43 Ucieczka

Londyn tonął w złocistym blasku słońca. Po niebie sunęły brzemienne deszczem pierzaste bałwany, jednak wokół było tak przyjemnie ciepło, że orzeźwiający deszczyk jawił się raczej jako błogie urozmaicenie. Tamiza wiła się długą szarobłękitną wstęgą niby ogromny wąż, tocząc lewie wody, po których poruszały się wielkie statki przybijające do doków oraz te mniejsze – zdobne wycieczkowce. Po obu stronach rzeki sterczały lasy z kamienia, cegieł oraz szkła, wśród których znajdowała się plątanina brukowanych nici tworzących pajęczynę dróg.

Oparłszy się o framugę okna, Syriusz przeciągnął się. Leniwie oderwał wzrok od miasta i spojrzał na kilkunastu turystów, którzy trzymali się w zwartej grupie, ciekawie rozglądając się na boki. Westchnął, zerknął na zegarek i skrzywił się. Robiło się późno – niebo zaczynało przedzierzgać się w pomarańczowe barwy, a Tamiza powoli ciemniała, plamiąc się czerwieniami. Black wzruszył ramionami na myśl o powrocie do domu i ponownie spojrzał na miasto.

Lubił patrzeć na Londyn z góry – wtedy wszystko wydawało się mniejsze, mniej znaczące, proste. Od początku wakacji podłączał się pod inne wycieczki i wędrował z nieznanymi ludźmi po różnych miejscach, na nowo poznając miasto. Zazwyczaj opuszczał dom wczesnym rankiem i wracał późnym wieczorem, a matka nieustannie prawiła mu kazania, groziła, wlepiała szlabany, które ignorował. Regulus przyglądał się wszystkiemu z boku, nie mówiąc nic, jednak każdego ranka posyłał Syriuszowi spojrzenie pełne dezaprobaty, jakie prześladowało go cały dzień, gdy snuł się uliczkami.

Kilka razy Syriusz wypił za dużo w barze, a do domu wrócił dopiero nad ranem. Zdziwił się, widząc matkę śpiącą na kanapie w salonie, ale poprawił zsuwający się jej z ramion koc, i po cichu wszedł na górę. Przypuszczał, że matka znów czekała na ojca. Po południu znów wyszedł bez słowa.

Ojciec pracował teraz więcej niż zwykle, przez co zaczął bywać w domu już tylko gościem. Późnymi nocami długo rozmawiał z matką, a jego głos wydawał się dziwnie zmęczony – zupełnie jakby coś zaczynało go przytłaczać. W końcu Syriusz usłyszał, jak padło jego własne imię. Zmarszczył wtedy brwi, skrzywił się, a następnego dnia pozostał w domu. Dostrzegł, że ostatnio na twarzy matki przybyło zmarszczek, a ona sama co jakiś czas z niecierpliwością wypatrywała przez okno i uspokajała się dopiero, kiedy ojciec wracał.

Syriusz nie potrafił zbyt długo wysiedzieć na Grimmauld Place, więc wkrótce na nowo podjął swoje wędrówki po Londynie. Poprosił matkę, by pozwoliła mu wyjechać choć na kilka dni do Jamesa, jednak kategorycznie mu zakazała. Zdenerwował się, trzasnął drzwiami i postanowił, że tej nocy nie pokaże się w domu.

– Przepraszam, ale grupa zaraz wychodzi, proszę za mną – powiedziała jakaś starsza kobieta, spoglądając na niego z niesmakiem.

Wstał, nic nie mówiąc, wcisnął ręce do kieszeni i poszedł za resztą do wyjścia. Kiedy wreszcie pokonali wszystkie schody na dół, w górze rozbrzmiały wyraźne uderzenia zegara – wybiła siódma. Syriusz nie kłopotał się słuchaniem uwag oprowadzającej kobiety, która nazbyt przypominała mu matkę.

Skręcił w kilka uliczek, nie patrząc, gdzie zmierzał, aż wreszcie trafił pod bar. Uśmiechnął się pod nosem na myśl, jak bardzo zdenerwuje to matkę i – wbrew postanowieniu – wszedł do środka oraz zamówił drinka. Barman bez pytania o wiek podał mu zamówienie. Wokół roznosił się intensywny zapach alkoholu, który tłumił pozostałe wonie.

Po drugiej stronie baru siedziała dziewczyna w ciemnej sukience na ramiączka. Uśmiechała się zalotnie, a Syriusz puścił do niej oczko. Wstała, przysiadła się do niego i zapytała:

– Wolne? – Miała głęboki, nieco przychrypnięty głos, jaki spodobał się Syriuszowi.

– Teraz ty tu siedzisz – stwierdził, a potem pociągnął długi łyk ze szklanki, w której łyskał się w nikłym świetle brązowawy napój.

Uśmiechnęła się. Miała głęboko osadzone, zadziwiająco zielone oczy okolone ciemnymi rzęsami, którymi teraz zatrzepotała uwodzicielsko. Odstawił kieliszek i wsparł głowę o dłoń opartą o blat. W kąciku ust w pełnym pogotowiu czekał uśmiech – nieco wilczy, nieco niebezpieczny, ale Syriusz był przekonany, że ją zaciekawi. Obróciła się, oparła plecami o bar i zerknęła na niego spod oka, udając, że mało ją interesuje. Z trudem powstrzymał chichot.

Całkiem zabawna ta gra, pomyślał, a uśmiech wypełzł na swoje miejsce.

– Skąd jesteś? – zapytał, przypatrując się jej długim, wyciągniętym nogom.

– Czy to ważne? – odparła, obracając się ponownie w jego stronę, a jej kolano niby przypadkiem go trąciło.

– Właściwie nie.

Przeciągnął się leniwie, wypił resztkę alkoholu i poczuł, jak gorąco wpełza mu na policzki. Przechylił głowę, mierząc kobietę taksującym spojrzeniem. Przez chwilę zastanawiał się, czy na pewno mu pozwoli, a potem po prostu przechylił się, całując ją w policzek i szepcząc:

– Pachniesz jak narkotyk, nie chciałbym się uzależnić.

Odsunął się, spoglądając na jej reakcję. Obdarzyła go czarującym uśmiechem i kiwnęła w kierunku wyjścia, a on podążył za nią jak ćma lgnie do latarni. Alkohol szumiał w głowie, chociaż nie czuł się pijany. Weszli do toalety, pociągnęła go za przód koszuli i przywarła do jego ust, ściągając go na siebie. Niepewnie powiódł dłonią po jej udzie, na co zamruczała z zadowoleniem.

Nie znał jej imienia, nie wiedział, kim jest, ale w tej chwili znaczniej bardziej interesowała go jej miękkość i zapach oraz to, jak chętnie została jego nauczycielką.

~*~

Wrócił do domu bladym świtem. Odczuwał silne zmęczenie, a jedynym, na co miał ochotę, był sen. Pomyślał, że napiłby się jeszcze szklanki wody i wszedł do kuchni. Ogień pozostał wygaszony, ale w szarawym świetle poranka zobaczył postać. Zawahał się przez chwilę, ale potem pewnie wkroczył do pokoju. Wysoka smukła sylwetka ojca odcinała się wyraźnie od okna. Syriusz zignorował go, wyjął szklankę oraz sięgnął do lodówki po chłodną wodę i wtedy wreszcie Orion przemówił:

– Długo cię nie było. – Syriusz nie zareagował, zamknął lodówkę. – Zaczynaliśmy się niepokoić – dodał i przesunął dłonią po nieogolonym policzku, co robił głównie wtedy, kiedy nie wiedział, co powiedzieć.

W domu Blacków to zawsze Walburga zajmowała się dziećmi, Orion pracował, często wychodził, a wieczorami rozmawiał z żoną. Starał się nie ingerować w wychowywanie synów, stwierdziwszy najwyraźniej, że leży to w gestii kobiet, toteż zazwyczaj, kiedy matka wysyłała go, by pomówił z dziećmi, Orion wydawał się niepewny i nieco zakłopotany.

Syriusz dobrze pamiętał, jak ojciec przyszedł podczas jednej z lekcji francuskiego ze starym Castainem, krótko po wizycie Jamesa i Petera. Syriusz był przekonany, że to matka ponownie złoży mu wizytę – to zawsze ona robiła mu pogadanki, przygotował się na to, że to będzie matka. Widok ojca nieco go zaniepokoił, chyba nawet Castain został zaskoczony, ale Orion po prostu poprosił o rozmowę sam na sam z synem. Nikt nie śmiałby odmówić głowie rodu, a ojciec jawił się jako ona we wszystkim prócz nazwy, bo dziadek Polluks walecznie trzymał się tej resztki życia, jaka mu pozostała. Nawet Syriusz odczuwał przed rodzicielem pewien respekt, choć nigdy nie przyznałby tego otwarcie.

– Miałem coś do załatwienia na mieście – odparował Syriusz i wypił chłodną wodę, która orzeźwiająco spłynęła mu wzdłuż gardła.

– Oczywiście. Wyraźnie czuję wszystkie te niecierpiące zwłoki sprawy.

– Nie twoja…

– Jesteś pewien?

Syriusz chciał odpowiedzieć, ale nie znalazł wymówki, nie potrafił kłamać ojcu prosto w oczy. W dzieciństwie to tata ich rozpuszczał, pozwalał podjadać ciasta, płatać psikusy, kupował zabawki, a w niektóre weekendy zabierał na mecze quidditcha. Później powoli przestawał to robić i Syriusz myślał, że to wina matki, ale został mu sentyment do tych dawnych dni.

– Syriuszu – powiedział Orion, a jego głos wydawał się tak potwornie zmęczony – oboje z mamą niepokoimy się o ciebie. Nadchodzą ciężkie czasy i powinieneś trzymać się rodziny, teraz potrzebujemy się najbardziej, a ty znikasz na całe noce w jakichś spelunach. Ile dziś wypiłeś? Nie, odpowiedź jest jedna: za dużo. Zachowujesz się nieodpowiedzialnie, nie słuchasz, co się do ciebie mówi, a nam kończą się środki. Jesteś naszym synem, nie możemy pozwolić, byś zniszczył sobie życie.

– Więc po co matka znów wspominała o Durmstrangu? – butnie zapytał Syriusz, z rozpędem odkładając szklankę.

– Mama myślała, że w ten sposób zmusi cię do zastanowienia nad swoim postępowaniem, nigdy by cię tam nie wysłała, gdyby nie czuła, że to absolutnie konieczne.

Zapadła cisza. Syriusz z uporem wpatrywał się w odstawioną przed chwilą szklankę. Ona również miała na sobie delikatny herb Blacków – zupełnie jak znamię, którego nie można się pozbyć. Nagle poczuł na barku dłoń ojca, Orion ścisnął go lekko i powiedział niemal szeptem:

– Masz tylko jedną rodzinę.

Potem ojciec odszedł, a Syriusz pozostał sam w kuchni. Słońce wschodziło w powodzi karmazynu, a promienie sączyły się przez okno niby krew. Black wzdrygnął się, zauważając w kącie wpatrującego się w niego Stworka.

– Czego się gapisz? – warknął i pobiegł na górę.

~*~

Następnego dnia potwornie bolała go głowa. Spodziewał się wizyty matki i psychicznie przygotowywał się na jej krzyki. Ale zjawił się Regulus.

Syriusz zastanawiał się, czy to ojciec kazał mu przyjść, ale z jakiegoś powodu wątpił. Reg postawił na stoliku karafkę z wodą, a na szafie zawiesił czystą szatę. Później skierował się do okien i odciągnął burgundowe zasłony, wpuszczając światło, przed którym Syriusz pośpiesznie schował głowę pod kołdrę.

– Już południe, wstawaj – powiedział Regulus, szarpiąc nakrycie brata.

– Nic z tego – jęknął Syriusz, silniej naciągając na siebie poduszkę.

Regulus przestał wreszcie ciągnąć za kołdrę i Syriusz pomyślał, że brat dał mu spokój, kiedy nagle usłyszał zaklęcie i uniósł się nad łóżko. W ręku wciąż trzymał rąbek materiału, co tylko go zirytowało. Zaklął.

– Puszczaj, Reg, to wcale nie jest zabawne – warknął na brata, patrząc na niego wilkiem.

Regulus posłuchał i rzucił przeciwzaklęcie, a Syriusz runął na materac.

– Oszalałeś?

– Ja? – powtórzył Regulus, patrząc na brata z niedowierzaniem. – Ja oszalałem? Jasne, bo to ja włóczę się po mieście, ja nie wracam do domu na noc i ja mam wszystko, co się do mnie mówi, w dupie.

– Co cię dzisiaj ugryzło?

– Nic. Zupełnie nic – warknął Regulus i zatrzasnął za sobą drzwi.

Syriusz wpatrywał się w miejsce, gdzie zniknął jego brat, trąc obolałe ramię, na które spadł. Ostatnio niewiele rozmawiał z Regulusem, szczególnie od ich kłótni w Hogwarcie. Syriusz nigdy nie musiał starać się o czyjąś atencję – ludzie sami przybywali do niego.

Wziął chłodny prysznic, ubrał się i zszedł do kuchni. Tym razem rodziców nie było w domu, babcia pewnie znów pojechała z dziadkiem do Munga, a Regulus gdzieś się zaszył, więc Syriusz sam zjadł śniadanie. Stworek nie przyszedł, co nieco zdziwiło Blacka, ale nie zamierzał nad tym rozpaczać – gdziekolwiek znajdował się ten durny skrzat, nie obchodziło go to.

Na stole leżała kartka. Lak zdarto pośpiesznie, a sam list odrzucono na stół byle jak. Syriusz przyjrzał się adresatowi. Walburga Black. Przez chwilę walczył ze sobą – matka byłaby wściekła, gdyby dowiedziała się, że czytał cudzą korespondencję. Miał już odejść, kiedy przez otwarte okno wpadł podmuch wiatru, delikatnie przekręcając list. W oczy Syriusza rzuciło się słowo Durmstrang, a w pamięci jak żywe rozbrzmiały niczym zwielokrotnione echo wczorajsze słowa ojca: „gdyby nie uznała, że to absolutnie konieczne”. Syriusz zazgrzytał zębami i wyszedł w pośpiechu.

Idąc, z pasją kopał leżące pod nogami kamyki. Nie zwracał uwagi, dokąd zmierzał, toteż ze zdumieniem zorientował się, że stał na wprost Dziurawego Kotła. Niewiele się nad tym zastanawiając, wszedł do środka.

Otoczył go ciepły korzenny aromat, wokół rozbrzmiewały gwary rozmów, a barman Tom uwijał się za ladą. W pomieszczeniu wyraźnie dawało się wyczuć magię, choć Syriusz nie potrafił powiedzieć, na jakiej dokładnie podstawie wyciągnął taki wniosek. Ale to był Dziurawy Kocioł – tu zawsze w zaklęcia unosiły się powietrzu.

Przysiadł przy barze oraz poprosił o piwo kremowe. Podczas gdy siedział w mugolskich pubach, nigdy nie towarzyszyło mu uczucie, że to faktycznie jego świat, że jest częścią tego miejsca jak tutaj. Syriusz westchnął i pociągnął długi łyk z kufla. Poczuł znajomy zapach gryzącego dymu, odwrócił się, a przy stoliku zobaczył dziewczynę, której zupełnie się tu nie spodziewał.

Zawsze uważał, że Lily Evans całe wakacje grzecznie spędza z rodzicami, ewentualnie uczy się nowych zaklęć – w końcu była kujonką! A jednak była tu, nie pomyliłby jej z nikim innym – James już o to zadbał. Syriusz przewrócił oczami, chwycił kufel i podszedł do jej stolika.

– Hej. Wolne? – zapytał, choć wcale nie czekał na odpowiedź i przysiadł się.

– Jasne, rozgość się – burknęła sarkastycznie, czym znów go zaskoczyła.

Siedzieli w ciszy, która zaczęła mu ciążyć. W końcu odgiął się, położył łokieć na oparciu krzesła i zaczął wpatrywać się w nią świdrującym wzrokiem. Kiedyś podpatrzył, jak ojciec uparcie wpatruje się w jakiegoś kontrahenta, który zawzięcie unikał kontaktu wzrokowego właśnie w ten sposób.

– Chciałeś czegoś? – zapytała w końcu. – Wiesz, to nie jest mój najlepszy dzień.

– Co to jest? – powiedział, wpatrując się w niewielki przedmiot, jaki trzymała w dłoniach.

– To? – Uniosła wyżej krótki, biały patyczek, z którego unosił się dym.

Syriusz skinął głową, a Lily uniosła brwi, uśmiechając się.

– To papieros. Czarodzieje ich nie palą, prawda?

– Nie. Mógłbym spróbować?

– Skoro chcesz…

Wziął od niej papierosa, przyjrzał się mu uważnie, a następnie włożył do ust. Nie bardzo wiedział co dalej powinien z nim zrobić, więc przez chwilę siedział tak. Lily przypatrywała się mu, wspierając głowę na dłoni i uśmiechając się lekko. Wreszcie powiedziała:

– No, zaciągnij się!

– Jakbym wiedział jak… – Zrobił naburmuszoną minę.

– Po prostu wciągnij powietrze.

Chwycił mocniej tego dziwnego papierowego cosia, a następnie zaciągnął się. W oczach pojawiły mu się łzy, natychmiast wypuścił z ust chmarę dymu i rozkaszlał się, próbując złapać oddech. Lily podeszła do baru i przyniosła wodę, którą wypił łapczywie. Wreszcie doprowadził się do ładu.

– Zrobiłaś to specjalnie – oskarżył ją.

Widział, jak tłumiła uśmiech, spoglądając gdzieś w sufit.

No tak, pomyślał. Mogłem się domyślić, że będzie chciała wyciąć mi numer. Może i mi się należało, ale…

– No dobra, to teraz pokaż, jak powinno się to robić.

– Niby dlaczego?

– Bo cię proszę.

– To nie brzmiało jak prośba.

– I tak nie potrafisz, co?

– Potrafię! – oburzyła się, zakładając kosmyk rudych włosów za ucho.

– To pokaż.

Zacisnęła usta i sięgnęła po papierosa, który wciąż tlił się w jego ręku. Podał jej go bez wahania, przyglądając się z zaciekawieniem, jak bierze go do ust. Zaciągnęła się, uśmiechnęła, a potem wypluła chmarę dymu, kaszląc jak szalona. Zaśmiał się, podsuwając jej własną szklankę wody. Chwyciła ją i opróżniła niemal do dna.

– Wcale nie umiesz palić – wytknął jej z satysfakcją.

– Nie, nie umiem – przyznała, wzdychając. – Sprowokowałeś mnie.

Wyszczerzył zęby w odpowiedzi.

– Powiesz mi, po co przyszłaś tu udawać, że umiesz tego używać?

– Tak jakby to nie twoja sprawa.

– Nie moja – przyznał szczerze. – Ale chyba oboje nie bardzo mamy co robić, więc równie dobrze możemy pogadać.

Spuściła głowę, a jej ramiona opadły. Odwróciła się w stronę Toma i zamówiła im po kremowym, a potem zaczęła bawić się szklanką, obrysowując palcem jej brzeg. Syriuszowi nagle przypomniał się poranek kilka dni temu i rozmowa z ojcem. Potrząsnął głową z irytacją.

– Ale ty zaczynasz.

– Panie mają pierwszeństwo.

– Twój pomysł, ty zaczynasz.

– Jesteś strasznie uparta, wiesz? – mruknął z zaciekawieniem. – Dobra, ojciec zauważył, że istnieję, brat stroi fochy o cholera wie co, a matka chce mnie wysłać do Durmstrangu. Dasz więcej?

Mina jej zrzedła, a w oczach pojawiło się współczucie. Syriusz nie chciał litości, odwrócił wzrok. Wtedy na ramieniu poczuł jej dłoń, lekko ścisnęła go jak jeszcze niedawno tata. Syriusz skrzywił się.

– Przepraszam – powiedziała, zabierając rękę.

– Daj spokój. To nie twoja wina. – Pociągnął z kufla długi łyk i dodał: – Nie myśl, że się wykpisz, twoja kolej.

– Znów pokłóciłam się z siostrą, zwędziłam jej narzeczonemu fajki, wezwałam Błędnego Rycerza i jestem tutaj.

Zachichotał. Po prostu nie mógł oprzeć się pokusie.

– Ja się nie śmiałam, buraku – warknęła na niego i chlusnęła resztką wody.

– Hej! Nie musiałaś mnie oblewać. Poza tym w życiu nie przypuściłbym, że akurat ty coś ukradniesz.

– To była pożyczka – burknęła, patrząc w bok.

– Jasne, też często tak sobie powtarzamy.

Lily spojrzała na zegarek, a jej oczy jakby zrobiły się większe. Natychmiast wstała, niemal przewracając kufel i rzuciła przez ramię:

– Muszę już iść.

Uniósł brwi, ale nic nie powiedział. Zapłacił za wszystko, przydeptał niedopałek papierosa i ruszył do przejścia na Pokątną. Już miał wyjść z knajpy, kiedy zorientował się, że słyszał czyjąś kłótnię. Przywarł do tylnych drzwi, delikatnie je uchylając. Dojrzał Barty’ego Croucha i któregoś z braci Avery – Syriusz nigdy ich nie odróżniał. Oczywiście obaj mieli na sobie dobrze skrojone szaty czarodziejów. Ojciec Barty’ego robił w Ministerstwie karierę, więc chłopak zyskiwał coraz więcej wpływów. Jednak Avery najwyraźniej nie miał ochoty zgodzić się na coś, czego chciał od niego Crouch.

– Dość – warknął Avery. – Nie będziemy tutaj o tym rozmawiać.

– Kiedy ja zasługuję, żeby…

– Ta decyzja nie zależy od ciebie. Ani ode mnie. Puszczaj.

Avery wyrwał rękaw szaty, który chwycił Barty i spojrzał na chłopaka z obrzydzeniem.

– Pójdę do Evana, Sarin – jęknął desperacko Crouch.

– Idź. Na co czekasz?

Crouch nie zrobił ani kroku, był blady i zaciskał zęby z wściekłości. Avery patrzył na niego ze wzgardą, ale potem chwycił Barty’ego za szyję, przyciągnął do siebie i coś wyszeptał, Syriusz – choć się starał – nie usłyszał co. Później razem przeszli na Pokątną, a Black odwrócił się i wrócił na mugolską część Londynu.

Co to miało znaczyć?, zastanawiał się. Czemu Crouch miałby się płaszczyć przez Averym? Przecież Avery nie ma lepszej pozycji, nie jest bardziej majętny, chyba że… Chyba że ma dojścia tam, gdzie nie ma ich Barty, gdzie pozycja i nazwisko jego ojca nie otwierają drzwi. Dlaczego Regulus był na mnie dzisiaj tak wściekły? Czy to możliwe, że to ma ze sobą jakiś związek?

Znów błądził po Londynie bez celu. Niebo stało się szare, potem zatliło się różową łuną, a następnie spłonęło w kipieli szkarłatu i przyoblekło się w czerń. Gwiazdy lśniły zimnym odległym blaskiem niby pojedyncze diamenty w mrokach kopalni bez dna. W świetle ulicznych latarni przechodnie rzucali ogromne cienie, które pojawiały się znikąd i niknęły w ciemności. Syriusz siedział na krawężniku, koło niego stała półpełna butelka piwa.

Zastanawiał się, czy matka już śpi, czy ojciec znów będzie na niego czekał w kuchni. Nie chciał się z nimi widzieć. Żałował, że nie przeczytał listu, jednak teraz pewnie było za późno. Westchnął ciężko, myśląc o spotkanej w barze dziewczynie, rozważał przez chwilę, czy jeszcze kiedyś ją ujrzy. Szybko doszedł do wniosku, że pewnie nie.

Wreszcie wstał, wcisnął ręce głęboko w kieszenie spodni i ruszył do domu.

Wokół panowała cisza, światła w oknach już pogasły. Ptak zaśpiewał gdzieś z oddali, zapowiadając nadejście świtu, choć noc była jeszcze ciemna.

Syriusz po cichu wszedł do środka. Zanurzył się w mrok, bo wewnątrz nie paliło się żadne światło. Wtem rozbłysły świece na korytarzu, oślepiając Syriusza, który zmrużył oczy.

– Wróciłeś – szepnęła matka, a w jej głosie wyraźnie zabrzmiała ulga.

Kiedy wreszcie nagła jasność przestała go oślepiać, spojrzał na nią hardo. Musiał się dowiedzieć dzisiaj, co zamierzała, co miał znaczyć ten przeklęty list.

– Wróciłem – stwierdził lodowato, ze zdumieniem zauważając, jak bardzo jego głos przypomina ton ojca, kiedy był wściekły. – Widziałem list.

– Och…

– To wszystko, co masz mi do powiedzenia?

– Jestem twoją matką. Zawsze będę cię chronić.

– Chronić? CHRONIĆ? – Nawet nie zauważył, kiedy zaczął krzyczeć. – Naprawdę myślisz, że w ten sposób będzie lepiej dla kogokolwiek?!

– Dziś nie będziemy o tym rozmawiać – odpowiedziała twardo, choć przejmująco cicho, a dolna warga drżała niekontrolowanie.

– A właśnie, że będziemy. Dość mam tej sytuacji, dość mam tego domu i… – Zawahał się.

– Nie rozumiesz, co się dzieje – powiedziała. – Musimy zawalczyć o lepszy świat dla was. Nie mogę… – Walburga przerwała, niemal załamał jej się głos. – Chcemy zaryzykować, a pewne rzeczy już niedługo znajdą się na swoim miejscu, ale ciebie nie może tu wtedy być. To dla twojego bezpieczeństwa, zrozum, proszę, synku.

Szybko pokonała odległość, jaka ich dzieliła, wyciągnęła dłoń i dotknęła jego policzka. Uśmiechnęła się, spoglądając na niego, choć w jej oczach wciąż czaił się smutek. Odsunął się, nie potrafił znieść jej dotyku, za bardzo przypominał mu wszystkie dobre chwile – dni, kiedy czytała mu do snu, dni, kiedy przybiegał do niej z płaczem, dni, kiedy sam jego widok wywoływał na jej twarzy uśmiech. W głowie huczały mu słowa Notta, które tak bardzo chciał stłumić. I jeszcze jej zachowanie – tak dawno nie okazywała mu czułości.

„Gdybym mógł cofnąć czas i tak zrobiłbym to samo”.

Czemu teraz?

Znów na nią spojrzał i z przerażeniem dostrzegł, że jej oczy stały się wilgotne. Cofnął się o krok.

To wszystko nie tak…

– Nie pójdę tam, nie pozwolę się tam wysłać – stwierdził krnąbrnie. – Mogę zostać w Hogwarcie albo…

– Albo co?

– Albo więcej mnie nie zobaczysz – dokończył pewnie i poczuł ulgę. Wreszcie to powiedział.

– Przestań opowiadać bzdury – prychnęła, marszcząc brwi. – Nie znasz stawki, jesteś młody i wydaje ci się, że wiesz lepiej. Znikasz na całe dnie, zostawiasz mnie i brata, kiedy powinieneś być z rodziną. Jesteś lekkomyślny, zapalczywy i brak ci myślenia przyszłościowego. Któregoś dnia to ty zostaniesz głową tej rodziny, nie możesz przynieść nam hańby, a nie wyrażasz żadnej chęci nauki…

– Nie mam zamiaru być taki jak ojciec – warknął. – Nie chcę nakazywać innym, co mają robić, nie chcę, żeby patrzyli na mnie jak na wyrocznię, nie chcę knuć…

– Życie nie zawsze daje nam to, czego chcemy – gorzko weszła mu w słowo. – Powinieneś już odebrać tę lekcję, jesteś dużym chłopcem.

– Masz rację. Ty za to wreszcie powinnaś nauczyć się wybierać właściwe działania.

– Jak śmiesz?! Pozwalasz sobie na zbyt wiele, Syriuszu.

– Nie sądzę.

– Słucham?

– Dobrze wiesz, co słyszałaś. Nie jesteś głucha.

– Idź do swojego pokoju i przemyśl swoje postępowanie. Natychmiast.

Syriusz uśmiechnął się cynicznie i poszedł. Skoro miał już pewność co do zamiarów rodziców, nie zamierzał spędzić w tym domu choć chwili dłużej. Pośpiesznie spakował wszystkie ważniejsze rzeczy, jakie wpadły mu w ręce, wrzucając je do kufra byle jak. Zmniejszył kilka przedmiotów, żeby móc więcej wcisnąć do torby podręcznej, którą przerzucił sobie przez ramię, potem pośpiesznie napisał krótki list, przywiązał Walburdze do nogi i wysłał w drogę. Na niebie rozlała się krwawa łuna świtu.

Chwycił kufer, miotłę i zszedł na dół, łomocząc bagażami. Matka musiała go usłyszeć i już czekała na niego na dole.

– Gdzie się wybierasz? – zapytała, krzyżując dłonie na piersi.

– Odchodzę.

– Gdzie?

– Co cię to obchodzi?

– Przestań natychmiast! Mów, gdzie się wybierasz i co mają znaczyć te torby!

– Wynoszę się z tego domu.

Walburga spojrzała na niego, jakby widziała go pierwszy raz na oczy. Jej rysy jakby się wyostrzyły, wciągnęła powietrze oraz wypuściła je wolno, a w szarych oczach pojawiły się wściekłość, żal i coś jeszcze, czego Syriusz nie chciał identyfikować.

– Na górę. Natychmiast.

– Mowy nie ma.

– Dość mam twoich fochów, natychmiast wracaj na górę i przemyśl swoje zachowanie!

– W nosie mam twoje nakazy!

– Jestem twoją matką i będziesz mnie słuchał. Na górę. NATYCHMIAST!

– NIE BĘDZIESZ MI ROZKAZYWAĆ!

– Myślisz, że wiesz lepiej? – warknęła kpiąco. – Jesteś dzieciakiem, a chcesz pouczać dorosłych? Myślisz, że jesteś taki odpowiedzialny, co? Regulus od początku wakacji zajmuje się wszystkim, czym ty powinieneś się zajmować tylko po to, żebyś ty mógł się schlewać w knajpach i pieprzyć głupie mugolki. Zachowujesz się jak gnojek, nie wierzę, że urodziłam kogoś takiego!

– Mamo! – krzyknął Regulus, który pojawił się na schodach.

Walburga spojrzała w górę na młodszego syna, który kręcił głową, a później znów na starszego. Syriusz stał ledwie kilka kroków od drzwi.

– Więc może lepiej byłoby, gdybym nigdy się nie urodził – wysyczał wściekle.

– Idź na górę – szepnęła, odwracając wzrok.

– Wydaje mi się, że już skończyliśmy tę rozmowę. Żegnaj.

– Panicz Syriusz wreszcie odchodzi? – zainteresował się wyglądający z kuchni Stworek.

– Tak, Stworku, możesz urządzić przyjęcie – warknął Syriusz, odwrócił się na pięcie i odszedł, zatrzaskując za sobą drzwi.

„Pozostanie wymaga znacznie więcej odwagi niż ucieczka”.

Wezwał Błędnego Rycerza i pognał do Doliny Godryka, zostawiając daleko za sobą Grimmauld Place i wschodzące słońce. Tak bardzo chciał zapomnieć słowa nauczyciela.