Prolog

C

hoć tego roku angielskie lato spisywało się całkiem nieźle, to w dniu, gdy Adolf Malums* postanowił zażyć nieco świeżego powietrza i wreszcie pokazać się na zewnątrz swego przytulnego domu, chmury czaiły się niebezpiecznie na niebie. Zupełnie jakby mówiły mu, że lepiej pozostać w domowym zaciszu, gdzie skruszona żona przyniosłaby mu ciepłej herbaty i pysznego dyniowego ciasta, które pan Malums uwielbiał.

Adolf był już dość tęgim prawie pięćdziesięcioletnim mężczyzną, choć w młodości mógł powiedzieć, że prezentował całkiem szczupłą sylwetkę. Może nie wysportowany, ale jednak nie posiadał tego brzuszka, którym mógł poszczycić się teraz. Swego czasu pan Malums był również czarującym szatynem z uroczymi dołeczkami w policzkach. Obecnie pozostały mu tylko dołeczki, bo włosy zrobiły się siwe i w większości powypadały – tak jak u jego ojca w tym wieku. Kiedyś mógł też powiedzieć, że był nawet wysoki, może nie jak koszykarz, ale jego metr siedemdziesiąt sześć zdawało się rezultatem satysfakcjonującym. Teraz jednak poruszał się na wózku inwalidzkim, a utrata obu nóg znacząco skróciła jego wzrost.  

Adolf Malums stracił kończyny podczas II wojny światowej, na którą wyruszył wbrew ostrzeżeniom małżonki, radzącej mu zaszyć się w domu i nie wychylać nosa. Trudno byłoby jednak mieć jej to za złe. Trudy urodziła się w Ameryce, lecz nigdy nie miała lekkiego życia. Być może winę należy złożyć na karb karnacji? Pani Malums była ciemnoskóra. A może to sprawka niewyparzonego języka? Któregokolwiek rozwiązania nie przyjąć, trzeba przyznać, że kobieta ta miała prawie zawsze rację. Adolf jednak wyruszył na wojnę, by wziąć udział w operacji Market Garden i po części zmyć skazę swego imienia, odziedziczonego po pradziadku Niemcu. Możliwe, że chciał się również zemścić za zniszczenie domu podczas bombardowania. Oczywiście, gdy jego samolot leciał, szalała burza. Podczas zrzutu nie połamał nóg, tylko zwichnął kostkę, co nie było wyczynem najlepszym, ale przynajmniej nie najgorszym. Potem jednak szczęście nie uśmiechnęło się do niego nawet odrobinę. Cały plan okazał się wielką porażką, ale o tym przecież nikt nie mógł wiedzieć na początku. W walkach fortuna się do nich nie uśmiechnęła. Zastała ich zima, wróg deptał po piętach i każdy miał w końcu serdecznie dość tego położenia. A na dwa dni przed kapitulacją Berlina, Adolf nadepnął na minę, która to urwała mu obie nogi. Pan Malums zwykł wtedy powtarzać sobie, że gorzej być już nie może, więc nie ma co się przejmować.

Gdy wrócił do ojczyzny, minęło już prawie pół roku, a jesień zdążyła rozgościć się na dobre i powitała go ulewą. Były żołnierz miał jednak szczęście mieszkać na parterze, więc bez większego problemu wjechał wózkiem, zapukał i jakież było jego zdziwienie, gdy otworzył mu obcy mężczyzna! Okazało się, że praktyczna Trudy na wieść o niepowodzeniu jego kampanii i domniemaniu śmierci znalazła nowego męża dla siebie oraz ojca dla ich dzieci. Gdy zobaczyła dawnego ukochanego, szybko przekalkulowała po czyjej stronie lepiej stanąć i wyrzuciła kochanka na bruk. Tak więc Adolf Malums powrócił do swojego, już odremontowanego, domu, a Trudy starała mu się wynagrodzić romans jak tylko mogła.

Przejechał kawałek ulicą, docierając w okolice tego dziwnego centrum handlowego i zaciągając blokadę na wózku. Pamiętał, jak parę tygodni temu zatrzymał się w tym miejscu i zaczął staczać z pochyłości. Wówczas skończyło się na uderzeniu w drzewo i kilku siniakach, ale pan Malums najadł się mnóstwo strachu. „Purge & Dowse Ltd.” było zamknięte, odkąd tylko pamiętał, z powodu niekończącego się remontu, który prawdopodobnie nigdy się nie rozpoczął, wnioskując z wciąż obskurnego lokalu. Adolf nie znosił nieporządku, jakiegokolwiek brudu, czy źle ułożonych przedmiotów – jak to typowy pedant. Dlatego też tak irytowały go i wystawa, i wygląd lokalu. Bo na ów wystawie stało kilka dość żałośnie wyglądających manekinów z ubraniami chyba jeszcze sprzed wojny.

A przecież to całkiem ładny budynek. Dobra, czerwona cegła, świetna lokalizacja. Gdyby to ode mnie zależało…

Jednak pan Malums nie dokończył myśli, bo ktoś grubiańsko go potrącił. Mężczyznę na wózku! Owym kimś okazała się być dość dziwnie wyglądająca kobieta w zaawansowanej ciąży. Była stosunkowo wysoka, a puszyste, czarne włosy związała w bardzo gustowny kok. Przy sobie miała tylko niewielką torbę, a na głowie spiczasty kapelusz, zupełnie niepotrzebny, zważając na niedawne upały. Nie powiedziała żadnego „przepraszam”, nie zainteresowała się nim nawet, mrucząc coś, brzmiącego jak „mugol”. Adolf zastanawiał się przez chwilę, czym może być to coś, ale doszedł do wniosku, że to jakieś nowe przekleństwo. Ludzie ostatnio zaczęli wymyślać wiele nowych zwrotów jakby uznali, że stare są przestarzałe.

 Nonsens!

Na wojnie Adolf nauczył się całkiem sporej ilości wyzwisk lub też usłyszał całkiem inne, bardzo ciekawe, zastosowanie starych. Bo niektórzy potrafili kląć cały boży dzień na czym świat stoi. No, przynajmniej ci, których pozbawiono kończyn, a uważali się za wyjątkowo poszkodowanych. Pan Malums nigdy nie zrozumiał pacjenta z łóżka obok niego, Matthew. Bo Matthew Crawley** uważał, że utrata władzy w nogach kładła kres jego  przyszłości. Tymczasem zajmowały się nim najładniejsze pielęgniarki, a później podobno odzyskał czucie w kończynach. Pan Malums nie mógł mieć nawet tej nadziei, bo nogi stracił w tym głupim wybuchu.

I wtedy drzwi „Purge & Dowse Ltd.” otworzyły się, i na ulicy znalazła się rozpromieniona kobieta zbliżająca się do czterdziestki. Na jej bladych policzkach wykwitły rumieńce, a kwiecista sukienka okalała delikatną sylwetkę. Zdecydowanie była bardzo szczęśliwa. Przez chwilę Adolf zastanawiał się nawet, czy ta dama nie pracowała czasem jako dyrektor jakiejś firmy remontowej i na jego ustach również pojawił się uśmiech.

Wreszcie!, pomyślał.

Ale nieznajoma nie miała przy sobie żadnych dokumentów. Nawet teczki, zupełnie żadnych notatek. W dodatku zaczęła rozmawiać z kobietą, która uprzednio potrąciła pana Malumsa. Wyglądało na to, że znały się całkiem dobrze.

– Jak miło cię widzieć, Walburgo! – krzyknęła na powitanie niedoszła dyrektora firmy remontowej.

– Mnie również miło cię widzieć, Doreo – dość chłodno odpowiedziała druga z pań.

– Nie zgadniesz, co się stało! – kontynuowała rozradowana kobieta, nie bacząc zupełnie na sceptycyzm towarzyszki. Nie oczekiwała też, że otrzyma odpowiedź. – Jestem w ciąży! Tak długo staraliśmy się z Charlusem o dzieciątko, a teraz wreszcie nam się udało! Nie wiem jeszcze, oczywiście, czy to chłopiec czy dziewczynka. Za wcześnie, to dopiero pierwsze tygodnie. Ale nieważne! Och, widzę, że ty całkiem niedługo będziesz miała swojego brzdąca w ramionach.

Po ostatnich słowach dała sobie chwilę wytchnienia, oczekując tym razem jakiejś reakcji ze strony kobiety nazwanej Walburgą. Pan Malums zastanowił się, kto nadaje dzieciom tak dziwne imiona, lecz pomyślał, że przynajmniej lepiej trafione niż jego własne i dłużej się nad tym nie rozwodził.

– Mam nadzieję – warknęła kobieta w dziwnym kapeluszu. – Teoretycznie to jeszcze dwa miesiące, ale liczę, że mój syn zdecyduje się nieco pośpieszyć.

– Syn? Skąd ta pewność? Pytałaś uzdrowiciela…

– Nie, skądże – burknęła, już wyraźnie zirytowana Walburga. – To  m u s i  być chłopiec. Trzeba zagwarantować przedłużenie rodu.

Dorea wyraźnie się zmieszała. Przez chwilę można było odnieść wrażenie, że się zdenerwowała i zaraz wygłosi jakąś mało sympatyczną reprymendę, jednak zamiast tego opanowała się. Jak najuprzejmiej, dość chłodno, pożegnała Walburgę. Dopiero teraz Adolf zdał sobie sprawę, że obie kobiety są do siebie podobne. Może nie były siostrami, ale na pewno łączyło je dalsze pokrewieństwo.

 To chyba jakieś szlacheckie rody. Oni mają takie rysy. I ręce, które nigdy nie zhańbiły się żadną pracą.

Kobieta w kwiecistej sukni szybko szła w jego stronę, a, jak na złość!, wózek pana Malumsa nie chciał się ruszyć. Po raz kolejny więc został potrącony. Dorea bardzo uprzejmie go jednak przeprosiła, pytając kilkakrotnie, czy aby na pewno nic mu się nie stało. I odeszła, najwyraźniej wciąż myśląc o niedawnej rozmowie z kuzynką. Gdy szła ulicą, dało się jeszcze słyszeć ciche „Biedne dziecko… nie będzie miało lekko z taką matką…”. A Adolf Malums w duchu zgodził się z kobietą.

W dodatku mężczyzna stwierdził z radością, że wózek działał już normalnie. A nawet zaczynał się dość szybko staczać wprost na jezdnię. Lecz za późno przypomniał sobie, że założył nań blokadę właśnie z powodu nierównego terenu oraz niebezpiecznej pochyłości.

Na ulicy rozległ się krzyk, odgłos gwałtownego hamowania, huk, a później wiele osób zaczęło naraz się przekrzykiwać. Pan Malums wpadł pod karetkę, lecz wszyscy trzej lekarze zostali ogłuszeni w wyniku kolizji.

Niebo postanowiło wreszcie zapłakać. Deszcz zmywał krew z jezdni.

~*~

Walburga Black nigdy nie lubiła zmian. Jakichkolwiek. Dlatego też bardzo zadowalał ją fakt, że po zawarciu małżeństwa nie musiała zmieniać nazwiska.  Oriona może zabójczo nie kochała, ale miał czystą krew, maniery i był przystojny, choć czasami pozwalał uchodzić płazem zbyt wielu rzeczom. Dał jej jednak dom, skrzata i zdrowego syna.

Mały Black urodził się blisko miesiąc po terminie. Zdarzyło się to w wyjątkowo parny dzień, co niespotykane, jak na blisko połowę września, w Anglii. Tak więc nadzieje Walburgi o wcześniejszym porodzie szlag trafił. W dodatku urodzenie tego pierworodnego kosztowało ją mnóstwo sił, skurcze trwały prawie cały dzień, a sam poród blisko cztery godziny. Dlatego też lekarz tak zdziwił się, że chłopak był zupełnie zdrowy.

Przynajmniej to chłopiec. Walburga wolała nie zastanawiać się, jak zareagowałaby rodzina, gdyby urodziła dziewczynkę. Co prawda mogła mieć wciąż inne dzieci, lecz jednak mały dziedzic fortuny rodu Blacków był bardzo serdecznie widziany. Już teraz cieszyła ją myśl, że będzie mogła poszczycić się posiadaniem męskiego potomka przed oboma braćmi. Alfard dzieci nie posiadał w ogóle, nawet się nie ożenił. Z kolei Cyganus miał trzy córki, a żadnego syna. Tak, Walburga zdecydowanie wygrała tę walkę z rodzeństwem i od teraz to ona stanie się oczkiem w głowie ojca. Obecnie to Arkturus sprawował zaszczytną funkcję nestora rodu, bo jego brat, Regulus, zmarł wiosną tego roku w stosunkowo młodym wieku. Uzdrowiciele mówili coś o jakiejś egzotycznej chorobie, ale większość Blacków uważało, że to wynik ich niekompetencji. Po Arkturusie pieczę nad Blackami najprawdopodobniej przejmie więc Polluks, jej kochany ojciec. Już w tym głowa Walburgi, by tak się stało, bo czasami  wciąż obawiała się, że kuzyn Arkturus za bardzo rozpuścił jedynego syna. Zresztą córkę również.

 Wychodzić za Prewetta! Może i mają czystą krew, ale coś za dużo wokół nich szlam. Lukrecja nie powinna była pakować się w ten związek.

Po chwili białe drzwi otworzyły się i pulchna uzdrowicielka wniosła do pokoju zawiniątko. Walburga miała nadzieję, że kobieta była czystej krwi. Jej pierworodny zasługiwał na najlepszy personel.

– Zobacz, skarbie, mamusia nie może się ciebie doczekać – powiedziała uzdrowicielka. – Proszę, to pani synek – zwróciła się tym razem do świeżo upieczonej matki.

Walburga wyciągnęła ręce po dziecko i bardzo jej się nie spodobało, gdy kobieta kazała jej poprawić ułożenie ramion. Mrucząc przy okazji, że tak będzie dzidziusiowi lepiej. (Cóż za impertynencja! Chyba matka wie lepiej, prawda?) Pani Black miała nadzieję, że gdy maluch znajdzie się już w jej ramionach, uzdrowicielka da sobie spokój i wreszcie wyjdzie. Tak się jednak nie stało. Pucołowata kobieta, zwana również mamuśką Jane, zaczęła zawzięcie tłumaczyć Walburdze, jak powinna chłopca kąpać (Jakby to nie leżało w gestii służby!), karmić piersią (Czyżby mleko z butelki było złym pomysłem?), przewijać szkraba (Ta kobieta posuwa się za daleko!) i mówić do niego, bo tak szybciej będzie się uczył i dlatego, że potrzebuje troski oraz opieki  (Stanowczo za daleko! To Black, poradzi sobie bez rozpuszczania – tylko by go to popsuło.). Gdy więc Jane wreszcie skończyła ten piekielnie długi monolog, który pani Black zawzięcie komentowała w myślach, nauczona, by nigdy nie przerywać mówiącemu, odetchnęła z ulgą.

– Masz całkiem sporo gości i obiecałam, że ich wpuszczę, ale – tu Jane pogroziła pulchnym palcem – tylko pół godzinki. Nie chcemy w końcu, żeby nasz mały książę albo jego mama za bardzo się zmęczyli natrętnymi krewnymi.

A potem nareszcie wyszła.

Do pokoju weszli natomiast Blackowie. Na czele dumnie kroczył Orion, któremu oczy błyszczały dumą i zadowoleniem. Jego włosy zdawały się jeszcze lepiej układać, twarz wyprzystojniała, a łobuzerski uśmiech odejmował lat. Tuż za Orionem elegancko kroczył świeżo mianowany dziadek. Ledwo upieczony tata przysunął sobie stołek i przysiadł na nim, zaglądając od razu do zawiniątka. Uśmiech na jego twarzy tylko się powiększył. Polluks rozejrzał się po pokoju z dość średnio usatysfakcjonowaną miną. Ostatecznie stanął pod oknem, skąd miał bardzo dobry widok na maleńkiego wnuka. Irma i Melania, dwie babcie, podeszły do Walburgi z drugiej strony i zaczęły opowiadać, ile problemów sprawiali im synowie. Przyszła także ciotka Lycoris i ciotka Kasjopeja. Obie pozostawały niezamężne. Przybyli również bracia młodej matki – Alfard, który już w drodze rzucał jakieś sprośne żarty, oraz Cyganus ciągnący za sobą najstarszą córkę. Bella była niczym skóra zdjęta z ojca. Szwagierka Walburgi, Druella, zajmowała się pozostałymi dziewczynkami – Dromedą i Cyzią, która miała ledwie cztery lata. Na samym końcu pojawiła się również Dorea Potter, wciąż bez widocznych oznak ciąży. Jej mąż, Charlus, został na korytarzu. Prawdopodobnie zdawał sobie sprawę, że nie byli to zbyt towarzyscy ludzie. Zabrakło jedynie Lukrecji, wymawiającej się kłopotami żołądkowymi oraz dalszych kuzynek. Cóż, wszyscy wiedzieli, że od teraz Orion i Walburga mają nad nimi przewagę – zapewnili ciągłość rodu oraz nazwiska. 

– Nie mogłam nie przyjść, Walburgo – powiedziała Dorea. – Charlus trochę marudził, bo niedługo wyjeżdżamy na małą wycieczkę, ale… – Machnęła ręką. – Musiałam spotkać tego malca przed wyjazdem. Poza tym kiedyś byłyśmy przyjaciółkami, pamiętasz? Masz dla niego jakieś imię? – zapytała, zaglądając Orionowi przez ramię i głaszcząc dziecko.

– Syriusz. Będzie miał na imię Syriusz – szepnęła, a w jej głosie zabrzmiała dziwna czułość. – A ty? Czy masz już imię dla swojego dziecka?

– Daj spokój, jest za wcześnie! To dopiero…

– Mnie nie oszukasz.

– Jeżeli będzie chłopiec, to Jim, a jeżeli dziewczynka – Jess.

– Bardzo ładnie.

W pokoju rozległo się kilka prychnięć. Blackowie nie nadawali swym pierworodnym tak pospolitych imion. Dorea lekko się zmieszała, ale nie dała się wyprowadzić z równowagi.

– Mam nadzieję, że moje maleństwo zaprzyjaźni się z Syriuszem. Teraz jednak muszę już iść, Charlus się niecierpliwi.

 *Łac. malum – pech

 **Tak, tak mały ukłon w stronę Downton Abbey, co nie znaczy, że mam na myśli tamtego Matthew, bo to nie ta wojna