40 Decydujący test

I

m bliżej pełni, tym bardziej Remus się denerwował. Od miesięcy Huncwoci nie wywinęli żadnego numeru, więc postanowili wreszcie o sobie przypomnieć. Podczas ostatniego wypadu do Hogsmeade Syriusz i James kupili zapas łajnobomb, natomiast Peter wraz z Remusem zajęli się organizacją pergaminu oraz piór. Cannie udało się ubłagać Hagrida – boczącego się na Huncwotów o to, że rzadko go odwiedzali – i wreszcie byli gotowi.

Remus nie potrafił odpędzić nękającego go strachu, który wraz ze wściekłością narastał w nim z każdym dniem. Zawsze zbliżające się pełnie sprawiały, że stawał się nerwowy, że złościł się bez powodu i zupełnie nie mógł nic na to poradzić. Czuł, jakby ktoś przejmował nad nim kontrolę, jakby bestia zagrabiała coraz większe części jego życia, a to budziło w nim obezwładniający lęk.

Jedynym, co ostatnio go cieszyło, były odwołane zajęcia z obrony przed czarną magią. Co prawda SUM-y miały się odbyć w ciągu kilku najbliższych tygodni, ale większość materiału zdążyli powtórzyć. Po szkole krążyła plotka, że choroba Aikena – o której mówiło się na początku roku – przybrała na sile i nie pozwala mu już prowadzić lekcji. Remus nie potrafił w to uwierzyć, podejrzewał, że Aiken coś planuje, choć nie wiedział co.

Po południu, ledwie skończyła się ostatnia lekcja, Huncwoci przystąpili do realizacji planu. James, Syriusz i Peter zabrali łajnobomby, by umieścić je w strategicznych miejscach przy schodach wiodących do Wielkiej Sali. Aby wyjść wcześniej z lekcji, Peter wypił eliksir wymiotny, a James i Syriusz pośpiesznie zaoferowali pomoc przyjacielowi. Flitwick puścił całą trójkę bez dodatkowych pytań, choć Remus dałby słowo, że – gdy Pettigrew przechodził koło nauczyciela zaklęć – widział, jak różdżka maga drgnęła, jakby rzucono czar. Ledwie opuścili klasę, Peter powinien przełknąć wywar powstrzymujący torsje. Po zastawieniu łajnobomb oraz zamaskowaniu ich czarami kamuflującymi, James, Syriusz i Peter mieli udać się do skrzydła szpitalnego i zagadać panią Cavani.

Wreszcie zaklęcia dobiegły końca. Remus oraz Cannie szybko zgarnęli swoje rzeczy do toreb, a potem opuścili salę. Podążyli do końca korytarza,  następnie na czwarte piętro, gdzie tuż za węgłem stała stara, wiecznie śniedziejąca zbroja. Opuszczona przyłbica, wielka tarcza z godłem Hogwartu oraz wciąż ostry miecz odróżniały ją od innych pancernych strażników. Canicula westchnęła, krytycznie przypatrując się rycerzowi. Wreszcie zaczęła badać dłońmi fakturę puklerza, a po chwili natrafiła na miejsce, gdzie metal ustępował pod naciskiem. W końcu w ścianie obok cegły rozstąpiły się, ukazując wąskie przejście, w którym bez zwłoki zagłębili się Cannie wraz z Remusem.

– Nie znoszę tego tunelu – mruknęła Canicula i potknęła się o wystający kamień. – Ugh, on chyba też za mną nie przepada.

– Trzymaj różdżkę trochę wyżej, będzie lepiej widać – odmruknął Remus.

– Dzięki, mamo – burknęła Cannie.

Resztę drogi pokonali w milczeniu. Remus nie miał ochoty na żarty, zbyt przejmował się dzisiejszą pełnią, a nie chciał również odreagowywać niepokoju na Caniculi.

Tuż przed wylotem tunelu zatrzymali się, uważnie przyglądając się strukturze cegieł. Wreszcie Remus machnął różdżką, by ujawniła ukryty element i po chwili pojawiła się nieduża mosiężna kołatka. Cannie zastukała lekko w mur, a jego część z prawej strony zamigotała i zniknęła, ukazując niewielką wnękę, w której ukryto dwa wypchane worki.

–  No, miejmy nadzieję, że cierpliwie na nas poczekają – powiedziała Cannie, uśmiechając się do Remusa.

– Wciąż mamy dziesięć minut – przypomniał Remus, strząsając rękaw szaty. – Pójdę pierwszy.

– Prefekci przodem.

Lupin skrzywił się. Wolałby, gdyby Canicula nie przypominała mu o obowiązkach i zasadach, które właśnie łamał. Pragnął zapomnieć o tym, że dziś ponownie będzie musiał okłamać bliskie mu osoby, a dokonanie tego sprawiało mu trudność, zwłaszcza gdy Cannie tak ufnie na niego patrzyła.  Zdołał wykrzesać z siebie słaby uśmiech, wiedział, że chciała dobrze.

Worki były lekkie, więc bez problemu zarzucili je na plecy. Gdyby prowadzili je przed sobą za pomocą różdżki, nie widzieliby, dokąd idą. Gdy dotarli do wyjścia z tunelu, oboje przywarli do portretu, który znajdował się u wylotu. Słyszeli kroki uczniów, więc cierpliwie czekali na odpowiednią chwilę. Wreszcie zapanowała cisza i Remus delikatnie popchnął ramę obrazu, uchylając wyjścia.

Pierwsze piętro świeciło pustkami, najwyraźniej mieszkańcy Hogwartu udali się na kolację zgodnie z planem. Remus oraz Cannie znajdowali się na siódmym piętrze tuż przed ogromną fioletową orchideą, która wypełniała korytarz wspaniałym słodkawym zapachem. Roślina unosiła lekko liście i je opuszczała, zupełnie jakby właśnie ucinała sobie drzemkę.

Remus podciągnął rękaw szaty, spoglądając na zegarek. Wreszcie wskazówka magicznego czasomierza przesunęła się, a Cannie oraz Remus mruknęli ciche Depulso. Zaklęcia pomknęły do niewielkich lusterek, odbijając się oraz mknąc w dół wielkich schodów, przy których w strategicznych miejscach rozmieszczono ładunki z łajnobombami. Wtem z niższych poziomów dało się słyszeć wściekły wrzask Filcha:

– Wy nicponie przeklęte! Tym razem wam się nie upiecze! Jak słowo daję, zakuję wam te cholerne łapska i powieszę do góry nogami u sufitu!

Tymczasem Remus oraz Canicula skierowali różdżki na worki, przesunęli je na krawędź schodów i wysypali całą ich zawartość do góry nogami. W dół poniosła się mieszanka pociętych pergaminów oraz piór, którą potraktowano zaklęciem, dzięki jakiemu niebywale skutecznie przylepiała się do mazi pozostawionej przez łajnobomby.

Jednak Lupin wiedział, że nie będą mieli dość czasu na podziwianie efektów swoich działań. Chwycił rękę Cannie, zaklęciem przesunął orchideę i skoczył wprost w tunel. Patrząc w górę z zaskoczeniem dostrzegł, że kolejny czar trafił w roślinę, bo przejście ponownie się zamknęło. A potem w szaleńczym tempie zjeżdżał w dół, niezręcznie tuląc do siebie przeraźliwie piszczącą Cannie.

~*~

Do wieczora Remus oraz Cannie przesiadywali u Hagrida, do którego przemknęli się zaraz po spłataniu figla. Umykając tajnymi przejściami, wciąż słyszeli przeklinanie Filcha i przeraźliwie miałczenie pani Norris, a to tylko motywowało ich do szybszego opuszczenia zamku.

Hagrid powitał ich z otwartymi ramionami, wiadrami herbaty oraz gotowym alibi. W niedużej chatce na palenisku płonął ogień, a nad nim kołysał się kociołek z wodą. Młody pies z trzema głowami leżał na kapie w kącie i drzemał, jednak – gdy tylko dostrzegł przybyszów – zerwał się i rzucił do lizania. Wkrótce po nich pojawili się James, Syriusz i Peter uśmiechnięci od ucha do ucha, choć ostatni wydawał się dość blady.

– No, mam, cholibka, nadzieję, że chociaż wyszedł wam ten żart, bo Peter coś nie za dobrze wygląda. Herbatki? – zagaił Hagrid, przypatrując się Pettigrewowi.

– Wyszedł, wyszedł – zaśmiał się Syriusz. – Żałujcie, że nie widzieliście miny Filcha, gdy na nas wpadł pod skrzydłem, a pani Cavani powiedziała mu, że przez cały czas byliśmy z nią. Nawet ta jego kocica była cała oblepiona pergaminem i piórami, nie wspominając o tym, jak śmierdziała.

– No, tylko następnym razem trzeba użyć jakiegoś innego eliksiru, bo Peter za nic nie mógł przełknąć antidotum i rzygał, gdy podkładaliśmy łajnobomby i całą drogę do skrzydła szpitalnego.

– Mówiłem wam, dzieciaki, żebyście użyli zaklęcia. Coby łatwiej cofnąć efekty.

– Flitwick chyba sprawdził, czy to nie jakieś usuwalne zaklęcie. Widziałem, jak drgnęła mu różdżka, gdy chłopaki go mijali – wspomniał Remus, rzucając zaniepokojone spojrzenie w stronę okna.

Niedługo musiał udać się do pani Cavani, żeby ta odprowadziła go tunelem biegnącym pod Wierzbą Bijącą do Wrzeszczącej Chaty. Hagrid uśmiechnął się porozumiewawczo w stronę Remusa, próbując dodać mu otuchy.

– Znów musisz jechać do mamuśki, prawda? Ale nie przejmuj się, na pewno jej się poprawi.

Hagrid zagarnął Remusa swoim wielkim ramieniem i przycisnął do klatki piersiowej. Lupin jęknął cicho, gdy poczuł, że zaczyna brakować mu powietrza, a wtedy olbrzym go puścił.

– Hagridzie? – zapytała Cannie, odsuwając się od jednej z głów psa, która uparcie chciała polizać jej twarz. – Jesteś pewien, że wolno ci trzymać tego psa? Znaczy wiesz, jest uroczy, ale…

– Ma trzy głowy! – uradował się Syriusz. – Umie aportować? A jak rzucę mu trzy kijki, przyniesie wszystkie?

– Moglibyśmy go pożyczyć na kilka dni? – zainteresował się James, głaszcząc zwierzę po jednej z szyi.

Hagrid uśmiechnął się do Huncwotów i odpowiedział:

– Wicie, chyba nie bardzo mogę go z wami puścić. Ale, jak będziecie mieć chwilkę, możemy iść do Zakazanego Lasu i sprawdzić to aportowanie.

– Czyli masz go nielegalnie? – upewnił się Remus, spoglądając, jak Cannie wreszcie się poddała i została cała obśliniona.

– Hm, chyba można tak powiedzieć.

– Świetnie! – wykrzyknęli uradowani Syriusz oraz James.

– Chyba częściej powinieneś gwarantować nam alibi – powiedziała uśmiechnięta Cannie, odsuwając się od jednej z zaślinionych paszcz. – Ale nie chcę się spoufalać, wiesz, Szczota mogłaby być zazdrosna.

– Jakoś w to wątpię – markotnie mruknął Peter, a po chwili upił nieco hagridowej herbaty.

– Wybaczcie, ale muszę iść – powiedział Remus, wstając i kierując się do drzwi. – Dziękuję za pomoc oraz za herbatę, Hagridzie, ale naprawdę na mnie już czas.

– Się rozumie. – Hagrid klepnął się po ogromnych udach, wstał i sięgnął po ciężkie futro z norek. – Odprowadzę was do zamku, dzieciaki. Zaczyna się ściemniać, a nie chciałbym, żebyście mieli jakieś kłopoty z mojego powodu.

Huncwoci posłusznie wstali i razem z Cannie podążyli za gajowym. Mieli sporo szczęścia, że towarzyszył im Hagrid, bo natknęli się na wciąż wściekłego Filcha, który co prawda z siebie usunął fragmenty pergaminów oraz piór, jednak towarzysząca mu kotka wciąż pozostawała nimi oblepiona. Niechybnie Filch złapałby całą piątkę i zawlekł do jakiegokolwiek nauczyciela, żeby tym razem wreszcie ubłagać uruchomienie starych łańcuchów, które przetrzymywał w swojej kanciapie, ale Hagrid skutecznie odwiódł woźnego od wszelkich prób ukarania przyjaciół i przy okazji zapewnił, że żaden z Huncwotów ani Cannie nie mogli wywinąć mu numeru.

– Słuchaj, Filch – kontynuował tyradę Hagrid. – Pani Cavani i ja byliśmy z dzieciakami, kiedy ktoś spuścił to coś na tę twoją kocicę, a chyba nie sugerujesz, że mogli przebywać w dwóch miejscach jednocześnie, co?

– Nie, ale…

– Będziesz nas posądzał o kłamstwo? – groźnie zapytał Hagrid, pochyliwszy się lekko w stronę woźnego.

Filch jakby skurczył się w sobie, rozglądając się na boki, jednak korytarz o tej porze był pusty. Wreszcie półgębkiem wymruczał przeprosiny i czym prędzej oddalił się od olbrzyma, choć nie potrafił się powstrzymać przed kilkukrotnym obejrzeniem przez ramię.

– Dzięki, Hagridzie, jesteś wielki – powiedział James.

– Nie ma sprawy, ale lepiej już zmykajcie.

Pożegnali Hagrida, a później poszli do wieży Gryffindoru. Remus czuł się coraz gorzej, jednak dla zachowania pozorów udał, że zabiera kilka najpotrzebniejszych rzeczy na wyjazd do chorej matki. Gdy wreszcie pożegnali Cannie, odczekali, aż dziewczyna odejdzie do swojego dormitorium, a następnie, ukrywszy pod peleryną-niewidką, mieli podążyć do Wrzeszczącej Chaty. Remus opuścił przyjaciół, zmierzając do skrzydła szpitalnego.

Pani Cavani czekała na Lupina, chodząc od drzwi do drzwi i aż podskoczyła, widząc go.

– Niepokoiłam się – skarciła go, a potem dodała zaniepokojona: – Jest już późno. Wypij to, powinno trochę opóźnić przemianę, jednak nie na długo.

Remus posłusznie wypił zielonkawy eliksir o gorzkim smaku, jednak napar nieco stępił mu zmysły.

Latem słońce zachodziło późno, lecz prefekci mieli za zadanie sprawdzić wszystkie korytarze i surowo ukarać maruderów. Jedynie Lupin zwykle trzy razy w miesiącu był zwalniany z tego obowiązku. Remus nieraz zastanawiał się, czy przed jego pojawieniem się w szkole również tak sumiennie pilnowano, żeby uczniowie znajdowali się w dormitoriach o wyznaczonej porze.

To dziwne, że nikt nie pytał, dlaczego zasadzono Bijącą Wierzbę, pomyślał Remus. A w końcu to podejrzane, bo niby po co na terenie szkoły potencjalnie niebezpieczne drzewo? W dodatku w ciągu roku szkolnego co najmniej raz w miesiącu wyjeżdżam do mamy. Jak mogli się nie domyślić? Przecież wszyscy powinni już mnie przejrzeć! Tak jak ja przejrzałem Aikena.

Byli już na błoniach, ale Remus – gdy się odwrócił – mógł zobaczyć, że okna w gabinecie nauczyciela obrony przed czarną magią pozostawały zasłonięte. W ustach wciąż czuł cierpki posmak.

Pani Cavani jak zawsze dotknęła kory Wierzby Bijącej w odpowiednim miejscu, co zatrzymało drzewo przebierające gałęziami na widok ludzi. Przemknęli pod zdrętwiałymi konarami, a Remus poczuł, że działanie eliksiru słabnie. Lupin znów miał bardziej zwierzęce niż ludzkie zmysły, na czoło wstąpił mu pot, a mięśnie zaczynały palić żywym ogniem. Starał się opóźnić przemianę jak tylko mógł, co wymagało od niego nadludzkich wysiłków.

Gdy znalazł się we wnętrzu Wrzeszczącej Chaty, pani Cavani pośpiesznie zatrzasnęła za sobą drzwi. Kiedy była blisko, słyszał, jak szybko biło jej serce, udzielała mu się narastająca w niej panika. Nie winił jej za to, zresztą nawet nie miał do tego prawa. Słaniając się na nogach w bezskutecznej walce z bestią, próbował dotrzeć do łóżka, jednak upadł tuż przed nim. Głową uderzył o kant mebla i poczuł pulsujący ból, o którym wkrótce zapomniał wobec przejmującego skurczu mięśni. Zwinął się w kłębek, próbując złapać oddech, jednak niemal natychmiast tego pożałował. Zgięte kończyny rozprostowały się gwałtownie, a w pomieszczeniu głuchym echem potoczył się trzask łamanych oraz przestawiających się kości. Remus wrzasnął przeraźliwie, a wibrujący wściekle dźwięk ranił wrażliwe uszy, więc natychmiast zamilkł. Mięśnie wreszcie rozkurczyły się, przynosząc krótkotrwałą ulgę, bo wtem skóra zapiekła żywym ogniem i zaczęły ją pokrywać krótkie czarne włosy.

Nie mam siły, resztką sił pomyślał Lupin, dysząc ciężko. Dość, błagam.

Długo leżał na brudnej posadzce, wijąc się w kolejnych spazmach bólu, aż wreszcie przemiana się dokonała. Na początku nie rozumiał, dlaczego wciąż przepycha się z bestią, dlaczego jest świadom jej poczynań. Wreszcie w ciemności dostrzegł ruch, usłyszał miękkie uderzanie łap, a następnie tupot dużego zwierzęcia.

Nieufnie podniósł łeb, przypatrując się towarzyszom. Warknął rozeźlony, a następnie skulił się w kącie, nie chcąc mierzyć się z liczniejszymi przeciwnikami. Gdy podszedł do niego jeleń, wyciągnął przed siebie łapę, by odpędzić go od siebie. Rogacz usłuchał, chociaż za chwilę spróbował ponownie. Wilkołak poczuł na swojej łapie coś mokrego, a gdy spojrzał na nią, ujrzał czarnego psa, który zapamiętale go lizał. Sierści kundla uczepił się gryzoń, mocno wtulając weń różowy nosek. Wreszcie wilkołak z pewnym wahaniem wysunął się z kąta i powoli się wyprostował, lecz wciąż pozostawał czujny. Z niechęcią pozwolił zbliżyć się jeleniowi, który entuzjastycznie otarł się o niego i wesoło podskoczył.

Choć stać go było jedynie na tolerowanie nieznajomych towarzyszy, pełnia minęła znacznie znośniej niż zazwyczaj. Nie miał ochoty gryźć i demolować wszystkiego wokół, bo zbyt pochłonięty był obcymi osobnikami, a w końcu zauważył, że może stworzyć stado. Co prawda dość dziwne, ale stado. Wreszcie nie musiał pozostawać samotnym.

Rankiem ponownie zawładnęło nim przejmujące tępiące zmysły cierpienie, wypełniając je przerażającym bólem, który zdawał się nie mieć końca. W pobliżu słyszał inne, starającego się do niego podejść, zwierzęta, jednak zbyt intensywnie wił się na podłodze, by im się udało.

Nie zauważył, kiedy wyszli, ale gdy doszedł do siebie, przy nim już znajdowała się Candora Cavani z fiolką eliksiru i kocem pod ręką.

~*~

Huncwoci nie powiedzieli Remusowi zbyt wiele o pełni. Żartowali o tym, że nie był zbyt rozmowny i że się zawiedli, bo myśleli, że większy z niego kudłacz. James i Syriusz starali się obrócić wszystko w żart, jednak  zauważenie, jak bardzo wysilają się na wszystkie te dowcipy, nie stanowiło problemu. Tymczasem Peter nie chciał napomknąć słowem o ostatniej nocy, na jej wspomnienie bladł i markotniał, natychmiast spuszczając głowę. Remus uznał, że nie warto powtarzać tego eksperymentu, jednak przyjaciele zgodnie twierdzili, że byli zwyczajnie zaskoczeni, że nie spodziewali się „czegoś takiego”.

Ostatnie lekcje przed sumami obfitowały w rady nauczycieli co do formy egzaminu oraz opanowania podczas wykonywania jakichkolwiek czynności. Mówili, jak niejeden czarodziej zawalił sprawdzian jedynie ze względu na stres. Uczniowie usłyszeli również o tym, aby sprawiać dobre wrażenie – pewność siebie często potrafiła zdziałać więcej niż jakikolwiek amulet na szczęście. Pouczono ich o tym, by nie próbowali używać wspomagaczy oraz ściąg, bo będzie to surowo karane, a egzamin zostanie powtórzony.

Udając się na obronę przed czarną magią, niemal wszyscy z rocznika Huncwotów byli przekonani, że ponownie dostaną wiadomość o odwołaniu zajęć. Ku swojemu najwyższemu zdumieniu, zauważyli czekającego już na nich w klasie Charlesa Aikena wraz z postawnym czarodziejem o sumiastych wąsach oraz pokaźnej brodzie.

Remus przyjrzał się Aikenowi wnikliwie i spostrzegł, że nauczyciel faktycznie nie miał ostatnio najlepszych dni. Pod oczami belfra rysowały się głębokie cienie, policzki jakby się zapadły, a twarz z bladej stała się sinawa. Siedział przy katedrze, wsparłszy o nią rękę, na której opierał głowę. Wydawał się potwornie zmęczony i nawet pomimo wciąż wyostrzonego przez pełnię słuchu Remus ledwie słyszał, co Aiken szepce. Za to bardzo wyraźnie było słychać tubalny głos jego towarzysza.

– Charlie, mówiłem ci, że nie musisz się fatygować. – Głos czarodzieja wydawał się Remusowi znajomy, jednak przybysz stał tyłem do uczniów, najwyraźniej nie przejmując się otwartymi drzwiami. – Wizyta w Hogwarcie to dla mnie przyjemność. Wiesz, Mozzie, to moja stara przyjaciółka, ale na pewno pamiętasz, prawda?

– Jeszcze pamiętam, ale nie… – Aiken zamilkł i zamknął oczy, dopiero po chwili podjął dalej: – … nie wiem na jak długo. Gdybym miał ten ekstrakt… – westchnął, a potem powiedział coś tak cicho, że Remus nie dosłyszał. – Nie warto gdybać, prawda? – zakończył Aiken i z trudem dźwignął się z fotela.

– O, jednak będzie lekcja – powiedział James, przypatrując się nauczycielowi. – A ten drugi to kto?

– Aiken nie wygląda zbyt dobrze – dodał Syriusz, marszcząc czoło. – Może skołował kogoś na zastępstwo?

– Na ostatnią lekcję? – zapytała Cannie. – A w ogóle wy też nie wyglądacie najlepiej. Coście wczoraj takiego robili? Tylko nie opowiadajcie bajek na temat tego, jak to strasznie zakuwaliście po nocach.

– Tajemnica huncwota! – zakrzyknął James, udając przy tym, że salutuje.

– Zapraszam wszystkich – powiedział stojący obok drzwi Aiken i wykonując dłonią zapraszający gest. – Wiem, że przyzwyczailiście się do tego, że nie ma zajęć, ale na koniec jeszcze trochę was pomęczę.

Charles Aiken nigdy nie mówił zbyt głośno, jednak tym razem usłyszeli go tylko ci, którzy stali blisko. Wśród uczniów poniosły się zdziwione szepty, ale w końcu posłusznie weszli do klasy, z tradycyjnym szuraniem zajmując swoje miejsca. Aiken wrócił za katedrę, gdzie ponownie usiadł i złożył głowę na złączonych palcach.

– Dzisiejsza lekcja będzie podsumowaniem tego, czego nauczyliście się w ciągu pięcioletniego toku nauczania – podjął Aiken, który musiał użyć zaklęcia Sonorus, bo nagle jego głos stał się znacznie donośniejszy. – Poprosiłem o przyjazd mojego dawnego znajomego, Banila Assura. Banil służy w Newry, gdzie zajmuje się inwigilacją mugolskiej placówki wojskowej. Ponadto może wam opowiedzieć o zawodzie aurora, jaki to zna od podszewki.

Banil Assur uśmiechnął się do uczniów spod wielkich wąsów, podrapał łysą głowę, spojrzał nieco niepewnie na Aikena i wreszcie zabrał się za prowadzenie lekcji. Opowiadał o kilku ciekawszych przypadkach w swojej aurorskiej karierze, a następnie zachęcił do pokazania, czego się nauczyli. Z chęcią stoczył kilka krótkich pojedynków, choć każdy z łatwością dostrzegł, że daje im fory. Natomiast Remus zauważył, że Assur często z niepokojem spogląda na Aikena, który przez cały czas siedział przy katedrze i powoli pił śmierdzący czosnkiem napar. Remus nie potrafił stwierdzić, dlaczego Assur nie nakaże Aikenowi wrócić do pokoju i odchorować, zamiast męczyć się tutaj. W dodatku, gdy Remus widział, co dzieje się z Aikenem, coraz bardziej obawiał się swojej przyszłości.

– No dobrze, a teraz ostatnie pytanie – powiedział Assur, unosząc spojrzenie znad zegarka.

– Dlaczego, gdy czarodziej ginie w wypadku, mugol nie staje przed czarodziejskim wymiarem sprawiedliwości? – zapytała Ciriana, a siedząca obok niej Margarita Reverte prychnęła z niesmakiem.

Banil zawahał się zanim odpowiedział, zupełnie jakby coś mu się przypomniało. Choć nawet, gdy opowiadał o swoich aurorskich przygodach, nie opuszczał go dobry humor, teraz mina mu zrzedła. Mimo to odpowiedział, siląc się na lekki ton:

– Ponieważ wiązałoby się to ze złamaniem Międzynarodowego Kodeksu Tajności, a nikt nie ma na to ochoty, bo musielibyśmy mieć szereg dokumentów, które wykazywałyby, że skazanie mugola przez mugolski wymiar sprawiedliwości było niemożliwe. W praktyce niemal niewykonalnym jest zdobycie wszystkich tych papierków, więc zdajemy się na mugolskie sądy. Obecnie wielu czarodziejów ginie w mugolskich wypadkach i rodziny ofiar często chcą, aby sprawców osądzili czarodzieje, bo mają ich za bardziej kompetentnych. Oczywiście takie myślenie jest krzywdzące i mam nadzieję, że stać was na wzniesienie się ponad przekonania większości.

– A co z tymi, którzy zginęli zamachach? – zainteresował się Avery, krytycznie przypatrując się Assurowi.

– W każdym społeczeństwie pojawiają się jednostki z problemami psychicznymi, jednostki, które trudno kontrolować, ale nie znaczy to, że powinniśmy je likwidować – cicho odezwał się Aiken. – Jeżeli zaczniemy ingerować w życie mugoli, osądzać ich podług własnych praw, wkrótce okaże się, że znajdzie się kilku lawirantów, a oni pewnego dnia wykorzystają luki prawne i uczynią z nich swe sługi.

– Dzięki, Charlie – powiedział Banil, westchnął i podjął ponownie. – Trzy lata temu w jednym z mugolskich zamachów zginął mój partner. Nieraz zdarzyło nam się mierzyć z niebezpiecznymi czarodziejami, ale zawsze jakoś się udawało. Miał dzień wolny, poszedł do kawiarni, gdzie chciał się spotkać z narzeczoną. Spóźniła się, zobaczyła gruz, pył i okrwawionych ludzi wzywających pomocy. Na pogrzebie sam chciałem dopaść jakiegoś mugola, pokazać mu… Ale w końcu zrozumiałem, że nie mogę winy kilku wariatów przypisywać całej społeczności.

– Więc lepiej pozwolić tym „kilku wariatom” biegać po ulicy? – zakpił Sarin Avery. – Co jakiś czas słychać, jak jakiś więzień uciekł z mugolskiej paki.

– Zdarza się, że aurorom również umykają podejrzani – upomniał Banil Assur. – Kto wie, może pewnego dnia komuś uda się zwiać z Azkabanu? Nie ma więzień doskonałych.

– Dementorzy nie pozwolą nikomu uciec – hardo stwierdził Soman Avery.

– Czyżby? – ponownie wtrącił się Aiken. – W czarodziejskim świecie istnieją istoty, które potrafią stłamsić swoje uczucia, sumienie, a nawet człowieczeństwo. – Aiken przymknął na chwilę oczy i dopiero po dłuższej chwili podjął ponownie: – Dementorzy są drapieżnikami żerującymi na pozytywnych wspomnieniach. Ale co, gdy postrzeganie skazanego jest zaburzone, gdy wszystkie wydarzenia wydają się nijakie?

Charles Aiken chciał wstać, jednak zamiast tego upadł. Remus słyszał, jak nauczyciel charczał, próbując złapać oddech. Banil Assur podbiegł do Aikena i odciągnął jego dłoń, która zacisnęła się na gardle, tworząc szybko ciemniejące sińce. Assur przełożył sobie ramię Aikena za szyją, podtrzymując go w pasie drugą ręką i ruszył w kierunku wyjścia.

Nie prościej użyć zaklęcia?, zastanawiał się Remus, wychodząc z sali. Znacznie szybciej dotarłby do skrzydła szpitalnego i Aiken szybciej otrzymałby pomoc. Po co wlec go całą drogę?

~*~

Nauczyciele nie byli skorzy do wyjaśnienia, na co chorował Aiken, a Remus im się nie dziwił. Jedynym, czego się dowiedzieli, pozostawał fakt, że Aiken pod opieką pani Cavani poczuł się lepiej i został przeniesiony do swojego pokoju. Niektórzy plotkowali, że opiekę nad nim sprawował Kattleburn, bo niezwykle często pojawiał się pod gabinetem profesora obrony przed czarną magią.

Jednak Huncwoci musieli się skupić na zaliczeniu SUM-ów. Dni mijały im szybko na powtarzaniu materiału, a Filchowi na poszukiwaniach winnych obsmarowania pani Norris. Okazało się, że kotka nie wyrażała najmniejszej ochoty na kąpiel w odpowiednim roztworze, a woźny nie miał serca jej zmuszać. Być może wciąż liczył, że któryś z nauczycieli wpadnie na lepszy pomysł, ale nawet jeżeli tak było, przeliczył się.

Widząc pytania na SUM-ie z obrony przed czarną magią, Remus aż się wzdrygnął. Odnosił nieprzyjemne wrażenie, że ktoś postanowił sobie z niego zadrwić, a rozmowa przyjaciół jeszcze bardziej go zdenerwowała. Czasami chciał, żeby stali się nieco odpowiedzialniejsi i nie mówili o wilkołactwie, gdy wilkołak szedł tuż obok nich.

Usiedli pod drzewem na skraju jeziora. Dzień był wyjątkowo słoneczny, więc na błoniach wylegiwało się wielu hogwartczyków. Grupka dziewczyn siedziała w pobliżu, mocząc nogi w płyciznach przy brzegu, więc James wyciągnął znicz i zaczął go podrzucać. Remus wydobył z torby notatki z transmutacji, przygotowując się do następnego egzaminu i wkrótce przestał zwracać uwagę na to, co robią jego przyjaciele.

Wnet usłyszał, jak padło hasło „Smarkerus” i zmarszczył brwi. Spodziewał się, co wydarzy się za chwilę, jednak znów zdecydował się pozostać biernym. Nie potrafiłby ukarać przyjaciół, więc miał nadzieję, że Snape zignoruje zaczepkę, a Huncwoci szybko się znudzą.

Pobożne życzenie. James i Syriusz wstali szybko, rzucili kilka zaklęć i zaczęli podkpiwać ze Snape’a. Po chwili dołączył do nich również Peter, który prawdopodobnie chciał mieć lepszy widok. Remus zacisnął mocno zęby, pragnąc znaleźć się w innym miejscu. Wtem pojawiła się Lily Evans. James nie ważyłby się użyć wobec niej zaklęcia i Remus miał szczerą nadzieję, że jej obecność położy kres przedstawieniu. James rzucił żart i ponownie rozległy się śmiechy, które nie rozbawiły Lupina. Po kolejnej uwadze cierpliwość Snape’a została wyczerpana. Remus rozumiał, że Severus był wściekły, ale powinien zdawać sobie sprawę, że nazwanie kogokolwiek szlamą nie jest dobrym pomysłem.

Wreszcie Remus odłożył książkę na bok i wstał. Obrażona i zaczerwieniona ze złości Lily chłodno odpowiedziała Snape’owi.  James chciał ją przeprosić, jednak wtedy wyrzuciła mu, jak bzdurnie zachowuje się w obecności innych oraz odeszła.

– Coś mnie ominęło? – zapytała Cannie, która nagle pojawiła się przy Lupinie.

– Kto chce zobaczyć, jak ściągam Smarkerusowi gacie? – zapytał James, Snape wisiał w powietrzu do góry nogami, próbując zakryć szare majtki.

– Ani się waż, Jim! – krzyknęła Canicula. – Nie chcę mieć urazu psychicznego do końca życia! – dodała, a zgromadzeni gapie zaśmiali się.

– W sumie racja – mruknął James i cofnął zaklęcie.

Remus Lupin w duchu dziękował Cannie za pojawienie się.