44 Mały lew

W

stawał świt, a Regulus miał wrażenie, że jeszcze nigdy nie był aż tak ponury. Słońce budziło się w krwawej poświacie, rzucając długie cienie. Drzwi pozostawały zamknięte, choć Regulus z nadzieją patrzył w nie jeszcze przez długą chwilę. Matka pierwsza otrząsnęła się z czegoś na kształt transu – pokręciła głową z niedowierzaniem, a następnie skierowała się do kuchni i usiadła ciężko na zdobionym krześle. Ukryła twarz w dłoniach, chowając się przed leżącym na stole listem. Stworek wrócił do kuchni i, jakby nigdy nic!, zajął się przygotowywaniem śniadania, pogwizdując przy tym wesoło. Regulus wszedł do kuchni – nawet nie zauważył, kiedy pokonał drogę na dół.

– Przestań, Stworku – syknął.

Skrzat spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale posłusznie wykonał polecenie. Skłonił się nisko, nosem dotykając podłogi i wrócił do przerwanej czynności.

– Mamo? – podjął Regulus. – Co było w tym liście? O czym on mówił? – Nie wiedział dlaczego, ale imię brata nie chciało mu przejść przez gardło.

Walburga wreszcie opuściła drżące dłonie, a Regulus zobaczył łzy na jej policzkach. Nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy ostatnio widział ją płaczącą. Tylko słabi zachowują się w ten sposób, silni nie mają tego luksusu – tak zwykła mu mówić. Chwyciła list rozczapierzonymi palcami, zmięła go, a potem odrzuciła w kąt.

– Mamo?

Spróbował podejść, ale wstała z impetem, przewracając krzesło. Wyciągnęła różdżkę, wycelowała w zgnieciony papier i podpaliła. W jej oczach jak żywy zamigotał pomarańczowożółty płomień, pozostawiając po sobie brązowiejące resztki z łatwością rozsypujące się w pył – Regulus wiedział, że nigdy nie zapomni tej przeraźliwej determinacji, jaką ujrzał tego dnia.

– Mamo, co robisz?! – krzyknął, gasząc pożar zaklęciem. – Co było w tym liście?

Spojrzała na niego, choć miał wrażenie, że go nie zobaczyła. Wyszła z kuchni i skierowała się do salonu. W dłoni wciąż trzymała różdżkę, więc Regulus poszedł za mamą.

Coś ty narobił, głupcze?!, pomyślał, złorzecząc na brata.

Tymczasem Walburga podeszła do zdobionego gobelinu, na którym złotymi nićmi wyszyto nazwiska wszystkich, którzy należeli do starożytnego rodu Black. Wpatrzyła się w imię koło jej własnego, a następnie przytknęła do niego rozżarzoną zaklęciem różdżkę i wypaliła. Wuj Alfard zniknął z drzewa, zamiast niego pozostała posępna dziura.

– To wszystko twoja wina – wyszeptała. – Zepsułeś go, bo chciałeś, żeby ktoś z rodziny przypominał ciebie. Zabrałeś mi go, paskudny naznaczeńcze.

– Mamo, powiedz mi wreszcie, co to wszystko znaczy.

– Co to znaczy? – powtórzyła, a potem zaśmiała się. – Przecież wiesz, najdroższy Regulusie.

 Pogładziła jego policzek, a różdżka w jej dłoni wciąż płonęła oślepiającym blaskiem. Na zewnątrz świt przyoblekł się w szarość – niby pożar, który wreszcie zaczął dogasać. W korytarzu skrzypnęły drzwi i rozległ się cichy odgłos kroków. Orion wrócił z pracy.

Walburga znów odwróciła się do gobelinu, a następnie przytknęła różdżkę do imienia swojego starszego syna. Regulus patrzył, jak znikało – powoli, z cichym sykiem palonego materiału. Wtedy nie rozumiał, dlaczego matka posunęła się do tego, wtedy wydawało mu się, że wszystko wciąż można odwrócić, że nic nie zostało jeszcze przypieczętowane. Mylił się.

W drzwiach pojawił się Orion. Zmarszczki na jego twarzy uwydatniły się, sprawiając, że wydawał się starszy, niż w rzeczywistości był. Nie zapytał, co się stało. Podszedł do Walburgi, położył jej dłoń na ramieniu, a kiedy próbowała go odepchnąć, przytulił do siebie. Przylgnęła do niego i delikatnie pogładził jej włosy, a potem powiedział:

– Jest u Potterów. Zajmą się nim.

Uniosła na niego spojrzenie, chciała coś powiedzieć, ale jej przerwał.

– Nie teraz, nie możemy ściągnąć go tu siłą. Musi wrócić z własnej woli.

Wtedy wzrok Oriona powędrował na okaleczony gobelin. Zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział. Pogładził plecy żony.

– Nigdy nie wróci, dobrze o tym wiesz.

Regulus wpatrywał się w rodziców ze zdziwieniem. Nie rozumiał, czemu nie mogą po niego iść i przyciągnąć tutaj – przecież wciąż był niepełnoletni. A potem przypomniał sobie, że Syriusz już we wrześniu według prawa stanie się dojrzałym czarodziejem, osiągając magiczny wiek siedemnastu lat. Wtedy znajdzie się poza zasięgiem rodziców i raz na zawsze odetnie się od nich.

Ode mnie. Odetnie się ode mnie, uderzyło go nagle.

Regulus poczuł palące poczucie zdrady. Miał wrażenie, że wszystko było kłamstwem, nagle zrozumiał, dlaczego matka chciała się na czymś wyżyć. Syriusz nie wróci – skoro przez tyle lat rodzina ciążyła mu tak bardzo, nie zmieni zdania od tak. Zbyt przypominał mamę pod tym względem – zbyt uparty, zacietrzewiony we własnych przekonaniach, zbyt stały w dążeniach. Regulus przypomniał sobie wszystkie wakacje, kiedy razem spędzali czas, kiedy jeszcze czuli się dobrze we własnym towarzystwie. Niegdyś wszystko wydawało się prostsze! A nawet wtedy, poprzedniego roku, Regulus wciąż liczył na to, że jego słowa powstrzymają Syriusza przed tym, co zrobił dzisiaj. Przecież powiedział mu jasno: chcę odzyskać brata i zrobię wszystko, żeby tego dokonać. Później okazało się, że Aiken jest wampirem, że Syriusz i ci jego koledzy, którzy nieustannie wplątywali go w kłopoty, zostali ranni. Regulus naprawdę się wtedy wystraszył – wampirów bano się od lat i to dlatego niemal je wytępiono. Pozostały jedynie najstarsze z nich, te uważane za niegroźne – tak przynajmniej twierdziło ministerstwo. Mylili się. Nie pierwszy i nie ostatni raz.

Przypomniał sobie zeszłe lato, kiedy razem wyjechali na Zlot. Wtedy miał wrażenie, że wszystko wróciło do normy. Znów świetnie spędzali czas wśród rówieśników, których pochwalali rodzice, a hiszpański świat magii wydawał się miejscem stworzonym dla nich – z wszystkimi przyjęciami, fascynującymi ludźmi i ciepłymi morzami, jakie rozciągały się aż po horyzont. Grali w quidditcha, przy ognisku słuchali opowieści wuja Alfarda, pływali, rozmawiali… żyli pełnią życia.

Czy to wszystko to tylko ładna bujda?

Teraz miał wrażenie, że cały tamten czas był snem. Snem? A może koszmarem, bo nic z tego nie zdarzyło się naprawdę. Potrząsnął głową, próbując się opędzić od szalonych myśli.

Muszę być silny. Teraz, kiedy… nie, na to za wcześnie.

Orion wypuścił Walburgę z objęć. Na stoliku położył neseser z dokumentami, a obok nich długi płaszcz, z którego kapała woda.

– Wiem, że to nienajlepszy czas, ale musimy porozmawiać – powiedział tata. Użył jednego z tych lodowatych tonów, gdy prowadził rozmowy biznesowe.

– Wolałabym się upewnić…

– Dorea napisała do mnie – stwierdził, wzdychając. – W imię starej przyjaźni, jaka was łączyła. Powiedziała, że zajmie się nim jak własnym synem, ale odradzała próby zabrania go. Podobno uparł się jak troll i za nic nie da sobie czegokolwiek wytłumaczyć.

Walburga pokiwała wolno głową, otarła łzy z policzków i uniosła głowę. Orion spojrzał na młodszego syna, wreszcie poprosił, żeby usiadł na sofie. Regulus był zaskoczony, nigdy nie wprowadzano go w interesy taty, a wydawało mu się, że to o tym chce mówić.

– Wziąłem świstoklika do Hiszpanii, musiałem omówić z Samarą niecierpiące zwłoki kwestie. Po tym, jak ten charłak zasiadł na tronie, nie mają zamiaru mieszać się w wewnętrzne sprawy Anglii. Uważają, że coś takiego sprowokowałoby czarodziejów z innych krajów do wszczęcia jakichś akcji przeciwko nim, a na to nie mogą sobie jeszcze pozwolić. Na razie muszą ugruntować swoją pozycję i zdobyć zaufanie zarówno czarodziejów jak i mugoli.

– Nie poprą Czarnego Pana – stwierdziła Walburga, kiwając głową. – Jest tak, jak myślałeś. Co teraz? Skoro nie zamierzają poprzeć go otwarcie, pokuszą się o nieoficjalne wsparcie?

– Nie. Samara jest przeciwna jakiejkolwiek ingerencji.

– A stary Meadowes? Popiera żonę? Bo rozumiem, że Lascar nie ma zamiaru opowiedzieć się przeciwko Samarze.

– Lascar nie przyjmuje wszystkiego tak bezrefleksyjnie, jak wszyscy uważają. Po prostu w tej kwestii oboje z Samarą są zgodni. Meadowsowie przenieśli się tutaj, ale również nie są przekonani do sprawy Czarnego Pana.

Walburga skinęła głową, a milczący Regulus przysłuchiwał się uważnie rozmowie rodziców.

– Nie chcą go poprzeć ze względu na jego pochodzenie. Sam nie jest czystej krwi, nie ma go w żadnych wpisach, zastanawiają się, czy może jest tylko kimś z przerostem ambicji. To oraz Dumbledore.

– Dyrektor Dumbledore? – wyrwało się Regulusowi.

– Nie kto inny – potwierdził Orion. – Po tym, co wyprawiał Grindelwald, po tym, jak Dumbledore go pokonał, nikt nie stanie chętnie przeciwko niemu. Nikt nie chce powtórki z tego, co się wtedy działo, a w dodatku mają nam za złe, że Dumbledore tak długo nie zrobił nic. Czekał całymi latami, aż wreszcie został niejako zmuszony do podjęcia radykalnych działań. Nawet wśród nas, czystokrwistych, tworzą się obozy. Na razie trwa cisza, ale nie potrwa to długo, obie strony gromadzą sojuszników, a nas nie stać na to, żeby wciąż tylko słowem popierać Czarnego Pana. Chcą od nas dowodu lojalności.

– Jak śmią czegokolwiek żądać? – oburzyła się Walburga.

– Nikt nie powie ci tego głośno, ale zdobyli jakąś broń, jakiś rodzaj przewagi i przez to stali się pewniejsi siebie.

– Kiedy z nimi rozmawiałeś?

– Przed chwilą. Namierzyli mnie tuż po tym, jak wróciłem do Anglii.

– Czego chcą? Pieniędzy? Kontaktów?

– Naszego syna. Uparli się na Syriusza, ale kategorycznie im odmówiłem. W tej chwili nie ma to już znaczenia, uciekł, więc oficjalnie się go wyprzemy. Dorea się nim zaopiekuje. Tak będzie najlepiej.

– Co ty mówisz, tato?! Jak to najlepiej?! On nie wróci sam z siebie, a ty chcesz tak po prostu pozwolić mu odejść. Stracimy go! – Regulus wpatrywał się w ojca z niedowierzaniem, aż wreszcie zapytał: – Mnie też byś zostawił?

Walburga chciała coś powiedzieć, ale Orion położył jej dłoń na ramieniu, uspokajając żonę. Wciąż był zmęczony po wyjeździe, ale w jego oczach błyszczała zimna determinacja. Regulus znał to spojrzenie – wiedział, że tata przekalkulował wszystkie zyski i straty, że podjął decyzję, od której nie ma odwołania. Nie rozumiał jednak, dlaczego właśnie taką, oraz miał mu to za złe.

– Nie bądź śmieszny, Regulusie – stwierdził Orion, jego cichy głos świstał niczym bicz. – Staram się, żeby w czasach, jakie nadejdą, przynajmniej jeden z was stał po zwycięskiej stronie. Kiedy to wszystko już się skończy, pomożecie sobie nawzajem, ale teraz musisz zachowywać się jak na dziedzica rodu Blacków przystało.

Wtedy uderzyły go słowa ojca. Regulusa wychowywano w przekonaniu, że to Syriusz pewnego dnia przejmie rolę taty – to nigdy nie miał być młodszy syn, bo coś takiego oznaczało, że z jakichś powodów starszy nie może pełnić tej funkcji. Regulus nie życzył bratu niczego złego, nie chciał też odpowiedzialności, jaką niosła za sobą pozycja dziedzica.

Jak mogłeś mnie zostawić?!, chciał zawyć, utrzymanie obojętnej miny zdawało się kosztować całą jego energię, ale Blackom nie wolno okazywać słabości.

Sztywno pokiwał głową, pytając:

– Czego ode mnie chcą? Mam zostać jednym z nich? Śmierciożercą?

– Tak – odparł ojciec. – Masz mieć oczy szeroko otwarte. Pamiętaj, kim jesteś i nie zawiedź nas.

– Czy kiedykolwiek to zrobiłem?

– Nigdy – odpowiedziała matka, wstała i uściskała go.

W ciepłych objęciach matki Regulus przypomniał sobie Hogwart i tajemnicze spotkania, na które ciągała ich łączniczka. Nie wolno im było mówić o niej głośno, nie wyjawiła, skąd zawsze umiała powiedzieć, gdzie powinna się pojawić, ale to Ciri przekazywała im informacje. Regulus pytał ją o tę dziwną kobietę z blizną, ale nie chciała nic o niej powiedzieć. Zarzekała się, że lepiej, aby nie wiedział i nigdy nie musiał się dowiedzieć. Na spotkaniach, na które ich zapraszała, spotykali się ze śmierciożercą, który opowiadał im o celach Czarnego Pana, zachęcał do wstąpienia do jego szeregów po ukończeniu Hogwartu, mamił obietnicą życia w prawdziwie wolnym świecie… Ale rozmawiali w ciemnym pomieszczeniu bez okien, wilgoć wdzierała się do środka, mchy porastały zimne, kamienne ściany, a jedynym źródłem światła była magiczna kula jasności zawieszona nad ich głowami. Z mroku wydobywała niewielką kupkę kości i wijący się na dłoni znak – wąż wychodzący z ust czaszki. Nic z tego nie przypominało dumnej organizacji, jaką mieli tworzyć.

– Więc postanowione – powiedział Orion, wstając.

~*~

 Przed południem Regulus wybrał się z zapowiedzianą wizytą do Meadowesów. Tata chciał, żeby dowiedział się możliwie dużo o nastrojach, jakie panowały w ich domu.

Meadowsowie pochodzili z Francji, jednak od zawsze silne więzy łączył ich z angielskimi rodami czystej krwi, a ponadto dwa pokolenia temu Jean-Jacques Meadowes poślubił Samarę de Gongora y Argote, siostrę jednej z najważniejszych hiszpańskich familii. Od lat szeptano, że Lascar nie jest już w stanie sprawować funkcji głowy rodu, a szczególnie krzywo spoglądano na jego żonę oraz przybranego syna półkrwi. Choć Reverte robili wszystko, by uchodzić za następców Lascara, wielu czarodziejów chętniej oglądałoby któregoś z synów Samary w tej roli. Jednak w ostatnim pokoleniu jedynie starszy z Meadowsów miał synów – Saggitariusa oraz Corvusa – młodszy, Taurus, spłodził tylko dwie córki – Doradę oraz Cirianę, a jego żoną była Aurelia Malfoy, młodsza siostra Abraxasa. Sprawę komplikował fakt, że Jean-Jacques zadecydował o przeniesieniu się rodziny do Anglii z nieznanych nikomu pobudek. We Francji pozycja Meadowesów była ugruntowana wieloma pokoleniami, w Anglii musieli zaczynać od nowa powolne budowanie sieci powiązań oraz wpływów. W dodatku wyspy brytyjskie znajdowały się dalej od półwyspu iberyjskiego i Hiszpanii, gdzie wówczas trwała wojna domowa, w którą wplątali się czarodzieje. Sprawa hiszpańskiej sukcesji pozostawała więc otwarta.

Regulus nie miał większej ochoty na spotkanie, kiedy większością jego rozmówczyń miały być kobiety. Saggitarius był od niego starszy ponad dziesięć lat, a Corvi zwykł znikać z Izabelą na całe dnie. Regulus prychnął pod nosem, ponownie przypominając sobie lato w Hiszpanii.

Przynajmniej komuś się udało, pomyślał, gdy otoczyły go szmaragdowe płomienie.

Kiedy znalazł się po drugiej stronie, otrzepał szatę i wyszedł na leżący przed kominkiem popielaty dywan.

– Witaj – powiedziała, ku jego zdumieniu, Ciriana.

Nie spodziewał się, że to ona go przywita. Zwyczaj ten należał do najstarszego męskiego domownika i rzadko zajmowały się tym kobiety. Musiało to oznaczać, że wszyscy mężczyźni gdzieś wyjechali, a to z kolei budziło kolejne pytania. Nim zdążył zapytać, czemu zawdzięcza to powitanie, Ciri podeszła do niego i powiedziała:

– Mam nadzieję, że nie weźmiesz za złe mojej rodzinie, że to ja cię witam.

Ciriana uśmiechała się do niego, ale Regulus zbyt dobrze ją znał – wiedział, że nie jest z nim szczera. Nie tak, jak kiedyś, właściwie miał wrażenie, że taiła coś przed nim już od długiego czasu. Był jednak zbyt dobrze wychowany, by dopytywać, uznał, że powie mu wszystko, gdy nadejdzie odpowiednia pora. Odwzajemnił więc uśmiech.

Poprowadziła go przestronnym korytarzem wyłożonym jasnym kamieniem przez ogromne lśniące bielą schody wprost na piętro. Skręcili kilkakrotnie, mijając po drodze wiele zamkniętych drzwi, a świece zapalały się, gdy tylko znajdowali się w pobliżu i gasły, gdy odchodzili. Wreszcie znaleźli się w przestronnym pokoju gościnnym, gdzie stał fortepian, a na podłodze wylegiwał się szary kot. Przepasany obdartą opaską skrzat właśnie kończył nakrywać na szklanym stoliku i ukłonił się, zauważywszy panią. Ciriana dłonią nakazała skrzatowi odejść.

– Proszę, usiądź – powiedziała, wskazując mu miejsce.

Regulus przysiadł na cudownie miękkim kremowym fotelu. Na stoliku w wazonie stały białe lilie, których intensywny zapach zdawał się wypełniać całe pomieszczenie. Ciriana przysiadła na wprost niego i dopiero teraz dostrzegł, że wydaje mu się nieco blada. Możliwe, że powinien złożyć to na karb jej ciemnej szaty, ale nie był przekonany.

– Corvus oraz Izabela powinni niedługo wrócić – powiedziała, przerywając ciszę.

– Mam nadzieję, że mają się dobrze.

– Jak najbardziej.

– Wtedy w Hiszpanii wszyscy świetnie się bawiliśmy, prawda?

Ciriana uśmiechnęła się, a w jej piwnych oczach zalśniły iskierki zupełnie jak dawniej.

– Tak – przyznała, a po chwili dodała: – Szkoda, że nie możemy wrócić do tego, co było.

– Szkoda. – Myśli o bracie uparcie znów wypłynęły na wierzch, choć zależało mu, żeby pozostały głęboko ukryte. Nikt jeszcze nie wiedział o ucieczce Syriusza, rodzice uznali, że zasługują na dzień spokoju. – Odwiedziliście może ostatnio Hiszpanię?

– Odwiedzaliśmy babcię. Wuj Lascar nie czuje się dobrze ostatnimi laty, więc babcia większość czasu spędza z nim, w Hiszpanii – odparła zręcznie.

Nie chcesz powiedzieć mi niczego, co potwierdzałoby, czemu Gorgona jest tak dobrze poinformowana, choć to przecież oczywiste. To dziwne. Meadowsowie dość jasno opowiadają się po stronie Czarnego Pana – przecież to ty zapoznałaś nas z łączniczką, choć prędzej podejrzewałbym o to Doradę. Chyba że wszystko to tylko słowa i nic więcej nie zamierzacie mu dać.

Usłyszał kroki oraz śmiechy, a wkrótce w drzwiach pojawili się Corvus, Izabela oraz Dorcas. Regulus nie spodziewał się spotkać tutaj starszej siostry Corviego, pamiętał, że dziewczyna podjęła niezwykle wyczerpujący kurs aurorski. Teoretycznie mogła właśnie wypoczywać, ale wyglądało mu to raczej na pilnowanie brata i jego dziewczyny.

– Reg! – ucieszył się Corvi na jego widok. – Świetnie, że już jesteś.

Corvus Meadowes znacznie się zmienił przez ostatnie kilka miesięcy – wyrósł i przerastał teraz Regulusa o głowę, jego ramiona stały się szersze pewnie przez dodatkowe treningi, głos wydawał się głębszy, nieco zachrypnięty, ale modre oczy spoglądały równie przyjaźnie jak zawsze, co Regulus przywitał z ulgą. Corvi podszedł do Regulusa z wyciągniętą dłonią i potrząsnął nią energicznie.

– Czołem, przyjacielu. Nie zabrałeś ze sobą brata?

– Corvi, daj spokój… – wtrąciła Izabela Reverte, spoglądając niespokojnie na Ciri.

– Nie zaszkodziło zapytać – odpowiedział, wzruszywszy ramionami, a po chwili dodał ciszej: – Dalej uważam, że byli całkiem dobraną parą.

Izabela uderzyła go lekko w ramię, ale nie przejął się tym zbytnio. Oboje dosiedli się do stolika Regulusa oraz Ciri. Dorcas pozostała nieco z tyłu, a jej włosy zmieniły kolor na naturalną czerń, zaraz też zbyła ich, tłumacząc, że powinna już iść, choć Regulus był przekonany, że zwyczajnie nie chciała im przeszkadzać.

– Masz może ochotę zobaczyć nasze konie? – zapytał Corvi. – Zapewniam cię, że takich jeszcze nie widziałeś. Ojciec kupił je niedawno, wciąż jeszcze uczymy się jeździć, więc nie zaproponuję ci przejażdżki, ale uważam, że odmówienie byłoby błędem.

– Jasne, czemu nie?

– Więc załatwione. Ciri, chodź, przygotujemy wszystko – Corvi wyciągnął do dziewczyny rękę. – No,  nie daj się prosić, wiem, że je uwielbiasz.

Ciriana wstała i po raz pierwszy tego dnia uśmiechnęła się szczerze. Regulus został sam z Izabelą, co sprawiło, że czuł się niezręcznie.

Izabela Reverte zawsze pozostawała w cieniu siostry, uchodząc za nieśmiałą. Wiecznie cicha oraz spokojna raczej unikała kłopotów, które generowała Margarita, jednak zawsze brała stronę siostry. Regulus nie potrafił powiedzieć, co Izabela myślała, ani nawet jaką osobą tak naprawdę była – wydawała się zagadką, którą niebywale ciężko rozwiązać.

– Corvi ci ufa – powiedziała i Regulus dopiero teraz zdał sobie sprawę, że przez cały czas musiała nasłuchiwać oddalających się kroków.

– Jest moim przyjacielem, a przyjaciele sobie ufają.

– Ale nie powiedziałeś mu o twoim bracie.

Regulus poczuł, jak oblewał go zimny pot, nie spodziewał się, że ktokolwiek dowiedział się już o ucieczce Syriusza. Mógł udawać, że nie wie, do czego pije Izabela, ale doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że nic w ten sposób nie osiągnie.

– Mimo to wierzę jego słowu, choć nie zamierzam ci ufać – kontynuowała. – Jak rozumiem, twoja rodzina już zadecydowała w jego sprawie. Ojciec oraz wuj również poczynili pewne przygotowania, ale oboje dobrze wiemy, że właściwie nie mamy wyboru.

Regulus pokiwał głową. Naturalnym wyborem dla starych rodów czystej krwi wydawała się strona Czarnego Pana. Mimo to większość wypowiadała się na ten temat z rezerwą. Zbyt byli dumni, by pozwolić komuś wzniecić powstanie za ideały, które wyznawali. Zupełnie co innego, gdyby zrobił to ktoś z nich.

– Z nią jest coś nie tak – powiedział Regulus. – I Corvi to wie, dlatego zostawił nas samych.

– Tak.

– Ile udało wam się dowiedzieć?

– Niewiele. Nie chce nam niczego powiedzieć, ale wydaje nam się, że ma kłopoty.

– I uważacie, że szybciej wygada się mnie niż rodzinie?

– Czasami łatwiej zwierzyć się przyjacielowi. Tak przynajmniej uważa Corvi.

– Przecież jesteś jej przyjaciółką. Ty, Margarita…

Izabela skrzywiła się na wspomnienie o siostrze, co nie uszło uwadze Regulusa.

– Już jesteśmy z powrotem – powiedział Corvi, który właśnie pojawił się w drzwiach. – Chodźcie!

Izabela wstała, więc Regulus nie miał wyboru i podążył za nią.

~*~

 Do domu wrócił późnym wieczorem i od razu powitały go krzyki. Na początku przeszło mu przez myśl, że może Syriusz postanowił wrócić, jednak głos, który odpowiadał mamie, nie mógł należeć do jego brata.

– Stworku, co się dzieje? – zapytał skrzata, który kulił się w kącie, tuląc do siebie uszy.

– Pani zabroniła podsłuchiwać – wyszeptał, zwijając się w kłębek na podłodze.

– Nie będziesz podsłuchiwał, po prostu odpowiesz mi na pytanie. – Położył dłoń na wątłym ramieniu skrzata, a ten spojrzał na niego wielkimi wyłupiastymi oczyma.

– Przyszedł pan Alfard. Pani się zdenerwowała i zaczęła krzyczeć. Zabroniła Stworkowi opuszczać kuchnię, ale Stworek nie może podsłuchiwać…

– Idź do swojego pomieszczenia, już dobrze.

Stworek spojrzał na niego z wdzięcznością i posłusznie odszedł. Tymczasem Regulus zbliżył się do zamkniętych drzwi, uchylając je delikatnie. Teraz bez problemu mógł rozróżnić słowa, które wcześniej zlewały mu się we wrzaskach.

– Po co tu wróciłeś?! Wystarczy, że przez ciebie straciłam jednego syna!

– Ciągle to powtarzasz, ale dalej nie wiem, o co chodzi!

– Nie wiesz?! – wrzasnęła piskliwie Walburga, żyłka wściekle pulsowała na szyi. – Nie wiesz?! Pieprzony sukinsynu, jak śmiesz nie wiedzieć?!

– Przez cały czas na mnie wrzeszczysz! Gdybyś się zamknęła i powiedziała mi wreszcie, o co się tak pieklisz…

– O twój przeklęty list, draniu! Zobaczył go!

– Nie chciałem…

– Mam wrażenie, że to przekleństwo prócz blizny zostawiło ci jeszcze ubytek w mózgu! Nie wiesz już, do czego służy magia?! Takie rzeczy się zaklina!

– Nie martw się, zostało mi już tylko kilka miesięcy. Już niedługo przestaniesz się ze mną użerać. I nie próbuj zwalić wszystkiego na mnie, to był list do ciebie, a ty zostawiałaś go na wierzchu.

Regulus przysłuchiwał się z niedowierzaniem. Nigdy nie rozmawiali o bliźnie wuja, ale zawsze wydawało mu się, że to tylko pamiątka po pojedynku, nie przypuszczał, że to pozostałość po czarnoksięskim zaklęciu.

– Ja… mama wysłała Patronusa, że ojciec miał zapaść. Alfard, proszę… – Wyciągnęła do niego dłoń, chcąc go zatrzymać, ale odtrącił ją.

– Nie. Chcę być sam.

Trzasnęły drzwi i Alfard Black opuścił Grimmauld Place.

Regulus wyszedł, szerzej otworzył drzwi kuchni, podszedł do matki i objął ją. Pozwolił, żeby wtuliła się w niego jak jeszcze rankiem w ojca. Nie płakała – może chciała być silna, a może zwyczajnie nie miała już łez.

Zapadał zmrok, lecz tej nocy chmury przysłoniły gwiazdy.