25 Ogrodnik

W akacje jeszcze nigdy nie zleciały Remusowi tak szybko jak tegoroczne. Praca, którą zawdzięczał matce, pochłaniała całe dnie, sprawiając, że gdy przychodził do domu, jadł kolację i jedynym, na co miał ochotę, było rzucenie się na łóżko i zaśnięcie. Kiedyś lato mijało niemiłosiernie powoli, zdając ciągnąć się w nieskończoność, tak że Remus z wyczekiwaniem wypatrywał pierwszego września. Jednak wciąż tęsknił za przyjaciółmi, którzy wyjeżdżali w różne części kraju lub rodzice uważali ich za zbyt młodych, żeby pozwolić na podróże w co odleglejsze miejsca. Gdy Lupin zaczynał pracę w posiadłości pani Smeaton, nie sądził, że będzie aż tak wyczerpująca. Cóż trudnego mogło kryć się w zawodzie ogrodnika? Gdy jednak okazało się, że majątek został świeżo nabyty, a ogród wyglądał, jakby nie skalała go ręka człowieka przez co najmniej dwadzieścia lat, Remus zmienił zdanie. Trzeba było mnóstwa wysiłku, by poprzecinać drzewa i krzewy, doprowadzić trawnik do stanu wymagań właścicieli oraz wykarczować liczne dzikie drzewka wszędobylsko rozrastające się wokół pokaźnego dworku. Matka powiedziała Remusowi, że panienka Elżbieta otrzymała ziemię i dom od ojca, któremu ostatnio powodziło się nadzwyczaj dobrze i najwyraźniej żywił nadzieję, że posiadając dom, jego córka wreszcie się ustatkuje. Kiedy chłopak zapytał, dlaczego więc nie zatrudniono ogrodnika oraz innej obsługi z prawdziwego zdarzenia, Ambrozja wspomniała nieśmiało, że państwa nie stać na aż takie luksusy. Pracodawczyni Lupinów wcale a wcale nie wyglądała na miłą, czy choćby sympatyczną osobę. Elżbieta była rozpuszczoną starą panną, jednak tego Remus nie przyznałby otwarcie. Najstarsza latorośl państwa Smeaton urodziła się, gdy jej ojciec zaczął odnosić pierwsze sukcesy handlowe, więc nie dotknęła jej nigdy żadna bieda. Przez długi czas pozostawała jedynaczką, dlatego też rodzice rozpieszczali ją, pokładając w niej wszelkie nadzieje na przyszłość. Stara pani Hughes zwykła mówić, że dziewczynie się w głowie poprzewracało i ktoś winien jej spuścić porządny łomot. Starowinka nie raz przebąkiwała, jak upartym i przebiegłym dzieckiem była panienka, choć pani Lupin starała się jej przerywać, obawiając się o posadę.   W te wakacje zmieniło się coś jeszcze. Otóż James wcześniej wrócił z wakacji i zupełnie nie miał co ze sobą zrobić. Mówił, że udało mu się nakłonić rodziców do zgody na kilka podróży do kolegi, choć Remus wątpił, że państwo Potter wiedzieli, gdzie znikał ich ukochany jedynak. Bowiem James jak nigdy spoglądał na zegarek, pojawiał się po obiedzie i zawsze znikał w porze kolacji. Taka punktualność w szkole była dla Pottera nieosiągalna mimo szlabanów i karnych zadań, a teraz nagle okazywała się możliwa. Według Remusa coś tu zdecydowanie śmierdziało, jednak nie chciał ciągnąć przyjaciela za język. Gdy sierpień się kończył, większość prac w posiadłości została wykonana. Przy płocie zostało tylko kilka problematycznych drzewek do wykopania, co też stanowiło dzisiejsze zadanie Remusa. Słońce prażyło niemiłosiernie, tak że cała koszulka Lupina była mokra od potu. Mimo to zawzięcie podkopywał wyjątkowo mocno zakorzenione drzewko z zawziętością i uporem godnymi lepszej sprawy. – Remuuus, nudzi mi się – burknął oparty o płot James. Potter miał na sobie czerwoną koszulkę i wyjątkowo rażące błękitne spodenki. Z wyraźną dezaprobatą wpatrywał się w przyjaciela, chaotycznie uderzając stopą o ziemię. – Mówisz to już piąty raz dzisiaj – odsapnął Remus, z pasją skacząc po szpadlu. – Szlag, mogłoby już puścić. – Bo wy wcale nie chcecie ze mną rozmawiać – burknął zawiedziony brakiem zainteresowania James. – Peter siedzi w domu, bo podobno rodzice nie chcą go puścić, ty mnie ignorujesz, a Syriusz nie raczy odpisać na list… znowu. – Może wpakował się w jakieś tarapaty? – Tak jak rok temu? – James zamyślił się przez chwilę. – Ale teraz chyba nie ma żadnego wesela, a nawet gdyby miał, na miejscu pary młodej na pewno bym go nie zaprosił. – Nie wiem, ale w liście pisał coś, że w tym roku wybiera się na jakieś spotkanie czarodziejów czystej krwi. Liczył, że ty też się pojawisz, ale skoro jesteś tu… – Mnie nie zapraszają na takie zjazdy. Chyba chodzi o to, co tata narozrabiał, chociaż to było wieki temu. Mam nadzieję, że Syriuszowi nudzi się tam tak jak mi tutaj, jakaś sprawiedliwość musi być, nie? Do uszu chłopaków dobiegł nasilający się tętent kopyt. Przez szeroko otwartą żelazną bramę wjechało troje jeźdźców – dwie kobiety i mężczyzna. James patrzył z zafascynowaniem na konie wyciągające ciekawsko głowy w ich stronę. Jechali nieśpiesznie, prowadziła dama w ogromnym kapeluszu z pięknym, czarnym piórem. – O, masz dwóch ogrodników? – zapytała pani bez kapelusza, uważnie przyglądając się strojowi Jamesa. – Och, jak śmiesznie się ubiera ten nowy! Spójrz tylko, Nick! Mężczyzna spojrzał we wskazanym kierunku, wychyliwszy się nieco z siodła. Remus bez trudu zauważył, że jest bardzo podobny do panienki Elżbiety i cały się spiął. – Mary ma rację, chłopak ubrał się, jakby nie miał za grosz gustu. Może to jakaś moda wśród niższych klas? Im bardziej kolorowo, tym lepiej? Kogo ty zatrudniasz, Lizz?  Dama poprawiła nieco kapelusz, który lekko się przekrzywił. Remus nie mógł dostrzec twarzy panienki Elżbiety, ale miał pewność, że była zła. – Nie bądźcie śmieszni, oczywiście, że nie zatrudniłam tego dziwaka. Lupin, mówiłam ci już przecież, że nie życzę sobie, żebyś spraszał tu swoich znajomych. – Panienka Elżbieta wybaczy, James wpadł tylko na chwilę i już zamierzał iść. – Ja wcale… Remus, który zdążył podejść do Pottera, nadepnął mu na stopę. Tymczasem koń Elżbiety zaczął niecierpliwie przebierać kopytami. – Nie pozwalam, żeby więcej tu przychodził, płoszy mojego ogiera – kontynuowała Elżbieta, najwyraźniej mocno wyprowadzona z równowagi. – O czwartej przychodzi Andrew i lepiej, żeby do tej pory ten twój znajomy zniknął, Lupin. James skrzyżował dłonie na piersi, jednak tym razem nic nie powiedział, co Remus przyjął z wdzięcznością. Panienka Elżbieta należała do drażliwych osób, a praca była Lupinowi potrzebna. – Nie wiedziałam, że zaprosiłaś tego swojego księcia – zachichotała Mary, spoglądając figlarnie na Nicka, który puścił do niej oczko. – Myślisz, że dla ciebie się rozwiedzie? – Nasza siostrzyczka pewnie chciałaby zostać nową księżną Devonshire! – Przestańcie! – burknęła poirytowana Elżbieta. – Zazdrościcie mi i tyle. – Oczywiście – powiedzieli jednocześnie Mary i Nick, śmiejąc się przy tym w głos. – Czyli to po to był ci ten wstrętny kapelusz? – dobiegła chłopaków kpina Nicka Smeatona. Elżbieta pognała za bratem rozeźlona nie na żarty, a Nicholas umykał co prędzej, wciąż się śmiejąc. Było widać gołym okiem, że Elżbieta nie miała dużego doświadczenia w jeździectwie, bo kiepsko trzymała się w siodle. Mary przywarła do szyi konia i podążyła śladem rodzeństwa. – Nie musiałeś tak mocno deptać mojej stopy – burknął James. – A ta baba jest strasznie niemiła. I wiesz co? Następnym razem przyjadę tu z Peterem, żeby zrobić jej na złość. A w ogóle to niby jak taki babsztyl miałby zostać księżną? – Przez małżeństwo, James, takie zasady świata mugoli – odpowiedział Remus, spoglądając na uparte drzewko. – Gdybym był księciem, nie chciałbym takiej starej baby. – Ten książę jest po pięćdziesiątce i raczej mało prawdopodobne, że się nagle rozwiedzie. – Mugole są straszni dziwni. A właściwie, czemu nie zdjąłeś tej bluzki? Przecież się w niej gotujesz… Remus krytycznie spojrzał na przyjaciela i pokręcił głową. – No co? Serio, nie wiem, czemu tak sobie życie utrudniasz. – A jak wytłumaczyłbym te wszystkie blizny? Potter podrapał się po głowie, a następnie po brodzie, jednak nic nie wymyślił. Zabrał szpadel i spróbował swoich sił w wykopywaniu drzewek. ~*~ Gdy tylko Remus przekroczył drzwi domu, skierował się do kuchni. Był potwornie głodny i wiele oddałby za kawał soczystego, krwistego befsztyku, choć doskonale wiedział, że nie może na niego liczyć. Tuż za nim weszła matka, zamykając dawno nieoliwione drzwi na klucz. Ambrozja udała się do kuchni, położyła niewielką torbę z zakupami na szafce i zaczęła krzątać się przy kuchence. Remus sięgnął do leżącej na stole gazety. Była sprzed dobrych dwóch tygodni, jednak do tej pory nie miał czasu skończyć jej czytać. Tego dnia Lupin nie odczuwał aż tak zmęczenia, więc postanowił przejrzeć Proroka. Bez większego zainteresowania przerzucił kilka pierwszych stron, aż wreszcie dotarł do dość szalonego artykułu. A przynajmniej taki wydawał się nagłówek, krzyczący: „Prawda odkryta! Ministerstwo na celowniku!” – Mamo? – Tak? – Słyszałaś coś o zamachach w Birmingham? – Co?! – wykrzyknęła zdumiona Ambrozja, a z rąk wypadły jej talerze, rozbijając się na podłodze. – Przestań mnie straszyć, Remusie. To naprawdę nie było śmieszne. Lupin podał matce zmiotkę, przytrzymując szufelkę. – Ale ja nie żartowałem – powiedział. – W zeszłym roku, w listopadzie doszło do zamachu w Birmingham. Podobno w dwóch pubach podłożono bomby, a co gorsza teraz podejrzewa się o to czarodziei. Drżącą dłonią Ambrozja zagarnęła resztki potłuczonych talerzy i zabrała szufelkę z rąk syna. – W gazetach pisali, że to PIRA, a teraz mówisz mi, że to czarodzieje? Pewnie jakaś dziennikarka chce zdobyć sławę kontrowersyjnym artykułem i tyle. Gdyby stali za tym czarodzieje, Ministerstwo nie ukrywałoby tego. Ojciec… – Głos Ambrozji załamał się na chwilę. – Ojciec mówił, że władze czuwają również nad bezpieczeństwem mugoli. – Pewnie masz rację – przyznał Remus. – Ale nawet w szkole coś się dzieje, coś się zmieniło, kiedyś nie mówiło się tyle o mugolakach. Nie rozumiem też, czemu Prorok tak marginalnie potraktował te ataki w listopadzie. – Synku, gdyby coś rzeczywiście było na rzeczy, byłoby głośno tuż po zamachach, a nie teraz, prawie rok później. Znów stłukłam talerze – jęknęła, chcąc zmienić temat. Ambrozja wyrzuciła resztki stłuczonych naczyń, postawiła nowe i włączyła palnik, żeby odgrzać wczorajszą zupę. Po chwili po kuchni rozszedł się przyjemny zapach. Remus wciągnął bochenek chleba i pokroił na w miarę równe pajdy. Gdy matka postawiła przed Remusem parujący talerz zupy, do wrażliwych uszu chłopaka dobiegł znajomy dźwięk. Lupin odniósł wrażenie, że ktoś zatrzymał się przed ich mieszkaniem, jednak zrzucił to na przesłyszenie i zbliżającą się pełnię, która wyostrzała zmysły. Wyraźnie usłyszeli pukanie. Ambrozja drgnęła, rozglądając się po pomieszczeniu. Remus pamiętał, jak mugolska opiekunka zjawiła się w ich mieszkaniu kilka lat temu i zagroziła, że zabierze pani Lupin syna ze względu na złe warunki bytowe. Ambrozja zacisnęła dłonie, a po chwili rozprostowała je, wygładzając cienką spódnicę. – Otworzę, mamo – powiedział Remus. Pani Lupin wstała, położyła dłoń na ramieniu syna i skierowała się do drzwi frontowych. Remus spiął się, nasłuchując uważnie; w takich chwilach naprawdę nie znosił mugoli i ich służb socjalnych. Słyszał, jak matka otwierała skrzypiące drzwi, a potem bardzo zdziwił go głos, który dobiegał z korytarza. – Dzień dobry! A może dobry wieczór? No, eee, w każdym razie przyszliśmy odwiedzić Remusa. Niech pani powie, że tym razem trafiliśmy – jęknął teatralnie chłopak. – Wcześniej weszliśmy do takiego odpicowanego mieszkania, gdzie jakaś baba rzuciła się na nas z miotłą. Ale ona wcale nie latała i chyba wzięła nas za wariatów… chociaż i tak nie wiem czemu. Remus wybiegł z kuchni i zobaczył wystającą zza ramienia matki czarną czuprynę oraz błysk okularów, nie miał już wątpliwości, kto postanowił go odwiedzić. Ambrozja tymczasem wyglądała na skonsternowaną, stojąc jak słup soli i patrząc na gościa. – Jesteście kolegami Remusa? – wykrztusiła wreszcie. – Nie – odpowiedział James, wypinając pierś. – Jesteśmy jego przyjaciółmi. Ambrozja uśmiechnęła się promiennie, zagarnęła Jamesa i chowającego się za nim Petera do przedpokoju. Niedbale zamknęła drzwi, a widząc syna, powiedziała z udawanym wyrzutem: – Mogłeś uprzedzić, że zaprosiłeś przyjaciół. No, chodźcie, chłopcy. Gdybym wcześniej wiedziała, przygotowałabym coś dla was… ale to nic, jakoś postaramy się zaradzić. Śmiało, śmiało. Remus zaprosił przyjaciół do niewielkiej kuchni i wyszedł po dwa dodatkowe krzesła. Gdy wrócił, James rozsiadał się już wygodnie na swoim siedzeniu, opowiadając, jak spędził wakacje, a Peter ze smakiem zajadał zupę. Ambrozja uśmiechała się przez cały czas, słuchając opowieści Pottera, choć wiedziała, że większość została mocno podkolorowana. Nie przeszkadzało jej to, pierwszy raz od lat gościła w domu inne dzieci, w dodatku przyjaciół ukochanego jedynaka. – Ale tam mają takie dziwne, tekturowe domy, wie pani, takie z przesuwanymi drzwiami. Może kiedyś pani tam była? – Niestety, chociaż, gdy tak cię słucham, chętnie bym się wybrała. – Szkoda, ale naprawdę powinna pani pojechać. Mama mówiła, że ich klimat dobrze działa na zdrowie, chociaż ja jakoś nie zauważyłem… – James podrapał się po brodzie. – A ty, Peter, wyjechałeś gdzieś? – zapytała pani Lupin. Pettigrew zakrztusił się i zaczął głośno kaszleć. Twarz chłopaka przybrała głęboki odcień czerwieni, a zatroskana Ambrozja uderzyła go po plecach kilkukrotnie. Wreszcie Peter przestał kasłać, a pani Lupin odetchnęła z ulgą. – Nie musisz się śpieszyć, nikt cię nie goni – powiedziała, delikatnie poklepując ramię Petera. – Przepraszam – wymamrotał Pettigrew w zupę. – Byliśmy tylko na krótkiej wycieczce, nie ma o czym mówić… – Opowiadaj, chętnie posłucham. Kiedy ojciec Remusa żył, również wyjeżdżaliśmy na wakacje, bo tylko wtedy Arsene miał czas. Później przestaliśmy, więc chętnie dowiem się, co zwiedziliście. Zawsze lubiłam podróże. Ambrozja rozmarzyła się na chwilę, machinalnie wciąż opierała dłoń na ramieniu Petera, choć Remus miał wrażenie, że matka myślała o kimś innym. Nigdy nie potrafił wybaczyć ojcu tego, że zostali sami i wiele by dał za możliwość wyrzucenia wszystkiego mężczyźnie, który ich opuścił. W myślach nie raz wygłaszał Arsenowi kazania, jednak był więcej niż pewien, że nigdy nie zdobyłby się na coś takiego w rzeczywistości. – Zapomniałem, przepraszam! – jęknął Peter, prostując się nagle i sięgając do pakunku na stole. – Mama zawsze mówi, że gość powinien podarować coś pani domu i że słodycze są dobre na każdą chwilę. Proszę. – Podał paczkę pani Lupin z typowym dla siebie rumieńcem. – Och, jak miło z twojej strony. – Ambrozja, zabrawszy prezent, postawiła go na szafce i ucałowała Petera w oba policzki, sprawiając, że znów stał się czerwony. – Podziękuj mamie, wychowała wspaniałego młodego człowieka. – D-dobrze – wybąkał Peter. – Remus, a wiesz, że zostałem nowym kapitanem drużyny? – wypalił James, bujając się na krześle, które niebezpiecznie zaskrzypiało. – Powiedz, że mamy swoją wtykę wśród prefektów. Przecież wiesz, że my nie mamy szans. Potter z udawanym żalem pociągnął głośno nosem. Pani Lupin uniosła wysoko brwi, spoglądając na Jamesa i pogroziła mu palcem. – Prefekt to bardzo odpowiedzialne stanowisko, świadczące o zaufaniu, jakim dyrektor obdarzył Remusa i naprawdę nie sądzę, żebyście powinni to wykorzystywać do psocenia – stwierdziła Ambrozja, kładąc dłoń na ramieniu Remusa i lekko zaciskając palce. – Czyli Remus został prefektem! – wyszczerzył się James. – Wiedziałem, że kto jak kto, ale Remi na pewno nas nie zawiedzie. Lupin pokręcił głową, uśmiechając się lakonicznie. Ambrozja pogłaskała po głowie Pottera, wichrząc przy tym ciemną czuprynę, odwróciła się w stronę syna i powiedziała: – Remusie, nie będę wam przeszkadzać, pewnie chcielibyście trochę porozmawiać bez przyzwoitki, ale pamiętaj o naszej jutrzejszej wycieczce. – Wycieczka! Czy my również moglibyśmy się zabrać? – zapytał James, zaprzestając bujania się na krześle. Peter nagle się rozkaszlał, uderzając dłonią w mostek i rzucając Potterowi nieco przerażone spojrzenia. Jednak James najwyraźniej niczego nie dostrzegł, bo w najlepsze drążył temat. – Bo wie pani, moi rodzice ostatnio w ogóle nie mają czasu. Tata miał kiepskie wyniki i mama tylko się nim zajmuje, a z Can nie mogę się widywać, bo ciągle się czegoś doucza. – To nienajlepszy pomysł – powiedział Remus, drapiąc się po karku. – Czemu? W pomieszczeniu zapadła niezręczna cisza. Przez chwilę James nie mógł zrozumieć, o co chodziło, gdy wtem jego wzrok spoczął na kalendarzu. Następnego dnia wypadała pełnia. – Och… – jęknął James. – Ups, nie wiedziałem, że jutro pełnia. A moglibyśmy chociaż odprowadzić Remusa? – Wiecie? – wydusiła pani Lupin, opierając się plecami o szafkę. – Że Remi jest wilkołakiem? Domyśliliśmy się z półtora roku temu, nie, Peter? Pettigrew, zaskoczony, że ktoś postanowił zapytać go o zdanie, pośpiesznie potwierdził skinieniem.  Remus spuścił głowę, kątem oka obserwując reakcję matki. Do tej pory obawiał się powiedzieć jej, że jego sekret zna kilka osób więcej. Pamiętał, jak matka ostrzegała przed konsekwencjami ujawnienia, jak opowiedziała ile trudu kosztowało odpowiednie przygotowanie Hogwartu i jak wiele zawdzięczają Dumbledore’owi. Nie chciał zawieść pokładanych w nim oczekiwań, dlatego starał się możliwie dużo czasu poświęcać na naukę, nie wyróżniać z tłumu, stać zawsze w cieniu. Uznał, że tak będzie najlepiej, wtedy bał się mieć kogoś bliskiego, przyjaciela. Nie sądził też, że kiedykolwiek byłby w stanie powiedzieć komuś, kim jest, zbyt wielu ludzi traktowało go wtedy jak wyrzutka, a nawet potwora. Ambrozja przez chwilę stała skonsternowana, wreszcie na jej twarzy odmalował się słaby cień uśmiechu i coś na kształt ulgi. Podeszła do Jamesa i Petera oraz uściskała obu, a po jej policzkach skapywały łzy. – Czemu pani płacze? – zapytał Peter. – Nie chcieliśmy powiedzieć nic złego. – Nie powiedzieliście. Cieszę sie, że wiecie, że zaakceptowaliście Remusa takim, jakim jest. Teraz wiem, że ma kogoś oprócz mnie, na kim może polegać. Dziękuję, kochani chłopcy. Pani Lupin otarła oczy i wyszła z pokoju, pozostawiając chłopaków samych. James milczał jeszcze chwilę, najwyraźniej zbyt zdziwiony, by się odezwać, a Peter z rozmarzeniem spoglądał na czekoladowe ciasto, które przyniósł. – Od kiedy Cannie uczy się w wakacje? – zapytał podejrzliwie Remus, przyglądając się uważnie Jamesowi. – Od tego roku. Mówiła coś, że jej mama była bardzo niezadowolona z egzaminów końcowych i zaczęła marudzić, że Can nie zda sumów… w sumie moja mama czasami też mi tak dogryza. ~*~ Dzień chylił się już ku końcowi. Przed starą kamienicą, której północną stronę chciwie zagarnął bluszcz, skrywając liczne pęknięcia w murze, stał samochód. Małe auto należało do starszego typu, niewielkie z poprzecieranymi pokrowcami i urwanym tłumikiem nie stanowiło zbyt ciekawego łupu dla potencjalnego złodzieja. Progi powinno się wymienić kilka lat temu, bo zamalowana czerwoną farbą rdza wżarła się dosyć głęboko. Samochód zapalił za pierwszym razem, a drobna kobieta, siedząca za kierownicą, wyjechała z parkingu. Znów wyruszali w tę samą drogę, na której końcu czekała długa noc. Ambrozja mocno zaciskała palce na kierownicy, nie potrafiąc ukryć zdenerwowania. Z tyłu Remus obojętnym wzrokiem spoglądał za okno na mijane budynki i mieszkańców, patrzących na nich ze współczuciem. Lupinowie nie mieszkali w zbyt wielkim miasteczku – tutaj wszyscy się znali. Ambrozja tłumaczyła, że Remus choruje na rzadką przypadłość i co miesiąc muszą jeździć do szpitala. Znalazło się kilka osób, gotowych pomóc, jednak pani Lupin musiała odrzucić ich wsparcie, toteż niektórzy mieszkańcy uważali ją za zbyt dumną. Kilka lat temu, gdy Remus dopiero zaczynał uczęszczać do Hogwartu, pewna starsza pani zrobiła jego matce wykład na temat przedkładania próżnego honoru nad dobro dziecka. Tamtego wieczoru Ambrozja długo łkała za zamkniętymi drzwiami. Remus był niemal pewien, że znów wdział tę samą staruszkę, rzucającą karcące spojrzenia w stronę ich samochodu. Wyjechali z miasteczka dosyć szybko, o tej porze rzadko zdarzały się korki. Wjechali na prostą drogę, a w oddali malowała się ciemna ściana lasu. Remus przymknął oczy. Pamiętał ich poprzedni dom – małą chatkę w środku lasu. Wtedy lubił zapach ściółki i sosen, lubił spadające jesienią liście i przewracającego go psa. Zaraz po przeprowadzce zapytał matkę, czy nie mogliby wrócić do tamtego domu. Młody Lupin nie przepadał za schodami, za kamienicą, ani za smutną i często opuchniętą twarzą matki. Marzył, że kiedyś odkupi tamten dom i wtedy mama znów uśmiechnie się jak dawniej. Teraz Remus Lupin nie znosił lasu. Zjechali w boczną dróżkę, gdzie kończył się asfalt, za to zaczynały kocie łby. Jechali coraz wolniej, zagłębiając się w mroku. Zapadał zmierzch, przez zbite korony drzew niemal nie przenikało światło, a Ambrozja wreszcie się zatrzymała. Pierwszy wysiadł Remus i otworzył niewielki bagażnik. Sięgnął po podzwaniające łańcuchy, a następnie skierował się w stronę drzewa. Usłyszał ciche trzaśnięcie drzwiami, lecz nie zwrócił na to uwagi. Przysiadł i zzuł buty, a następnie skarpetki, zdjął cienką koszulkę i skulił ramiona. Oblał go zimny dreszcz. Ściągnął spodnie, później składając je w równą kostkę. Przeszedł go kolejny dreszcz, a na pomarańczowym niebie coraz wyraźniej prezentowała się potępieńcza, srebrna tarcza. Ambrozja zbliżyła się do syna, mocno zapięła na nadgarstkach i kostkach kajdany. Łańcuch oplatał drzewo i Remusa kilka razy, spięto go dwiema mocnymi kłódkami. Zimny wiatr z zachodu przedarł się między drzewami, rozwiewając opadające na twarz włosy Remusa. Źrenice chłopaka stały się pionowe, Ambrozja wzdrygnęła się. – Idź już – stęknął z trudem. – Wrócę o świcie – szepnęła. – Bądź dzielny, synku, kocham cię. Księżyc odbił się w oczach wilkołaka, który ryknął wściekle. Trzask łamanych kości wwiercał się w uszy, krzyk bólu krajał serce, warkot silnika zagłuszył płacz.