29 Charles Aiken

O

drabianie szlabanu u Hurkleya Notta okazało się niezwykle przyjemne – oczywiście, biorąc pod uwagę, że wciąż była to kara. Remus przyzwyczaił się, że posiadając takich przyjaciół, co jakiś czas trzeba będzie ponieść konsekwencje popełnionych wybryków. Właściwie każdy z nich miał już swoje ulubione zadania realizowane w ramach zadośćuczynienia. W większości przypadków, nauczyciele, przekonawszy się, że Huncwoci pewne prace lubią wykonywać bardziej, starali się nie trafić w ich gusta. Tymczasem Hurkley Nott okazał się zupełnym przeciwieństwem swoich kolegów. Właściwie Remus nieco niepokoił się, czy nauczyciel mugoloznawstwa nie będzie miał jakichś kłopotów z profesorem Ladonem, gdy tamten dowie się o wymierzonej Huncwotom karze.

Lupin nie uczęszczał na mugoloznawstwo, jednak z opowieści Syriusza wyniósł, że Hurkley Nott to jeden z bardziej przystępnych belfrów. Blackowi nie raz zdarzało się opowiadać o tym przedmiocie, co było dla niego czymś niezwykłym, bo rzadko mówił, co działo się na lekcjach. Nott, oprócz niezwykle luźnego podejścia do przedmiotu, posiadał również wiele cech wspólnych z Syriuszem – obaj wychowali się w rodzinach czarodziejów czystej krwi, obaj wykazywali niebywałą dla osób ich pokroju fascynację mugolami oraz ich wynalazkami. Remus często odnosił wrażenie, że Black traktował Notta jak starszego brata, nigdy jednak nie powiedziałby tego głośno.

Był ranek drugiej soboty września, a większość uczniów smacznie spała. Huncwoci postanowili wreszcie wprowadzić w życie swój plan, którego realizację umożliwił nie kto inny jak właśnie Minerwa McGonagall. Zeszli więc wyjątkowo wcześnie, jak na nich, na śniadanie. Syriusz i James przypominali duchy, snując się za przyjaciółmi z niemal na wpół przymkniętymi oczami, a Peter wyglądał niewiele lepiej. Tylko Remus całkowicie rozbudzony, pełen sił kroczył przed siebie.

Praca u Elżbiety Smeaton wymagała, aby Lupin wstawał skoro świt każdego dnia, więc teraz nie miał najmniejszych problemów z budzeniem się. Poza tym dzięki wakacyjnemu zajęciu wykształcił w sobie większą systematyczność, a także nauczył się, że mógł wykonywać obowiązki mimo swojej przypadłości. Dojście do tego wniosku stanowiło dla niego ogromny sukces, ponieważ znaczyło, że w przyszłości będzie w stanie wykonywać jakiś zawód. Ponadto pierwsza praca, nawet u mugoli, zawsze była dodatkowym plusem w poszukiwaniu zajęcia w dorosłym życiu. Remus nie łudził się, wiedział, że z jego problemem musi mieć jak najlepsze kwalifikacje i jak najwięcej doświadczenia z choćby  drobnych prac.

Gdy weszli do Wielkiej Sali w pomieszczeniu znajdowało się tylko kilkoro czarodziei. Przy stole Gryffindoru siedziały trzy osoby, a koło nich unosiła się perłowo-biała postać Prawie Bezgłowego Nicka. Duch rezydent Gryffindoru był jak zawsze przybrany w starodawną, charakterystyczną kryzę i bogato zdobioną, świadczącą o wysokim statusie za życia, szatę. Ser Nicholas rozmawiał właśnie z mężczyzną, który siedział przy stole Gryfonów. Remusa zdziwiło to, ponieważ nieznajomy bardzo przypominał nowego nauczyciela obrony przed czarną magią.

W Hogwarcie co rok zmieniał się profesor wykładający ten przedmiot. Po szkole już jakiś czas przed przybyciem Huncwotów rozeszła się plotka, że stanowisko zostało przeklęte. Choć nikt nigdy tego nie potwierdził, Remus gotów był w to uwierzyć, bo rzeczywiście dziwnym zdawały się tak częste zmiany wykładowcy. Tym razem wybór padł na Charlesa Aikena – nieco roztrzepanego, uśmiechniętego mężczyznę w średnim wieku. Jak na razie odbyli z nim tylko jedną lekcję, a zdobył sobie sympatię niemal wszystkich uczniów. Miał w sobie charyzmę, wręcz bił od niego dobry nastrój, a wiecznie blada cera i worki pod oczami w połączeniu z pozytywnym nastawieniem, przyciągały do niego – zupełnie, jakby wbrew jakiejś chorobie poświęcał się dla hogwartczyków. W dodatku Aiken był dość przystojny, mimo przetykanych białymi pasmami włosów i licznych zmarszczek przy ciemnych oczach, przez co żeńska część Hogwartu spoglądała na niego z zainteresowaniem. Jednak Remus nie był przekonany do nauczyciela – wydawał mu się za miły, zbyt ugodowy, za bardzo zainteresowany zdaniem uczniów. Może po prostu zbytnio przypominał mu Letę Atropos, która również przez pewien czas wydawała się przyjazną osobą?

– Ser Nicholasie, doprawdy ciekawe rzeczy opowiadasz – powiedział Aiken swoim zadziwiająco dźwięcznym, kojącym głosem. – Żyłeś w ciekawych czasach, czasach królów. Wtedy zapewne Hogwart wyglądał zupełnie inaczej niż dzisiaj, prawda?

– Och, oczywiście – odpowiedział raźno ser Nicholas. – Wówczas jeszcze dozwolone były pojedynki. Ach, ta rycerskość! Szkoda, że odeszła w zapomnienie.

– Walczyłeś w jakiejś bitwie mugoli? – zainteresował się Aiken, opierając policzek na dłoni.

– Oczywiście, nie bez powodu zostałem pasowany na rycerza! – pośpieszył z odpowiedzią nadzwyczaj ożywiony duch. – Pamiętam bunt księcia Yorku, chociaż wtedy jeszcze nie byłem rycerzem. Dołączyłem do wojny po klęsce pod Northampton, gdzie król Henryk VI dostał się do niewoli. Postanowiłem wówczas ruszyć mojemu seniorowi na ratunek i sam dałbym radę, gdyby tylko już wtedy nie istniał zakaz używania magii przy mugolach! Pod Wakefiled zabiliśmy buntownika, księcia Yorku i to powinno podówczas zakończyć wojnę, ale jego syn przejął dowodzenia nad armią i konflikt rozgorzał na nowo.

– Może buntownicy mieli trochę racji? – poddał Aiken. – Henryk VI był szalony, nie miał dziedzica. To wszystko osłabiało tylko Anglię.

– Kłamstwo! – oburzył się ser Nicholas. – Plotki o szaleństwie króla to tylko propaganda zdrajcy Warwicka! Król miał dziedzica, królowa Małgorzata powiła mu syna, Edwarda. Chyba nie wierzysz, panie, w te paskudne kalumnie o faworytach królowej?

– Cóż, przyznasz sam, ser Nicholasie, Małgorzata Andegaweńska nie należała do kobiet cnotliwych. Król nie bez powodu jako swego następcę naznaczył hrabiego Ryszarda. To królowa rozpoczęła wojnę.

– Bzdura, widzę, że nasłuchałeś się tych wszystkich paskudnych opowieści mugoli. Jestem świadkiem tamtych wydarzeń, mam lepszą wiedzę na ten temat.

– Nie wątpię, panie. – Charles Aiken uśmiechnął się z wyrozumiałością. – Twój król jednak zginął w Tower, jego syn skonał jak tchórz, choć znajdował się na polu bitwy, a to Edward zasiadł na tronie.

– Nic mu to nie dało – burknął wyraźnie już rozzłoszczony ser Nicholas. – Zmarł z obżarstwa, a dzieci Edwarda zabił jego rodzony brat w Tower, gdzie biały król wcześniej dopuścił się królobójstwa. Tak kończą zdrajcy.

– Pamiętasz bitwę pod Towton? – zapytał niespodziewanie Aiken.

– Jak mógłbym zapomnieć? To najkrwawsza bitwa, w jakiej brałem udział. Dziesięć godzin walki, nasze łuki miały pod wiatr, co ułatwiało sytuację yorkistów, w dodatku wszystko skrywał śnieg. Mimo dzielnego oporu, przegraliśmy, w dodatku Warwick zabronił brać jeńców. Tamtego dnia myślałem, że umrę, tylko cudem udało mi się ujść z życiem. Jakichś chłopak puścił mnie wolno, choć powinien mnie wówczas zabić. Nigdy mu tego nie zapomniałem, powiedział wtedy, że jego król nigdy nie wydałby takiego rozkazu. Biedny mugol, pewnie umarł dawno temu, ale mam nadzieję, że ziemia była mu lekką. Dlaczego pytasz?

– Mówią, że bitwa pod Towton stanowiła największe starcie średniowiecznej Anglii, od kogo dowiedziałbym się więcej, jeżeli nie od naocznego świadka? Poza tym słyszałem plotki, że czarodzieje używali wtedy czarnej magii.

Ser Nicholas przez chwilę zaniemówił, co zdarzało mu się bardzo rzadko. Huncwoci zdążyli już w między czasie nadejść i Remus rozpoznał dziewczyny siedzące przy stole. Cannie i Alex Wilson, koleżanka Lily Evans, z zainteresowaniem przysłuchiwały się rozmowie nauczyciela i ducha. Żadna z nich nie zauważyła Huncwotów. Lupin nie sądził, żeby przyjaciele usłyszeli wymianę zdań, dla nich rozmówcy mówili za cicho, lecz nie dla niego. Zbliżała się pełnia, a słuch Remusa zawsze stawał się wtedy ostrzejszy.

– Hej, Can – przywitał się James, siadając koło dziewczyny.

Cannie odmruknęła przywitanie, nawet nie patrząc w stronę Pottera. Alex spojrzała na Canicluę, marszcząc brwi, jednak nic nie powiedziała.

– Wciąż się złościsz? – zapytał Syriusz, nachylając się nad Cannie i lekko ją łaskocząc.

Canicula odskoczyła od Blacka, rozeźlona.

– Chłopcy, niezbyt ładnie się zachowujecie – zwrócił im uwagę Aiken, spoglądając na dwóch Huncwotów z pobłażliwością.

– O, pan profesor! Nie zauważyłem… – jęknął James, prostując się nagle.

– Och, nie przejmuj się moją obecnością. Właściwie i tak nie powinienem siedzieć przy tym stole, ale nie umiałem odmówić zaproszeniu ser Nicholasa. Macie wspaniałego ducha rezydenta.

– Wiemy – stwierdził oschle Remus.

Aiken uniósł zawsze zmęczone, podkrążone oczy na Lupina, przyglądając mu się przez chwilę. Na jego ustach pojawił się delikatny, serdeczny uśmiech, przez który przebijało współczucie. Remus zastanawiał się, czy nauczycielowi powiedziano o jego przypadłości. Dyrektor nigdy nie wyjawił, czy inni wykładowcy wiedzieli, że jeden z uczniów jest wilkołakiem, a Remus nie pytał. Wolał żyć w przekonaniu, że nie są świadomi, że nie zdają sobie sprawy, w jakiego potwora się zmieniał.

– Cóż, chyba się trochę zasiedziałem – powiedział Aiken, wstając od stołu. – Ser Nicholasie, dziękuję za bardzo przyjemną rozmowę. Dzieci, nie zajmuję wam już czasu, po całym tygodniu pewnie wolelibyście odpocząć od nauczycieli.

– Byłbym rad, gdybyś został jeszcze na chwilę – poprosił Prawie Bezgłowy Nick. – Rzadko mogę tu porozmawiać z kimś, kto interesuje się przeszłością w takim stopniu jak pan.

– Przepraszam, ser Nicholasie, ale obiecałem Albusowi, że wpadnę po śniadaniu. Nie chciałbym, żeby na mnie czekał.

– Nic pan nie zjadł – wspomniała Alex, próbując zatrzymać nauczyciela. – My też chętnie posłuchamy, pan profesor tak ciekawie opowiada.

– Naprawdę przepraszam, ale muszę już iść.

Aiken skinął im głową, odwrócił się i odszedł. Szata wisiała na nim smętnie, jakby była przyduża, wysoki wzrost mężczyzny potęgował wrażenie, że jest niezwykle chudy. Remus pomyślał, że Aiken pewnie choruje i stąd chorobliwa szczupłość i bladość.

Wątpliwe, żeby został tu dłużej niż rok, pomyślał Lupin, spoglądając, jak nauczyciel opuszczał Wielką Salę.

– Cannie, no nie złość się – powiedział Syriusz, przysiadając koło Jamesa. – Mamy coś, co może cię zainteresować.

– Naprawdę? – zapytała ironicznie.

– Aha – mruknął zadowolony James. – McGonagall podrzuciła nam świetny pomysł. Wpadnij do nas, zobaczysz, że warto.

– Dostaliście szlaban. – To nie było pytanie, dłonie Cannie zacisnęły się w pięści. – A mówiłam, żebyście dali spokój. Nigdy mnie nie słuchacie. Może powiedzielibyście, co robiliście przez ostatnie półtorej roku, kiedy nigdzie nie mogłam was znaleźć?

Żaden z Huncwotów nie odpowiedział, nie chcieli jej okłamywać. Canicula prychnęła, rozdrażniona. Wstała od stołu i również wyszła, nie oglądając się za siebie.

– Co wy jej zrobiliście? – zapytała zdziwiona Alex. – Chyba jeszcze nigdy nie była na was tak zła, a nie raz wpadła przez was w kłopoty.

– Jej? Nic – odpowiedział Syriusz z irytacją. – Czepia się o ten pojedynek. Nie rozumie…

– Może ma o co? – Alex wpadła mu w słowo. – Jesteście kompletnie ślepi, ciągle tylko robicie te swoje żarty, ale nie traktujecie jej poważnie. Dlatego Lily też nie chce z wami gadać, po prostu jesteście nieznośni na dłuższą metę. I wiesz co, Remus? Myślałam, że jesteś od nich lepszy. Musiałeś się tak do niego zwrócić? Właściwie go stąd wyrzuciłeś, ale w końcu jesteś Huncwotem, czego innego mogłabym po tobie oczekiwać?

Remus Lupin patrzył, jak Alex podążała śladem Cannie i Aikena. Słowa dziewczyny zabolały go. Oczywiście, że był Huncwotem, ale nie chciał zachowywać się w ten sposób. Nie lubił Aikena, chciał, żeby poszedł sobie stąd i nie interesowało go, że z kimś rozmawiał, że ktoś mógł lubić jego towarzystwo. Remus był zły i dał upust tej złości. Uderzyło go to, że potrafił z taką łatwością pozwolić sobie na okazanie niechęci, a nie umiał powstrzymać przyjaciół przed pojedynkiem, ani przed czymkolwiek innym.

Czuł się fatalnie, wiedział, że odznaka prefekta była symbolem zaufania udzielonego mu przez Dumbledore’a. Dyrektor oczekiwał od niego, że nieco utemperuje przyjaciół, tymczasem już pierwszego dnia dopuścił do pojedynku. To Cannie chciała temu zapobiec i to Cannie teraz się na nich złościła, pokazując im, że nie mogą robić wszystkiego.

Nie zasłużyłem na tę odznakę, pomyślał Remus, patrząc na plakietkę na piersi.

– A co jej się stało? – zapytał wciąż zaspany James, patrząc po przyjaciołach z konsternacją. – Jakiś wyjątkowo pechowy ten poranek…

– Masz rację, James – przyznał Syriusz. – Masz cholerną rację.

~*~

Po śniadaniu Huncwoci wrócili do swojego dormitorium. Humory nieco im się popsuły, jednak nie zamierzali porzucić planów, które mieli do zrealizowania. A trzeba nadmienić, że były to bardzo ważne plany.

Remus ostatnio wiele czasu spędzał nad artykułami poświęconymi nowoczesnej magicznej kartografii. Nie tyle zależało mu na stworzeniu mapy, co na odciągnięciu przyjaciół od ćwiczeń nad animagią. Zdążył się już przekonać, że perswazją nic nie wskóra, więc postanowił skorzystać z pomysłu Jamesa i zająć przyjaciół czymś innym.

– W wakacje udało mi się trafić na książkę, która powinna nam pomóc – powiedział Syriusz zaraz po wejściu do dormitorium.

– Szukałeś książki w wakacje? – zdziwił się James.  – Nie lepiej było przyjechać do mnie?

– Rodzice skonfiskowali mi różdżkę, a nie dało rady gwizdnąć proszku Fiuu – odparł Black, siadając na pobliskim łóżku.

– Przeszukaliśmy niemal całą bibliotekę i nie udało nam się trafić na nic pomocnego – podjął Remus podejrzliwie. – Gdzie znalazłeś tę książkę?

– Co za różnica? – Syriusz machnął ręką, próbując zbagatelizować sprawę.

– Chodzi o naszą transmutację, lepiej byłoby wiedzieć, że można ufać tej książce – bąknął Peter, wciąż stojąc przy drzwiach.

Black westchnął ciężko, sięgnął ręką do szyi i podrapał się ze zmieszaniem spoglądając na przyjaciół. Remus skrzyżował ręce na piersi, przeczuwając najgorsze.

– Na Nokturnie – powiedział od niechcenia Syriusz.

– Żartujesz? – jęknął Peter.

– Co robiłeś na Nokturnie? – żywo zainteresował się James.

– Nawet nie ma mowy o skorzystaniu z tej książki – skwitował Remus.

– Nie żartuję, Pete. Strasznie nudziło mi się w wakacje, a rodzice mnie uziemili i nie miałem, co robić. Więc chodziłem sobie po Londynie, no i czasami zdarzało się wpaść na Nokturn. Okazało się, że jest tam sporo ciekawych rzeczy, aż w końcu znalazłem tę książkę. – Wyciągnął z kufra stare, podniszczone tomisko z pożółkłymi stronami. Na pierwszej stronie kiedyś znajdowała się jakaś ilustracja, jednak wyblakła i stała się ledwo widoczna. – Czemu mamy rezygnować? Tutaj jest odpowiedź na to, czego szukamy.

– Pomijając fakt, że wziąłeś to z Nokturnu, musi istnieć jakieś wytłumaczenie, czemu nie znaleźliśmy żadnych konkretnych informacji w hogwarckiej bibliotece. Może Dumbledore kazał je usunąć, bo animagia jest zbyt niebezpieczna? – wyrzucił z siebie Remus, zaciskając mocno pięści.

Black i Potter wymienili spojrzenia, po czym James przysiadł się do Syriusza. Obaj gestem przywołali Petera, który dołączył do nich po chwili wahania. Remus westchnął, kręcąc głową. Nie wierzył w to, jak lekkomyślni są jego przyjaciele, jak bardzo chcieli mu pomóc. Nigdy nikt nie zrobił dla niego tak wiele i, choć bał się, że coś może im się stać, czuł ulgę, bo istniało prawdopodobieństwo, że podczas pełni wreszcie nie będzie sam.

Syriusz otworzył grube tomisko, przerzucił kilka kartek, na jakich przewinęły się zwierzęta, i zatrzymał się na stronie z paskudnym zdjęciem na wpół przemienionego czarodzieja. Mag miał wielki rybi ogon, wyłupiaste oczy i potwornie wykrzywioną twarz. Na szyi znajdowały się trzy ziejące dziury, do których wyciągał ręce. Otwierał szeroko usta, jakby chciał krzyknąć lub zaczerpnąć oddechu, jednak nie udawało mu się to, bo nagle upadał, wracając do swojej ludzkiej postaci. Cykl powtarzał się w kółko i Remus nie miał wątpliwości, że czarodziej ze zdjęcia skończył martwy.

– Spójrzcie – powiedział Syriusz, wskazując na jedną z linijek tekstu. – Tutaj napisano, że do przemiany nie potrzebne jest zaklęcie ani różdżka, a jedynie umiejętności oraz wola. Przez cały czas się myliliśmy.

Po chwili James skończył czytać wskazany akapit, unosząc głowę w wyrazie zdumienia. Na jego twarzy odbijało się zrozumienie i chęć działania. Natomiast Peter przez cały czas z konsternacją wpatrywał się w poruszającą się rycinę.

– No jasne! – wykrzyknął Potter. – Myślałem, że McGonagall używa zaklęć niewerbalnych i wydawało mi się, że nad tym powinniśmy popracować, a okazuje się, że animagia jest prostsza, niż nam się wydawało.

– Wystarczy tylko powołać się na magię, wykazać odpowiednio silną wolę i ukształtować zwierzęcą formę.

– Tak, a przy tym nie można się rozproszyć, trzeba wykazać niebywałe skupienie i najlepiej wiedzieć, w jakie zwierzę się przemienicie – wtrącił Lupin z przekąsem. – Przecież wy nie potraficie usiedzieć w miejscu, a co dopiero skoncentrować się na jednej rzeczy.

James i Syriusz zbyli przyjaciela pośpiesznym machnięciem rąk. Zapalili się do nowego pomysłu i teraz nie sposób było ich od tego odciągnąć.

– Mieliśmy popracować nad mapą – spróbował raz jeszcze Remus.

– Później – mruknął Syriusz. – Na początek powinniśmy dowiedzieć się, w jakie zwierzęta najprawdopodobniej się zamienimy.

– Aha – zgodził się James. – Mieliśmy się nauczyć zaklęcia Patronusa. Może do tego wrócimy?

– Dobry pomysł. Jeżeli wyczarujemy odpowiednio silnego Patronusa, uda się określić naszą animagiczną formę.

– Ale bez zagrożenia jest mało zabawy. Trzeba znaleźć jakiś zamiennik naszych strachów.

– Racja, skoro już mamy się tego nauczyć, lepiej zrobić to porządnie. Zapytajmy Aikena. Wygląda na spoko gościa, może powie nam co i jak?

– Okay. To co, idziemy? – zapytał James.

– Pewnie. Chodź, Pete, trzeba odwiedzić naszego nowego nauczyciela obrony przed czarną magią. Idziesz, Remus?

Lupin przez chwilę przyglądał się z niedowierzaniem, jak szybko wszystko się potoczyło. Nadal nie sądził, żeby korzystanie z książki zakupionej na Nokturnie było dobrym pomysłem, jednak miał pewność, że przyjaciele tak czy inaczej dopną swego. Zawsze bezpieczniej, gdy pieczę nad wszystkim sprawuje osoba dorosła i, choć Remus nie przepadał za Aikenem, postanowił iść z przyjaciółmi. Wierzył, że będzie w stanie dopilnować, aby nie stało im się nic złego.

~*~

James zapukał do drzwi profesora obrony przed czarną magią, jednak odpowiedziała im cisza. Ponowił więc próbę, tym razem usilniej, bardziej natarczywie.

– To trochę dziwne, nie wydaje się wam? – zapytał Peter. – Może z nim też jest coś nie tak, jak z Atropos?

– Daj spokój, Peter – prychnął Syriusz. – Na śniadaniu mówił, że idzie na jakieś spotkanie u Dumbledore’a. Może jeszcze nie wrócił?

Niespodziewanie drzwi uchyliły się i pojawił się w nich Charles Aiken. Twarz miał bardziej wymęczoną niż rankiem, a roztrzepane włosy wisiały jakoś ponuro. Mimo to wykrzesał z siebie dość entuzjazmu, żeby uśmiechnąć się zachęcająco. Otworzył szerzej drzwi, zapraszając Huncwotów do środka.

– Miło mi, że przyszliście, chłopcy – powiedział cicho, z wyraźnym wysiłkiem. – Przepraszam, że musieliście czekać, ale nieco mi się przysnęło. Ach, zaraz zrobi się nieco jaśniej.

Gdy weszli do pomieszczenia wszystkie kotary były zasłonięte, pogrążając wszystko w nieprzeniknionym mroku. Aiken machnął lekko różdżką, a zasłony natychmiast rozsunęły się na boki, wpuszczając strumienie światła.

W gabinecie nie gościł już dawny nieporządek – teraz wszystko miało swoje miejsce. Na półkach w równych rzędach dumnie układały się grube, skórzane księgi z pozłacanymi tytułami. Za biurkiem, na którym w zgrabnych kupkach spoczywało kilka już ocenionych wypracowań, stał otwarty barek, a w nim liczne butelki. Jedna z nich została wyjęta i znajdowała się teraz na biurku, a obok niej na wpół opróżniony kieliszek. Nie wiedzieć czemu, nad barkiem wisiał pęczek czosnku, bieląc się w otoczeniu ciemnych mebli. Gdy Remus odwrócił się w stronę drzwi, zobaczył portret kobiety, znajdujący się idealnie na wprost biurka. Na obrazie znajdowała się piękna blondynka w półprzezroczystej woalce i ciemnej sukni. Jej włosy zostały zaczesane w tył i spięte zdobnym materiałem, na twarzy widoczne były liczne zmarszczki, a dumne, choć smutne spojrzenie nosiło ślady bujnej przeszłości. Spoglądała na nich spokojnie, niczym zastygła w kamieniu rzeźba i tylko poruszające się raz na jakiś czas oczy świadczyły o tym, że to czarodziejski portret.

– Z czym przyszliście, chłopcy? – zapytał Aiken, siadając za biurkiem z dziwną ociężałością, zupełnie jakby przejście do drzwi i z powrotem sprawiło mu problem.

– Chcielibyśmy zapytać, czy zna pan zaklęcie Patronusa? – wypalił James.

– Oczywiście, że znam – powiedział Aiken. – Jednak nie znajduje się w programie nauczania, ale, jak rozumiem, chcielibyście się go nauczyć, mam rację?

– Pan profesor wprost czyta w naszych myślach! – ucieszył się Syriusz.

Aiken przez chwilę zastanawiał się nad czymś, wreszcie zatrzymał wirujący na stoliku czarny bączek, wrzucając go do szuflady, którą zamknął z trudem. Oparł łokcie na biurku, złożył dłonie, opierając na nich brodę i z zaciekawieniem zapytał:

– Czemu chcecie poznać to zaklęcie?

– A dlaczego nie? – obruszył się Syriusz.

– Po prostu jesteśmy ciekawi – sprostował James, uderzając lekko Blacka.

– Kręcicie, panowie – skwitował to Aiken. – Porozmawiamy, gdy będziecie mieć  na to ochotę, inaczej nie ma sensu zaczynać. W tym roku macie sumy, nie potrzebujecie trudnego zaklęcia, z którym problemy mają nawet dorośli czarodzieje.

Aiken wstał i przeszedł przed biurko, szerokim gestem zagarniając Huncwotów. Był to wyraźny znak, żeby odejść.

– Jest pan nauczycielem – wypalił Syriusz rozkazującym tonem. – Pana obowiązkiem jest nauczanie w Hogwarcie, dlatego prosimy, żeby zapoznał nas pan z zaklęcie Patronusa.

Remus zdziwił się takim zdecydowaniem w głosie przyjaciela. Czasami zapominał, że Syriusz wywodził się z arystokratycznej rodziny i pewne zachowania zostały mu wpojone, by czasami wypływać na światło dzienne. W stosunku do przyjaciół praktycznie zawsze panował nad postępowaniem wyniesionym z domu rodzinnego.

Charles Aiken uśmiechnął się dziwnie nostalgicznie, rzuciwszy szybkie spojrzenie damie z portretu. Nie wyglądał na rozeźlonego, chociaż uczeń właśnie śmiał wydać mu rozkaz, a ponadto przypomnieć o obowiązkach. Był spokojny, a nawet podejrzanie zadowolony, zupełnie jakby samo przebywanie w czyimś towarzystwie stanowiło dla niego coś niesamowicie pożądanego.

– Masz rację – przyznał Aiken. – Ale to za mało. Jak mówiłem w tym roku musicie zaliczyć sumy, a nie sądzę, żeby dobrym pomysłem było poświęcenie się jednemu przedmiotowi i niedostateczne przygotowanie z pozostałych. To nierozsądne.

– Poradzimy sobie – powiedział pośpiesznie James. – Zawsze mieliśmy dużo do zrobienia, ciągle odrabialiśmy szlabany, dodatkowe zajęcia to nie problem.

– Hm, widzę, że jesteście uparci. Jednak tylko wasza dwójka, wasi przyjaciele milczą.

Remus wzdrygnął się pod spojrzeniem Aikena. Jego oczy wydawały się bezdennie czarne, zupełnie jak studnia bez dna, która kusi nieokiełznanym mrokiem. Jednocześnie wydawało mu się, że nauczyciel jest mu w jakiś sposób bliski, czego nie czuł nigdy wcześniej. Lupin zrozumiał, że jest podekscytowany, dziwnie niepokojąco, wręcz zwierzęco podekscytowany. Wystraszył się.

James zdecydowanie trącił Remusa w ramię, starając się zmusić go do odpowiedzi. Lupin otrząsnął się z zamyślenia. Nie mógł zostawić przyjaciół z tym człowiekiem, nie ufał mu tak, jak nie potrafił zaufać sobie. Zreflektował się:

– Oczywiście, że chcę się nauczyć tego zaklęcia, inaczej nie byłoby mnie tutaj.

– Nie jestem tego taki pewien, nie chcę, żebyś tracił czas. Jeżeli koledzy cię namówili, wciąż możesz zrezygnować – stwierdził lekko Aiken, ponownie siadając na krześle. Wcześniej przez cały czas opierał się o barek.

– Chcę zajęć dodatkowych z panem – powiedział twardo Remus, choć nie zamierzał być opryskliwy, jego niechęć do Aikena wzięła nad nim górę.

– Ja też… – bąknął Peter, zwracając na siebie uwagę. – Też chcę się tego nauczyć. Ojciec zawsze powtarzał, że Patronus jest bardzo przydatny i dobrze go poznać. Szczególnie… – Przełknął ślinę. – Szczególnie, gdy mają miejsce takie zdarzenia jak ostatnio.

Aiken uniósł brwi, najwyraźniej zdziwiony. Spoglądał na Petera z jakąś dozą szacunku, pewnej sympatii, co zaskoczyło Remusa. Zresztą nie bardziej niż odpowiedź Petera. Okazało się, że najbardziej niepozorny z nich podał najdojrzalszy powód. Pettigrew naprawdę zaimponował Lupinowi, choć Remus nie okazał tego w żaden sposób.

– Zgoda – powiedział wreszcie Aiken. – Zajęcia z wami będą prawdziwą przyjemnością. Jednak teraz, chłopcy, byłbym wdzięczny, gdybyście dali mi chwilkę odpocząć. Po lekcji poinformuję was, kiedy zaczniemy, ponieważ muszę poczynić pewne przygotowania. Do zobaczenia.

Huncwoci opuścili gabinet Charlesa Aikena. Osiągnęli cel, więc szli przyjemnie lekcy.

Wracając do wieży Gryffindoru, chłopcy usłyszeli znajomy głos. Cannie rozmawiała z jakimś chłopakiem, choć Remus nie potrafił określić, kim był. Gdy zbliżyli się do niej dostatecznie, właśnie wyszła z przeciwległego korytarza, prawie na nich wpadając.

Policzki Caniculi wydały się Lupinowi zaróżowione, na twarzy gościł tak dawno niewidziany przez niego uśmiech. Zupełnie niespodziewanie Remus poczuł się zazdrosny o chłopaka, który szedł kilkanaście metrów dalej. Cannie była ich przyjaciółką i nikt nie miał prawa im jej zabierać. Z tej odległości Lupin nie potrafił rozpoznać oddalającego się ucznia, posiadał jednak pewność, że pochodził z domu Helgi Hufflepuff, bo żółte wszywki mocno odcinały się od czerni szaty.

– O, Can – powiedział James, również spoglądając za znikającym chłopakiem, po czym zapytał prosto z mostu: – Masz kogoś?

– Co? – odparła zmieszana Cannie, zakładając kosmyk włosów za ucho. – Nie opowiadaj głupot, a poza tym jeszcze jestem na was zła.

Wykonujesz ten gest zawsze, gdy kłamiesz, pomyślał gorzko Remus.

– Hej, nie zbywaj nas. – Syriusz chwycił Cannie za łokieć, nie pozwalając jej odejść. – Przepraszam za tamto, nie gniewaj się.

– Puść – powiedziała stanowczo, a Syriusz posłuchał od razu, co nie zdarzało się często. – Przestanę się na was gniewać, jeżeli obiecacie, że więcej nie będziecie się pojedynkować. A przynajmniej nie z tak błahych powodów. Zgoda?

– Zgoda – wykrzyknęli wszyscy czterej.

Cannie była dla nich jak siostra, towarzyszyła im od drugiej klasy i nieprzyjemnie się czuli, wiedząc, że jest na nich zła. Potrzebowali jej, nigdy nie chcieli się z nią sprzeczać. W pewnym stopniu dziewczyna ich łączyła, zupełnie nie miłośnie, ale za to o wiele silniej niż jakiekolwiek romantyczne uczucie. Wszyscy czterej odnosili wrażenie, że pewnego dnia po prostu wkradła się w ich życie z wielką, drapiącą kocicą i zrobiła sobie miejsce. Nie od razu, ale powoli, z zastraszającą skutecznością zdobyła ich serca.

Wrócili do wieży Gryffindoru w piątkę, uśmiechnięci od ucha do ucha. Tamtego dnia myśleli, że nic złego nie może się wydarzyć i było to niesamowicie przyjemne uczucie.