41 Twarz bestii

P

o zakończeniu egzaminów, co do wyniku jakich Peter odczuwał niepokój, piątoklasiści mieli zadziwiająco dużo czasu. Czasu, który teraz wydawał się zupełnie zbędny. Odkąd po sumie z obrony przed czarną magią Huncwoci wdali się w kolejną utarczkę ze Snape’em, coś się zmieniło. James ciągle wściekał się na Severusa, a na korytarzach szukał z nim zwady i, choć na początku Petera bawiło dokuczanie Snape’owi, obecnie przestało. Pettigrew wciąż pamiętał, co stało się z Mary McDonald, a w jego głowie – niczym zdradliwe echo – wciąż niosły się pogardliwe przezwiska Mulcibera. Coraz częściej zastanawiał się, czym różnią się od tamtej zgrai Ślizgonów – w końcu zarówno Mary jak i Severus byli bezbronni, zaatakowani z zaskoczenia bez szans na obronę. Remus nie powiedział wtedy ani słowa, zignorował wszystko jak zwykle, a Peter go za to nie winił – jak mógłby? Jednak to Lupin zawsze jawił się jako ten najinteligentniejszy, najbardziej moralny i – jeśli Peter liczył na kogoś, kto uprzytomni ich, że robią źle – stawiałby na niego. Syriusz i Canicula skutecznie unikali tematu. Oboje nie przejawiali zbytniej ochoty do wysłuchiwania wywodów Jamesa na temat tego, jak okropny jest Snape, więc często znikali. Cannie przesiadywała z Caradokiem, jednak Peter wiedział, co za ważne sprawy miał do załatwienia Syriusz, a wolał nie pytać.

Peter przesiadywał w pokoju wspólnym, wpatrując się w wygasłe palenisko i zastanawiając, kiedy James wreszcie skończy. Ponownie bombardował go tyradą na temat Snape’a i Peter miał wrażenie, że o wiele lepiej by się czuł, gdyby Ślizgon faktycznie zamieszkał w wieży Gryffindoru.

Przynajmniej wtedy Snape sam musiałby tego wszystkiego wysłuchać, pomyślał Pettigrew.

– … no i widzisz, Peter, on zupełnie na nią nie zasługuje – mówił James, wyraźnie szukając poparcia u przyjaciela. – Bo, rozumiesz, ja w życiu bym jej tak nie nazwał. Przecież mnie znasz i wiesz, nie?

– Jej byś tak nie nazwał – bąknął Peter.

– No właśnie! – James z wdzięczności poklepał Pettigrewa po plecach. – Wiedziałem, że mi pomożesz. Wiesz, ostatnio zastanawiałem się nad… no wiesz.

– Eee, nie wiem.

– Bo ona nie zauważyła, że staram się jej to wynagrodzić i może… – James zwichrzył czuprynę. – Może powinienem z nią porozmawiać. Czy coś…

Peter odwrócił się w kierunku Jamesa ze zdziwieniem. Jedynym, co ostatnio robił Potter, było dręczenie Snape’a, gdy tylko pojawił się w jego zasięgu wzroku. Pettigrew niespecjalnie wiedział, jak miało to pomóc Lily.

– Chyba powinieneś – odpowiedział w końcu Peter. – Zgłodniałem, pójdę do kuchni i coś sobie przyniosę.

– Mhm – odmruknął James i Peter doskonale zdawał sobie sprawę, że przyjaciel już go nie słuchał.

Peter Pettigrew chciał się przejść w samotności. Wcześniej wiele by dał za to, żeby James tak chętnie mu się zwierzał oraz traktował jak prawdziwego powiernika, teraz nie miał na to ochoty. Wiedział, że gdyby Syriusz był w okolicy, to jemu James opowiedziałby wszystko, co go dręczy. Wbrew temu, co mogło uważać wielu mieszkańców Hogwartu, Peter wiedział, kiedy używa się go jako zapasowego koła.

Kroki same poniosły go do lochów. Peter ruszył tajemnym przejściem prosto ku dość przestronnej salce, w której lubił przesiadywać, gdy chciał pomyśleć. Sala, podobno tak jak pokój wspólny Ślizgonów, miała przeszklony sufit z widokiem na dno jeziora. Peter uwielbiał spoglądać, jak niemal na wyciągnięcie ręki przepływają ryby oraz kałamarnice, a czasami mógł nawet spostrzec sunącego leniwie trytona. Gdyby powiedział przyjaciołom o tym miejscu, pewnie zaczęliby się śmiać z jego „ślizgońskich skłonności”, dlatego nigdy ich tu nie przyprowadził.

Ledwie Peter znalazł się w środku, zafascynowany przysiadł przy nietypowym, okrągłym oknie, za którym w toni płynął właśnie ogromny węgorz o szarych łuskach oraz zadziwiająco wyłupiastych, złotych oczach. Peter sądził, że zwierzę odpłynęło, jednak po chwili pojawiło się ponownie, otwierając i zamykając usta zupełnie jakby chciało coś powiedzieć.

Po chwili Peter usłyszał zbliżające się od korytarza kroki. Przerażony, że natknie się na Ślizgonów, przelewitował szafę nieco dalej od ściany i schował tam, licząc na to, że przybysz – kimkolwiek był – wkrótce odejdzie.

– Wolałbym, żebyśmy odbywali te spotkania w pokoju wspólnym – powiedział ktoś z rozdrażnieniem.

– Nie wszyscy są ze Slytherinu, dobrze o tym wiesz, Samonie – spokojnie odpowiedziała dziewczyna, dziewczyna, w której głosie Peter bez trudu rozpoznał Margaritę Reverte.  

– Mówisz tak, jakbyśmy ich potrzebowali – mruknął z poirytowaniem chłopak. Peter sądził, że to któryś z bliźniaków Averych.

– Bo potrzebujemy. Czarodziejów czystej krwi jest coraz mniej i powinni się zjednoczyć, nie możemy wybrzydzać, nie stać nas na to.

– Rita, przesadzasz – jęknęła Natrix Blishwick, którą Peter rozpoznał po charakterystycznej chrypce. – No, chyba że to jej rozkaz…

Na chwilę zapadła cisza i Peter domyślił się, że Rita potwierdziła domysły skinieniem głowy, bo nikt już nie kwestionował angażowania w spotkanie osób spoza domu węża. Peter zaczął zastanawiać się, kim mogłaby być kobieta, o jakiej wspomniała Natrix i, nie wiedzieć czemu, przypomniało mu się, jak w Hogsmeade widział tajemniczą kobietę, która prowadziła gdzieś grupkę Ślizgonów.

Minęło kilka długich minut, podczas których do pomieszczenia weszło kilkanaście osób. Peter niemal słyszał, jak głośno bije mu serce, jak desperacko krew płynie w żyłach. Obawiał się tego, co się stanie, jeżeli go nakryją, bo tutaj nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc.

– Skoro wszyscy już przybyli – powiedziała dziewczyna, w której Peter od razu rozpoznał Cirianę Meadowes – chciałabym oficjalnie przywitać was na piątym spotkaniu Niesplamionych.

Ciri była dziewczyną Syriusza, gorączkowo rozmyślał Pettigrew. Czy to możliwe, że zerwała z nim ze względu na poglądy? Nie, to nierealne! Syriusz nigdy nie związałby się z nią, gdyby brała na poważnie te wszystkie bzdury na temat czystości krwi. A może to dlatego zerwali? Syriusz nigdy nie powiedział, co właściwie się wydarzyło. I czym są ci „Niesplamieni”? Nigdy nie słyszałem o takim klubie…

– … dostaliśmy wytyczne od Pani na zbliżające się wakacje – kontynuowała Ciri. – To będzie niezwykle pracowite lato, jednak musicie pamiętać o… o słuszności naszego celu.

Peter zrozumiał, że czymkolwiek Niesplamieni by nie byli, znalazłby się w nie lada bagnie, gdyby dowiedzieli się, że zostali podsłuchani. Nie wiedział, jak długo trwało spotkanie, a przez rosnące przerażenie i szum krwi w uszach, przestał słyszeć słowa. Skulił się, jakby to miało mu w jakiś sposób pomóc.

Wreszcie młodzi czarodzieje zaczęli wychodzić, a Peter ledwie słyszalnie odetchnął i zaraz skarcił się za głupotę. Nie wiedział, czy ktoś wciąż znajduje się w pokoju, a nie miał dość odwagi, żeby wyjść z ukrycia i to sprawdzić, więc postanowił czekać.

– Wyjdź – rozległ się przyjazny, choć zdecydowany głos Rity Reverte. – Przez cały czas wiedziałam, że tam byłeś.

Peter poczuł, jak oblewa go zimny pot, jednak wiedział, że pozostawanie w kryjówce nie ma już sensu. Posłusznie wyszedł zza szafy, spoglądając przed siebie z przestrachem.

W pokoju pozostały już tylko Margarita i Ciriana. Pierwsza opierała się o kanapę, na której siedziała druga. Przez myśli Petera przemknęło, jak uroczo wygląda Rita i natychmiast spuścił wzrok. Wiedział, że to było głupie.

– Co ty tu robisz, Peter? – Ciri zapytała z konsternacją, w jej głosie ledwie widocznie dało się słyszeć przestrach. – Jesteś sam? Czy to Syriusz cię przysłał?

– Syriusz n-nic nie wie – zająknął się Pettigrew. – Nie chciałem się na to natknąć. Ja… Może już p-pójdę i…

– Gdzie ci tak śpieszno? – zainteresowała się Rita.

Peter zamarł w pół ruchu, zapatrzywszy się na Margaritę – na jej trzy urocze pieprzyki, na śliczny mały nos, na duże usta wygięte w delikatnym uśmiechu i wielkie, brązowe oczy z fascynującymi szarawymi refleksami. Jeszcze nigdy dotąd nie miał okazji z nią rozmawiać, nie w taki sposób, gdy nie znajdowali się przy nim przyjaciele.

– Ja… nie wiem.

– Słyszałeś, o czym mówiliśmy – stwierdziła Rita, przechylając głowę i spoglądając na Petera z ukosa. – Wiesz o Niesplamionych. Czego się tak obawiasz? Przecież jesteś czystej krwi, na pewno chciałbyś pomóc własnej rasie, przyłączyć się do zbudowania lepszego świata.

Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego. Gdyby przyłączył się do nich, gdyby został jednym z Niesplamionych, mógłby widywać Ritę, mógłby…

Nie!, Peter skarcił się w myślach. Ona chce, żebym doprowadził do zrobienia z mugoli, z mamy, sług. Żebym stał się taki jak Mulciber, jak ci wszyscy, którzy atakują słabszych. Chce, żebym zdradził przyjaciół, zdradził wszystko, w co wierzę. Nie jestem taki, nie zrobię tego. Jestem Peter Pettigrew, a Peter Pettigrew nie jest zdrajcą!

– Chyba nie mogę…

– Nie musisz odpowiadać teraz – przerwała mu szybko Margarita. – Przemyśl to, uważnie się zastanów i dopiero wtedy daj mi odpowiedź. Do niczego cię nie zmuszam, po prostu chcę dla ciebie jak najlepiej.

Peter otworzył usta, jednak nie potrafił nic odpowiedzieć. Rita Reverte od zawsze mu się podobała, chciał, żeby została jego dziewczyną, jednak nie miał dość odwagi, żeby zawalczyć – paraliżowało go przeświadczenie, że nie ma szans. Odrzucenie jej oferty kosztowało go wiele sił, jednak powoli zaczynał rozumieć, że zbyt często ludzie go wykorzystują i nie chciał jej na to pozwolić, nie Ricie.

Wyszedł, a nikt nie pofatygował się, by go zatrzymać.

Peter podążył wprost do wieży Gryffindoru. Chciał dotrzeć tam jak najszybciej, móc myśleć, że spotkanie z Ritą oraz Niesplamionymi to tylko ponury koszmar. Jednak gdzieś z tyłu głowy kołatała paskudna myśl, że – gdyby wrócił – przyjąłby propozycję Rity.

W dormitorium Huncwotów byli James oraz Remus. Lupin czytał książkę, natomiast Potter musiał przed chwilą zerwać się do siadu, bo patrzył na Petera z wyraźnym rozczarowaniem. Pettigrew usiadł na swoim łóżku, opierając się o kolumienkę.

– Co tak długo byłeś w tej kuchni? – zapytał James.

– Zasiedziałem się, skrzaty są niezwykle rozmowne.

– Chciał zapytać, czy nie widziałeś tam Syriusza – stwierdził Remus znad książki.

– Wcale nie…! No dobra, może i chciałem.

– Nie widzieliśmy się. Właściwie to po co ci Syriusz?

– Po nic – szybko odparł James, podejrzanie szybko, więc po chwili dodał: – Myślałem nad kolejnym żartem i chciałem zapytać go o zdanie.

– I przeprosić – dodał Lupin, przekręcając kartę książki.

Peter popatrzył na przyjaciół ze zdziwieniem. Poważne kłótnie Jamesa i Syriusza należały do rzadkości, a w dodatku obaj zwykli odreagowywać na otoczeniu. Peter nie miał ochoty na słuchanie utarczek przyjaciół – dziś miał ważniejsze kłopoty niż wyimaginowane problemy. W dodatku zdał sobie sprawę, że aż do tej pory nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby powiedzieć Huncwotom o tym, co odkrył. Być może w ten sposób podświadomie chciał pozostać uczciwym wobec Rity – wyjawienie organizacji, do której należała, raczej nie przysporzyłoby mu jej sympatii.

Wtem drzwi otworzyły się i w progu stanął Syriusz. Nawet nie spojrzał w kierunku Jamesa, zamiast tego, jak wcześniej Peter, usiadł na swoim łóżku, wziął książkę z półki i otworzył gdzieś w środku. Jego oczy pozostały utkwione w jednym punkcie, a szczęka mocno zaciśnięta.

– Gdzie byłeś? – zapytał James, a nie doczekawszy się odpowiedzi dodał: – Szukałem cię.

– Niepotrzebnie – odburknął Syriusz, nie zmieniając pozycji.

– O co znów się pokłóciliście? – zapytał Peter, a w jego głosie pobrzmiewało delikatne zniecierpliwienie.

– Nieważne – odpowiedzieli jednocześnie.

– O dziewczyny – skwitował Remus. – A dokładniej o Ciri i Lily.

Syriusz wyprostował się, wpatrując w Lupina ze złością, w jego szarych oczach kryła się tłumiona wściekłość. Peter nie mógł oprzeć się wrażeniu, że w ten właśnie sposób Mulciber patrzył na Mary McDonald.

– Bo on znów łazi za tą Ślizgonką! – wytknął Syriuszowi poirytowany James.

– Chciałem pomówić z Regulusem, jakbyś nie zauważył to mój brat, a na Ciri trafiłem przypadkiem i kazała mi spływać. Rzeczywiście, ciągle się za nią włóczę.

– I dobrze zrobiła! Przecież oni są nienormalni! Już zapomniałeś, co Mulciber zrobił Mary?

– Och, naprawdę masz zamiar mierzyć wszystkich tą samą miarą? Może w takim razie żałujesz, że w ogóle się poznaliśmy? Chyba nie muszę ci przypominać, z jakiej rodziny pochodzę.

– To… wszystko przekręcasz.

– Czyżby? Poza tym dalej nie rozumiem, dlaczego ty możesz sobie latać za tą rudą małpą, ale mnie odmawiasz prawa do chodzenia z kimś innym.

– Nie nazywaj jej tak, ona nie jest…

– Daj spokój – prychnął Syriusz. – Evans nas nie znosi i na każdym kroku daje nam to do zrozumienia. Nawet wtedy, po sumie z obrony, gdy wyleciała bronić tego padalca Snape’a. Zasługujesz na lepszą dziewczynę niż ona.

– Nie… chyba nie chcę lepszej – westchnął ciężko James. – Wiesz, też chciałem żebyś miał kogoś fajniejszego niż ta Ślizgonka. Chyba… chyba rozumiem, czemu się na nią uparłeś.

– Wcale się na nią nie uparłem. Mówiłem ci, że chciałem tylko pogadać z Regiem.

– A teraz podajcie sobie rączki na zgodę – powiedział Remus, odłożywszy czytaną książkę na bok. – Jestem z was dumny, wreszcie zaczęliście dorastać.

– Och, spadaj – mruknął Syriusz, rzucając w przyjaciela poduszką.

– Chyba znów się pośpieszyłem – jęknął Remus. – No, ale powiedz, Syriuszu, gdzie się podziewałeś?

– Byłem u Hagrida. Narzeka, że Puszek pogryzł mu wszystkie buty, ale i tak go uwielbia. Z wzajemnością. Też muszę sprawić sobie takiego psiaka.

– Byle nie w dormitorium – jęknął Peter, uśmiechając się. – Szczota by tego nie zniosła, a Cannie urządziłaby nam karczemną awanturę.

– Szczota jeszcze zadrapałaby psiaka na śmierć! – zaśmiał się James.

– A tak właściwie, gdzie jest Cannie? – zainteresował się Lupin.

– Poszła podziękować Aikenowi za pomoc przy nauce do suma z obrony przed czarną magią – stwierdził James. – Mówiła, że później do nas wpadnie. Właściwie to dość długo jej nie ma.

Remus zerwał się z łóżka, chwycił różdżkę i ruszył do drzwi.

– Chcesz po nią iść? –zapytał Peter ze zdumieniem.

– Najwyraźniej nasz Lunio ma nową teorię spiskową – zaśmiał się Syriusz. – Przecież mogła pójść do Dearborna, ostatnio spędza z nim mnóstwo czasu.

Odpowiedział mu tylko trzask drzwi.

– Wiesz, może my też pójdziemy mu podziękować? – wtrącił James. – Bo jeszcze Remus zrobi coś głupiego.

Wszyscy trzej wstali i ruszyli za Lupinem. Mieli szczęście, bo zbyt daleko nie odszedł. Ostatnio Remus mniej opowiadał o swoich podejrzeniach, wydawało się nawet, że wreszcie dał temu spokój, jednak najwyraźniej Peter się mylił. Gdy Aiken upadł podczas ostatniej lekcji, wszyscy mu współczuli, ale przede wszystkim zastanawiali się, na co choruje. Dumbledore nie wspomniał o tym słowem, a – choć wielu uczniów pytało nauczycieli – niczego nie udało się dowiedzieć. Nawet zazwyczaj rozmowna pani Cavani milczała jak grób.

Wreszcie zeszli na trzecie piętro niemal biegnąc, by dotrzymać kroku Remusowi. Gdy dotarli przed gabinet Aikena, James zapukał, jednak nie usłyszeli żadnej odpowiedzi.

– Może nie ma go w środku? – niepewnie zasugerował Potter.

Remus musiał mieć na ten temat inne zdanie, bo rzucił:

– Odsuńcie się.

Ledwie zdążyli się cofnąć, Lupin wyciągnął różdżkę i krzyknął Bombarda! Drewno, z którego zbudowano drzwi, wybuchło, otwierając przed nimi dość duże przejście.

– Nie sądzę, żeby to był dobry… – zaczął Peter, jednak przyjaciel nie miał zamiaru go słuchać i wszedł do środka przez powstały otwór.

– Chyba nie za bardzo mamy wybór – jęknął James, podążając za Remusem.

– Widzisz, Glizdek, Remi przedawkował tę książkę – mruknął Syriusz. – Jak nic od zbyt dużej ilości wiedzy coś mu padło na mózg.

Peter wgramolił się do pomieszczania za przyjaciółmi. Wewnątrz było ciemno jak w grobowcu. Solidne, ciężki kotary, które zasłaniały okna, nie wpuszczały do wnętrza ani promyka słońca. Tylko nikły promyk światła z różdżki rzucał nieco światła, jednak w gruncie rzeczy musieli poruszać się po omacku.

– Ale ciemnica – westchnął Syriusz. – Może rozsunę trochę te kotary, będzie cokolwiek widać.

– Uważajcie. – Usłyszeli głos Remusa. – Lepiej uważać, tu jest zdecydowanie za cicho.

– Odejdźcie. – Powiedziała kobieta zza pleców Petera, który aż się wzdrygnął. – To nie jest właściwy moment.

– Kim jesteś? – zapytał James. – I dlaczego to nieodpowiednia chwila?

– Szukamy koleżanki – wtrącił Peter, a plecy przeszedł mu dreszcz. – Widziałaś ją?

– Jej już nie ma. Tak jak mojej Mary.

– Co to znaczy? – zapytał Peter, przypominając sobie, że nad drzwiami wisiał portret kobiety.

Pettigrew usłyszał, jak Syriusz rzuca zaklęcie, a po chwili jedna z kotar rozsunęła się, rozjaśniając pomieszczenie. Gabinet nie zmienił się zbytnio – biurko pozostawało zarzucone papierami, a na nim stał kubek z napojem zalatującym czosnkiem, a książki o złotych grzbietach dumnie prezentowały się na regale. Jednak na granicy światła i mroku na kremowym dywanie malowała się karmazynowa plama. W pierwszej chwili Peter pomyślał, że to rozlane wino.

Nagle po gabinecie poruszył się cień, który spadł na Syriusza. Black krzyknął przeraźliwie, rzucając na oślep zaklęciami. Jeden z czarów uderzył w półkę z książkami, przewracając ją, inny trafił w kolejną z kotar. Zasłona rozdarła się, wpuszczając do gabinetu więcej światła oraz druzgocząc szybę i wtedy Peter z przerażeniem zobaczył bestię.

Wściekły potwór wczepił się w bark Syriusza. Co rusz uderzały w niego zaklęcia, jednak żadne z nich nie wyrządzało mu krzywdy zupełnie, jakby był na nie niewrażliwy albo jakby otaczała go niewidzialna tarcza. Bestia zaciskała żelazny ścisk na Syriuszu, który coraz słabiej bronił się przed napastnikiem.

– Crucio! – usłyszał Peter, rozpoznając głos Remusa.

Zaklęcie niewybaczalne uderzyło w bestię z czerwonym błyskiem, odrzucając ją i sprawiając, że zaczęła się wić w spazmach bólu. Syriusz upadł, jedną dłoń przykładając do zranionego barku i próbując zatamować krew. James podbiegł do przyjaciela z różdżką w pogotowiu, jednak musiał zdawać sobie sprawę z tego, że magia nie na wiele mu się przyda.

Wkrótce potwór podniósł się i Peter nie wiedział, czy to zaklęcie przestało działać, czy kolejnym razem dawała o sobie znać przerażająca niewrażliwość na czary.

– Peter, zajmij się Cannie – sztywno powiedział Remus, a Peter był pod wrażeniem, jak spokojny pozostawał głos przyjaciela.  – Peter, ruszaj się, do cholery!

Pettigrew nie potrafił oderwać wzroku od bestii – od gorejących szkarłatem oczu od pionowych źrenicach, od wyszczerzonych wściekle kłów, od sczerniałych żył, a przede wszystkim od znajomej twarzy Charlesa Aikena, w której próżno było szukać śladów człowieczeństwa. W lewą część korpusu nauczyciela wbito oderwaną nogę od krzesła, a karmazyn broczył szatę. Z tej odległości Peter z łatwością wyczuwał odór krwi, jednak widział również zarówno świeżą jak i zastygłą posokę rozmazaną na twarzy bestii. Potwór patrzył na nich ciekawie, pochylając się lekko – czekał na odpowiednią okazję.  

Wampir, pomyślał Peter. Przez cały czas Remus miał rację co do niego. Aiken to bestia, bestia, która zabiła Cannie.

Ostatnia myśl uderzyła w Pettigrewa z przerażającą siłą. Do tej pory wydawało mu się, że w Hogwarcie nic złego nie może się stać, że są tu bezpieczni. Jednak, skoro Dumbledore rzuca ich na żer wampirowi, niczego nie mógł być już pewien.

W końcu Peter odwrócił się w kierunku miejsca, gdzie wcześniej dostrzegł plamę krwi. Po rozdarciu kolejnej zasłony i wytłuczeniu szyby, Pettigrew bez trudu dostrzegł ciało Caniculi. Leżała na kremowym dywanie, dłoń miała zgiętą przy ramieniu, gdzie czerwieniła się krew. Nie dostrzegał jej twarzy, bo spoczywała na boku, jednak widział, jak zatrważająco blada jest. Różdżka znajdowała się kilka kroków od niej, najwyraźniej przeciwnik wytrącił ją jej w walce.  

Nie możesz umrzeć, pomyślał z przestrachem. Jesteś naszą siostrą, naszą przyjaciółką, nie możesz nas zostawić. Nie teraz. Nie w taki sposób.

Peter zrobił kilka kroków w kierunku Caniculi, a nogi niemal się pod nim ugięły. Słyszał wściekły warkot wampira, jednak nie zwrócił na niego uwagi, zbyt pochłonięty widokiem nieprzytomnej Cannie. Pettigrew rozdarł szatę, wypominając sobie, że nie znał odpowiedniego zaklęcia, które na pewno lepiej opatrzyłoby ranę. Wiedział, że trzeba zatamować krwawienie i był wdzięczny Caniculi, że miała dość instynktu samozachowawczego, by choć częściowo zmniejszyć krwawienie poprzez uścisk.

– Więcej się do niej nie zbliżysz! – wykrzyknął Remus. – Reducto!

Dało się słyszeć skowyt bestii, lecz chwilę później zacharczała wściekle, najwyraźniej gotując się do kolejnego ataku.

Peter mocno owinął ramię Cannie i lekko uścisnął jej ramię, chcąc w ten sposób dodać jej otuchy. Ku jego zdziwieniu, otworzyła oczy i uśmiechnęła się blado, ledwie słyszalnie szepcząc:

– W-walcz-yłam.

– Wiem – odparł Peter, czując w gardle gulę. – Będzie dobrze, wszystko będzie dobrze.

– N-nig-dy nie um-miałeś kła-kłam… Uch, b-boli.

– Cannie? Hej, nie zostawiaj mnie. Słyszysz?

W wampira raz po raz uderzały kolejne zaklęcia, jednak większość z nich pozostawała bez efektu. Potwór igrał z Huncwotami – zbliżał się i oddalał, prowokując. Jednak najgorsze były jego płonące ślepia o pionowych źrenicach, ponieważ każde spojrzenie w nie wydawało się niczym uwięzienie w klatce, zupełnie jakby wampir potrafił paraliżować lub zaklinać.

– Trzeba zabrać Cannie do pielęgniarki – pisnął przerażony Peter. – Ktoś musi mi pomóc, z nią chyba naprawdę źle.

– Idź, Remus – powiedział Syriusz. – Odciągnę go, wygląda na to, że zasmakował w mojej krwi.

– Ale…

– Żadnych ale – ponaglił go James. – Zostaniemy i zajmiemy się nim, wymiatajcie!

Ledwie Lupin podszedł do Cannie, wampir – zupełnie jakby wiedział, co się święci – skoczył w jej kierunku. James próbował rzucić Cruciatusa, jak wcześniej Lupin, jednak nic z tego nie wyszło i bestia runęła w pół skoku na podłogę, tylko po to, żeby za chwilę wstać i spróbować ponownie.

– Crucio! – wrzasnął Syriusz, a w jego głosie wyraźnie śpiewała wściekłość.

Peter wraz z Remusem chwycili bezwładne ciało Caniculi. Słyszeli mrożące krew w żyłach jęki bestii, która w konwulsjach wiła się po podłodze. Nie zatrzymali się, ani nie odwrócili. Przenieśli Cannie przez dziurę w zniszczonych, wiszących na zawiasach drzwiach i pognali korytarzem co sił w nogach. Za nimi oglądali się liczni uczniowie, jednak nie zatrzymali się, rozpychając sie łokciami i krzycząc „z drogi!”. Do gabinetu pielęgniarki wbiegli spanikowani i przerażeni, wrzeszcząc przez siebie. Wyjaśnianie czegokolwiek nie było konieczne, pani Cavani pokiwała głową, przelewitowała Cannie na posłanie i nakazała im usiąść na jednym z pobliskich łóżek.

– Musimy tam wrócić – powiedział Pettigrew.

– Absolutnie wykluczone – odpowiedziała pani Cavani zza parawanu, za którym leżała Canicula.

– Nasi przyjaciele wciąż tam są – dodał Peter, wstając.

– Colloportus! – Zamek w drzwiach zgrzytnął. – Siedźcie, gdzie siedzicie – twardo stwierdziła pielęgniarka. – Nie możecie się z nim mierzyć, więc na pewno im nie pomożecie.

– Co z nią? – wykrztusił Remus. – Niech nam pani powie i wypuści, sami nie mogą z nim zostać. Zaklęcia są na niego nieskuteczne za wyjątkiem…

– Za wyjątkiem klątw i nielicznych przypadków, gdy czar przenika naturalną barierę antymagiczną – dokończyła pani Cavani, a następnie machnęła różdżką i pojawiła się świetlista sowa. – Zanieś Kettleburnowi wiadomość: bestia wyrwała się spod kontroli, dwoje uczniów w śmiertelnym zagrożeniu, gabinet nauczyciela obrony przed czarną magią. – Następnie zwróciła się do Petera i Remusa: – Wasza przyjaciółka żyje, chociaż spuścił z niej niemal połowę krwi. Jeżeli będziecie zabierać mi czas, jej serce stanie się niewydolne, bo nie będzie miało dostatecznej ilości krwi do zaopatrywania ważnych organów i dziewczyna umrze. Więc, z łaski swojej, siedźcie tu cicho i nie przeszkadzajcie.