21 Vera

K wiecień upłynął pod znakiem quidditcha, co Remus Lupin przywitał z radością. Ciągłe treningi, na które zazwyczaj chodzili we czterech, sprawiały, że jego przyjaciele mniej zajmowali się ćwiczeniami z animagii. W pewnym momencie chłopak odniósł nawet wrażenie, że ten ambitny plan został zarzucony na dobre i wreszcie mógł odetchnąć z ulgą. Nie potrafił pogodzić się z tym, że James, Syriusz i Peter tak uparcie dążyli do zostania animagami. Czy może bardziej nie był w stanie przystać na to, by podejmowali tak wielkie ryzyko tylko ze względu na niego ‒ wyrzutka. James umiał darować sobie przegranej ze Ślizgonami, uparł się, że musi to naprawić. Dlatego też starał się jak mógł przekonać do Benia Fenwicka, nowego ścigającego. Remus przyglądał się ich treningom, widział, jak bardzo chcieli wygrać, jak bardzo zależało im na wyniku. Widział też, jak mało uwagi poświęcali sobie nawzajem, widział wzajemną niechęć, która przejawiała się w drobnych gestach, widział, że w dążeniu do sukcesu zapomnieli o współpracy, o drugim czarodzieju. I odbijało się to na grze. Mecz z Puchonami miał być ich pierwszym sprawdzianem, testem postępów, jakie poczynili, lub świadectwem ich braku. Remus pozostawał świadom, że James wciąż spoglądał na Syriusza, wciąż miał mu za złe, że tak uparcie obstawał przy swoim. Potter, zupełnie jak nie on, nie powiedział ani słowa. Czyżby czegoś się nauczył? Gdy jednak przyszło co do czego, wyszło na jaw, że współpraca między ścigającymi Gryfonów układa się tylko poprawnie. Owszem, byli w stanie przeprowadzić mniej skomplikowane manewry, głównie opierające się na Giseli von Schiller, jednak nie mogło być mowy o co efektowniejszych zagraniach. Ostatecznie okazało się, że po dość długim i męczącym meczu Gryffindor wygrał. Po tej rozgrywce mówiło się wiele, że Gryfoni wygrali przez przypadek, że różnica punktów nie była zbyt duża, a przecież to George Smith, szukający Gryffindoru, załapał znicza. Poza tym Puchoni mieli poważne kłopoty ze składem. Ich pałkarz, Martin Scott, musiał nagle wyjechać do matki, która zachorowała, genialna szukająca Xi Ming Pei przebywała w skrzydle szpitalnym po tym, jak na eliksirach ktoś wysadził tuż koło niej swój wywar. Tak więc Puchoni zostali pozbawieni zarówno kapitana jak i zdolnego pałkarza, graczy na jakich opierali swoją grę. W przyspieszonych wyborach wyłoniono zastępczych graczy, jednak ci nie mogli być zgrani z drużyną, nie mogli konkurować z tymi, których zabrakło. Gryfoni jednak cieszyli się z odniesionego zwycięstwa. W domu lwa tej soboty odbyła się wielka impreza i niemal wszyscy chętnie w niej uczestniczyli. Remus postanowił nawet odłożyć pisanie eseju na numerologię i również dołączył do przyjaciół. Ledwie dwa tygodnie później miał miejsce kolejny mecz quidditcha. Tym razem Gryfoni mieli zmierzyć się z Krukonami. Po morderczych treningach, jakie na drużynie wymusił George Smith, Gryffindor wreszcie prezentował dość dobry poziom. Według Jamesa oczywiście wiele im brakowało do tego, jak grali rok temu razem z Pear,l i nie szczędził tych uwag, skierowanych niby do wszystkich. Syriusz nigdy jednak nie raczył się do tego odnieść, zazwyczaj był w takich momentach niezwykle zaabsorbowany czymś całkiem innym. Remus uważał, że takie naciskanie na Blacka zupełnie nic nie da, co próbował też wytłumaczyć Jamesowi. Z mizernym skutkiem. Mecz z Krukonami wygrali ledwie czterdziestoma punktami, co zawdzięczali tylko i wyłącznie schwytaniu znicza przez George’a Smitha. Więc to kapitan po raz kolejny musiał ratować zespół przed utratą punktów. Krótko później wiele osób zaczęło szeptać, że być może obecność Benia Fenwicka w drużynie rzeczywiście tragicznie wpływa na grę zespołu. Niektórzy posuwali się nawet do szykanowania chłopaka. Mimo to George nawet nie chciał słyszeć o wyrzuceniu Benia z drużyny i, o dziwo, nawet James wstawił się za Fenwickiem. Remus odniósł wrażenie, że Potter i Black wreszcie porozmawiali na poważnie o quidditchu i James zrozumiał powody Syriusza. Żaden jednak mu się nie przyznał, a sam Lupin również o to nie pytał ‒ zbyt dobrze wiedział, że jeżeli sami mu nie powiedzą, to nie ma większych szans na wyciągnięcie z nich tego. Na kolejnych treningach Gryfonów powoli obserwowało się pewną poprawę, z czego Remus się cieszył. W ten sposób miał przynajmniej jeden kłopot z głowy. Ostatnie pełnie Lupin przechodził wyjątkowo ciężko. Przemiany stały się niezwykle uciążliwe i potwornie bolesne, nawet bardziej niż zazwyczaj. Remus doszedł do wniosku, że to przez to, że jego organizm się zmienia. Najwyraźniej dorastanie wiązało się nie tylko ze zmianami człowieczej postaci, ale i również tej zwierzęcej. Jego kły były coraz większe, ogon dłuższy, a w głowie ciągle mąciły mu instynkty. Czasami doświadczał przeczucia, że powinien zaznaczyć terytorium, że musi go strzec za wszelką cenę i nie wolno mu wpuszczać na nie jakichkolwiek osobników. W innych wypadkach coś podpowiadało mu, że powinien znaleźć partnerkę i stworzyć stado. Dziwnie się z tym czuł, bo z jednej strony łaknął czyjejś obecności, nie chciał zostać sam, potrzebował, by ktoś przy nim był, a z drugiej obawiał się tego. Miał świadomość dwoistości swojej natury, wiedział, że nigdy nie zostanie wyleczony, nie spodziewał się też, by w niedalekiej przyszłości ktoś wynalazł cokolwiek, co mogłoby mu w jakiś sposób pomóc. Niewielu miało ochotę pracować z wilkołakami. Lupin nie dziwił się temu, w końcu czarodzieje uważali je za bestie, których należy się wystrzegać.  I mieli rację, pomyślał gorzko. ~*~ Kwiecień jawił niezwykle deszczowo i wietrznie, choć Remusowi specjalnie to nie przeszkadzało. Lubił deszcz. Dopiero kiedy przestawał padać, kiedy słońce wyglądało zza chmur, a wiatr jakby cichnął, czuł się źle, nieswojo. Bo wówczas powracały wspomnienia. Pamiętał dni, gdy był zwykłym czarodziejem, gdy nie miał na sobie piętna wilkołactwa. Pamiętał twarz ojca wtedy, zanim wszystko uległo zmianie i matkę, gdy opowiadała mu o siostrzyczce, jaka niedługo pojawi się na świecie. Pamiętał też tamten dzień. Zapach deszczu był niezwykle intensywny, w zakamarkach bielił się jeszcze śnieg, wszystko wokół spowijał zmierzch, a na nieboskłonie jasno świecił księżyc. Wtedy jeszcze nie wiedział, że to ostatnia noc, podczas której świadomie spogląda w srebrną tarczę. Remus Lupin zdecydowanie nie lubił wiosny, ani gdy przestawało padać. ‒ Myślicie, że dziś wyrobi się z materiałem? ‒ zapytał James. Szli właśnie na lekcję obrony przed czarną magią. Od jakiegoś czasu ich zwyczajem stało się zakładanie, czy tym razem profesor Amnezji uda się ukończyć przewidywaną cześć teoretyczną, czy też cały czas stracą na suche informacje. Jak na razie proporcje rozkładały się po równo. ‒ Nie, dziś nie da rady ‒ stwierdził Syriusz. ‒ Ja też tak myślę ‒ mruknął Peter, bardziej jakby było to życzenie niż opinia. ‒ Wiecie co? ‒ burknął Potter. ‒ A ja myślę, że się uwinie. To co, zakład? ‒ O co? ‒ zainteresował się Syriusz. ‒ Powiedzmy, że przegrany przez tydzień przynosi śniadanie wygranemu. ‒ No nie wiem... ‒ Zgoda! ‒ wykrzyknął Peter natychmiast. ‒ Ha! Wiedziałem, Peter, że jesteś hazardzistą! To się nazywa odwaga Gryfona. Pod klasą zebrał się już spory tłumek. Remus spojrzał na licznie zgromadzonych uczniów ze zdziwieniem. Taki natłok stanowił rzadkość. W dodatku wiele osób było najwyraźniej pierwszoroczniakami, o czym świadczył ich wzrost. Niektórzy spoglądali na starszych kolegów z prawdziwym podziwem, co lekko zakłopotało Lupina. W dodatku dopiero teraz zauważył, że tworzyli dość zwarty kordon, który wylewał się z sali. Najwyraźniej Leta Atropos przeciągnęła lekcję i stąd taki tłum pod jej klasą. Nagle ktoś przepchnął się przez zgromadzenie. Była to niewysoka dziewczynka o ciemnych włosach. Cała zapłakana, chciała najwyraźniej jak najszybciej znaleźć się z dala od tego miejsca Remus zdziwił się, widząc to. Profesor Atropos nigdy nie wyglądała na zbyt nerwową, nigdy też nie krzyczała, ani nie docinała. Co się więc musiało stać, że ta dziewczyna tak płacze? ‒ A tej co? ‒ zapytał lekko zdziwiony Syriusz, spoglądając, jak zapłakana pierwszoroczna przepychała się przez korytarz. ‒ A bo ja wiem? ‒ mruknął James, wzruszając ramionami. ‒ Może Atropos zapomniała jej imienia i dlatego tak wydziwia? ‒ James, proszę, zastanów się chociaż raz, zanim coś powiesz ‒ westchnął Remus. Dziewczynie wreszcie udało się minąć tłumek pod klasą i wyjść na prostą. Wtedy jednak runęła na posadzkę, zawadzając najwyraźniej o zbroję. Zbroję, która wcześniej, Huncwoci byli tego pewni, tam nie stała. Irytek śmiał się w głos, spoglądając, jak dziewczyna wstaje i lekko utykając, idzie dalej. Poltergeist poszedł za nią, drwiąc z pierwszorocznej. ‒ Mała Puchoneczka się poryczała i nóżkę pokiereszowała! Ojojoj, ale pech! Ryczy, kwiczy, lecz nie słyszy! Może Puchoneczka ogłuchła?! ‒ Irytek wrzasnął dziewczynie do ucha, a ta wzdrygnęła się i machnęła ręką, by odpędzić od siebie stworzenie. Po chwili oboje zniknęli za zakrętem korytarza, choć skrzekliwy głos Irytka jeszcze długo niósł się wzdłuż pomieszczenia. Remusowi zrobiło się bardzo żal dziewczyny, wiedział, że poltergeist będzie się z niej wyśmiewał i na pewno łatwo nie odpuści. ‒ Biedna ‒ westchnęła cicho Cannicula, która nagle zjawiła się tuż koło Huncwotów. ‒ Rany, Can, czy ty musisz tak mnie straszyć?! ‒ krzyknął James, łapiąc się za prawą stronę klatki piersiowej. ‒ Chcesz, żebym umarł? ‒ Jimmy, za mało mugolskich filmów się naoglądałeś. Serce jest po lewej stronie. ‒ Cannie trzepnęła Pottera przez głowę. ‒ A poza tym, to mógłbyś przestać błaznować. ‒ Jakoś nigdy ci to nie przeszkadzało ‒ burknął Potter, patrząc na dziewczynę spod byka. ‒ Znasz ją? ‒ zainteresował się Remus, zwracając się do Caniculi. ‒ Słabo. Rozmawiałam z nią tylko parę razy i to jedynie dlatego, że byłam ciekawa, jaka jest siostra Lewisów. Co prawda jest moją kuzynką, ale nasi rodzice nie spotykają sie zbyt często, a poza tym Vera jest od nas sporo młodsza. ‒ Naprawdę jest siostrą Stanleya i Rolfa? ‒ zdziwił się Syriusz. ‒ No to Irytek sobie nagrabi. W sumie to pewnie my wszyscy. Przecież ci dwaj są nienormalni, każdy to wie. ‒ Taa, powiedział ten normalny ‒ mruknęła Cannie z przekąsem. ‒ Ciekawe tylko, od której strony... ‒ Od każdej, Cannie, od każdej ‒ odciął się Black. ‒ A poza tym nasze pomysły przynajmniej nie zakładają dewastacji pokoju wspólnego, czy fajerwerków pod sufitem Wielkiej Sali. Wszyscy skrzywili się z niesmakiem. Remus aż za dobrze pamiętał wybuchowe zabawy Lewisów. Obaj Gryfoni mieli bzika na punkcie pirotechniki, uwielbiali eksplozje i jęzory ognia wijące się w różnych kształtach. Szkoda tylko, że zazwyczaj zapominali testować swoje wynalazki na zewnątrz, gdzie nie ma sufitu, który mógłby komuś spaść na głowę. W dodatku po tym, jak w pokoju wspólnym Gryfonów eksplodował wyjątkowo pokaźny fajerwerk, musieli tłumaczyć McGonagall, że to Irytek narozrabiał. Na pytanie, jak dostał się do wieży Gryffindoru, wszyscy nagle nabrali wody w usta. Nikt nie miał ochoty tracić co najmniej setki punktów za dewastację szkolnego i gryfońskiego mienia. ‒ Lepiej, żeby się o tym nie dowiedzieli, bo znowu Gryffindor oberwie. ‒ Potter skrzywił się. ‒ Albo szkoła tym razem tego nie przetrwa ‒ dodał Black. ‒ Lub też kuchnia zostanie zniszczona ‒ mruknął Peter. ‒ No tak, szkoła może obrócić się w gruzy, ale kuchnia musi przetrwać! Jesteś moim mistrzem, Peter ‒ powiedziała Canicula, klepiąc przyjaciela po ramieniu. Cała piątka ruszyła do klasy w znacznie lepszych nastrojach. ~*~ ‒ Dziś chciałabym zapoznać was z dwoma zaklęciami: Vincius oraz Corruus ‒ powiedziała na wstępie Leta Atropos. Uczniowie ledwie zdążyli zająć miejsca w ławkach i wyjąć podręczniki, a nauczycielka przeszła do rzeczy. Było to dla nich kompletnym zaskoczeniem, bo zazwyczaj musieli przejść przez żmudną teorię, nim brali się do praktyki. W dodatku nigdy wcześniej na lekcjach Atropos nie ćwiczyli dwóch, kompletnie nieznanych, zaklęć. Większości jednak specjalnie to nie przeszkadzało, bo za częścią teoretyczną nikt nie przepadał. Remusowi wydawało się, że profesor Atropos była podenerwowana. Nie chodziło tylko o to, że tak szybko przeszła do rzeczy. Policzki kobiety były wciąż zaczerwienione, gdy weszli, a ona sama nerwowo chodziła po klasie, jakby chciała się w ten sposób uspokoić. Wychodziło jej to dość mizernie, bo przez całą lekcję była drażliwa, wyjątkowo jak na nią kierowała do uczniów dość zgryźliwe uwagi, a nawet raz zdarzyło się jej podnieść głos. Co prawda od razu przeprosiła, jednak całkowicie zdziwiona Marlena McKinnon pozostała spłoszona do końca zajęć. Marlena nigdy nie była zbyt odporna na krytykę, pomyślał Lupin, spoglądając na dziewczynę ze współczuciem. Zaklęcie Vinciusa polegało na tym, że przeciwnika plątały niewidzialne liny, choć pozostawał on świadomy. Czar należał do tych średnio skomplikowanych, ale niektórzy i tak mieli z tym problemy. Vincius był urokiem czysto defensywnym, a w dodatku nie wywoływał żadnych nieprzyjemnych konsekwencji u zaczarowywanego. Niestety wyszło na jaw, że niektórzy mają problem ze stosowaniem zaklęć, które mogą w jakikolwiek sposób sprawić ból przeciwnikowi. Remus co prawda nie bardzo rozumiał sens w byciu aż takim pacyfistą, jednak to nie on musiał zmierzyć się z fanami pokoju. Corruus polegał na czasowym pozbawieniu przytomności obiektu, na którym został zastosowany. Samo zaklęcie było tylko nieco inną wersją oszałamiaczy w dodatku niespecjalnie skomplikowaną. Oczywiście kilka osób postanowiło oburzyć się wobec takiej przemocy. Remus zastanawiał się, skąd tak nagle wzięło się to zamiłowanie w pacyfizmie. Kiedyś widział mugoli z hasłami na wielkich sztandarach, skandujących pokojowe hasła. A za rogiem wciągali jakiś biały proszek albo zwyczajnie wstrzykiwali sobie płyny zmieszane z krwią. Uczniowie najwyraźniej również podchwycili te idee. W dodatku zaczynali ubierać te dziwne rzeczy na włosy, których nazwy Remus nie znał i wolał nigdy nie poznać. Jedyny pozytywny aspekt tej całej podejrzanej ferajny tkwił w kwiatach, jakie kradli ze szklarni. Miło było dostać taki podarunek, chociaż fakt, że zazwyczaj to Huncwotów obwiniano za te kradzieże, nie prezentował się już tak sympatyczne. To nieco irytujące, że za wszystkie złamania regulaminu zazwyczaj obwinia się nas, pomyślał. Przecież to nie zawsze nasza robota. Remus odwrócił się w stronę Jamesa i Syriusza. No dobrze, może i jest w tym trochę racji. Ale tylko trochę. Syriusz i James zamiast ćwiczyć między sobą nowe zaklęcia, czaili się koło Giseli z bardzo czytelnym zamiarem targnięcia się na jej osobę. Black, który był bliżej, już wyciągał różdżkę, już poruszał lekko nadgarstkiem, szepcząc jakieś zaklęcie, gdy wtem za ucho schwytała go drobna dłoń Lety Atropos. Nauczycielka odciągnęła go od dziewczyny, nie zważając na jego pojękiwania i mętne próby usprawiedliwienia tak oczywistej sytuacji. James natomiast pognał za przyjacielem bez zastanowienia. Albo trochę bardziej niż trochę. ‒ Black, nie czaimy się na innym uczniów, jasne? – powiedziała Atropos, puszczając ucho nieszczęsnego Gryfona. ‒ Ale ja wcale się nie… ‒ zaczął chłopak, odskakując od nauczycielki i chroniąc dłonią zmaltretowane ucho. ‒ Potwierdzam! – krzyknął Potter z daleka. Leta Atropos zaplotła ręce na piersi, zerkając ze zdziwieniem na swoich uczniów. Na szyi miała zawieszony niewielki, okrągły, srebrny medalik z wygrawerowaną, nieco nadgryzioną przez ząb czasu literą A. Wartościowy metal częściowo został wytarty i w niektórych miejscach czerniły się plamy. Remusowi dopiero teraz udało się przyjrzeć wisiorkowi, wcześniej kobieta zawsze nosiła go pod ubraniem. Zwrócił na niego uwagę tylko ze względu na to, że medalik przypominał mu ten, który posiadał jego ojciec. ‒ A co potwierdzasz, Potter? – zapytała Atropos z ciekawością, w kącikach ust czaił się uśmiech. ‒ Eee… ‒ mruknął niepewnie James, spoglądając to na Syriusza, to na Atropos. – Wszystko? Nauczycielka pokręciła głową, machnęła dłonią z roztrzepaniem i kazała obu odejść. ‒ Myślisz, że wlepi nam szlaban? – zapytał James, odchodząc. ‒ A masz zamiar stać tu na tyle długo, żeby zdążyła na to wpaść? – odpowiedział pytaniem Syriusz, przyspieszając kroku. Leta Atropos nie miała jednak zamiaru gonić Gryfonów. Patrzyła na zwisający z jej szyi wisiorek. Po chwili bardzo delikatnie chwyciła go w dłoń, gładząc lekko. Wpatrywała się w  niego jeszcze przez moment, z zupełnie do niej  niepodobną nostalgią.  Wreszcie pociągnęła nosem, schowała medalik w fałdach szaty i dość raźnym krokiem podeszła do uczniów. Remus poczuł, jak więziły go liny i upadł ciężko na posadzkę. Zupełnie zapomniał, że ma przeciwnika, że jest na zajęciach i powinien przecież ćwiczyć zaklęcie, a nie wpatrywać się w nauczycielkę.  ‒ Przepraszam! – krzyknął natychmiast Peter, podbiegając do przyjaciela. – Nic ci nie jest? Lupin co prawda poobijał się całkiem nieźle, jednak oprócz siniaków nie stało się nic poważnego. Peter za to miał naprawdę stroskaną minę, pochylając się nad Remusem i przez cały czas mrucząc coraz to nowe przeprosiny, a także obietnice dostarczenia mnóstwa pyszności w ramach rekompensaty za zranienie. ‒ Peter, nic się nie stało, ale zdejmij to zaklęcie – stęknął Lupin, uśmiechając się krzywo. Pozycja, w jakiej się znajdował, zdecydowanie nie należała do najwygodniejszych. ~*~ Zaraz po obronie przed czarną magią wszyscy udali się do Wielkiej Sali na obiad. Remus również był głodny, więc nałożył sobie pełny talerz najróżniejszych smakołyków. ‒ Pyszota – stwierdził Potter, gładząc się po brzuchu zaraz po zjedzeniu trzech okazałych naleśników z dżemem. ‒ Czasami mam wrażenie, że ty samym cukrem żyjesz – stwierdził Lupin, spoglądając na przyjaciela znad talerza z befsztykiem. ‒ No wiesz? Jak możesz, przecież Jim wciąga jeszcze wodę – dodał ze śmiechem Syriusz. ‒ Bo jestem słodki i sympatyczny, nie to co wy – odciął się James, nalewając sobie lemoniady. ‒ Hahaha, dobry żart, James. – Cannie usiadła koło chłopaka i trzepnęła go w plecy, gdy ten akurat pił. ‒ Chciałaś mnie zabić! – burknął Potter, kaszląc. ‒ Coś ty, przecież Syriusz  zaraz by cię uratował. Prawda? ‒ Jakoś nie widziałem, żeby się podniósł. ‒ Bo wszystko było pod kontrolą – powiedział Syriusz z uśmiechem. ‒ Jasne. Nikt tu się o mnie nie martwi. I jeszcze chcecie mnie zabić. Co ja tu właściwie robię? ‒ Nie dramatyzuj, Potter – warknęła na niego Lily Evans, która siedziała ledwie kilka miejsc od nich i najwyraźniej miała dość zrzędzenia Jamesa. Remus tylko pokręcił głową, widząc, jak Potter uśmiechał się huncwocko. Lily czasami nie zdawała sobie sprawy, że wszystkie te jamesowe żale skierowane są specjalnie do niej, by uraczyła chłopaka takim właśnie tekstem. James uwielbiał się droczyć, więc wykorzystywał do tego wszystkie okazje. Lupin westchnął, patrząc, jak James sprzecza się z Evans. ‒ Ech, on się chyba nigdy nie zmieni… Remus odwrócił się w stronę Cannie. Dziewczyna wydawała się czymś strapiona. Zupełnie jakby wcześniej próbowała rozładować emocje na Jamesie i dlatego była w stosunku do niego nieprzyjemna. ‒  Cannie, coś się stało? ‒ Po prostu czasami mam serdecznie dość tej głupiej Berty Jorkins. Wszędzie wtyka ten swój krzywy nochal. ‒ Daj spokój, przecież ona zawsze taka była, a ty dobrze o tym wiesz. Canicula westchnęła, opierając brodę na dłoni. ‒ Po prostu strasznie mi żal Very. Złapałam ją po lekcji i powiedziała mi, co się stało. Wiesz, ona się nie przygotowała na obronę i Atropos to zauważyła. Wkurzyła się na nią i nazwała magicznym beztalenciem. A Berta wszystko podsłuchała i zaczęła rozgadywać. I teraz Vera myśli, że dogadałam się z tą plotkarą, żeby wyciągnąć z niej, co się wtedy stało. ‒ Cannie, to nie twoja wina. – Spróbował objąć ją ramieniem, jednak dziewczyna szybko je strąciła. ‒ Właśnie, że moja – jęknęła gorzko. – Powinnam to wszystko jakoś odkręcić. Canicula wstała i bez słowa wyszła. Jej talerz pozostał pusty. Remus spoglądał, jak dziewczyna szybko się oddała, a potem zniknęła z jego pola widzenia. Czemu musisz się wszystkim tak przejmować? Czemu uważasz, że powinnaś naprawić świat? 24.07.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.