak żaden z chłopaków nie miał czasu na odpowiedź. Musieli zdążyć na czas, a tego zostało niewiele. Na czwartym piętrze skręcili w ukryte za starą zbroją przejście i ruszyli ciemnym korytarzem. Remus mruknął cicho Lumos, by rzucić nieco światła na drogę przed nimi. James ściągnął pelerynę-niewidkę i wepchnął ją do przewieszonej przed ramię torby. Potter nigdy nie przepadał za tym tajemnym przejściem, bo zdawało się ciągnąć w nieskończoność i było pogrążone w egipskich ciemnościach. Jednak wreszcie w bladym świetle różdżki zamajaczyło przed nimi coś, co przypominało drzwi. W rzeczywistości była to tylna część portretu Elfridy Clagg. James odetchnął, zadowolony, że wreszcie dotarli do celu. Pogłaskał drewnianą powierzchnię delikatnie, a portret odchylił się, ukazując drogę na zewnątrz. – Co wam tak długo zajęło? – powitał ich zniecierpliwiony Syriusz. – Zaraz będą w zamku, a musimy jeszcze zdążyć stąd prysnąć. Potter wyszedł z tajemnego przejścia, rzucając przyjacielowi przepraszające spojrzenie. Za nim gramolił się Remus, w dłoniach ściskając niewielki mieszek. – W ogóle nie wiem, czemu nie mogliście dać mi od razu tego proszku – burknął Black. – Bo próbowałbyś sam rzucić zaklęcie, a to zły pomysł – odpowiedział Remus. Syriusz rozejrzał się raz jeszcze wzdłuż korytarza i nie zauważając nikogo, kiwnął głową. Remus stanął pod drzwiami jednego z gabinetów i wysypał zawartość mieszka. Piasek spadł na podłogę, mieniąc się złociście. Chłopcy przez moment przyglądali się krytycznie substancji, po chwili odsunęli się kilka kroków, unieśli różdżki i poruszyli nimi, kreśląc koło i szepcząc ciche słowa zaklęcia. Przez moment spoglądali na spoczywający na podłodze piasek. Gdy James chciał już powiedzieć, że coś musieli spartolić, dogonił ich zdyszany Peter. Chłopak był cały czerwony i potwornie zasapany, jednak na jego twarzy malowała się duma. Wyciągnął dłoń, w której tkwił niewielki, srebrny, okrągły medalik z wyprawioną literą A. Syriusz wziął przedmiot od Petera i przez chwilę wpatrywał się w niego. Pettigrew, pochyliwszy się, oparł dłonie na kolanach, dysząc ciężko. – A może zerkniemy, co...? – zapytał Black. Nim skończył formułować pytanie, piasek na podłodze zaczął unosić się, falować i powoli acz nieustannie zwiększać swoją objętość. Huncwoci z zafascynowaniem wpatrywali się w skrzące się złociście ziarenka. Jednak po chwili piasek rozsypywał się już na wszystkie strony, w zastraszającym tempie zasypując korytarz. Huncwoci nie zamierzali czekać dłużej, rzucili się do ucieczki. Nagle Syriusz zatrzymał się, odwrócił i cisnął za siebie medalik. Fala pisaku połknęła go chciwie i pognała wprost na Huncowtów, którzy ponownie umykali w kierunku tajemnego przejścia. James, który dobiegł pierwszy, odchylił ramę i wbiegł do środka, za nim podążyła reszta. Żaden nie ważył się zatrzymywać. Wciąż pozostawała jeszcze jedna część planu do zrealizowania. Tymczasem korytarz na szóstym piętrze zamieniał się w pustynię, tworząc ruchome piaski i kłując ramy portrety Elfridy Clagg. Czarownica w ramach spała w najlepsze, nie zwracając uwagi na to, co dzieje się wokół niej. Na jej ustach malował się delikatny uśmiech. ~*~ Tłum hogwartczyków wciąż przetaczał się przez błonia, gdy pewne przedmioty przemieszczały się z pokoju nauczyciela obrony przed czarną magią do gabinetu Menemozyny Necho. Kilku z nich z zainteresowaniem śledziło tor lotu tych dziwnych obiektów latających, jednak ostatecznie nie uznali tego za coś interesującego. Zwycięscy Ślizgoni wlekli się na samym końcu, wiwatując głośno i wznosząc wysoko w górę drużynę, która zagwarantowała im triumf. Nie zauważyli gnącej się bez powodu trawy, nikogo nie interesowało, że właśnie został potrącony przez powietrze. A biegające wesoło cztery pary stóp zupełnie nie wywołały sensacji, choć może byłoby inaczej, gdyby ktoś raczył spojrzeć pod nogi. James Potter ściągnął pelerynę-niewidkę z przyjaciół i ponownie schował ją do torby. Wyszli z opustoszałej szatni zwycięzców, której nikt nie miał głowy zamykać i czym prędzej udali się za maruderami wlokącymi się na końcu pochodu. – Ledwie zdążyliśmy – wysapał Syriusz, starając się oddychać normalnie, co nie wychodziło mu zbyt dobrze. – Aha – mruknął James, nie mając sił na wykrzesanie z siebie dłuższej wypowiedzi. – Myślicie, ze Cannie udało się zatrzymać ją dostatecznie długo pod zamkiem? – zapytał Peter z niepokojem wyciągając szyję. – W końcu to Cannie – stwierdził Remus. – Ma doświadczenie w zajmowaniu nauczycieli i uciekaniu w odpowiednim czasie. O wilku mowa. Naprzeciw nich przebijała się przed tłum dziewczyna z burzą ciemnych loków na głowie. Nie przejmowała się sarkaniem potrącanych przez siebie osób. Wykrzykiwała tylko co jakiś czas „przepraszam!” i dalej przepychała się łokciami. Cała Cannie, pomyślał James, uśmiechając się do przyjaciółki. – Tu jesteście! – wykrzyknęła na powitanie. W ramionach ściskała spokojną jak nigdy Szczotę. – Prawie na samym końcu! – Nie przesadzaj, Can – stwierdził James, przyglądając się podejrzliwie kocicy. – Co ona taka cicha? – Bo zdążyłyśmy na mecz! Potter powątpiewał, by to była przyczyna, więc rzucił Caniculi zdziwione spojrzenie. – Och, dobrze – przyznała dziewczyna. – Dostała swoją ulubioną karmę w nagrodę, spisała się dzisiaj. – Poszło bez kłopotów? – zapytał Remus z troską. – Pewnie! Chyba każdy widział, jak Atropos weszła na mecz! Spóźniona dobre dwadzieścia minut i w dodatku przewróciła się na biednego Slughorna. – Daj spokój, nie jest taki biedny. – Syriusz przewrócił oczami. – Ciągle tylko zajada się ananasami i urządza te swoje głupawe spotkania. – A w ogóle to jaka była twoja ostatnia wymówka? – zapytał z Peter. – Chyba miałem strasznie trudne wypracowanie na transmutację... a nie, to wcisnąłem mu na poprzednie. Teraz musiałem odrabiać szlaban u Kettleburna. – U Kettleburna? I on w to uwierzył? – zdziwił się Remus. – No wiesz, nie zamierzałem pozwolić mu się nad tym zastanawiać. Powiedziałem mu to po eliksirach i zwiałem na... eee... jakąś inną lekcję. – A wtedy nie podkładaliśmy bomb Filchowi? – zainteresował się James, gładząc palcem wskazującym brodę. – Chyba masz rację. Dzięki! – Syriusz klepnął Jamesa po plecach, a Potter zrobił kilka gwałtownych kroków w przód.  – Hej! Ostrożnie z tą wdzięcznością, chcę jeszcze trochę pożyć. – Nie dramatyzuj, James – stwierdziła Canicula. – A w ogóle, jaki był wynik? – zapytał Potter, a jego oczy zabłysły z ciekowości. – Dwieście dwadzieścia do stu sześćdziesięciu dla Slytherinu – odpowiedziała dziewczyna beztrosko. – Co? – James, wpatrywał się ze zdziwieniem w Caniculę. – I ty to tak spokojnie mówisz? A znicz? Kto go złapał? Chyba nie Regulus, co? – Nie – uspokoiła Pottera Cannie. – Znicz złapała Xi Ming Pei. Chyba chciała oszczędzić swojej drużynie dalszych upokorzeń, bo Ślizgoni dzisiaj byli nie do pokonania. Żałujcie, że tego nie widzieliście. Ciriana... – Daj spokój, nie chcemy słuchać hymnów pochwalnych na cześć Ślizgonów – uciął szybko Syriusz. Ręce wciskał w kieszenie. Pozwolili prowadzić się kordonowi uczniów, którzy zmierzali ponownie do zamku. ~*~ Huncwoci siedzieli właśnie na kanapie w pokoju wspólnym. Gryfoni nie mieli powodów do świętowania. Wygrana Ślizgonów oznaczała, że muszą pożegnać się z wygraną. Jedyne, na co mogli jeszcze liczyć, to trzecie miejsce, jednak nikt w Gryffndorze nie uważał, by był to jakikolwiek triumf. Ostatnie dwa lata ciągle wygrywali, więc tak nagłe zepchnięcie w rankingu stanowiło niemiłą odmianę. – W sumie, czemu nie poszliśmy na zewnątrz? – zapytał Peter. – Przecież sobota jeszcze się nie skończyła, a dziś jest taka ładna pogoda. – Bo czekamy, Pete – mruknął Syriusz, wyciągając się wygodniej na kanapie. – Syriusz chciał powiedzieć, że jesteście leniami – wyjaśniła Cannie, głaszcząc śpiącą na jej kolanach Szczotę. – W takim razie ty też. – Wyszczerzył się James. – I wcale się tego nie wstydzę – odparła. Zapadła cisza. Przez otwarte na oścież okno do pokoju wlatywało ciepłe, przyjemne powietrze. W oddali świergotały ptaki. Tak, to zdecydowanie wyjątkowo piękna sobota. – Myślicie, że zrobią to jeszcze dzisiaj? – zapytał James, przeciągając się. – Trudno byłoby nie zauważyć jakiejś tony piachu na korytarzu – powiedział Black z sarkazmem. Portret odchylił się. Do pomieszczenia weszła Alex Wilson, przyjaciółka Lily Evans. James śledził dziewczynę z zaciekawieniem. Rzadko zdarzało się, by ktoś wolał siedzieć sam w dormitorium, zamiast na błoniach z kolegami. – O, hej – przywitała się Alex. – Nie spodziewałam się, że was tu zastanę. – Cześć – odpowiedzieli leniwie. – Słyszeliście, co stało się na szóstym piętrze? – zapytała dziewczyna podejrzliwie. Huncwoci oraz Canicula spojrzeli po sobie. Wszyscy pokręcili głowami. – Ktoś zamienił cały korytarz w pustynię – kontynuowała Alex. – Profesor Necho strasznie się wściekła, jeszcze nie widziałam jej aż tak złej. Podobno po usunięciu piasku, znaleziono medalik profesor Atropos. Naprawdę nie macie z tym nic wspólnego? – Byliśmy na meczu – odpowiedział James, uśmiechając się niewinnie. – Chyba nie sądzisz, że potrafimy się rozmnożyć? Alex zmarszczyła czoło i przekrzywiła głowę, jednak już nie naciskała. – Profesor Atropos zarzeka się, że to nie jej wina, ale sporo osób widziało wylatujące z jej pokoju łajnobomby akurat kiedy wracaliśmy z meczu. Chociaż Atropos rzeczywiście przyszła później i wyszła wcześniej... No, ale w każdym razie mają sprawdzić jej różdżkę. – Naprawdę? – James musiał się naprawdę postarać, by udać zdziwienie. – Tak.  Miałam wziąć tylko z dormitorium pergamin i notatki Lilki. – Alex wstała i obrzuciła ich jeszcze jednym podejrzliwym spojrzeniem. – Naprawdę nie macie z tym nic wspólnego? Syriusz przewrócił oczami, James westchnął ciężko, Peter zakrztusił sie żelką, a Remus tylko pokręcił głową. Cannie natomiast najwyraźniej postanowiła puścić uwagę Alex mimo uszu i w najlepsze głaskała Szczotę.  12.08.2014: rozdział zbetowany przez Degausser.