1 Nowa pani Lestrange

W

alburga Black miała wiele oczekiwań względem swych synów. Do podstawowych należało zwyczajnie bycie Blackiem, czyli wręcz królem. Nie należało to jednak do rzeczy prostych, jak mogłoby się wydawać. Konieczna była nauka manier – i tych przy stole, i tych względem członków innych rodzin arystokrackich, co niektórym jednostkom sprawiało wyjątkowe trudności. Lecz nie dotyczyło to synów Walburgi. Od najmłodszych lat uczono dzieci genealogii rodów czystej krwi z całego świata. Szczególny nacisk kładziono na ich pokolenie, mając nadzieję, że w ten sposób już za młodu ukierunkuje się małego Blacka, by wybrał odpowiednią małżonkę lub małżonka. Wymagało to skupienia, koncentracji i niebywałej pamięci. Z tym kłopoty miewał Regulus, ale jemu matka zwykła wybaczać te drobne niepowodzenia. Na niebywale ważnym miejscu plasowała się również prezencja, zakładająca schludną, idealnie dobraną i drogą garderobę. O to troszczyli się zawsze rodzice, którzy nie szczędzili grosza na ten, jakże ważny, aspekt.  Równie istotną funkcję pełnił charakter. By spełnić oczekiwania rodziny trzeba było wykazywać pewne specyficzne cechy, jak choćby dobrze skrywana pogarda, wyniosłość, czy też uparte dążenie do celu i przekonanie o własnej wyjątkowości.  Tu znów w wypadku młodszego syna Walburga musiała zadowolić się posłusznym, ułożonym chłopcem, któremu jednak brakowało odwagi. Odwagi posiadanej w nadmiarze przez jego brata. Najważniejsze były jednak poglądy. Czystość krwi wiodła prym, a zadawanie się z mugolami uznawano za wysoce niestosowne. Każdemu wpajano od najmłodszych lat, że mugoli powinno się tępić, że nie zasługują na naukę w tak prestiżowej szkole jak Hogwart, że to oni powinni się ukrywać, nie czarodzieje. W tym najważniejszym punkcie Syriusz zawodził zbyt nagminnie, by Walburga mogła puścić mu to płazem. Mało tego – postawa starszego brata częstokroć wpływała na młodszego i powodowała niebezpieczne zaburzenia poglądów. Na początku Orion hamował małżonkę, kwitując, że to tylko młodzieńcze wybryki. Tyle że ów wybryki nasilały się z wiekiem. Mimo to postanowiono poczekać do ukończenia przez chłopca jedenastu lat i wstąpienia do Hogwartu. Oczywistym wydawało się, że Syriusz Black trafi do Slytherinu, a to nawróci chłopca na właściwą drogę.  Tyle że tak się nie stało.

W tym wypadku nawet Orion poważnie się zaniepokoił. Przydział do Gryffindoru oznaczał całe siedem lat w wysoce nieodpowiednim towarzystwie, na co nie można było pozwolić. Dlatego też państwo Black postanowili napisać do Albusa Dumbledore’a,  celem wykazania, iż ich syn został niewłaściwie przydzielony. Dyrektor, w bardzo uprzejmych słowach, stwierdził, że Tiara Przydziału się nie myli, a jej wyrok jest wiążący. Orion gotów był uznać, że nic więcej nie dało się zrobić i począł zastanawiać się, jak wytłumaczyć synowi, że Gryfoni są osobami zdegenerowanymi i absolutnie nie należy brać z nich przykładu.  Walburga nie miała zamiaru tak tego zostawić. Uparła się złożyć Dumbledore’owi wizytę osobiście.  Sądziła, że wyrazi się dosadniej niż list. W końcu pani Black mówiła znacznie konkretniej niż zwykła kartka papieru. Szkopuł w tym, że usłyszała długi wywód na temat trafności wyborów Tiary Przydziału i niezmienności podjętych przez nią decyzji. Nawet gdy uciekła się do matczynej troski, dyrektor skwitował, że nie musi się martwić o Syriusza, bo w Gryffindorze na pewno nic złego mu się nie przydarzy.  Tak więc Walburga zmuszona była ustąpić, choć przysięgła sobie, że nie pozwoli tym paskudnym Gryfonom zepsuć swojego chłopca.

Problemy jednak tylko się piętrzyły. Gdy Walburga, licząc na pełne zrozumienie i wsparcie, zwróciła sie do Dorei, okazało się, że nie tylko jej syn znalazł się w Gryffindorze. Jakby tego było mało, pani Potter była z Jamesa niezwykle dumna. Walburga nie widziała kuzynki od pamiętnej uroczystości z okazji wręczenia Polluksowi Blackowi Orderu Merlina, na której Charlus Potter pokłócił się zarówno z samym laureatem jak i Arkturusem, ojcem Oriona. Pani Black pamiętała to tak dobrze, bo zdarzyło się to tuż przed narodzinami jej drugiego syna. Co prawda od tej pory nie zapraszano już Potterów na żadne przyjęcia – Blackowie byli bardzo pamiętliwi – lecz Walburga wątpiła, by Dorea zmieniła się w aż tak znacznym stopniu.  Na nikim już nie można polegać, pomyślała z wyrzutem.

Tak więc ostatecznie Syriusz Black pozostał w Gryffindorze wbrew woli rodziców. Okazało się niemożliwym wpłynięcie na chłopaka ze względu na jego silny charakter. W takich chwilach Walburga zwykła przeklinać, że jej pierworodny tak bardzo wrodził się w ród i, jak na ironię, w nią samą. Wszystkie próby wytłumaczenia Syriuszowi, że nie powinien wiązać się z ludźmi z domu Godryka Gryffindora spełzły na niczym, jedynie utwierdzając młodzieńca w przekonaniu, że jego rodzice racji zwyczajnie nie mieli. Ku rozpaczy pani Black, głównym wichrzycielem w głowie jej pierworodnego okazał się James Potter, syn dawnej przyjaciółki.

Co prawda pozostał jej jeszcze Regulus ‒ młodszy z chłopców o wiele cichszy, spokojniejszy, bardziej podatny na wpływy w porównaniu do brata. Z jednej strony stanowiło to atut, z drugiej działało na niekorzyść, bo łatwo było mu wiele rzeczy wmówić. Jednak to Regulus trafił do szlachetnego domu Salazara Slytherina, to Regulus emanował pogardą wobec szlam i osobników brudnej krwi oraz to Regulus stał się ostatnią nadzieją Walburgi. Uczepiła się więc niej ze wszystkich sił, choć wciąż nie mogła postawić krzyżyka na Syriuszu. 

Teraz jednak pełną parą szły ostatnie poprawki do ślubu prawdziwej panny Black.

Niewielka willa Cyganusa Blacka i jego małżonki Druelli znajdowała się na przedmieściach Londynu. Prowadziły do niej idealnie wystrzyżone trawniki i piękne figury wycięte z zielonych krzewów. Mugole nierzadko przypatrywali się temu domowi z daleka, lecz nie śmieli choćby zamienić słowa z dość niechętną rodziną. Dworek zbudowano z drewnianych bali i wykończono różowym marmurem, który to Druella uwielbiała. Zwykła mówić, że jest to kamień godny jedynie najbardziej wyjątkowych czarodziejów. Wielu mogłoby powiedzieć jednak, że niewielu nań stać. Pomieszczenia w domu były przestronne, eleganckie, choć stosunkowo surowe. Zdecydowanie największe wrażenie robiły ogromne schody, prowadzące na wyższe kondygnacje tej trzypiętrowej budowli. Poręcz uformowano na kształt rozciągniętych węży o otwartych szeroko paszczach. Z delikatnych, kryształowych żyrandoli zwisały w długich gronach diamenty, a spoczywające w uchwytach świece drżały, gdy tylko wiatr wdarł się do środka przed rozwarte tylne wrota, prowadzące wprost do bajecznych ogrodów państwa Black.

Bellatriks nie była może wyśnioną panną młodą. Owszem, mogła pochwalić się ponadprzeciętną urodą arystokratki – miała długie, grube, ciemne włosy, ostre rysy twarzy, bystre oczy i ciężkie powieki, odziedziczone po ojcu, Cyganusie Blacku. Za to nastawienie i mina zupełnie nie wskazywały, że to jej ślub, a ona sama występowała w roli panny młodej. Bella nie kochała swojego przyszłego męża, można się pokusić o stwierdzenie, że w istocie niewiele ją obchodził. Tak naprawdę jedyne kryterium stanowiła czysta krew, którą przecież Rudolf Lestrange posiadał. Tak więc panienka Black z nieco znudzoną, czasami zirytowaną miną toczyła tylko wkoło wzrokiem, mając szczerą nadzieję, że cała ceremonia szybko się skończy, choć jeszcze nie zdążyła się rozpocząć.

Ale po weselu czekała ją jeszcze noc poślubna.

Co dziwne, Syriusz zdawał się cieszyć ze ślubu Bellatriks znacznie bardziej niż ona sama. Był to dość dziwny fakt, bo panicz Black nie przepadał za jakimikolwiek rodzinnymi uroczystościami, na których roiło się od, tak bardzo przez niego nieznoszonych, Ślizgonów. Nawet nie protestował, gdy matka, nie wiedzieć czemu, uparła się zabrać pierworodnego na zakupy, w celu zakupienia sukni ślubnej. Usprawiedliwiała to tym, że może uważnie obserwując zachowanie Bellatriks, młody Black pojmie wreszcie, jak powinien się zachowywać człowiek o tym nazwisku i jakie poglądy wyznawać. Syriusz za Bellą nie przepadał i vice versa, więc tym bardziej podejrzane było, że tak chętnie wybrał się z nimi. Dość zaskakująca wydawać się również mogła konwersacja, w którą wdał się z przemiłą sprzedawczynią ‒ oczywiście czystej krwi. I, gdyby puścić w niepamięć wszystkie docinki między tą blackową młodzieżą, można by uznać wypad za stosunkowo udany.

Radość Syriusza stała się wyjątkowo nieznośna, gdy na przyjęciu pojawiła się Andromeda Tonks. Najbliższa rodzina zjawiła się przed  czasem, by dopiąć wszystko na ostatni guzik. Dziewczyna na początku ewidentnie była pozytywnie nastawiona, nawet się uśmiechała, lecz chłodne przywitanie matki zmyło ten uśmiech z jej twarzy. Tak więc dość wysoka Dromeda, znacznie wyższa od czternastoletniego Syriusza, podeszła do swego niesfornego kuzyna z gniewnym wyrazem twarzy. Chłopak nawet jednak nie myślał przestać opierać się o komodę o wyjątkowo wyrafinowanych geometrycznych wzorach. Trzeba przyznać, że z tej pozycji miał świetny widok na całe pomieszczenie.

– Witaj, Syriuszu – powiedziała, patrząc na niego spod ciężkich powiek.

– Cześć! – odpowiedział rozpromieniony chłopak.  – To znaczy miło cię widzieć, najdroższa kuzynko – poprawił się szybko.

Andromeda popatrzyła na niego przez chwilę. Zastanawiała się, od kiedy to Syriusz zaczął się do niej zwracać per „najdroższa kuzynko”. Postanowiła puścić to jednak w niepamięć, zbyt zaniepokojona reakcją rodziny na jej przybycie.

– Nie wiesz może, dlaczego moja matka wydawała się tak zdziwiona, że zostałam zaproszona? Sama byłam zaskoczona, że w ogóle dostałam zaproszenie, ale Ted powiedział, abym nie traciła okazji na pogodzenie się z rodziną.

– Hm – mruknął, uciekając gdzieś wzrokiem i drapiąc się po podbródku. – Może to rodzina Rufusa umieściła cię na liście gości. Wiesz, te wszystkie czystokrwiste rody… Kto by spamiętał, że ktoś się pokłócił z rodzicami…

Ale Andromeda nie wyglądała na zadowoloną, nie zanosiło się też na to, by miała zamiar choćby rozważyć prawdziwość słów krewniaka. Tym bardziej, że jego uśmiech ewidentnie zwiastował kłopoty.

– Nie baw się ze mną w kotka i myszkę. Oni naprawdę wyglądają na zaskoczonych, a ja nie mam ochoty psuć siostrze tego dnia.

– Nie byłbym taki pewien, że Bella nadal uważa cię za siostrę – mruknął z przekąsem. – Ale niech będzie… Możliwe, że twoje zaproszenie, oczywiście całkiem przypadkiem, było nieco fałszywe.

– Żartujesz sobie? – Mina Syriusza jednak wcale na to nie wskazywała, więc Dromeda naprawdę zaczęła się niepokoić. Zrobiło jej się gorąco, na policzkach wykwitły rumieńce, a w dodatku nagle poczuła się niebywale głupio w długiej, wieczorowej sukni – Podrobiłeś zaproszenie?!

– Cicho – syknął, rozglądając się. Kilka głów z zaciekawieniem odwróciło się w ich stronę. – Nie podrobiłem, to po pierwsze. A po drugie, dali mi możliwość wyboru osoby towarzyszącej, z czego chętnie skorzystałem. Warunek był tylko jeden: miała mieć czystą krew.

Syriusz, najwyraźniej dumny z siebie, rozglądał się uważnie, obserwując, jak pozostali rozmawiali. Jednak jego wzrok dość często wędrował w stronę schodów, zupełnie jakby sprawdzał drogę. W dodatku brakowało skwaszonej miny, którą zwykł przybierać na wszelakie spotkania z krewnymi. Andromeda zaczęła się poważnie zastanawiać, czy przybycie na ślub siostry było aby na pewno dobrym pomysłem.

– Dziwię się twojej matce – powiedziała, patrząc na niego z ukosa. – Byłabym pewna, że wykorzystasz tę lukę, żeby sprowadzić tu Jamesa Pottera.

Syriusz odwrócił się w jej stronę i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Szybko jednak zmarszczył czoło, widząc kątem oka, jak ciotka Lukrecja wchodziła na schody i kierowała się na wyższe piętra domu.

– To  by był świetny pomysł, tylko że w takim wypadku na pewno nie puściliby mnie do niego za tydzień. Ani w ogóle nigdy – dodał po krótkim zastanowieniu.

Andromeda pokręciła głową, patrząc na tego psotnika. Odkąd udał się do Hogwartu, bardzo się zmienił. Przyjaźń z Potterem wpłynęła na niego nad wyraz pozytywnie, przynajmniej zdaniem młodej pani Tonks. Czasami nie mogła uwierzyć, że to Regulus był bratem Syriusza, a nie James.

– No dobrze, ale na nas czeka praca – powiedział, obserwując, jak ciotka Lukrecja zbiegała ze schodów, kierując się w stronę wuja Ignatiusa.

– Jaka praca? Nie wiem jak ty, ale ja przyszłam na wesele.

– No wiesz? A sądziłem, że ślub również cię interesuje. – Syriusz obdarzył ją czarującym uśmiechem. – Czego to ja się nie dowiaduję…

– Przestań – powiedziała, choć radosne iskierki w jej oczach zupełnie temu przeczyły. – No dobrze, więc jaki jest ten genialny plan?

– Nie mówiłem, że jest genialny, ale skoro tak uważasz, nie zamierzam zaprzeczać. W każdym razie, gdy matka i Bellatriks wybierały suknię, ja postarałem się dowiedzieć, czy aby na pewno wytrzyma trudy ślubu i wesela. W końcu nigdy nie można mieć pewności co do towaru, prawda?

– Coś ty naopowiadał tej biednej kobiecie? Bo zakładam, że była to kobieta.

– Powiedzmy, że zasugerowałem wyższą konieczność uroczystości ślubnej.

Andromeda nie mogła się powstrzymać  i wybuchła śmiechem. Nigdy nie potrafiła nawet wyobrazić sobie Bellatriks z dzieckiem, a co dopiero w ciąży! Była absolutnie pod wrażeniem, że naiwna ekspedientka dała wiarę słowom Syriusza. Chyba że znów wykorzystywał te swoje triki…

– Skoro już zaspokoiłem twoją ciekawość, to kiecka ma całkiem poważny problem techniczny – stwierdził z dumą. – Wystarczy więc postarać się o naruszenie pewnego szwu i można śmiało spodziewać się, że ta wspaniała suknia ślubna zostanie o wiele bardziej uroczą stertą białych szmat.

– Jak sądzę, poradziłbyś sobie z tym sam. Po co jestem ci więc potrzebna?

– Moja kochana mamusia na pewno wpadnie na to, żeby sprawdzić moją różdżkę, więc bez pomocnika zostanę uziemiony na resztę wakacji.

– Więc twoim zdaniem lepiej, żebym to ja wzięła winę na siebie, tak? W końcu mnie już ukarać nie mogą.

W duchu przyznała mu rację. Syriusz i tak już miał na pieńku z Walburgą, a niemądrze byłoby wyprowadzić ją z równowagi tuż przed planowanym dniem uwolnienia. W takim wypadku Andromeda musiałaby stawić czoło rozwścieczonej siostrze, więc najprawdopodobniej również różdżki poszłyby w ruch. Może Bellatriks zarówno ślub jak i pana młodego miała w poważaniu, lecz jej własna duma była dla niej niezwykle cenna.

– No wiesz! – burknął Syriusz, uporczywie przypatrując się schodom. – Nikogo nie oskarżą, a przynajmniej nie będą mieli dowodów, że to my. Wchodzisz w to?

Dzwonek u drzwi znów zadzwonił i pojawili się nowi goście.  Ci przyszli zostawić prezenty. Oczywiście nikt nie pomyślał o tym, żeby obarczać nimi parę młodą, a nie wszyscy mieli czas zająć się tym wczoraj. Syriusz skrzywił się wyjątkowo nieuprzejmie, widząc dwie znajome Ślizgonki w towarzystwie rodziców. Nie odpowiedział też, gdy Dorada krzyknęła za nim. Słyszał jeszcze wrzask Ciriany, kiedy znikał u szczytu schodów.

Andromeda ruszyła więc za kuzynem. Na początku nie miała zamiaru brać udziału w żartach Syriusza, ba!, była gotowa zrobić wszystko, aby go od nich odwieść. Chłodna reakcja rodziców i uporczywe unikanie przez obie siostry, które znacząco odwracały od niej głowę, ledwie napotkawszy jej spojrzenie, zmieniło jej zamiary.

– Trzymaj – usłyszała, gdy tylko odnalazła Syriusza w garderobie siostry.

Wolała nie pytać, jakim cudem udało mu się wywabić stąd Walburgę i Druellę, które powinny już dawno zacząć stroić pannę młodą. Spojrzała, co też wciskał w jej ręce panicz Black i z zaskoczeniem stwierdziła, że to różdżka. Posłała kuzynowi zaniepokojone spojrzenie i pokręciła karcąco głową. Nic jednak nie powiedziała.

– Nie patrz tak! – szepnął. – Oddam ją, gdy tylko zrobisz, co trzeba. Słowo! Nie możemy zrobić tego ani twoją różdżką ani, tym bardziej, moją. A Harolda i tak nikt sprawdzać nie będzie…

– Niech będzie – westchnęła Andromeda. – To gdzie przecinamy?

Syriusz obdarzył ją najbardziej promiennym uśmiechem tego dnia i z lubością wskazał właściwe miejsce.

~*~

– Zupełnie nie rozumiem, czemu to jeszcze trzyma – burknął Syriusz, uparcie się wpatrując w pannę młodą.

Według wszelkich założeń szew powinien puścić, gdy tylko Bellatriks wyszła z altany jako nowa pani Lestrange. Tak się jednak nie stało. Sukienka uparcie pozostawała spójną częścią i ani myślała się rozszczepić, co doszczętnie zrujnowało dobry humor Syriusza.

Przyjęcie weselne tymczasem trwało w najlepsze. Andromeda była wdzięczna kuzynowi za zaproszenie, bo stęskniła się za choćby widokiem najbliższych osób. Teda i małą Nimfadorę miała na co dzień. Tymczasem ojca, matkę i siostry widziała z rzadka i tylko na kilka sekund. W dodatku wówczas ich twarze wykrzywiał grymas wstydu i w takich chwilach Andromeda czuła przygniatające poczucie winy. W głowie natomiast szeptał jakiś niemiły głosik, mówiący, że mogła mieć to wszystko. Wystarczyło jedynie zrezygnować z Teda. Tyle że pani Tonks wcale nie żałowała, nie zamieniłaby też męża na pozostałą rodzinę. On przyjął ją taką, jaką była, nie narzucał poglądów, nie nakazywał zachowań, nie wpychał się z buciorami w relacje z innymi czarodziejami. Co najwyżej czasami niepokoił się, że jego żona w końcu złamie się i wróci na łono rodziny. Dlatego też z takim niepokojem patrzył za nią, gdy wychodziła na ślub siostry. Ale Andromeda była prawdziwą Blackówną – nie zapominała obelg, nie zmieniała łatwo zdania, a wybaczenie przychodziło jej niewyobrażalnie trudno.

– Poczekaj tu chwilę. – Usłyszała głos Syriusza, który chwilę później zniknął gdzieś w tłumie.

Nie zastanawiała się, gdzie poszedł i co planował, ale, tego była pewna, nie miało to w żaden sposób uświetnić wesela. Wrócił jednak dość szybko, cały rozpromieniony. Kapela zaczęła grać jakąś skoczniejszą piosenkę, a ciemnowłosy czarodziej poprosił Bellatriks do tańca. Panna młoda wahała się dość długo, mimo to w końcu zgodziła się. Zapewne dużą w tym rolę odegrał pan młody, któremu zebrało się na amory.

Dromeda żałowała, że nigdy nie miała dość chęci, by zapamiętać tych wszystkich młodszych synów starych rodzin czystej krwi, bo wtedy znałaby tożsamość tego młodzieńca. Jednak jakiekolwiek były jego i Syriusza zamiary, musieli pogodzić się z porażką. Choć chłopak wywijał panną młodą, jak tylko mógł, szew trzymał uparcie i oboje tylko się zmęczyli. Gdy piosenka dobiegła końca, Bellatriks pośpiesznie uciekła szalonemu partnerowi. Nie wróciła jednak do stołu, dzielonego z Rufusem.

– Coś tak słabo się starał?! – usłyszała Syriusza, który starał się przekrzyczeć tumult. – Mówiłem ci, że trzeba nią ostro zakręcić! Popatrz, wcale się nie zmęczyła!

Chłopak, jeszcze przed chwilą próbujący zmotywować szew do rozdarcia, stał teraz przed nimi cały zmęczony i spocony.

– Więc może sam spróbujesz?! Przegrałem zakład, ale może ty pokaż na co cię stać, co?

Niespodziewanie Syriusz sięgnął po szklankę Ognistej Whisky i opróżnił ją do dna. Potem, z bojową miną, ruszył przed siebie. Nie powiedział ani słowa. Andromeda widziała, jak zbliżał się do kapeli i szepce coś na ucho wokaliście. Tamten skinął głową.

– Ile on wypił? – zapytał z niepokojem chłopak, który uprzednio tańczył z Bellą.

– To tylko na odwagę – odpowiedziała Andromeda, choć nie miała pojęcia, jak często Syriusz wyciągał dłoń po alkohol. Wcześniej zwyczajnie nie zwróciła na to uwagi.

Tymczasem jej krewniak skłonił się przed Belletriks Lestrange w iście dworskim stylu. Najwyraźniej jej zaimponował, bo podała mu dłoń, niczym jakaś lady. Musiało ją nieco zdziwić, gdy kapela zaczęła wygrywać wyjątkowo szybką melodię. Tym bardziej, że Syriusz najwyraźniej miał zamiar podążyć w ten, bardzo wymagający, takt.  Zaczęły się więc pląsy, piruety, bączki, wygięcia, przegięcia, balanse, pośpieszne kroki (Andromeda dałaby słowo, że widziała jak, Bella depcze Syriuszowi po palcach!), a na sam koniec rozległ się upragniony głos rwanego materiału.

Biała suknia opadła, pokryta soczystym rumieńcem Bellatriks została w wyjątkowo kuszącej bieliźnie, natomiast sam Syriusz, zdziwiony, odsunął się na bok. A dzięki temu lepiej było widać upokorzoną pannę młodą. Cyganus Black machnął pośpiesznie różdżką, by naprawić szkodę. Tego, co się stało, nie można było już niestety cofnąć. Bella wyglądała na doprowadzoną do czegoś pomiędzy rozpaczą a furią. Młodzieniec koło Dromedy wybuchnął śmiechem, a ona sama do niego dołączyła.

– Więc to o to mu chodziło! – wykrzyknął o wiele za głośno, lecz wrzask utonął we wciąż wyjącej w niebogłosy kapeli.

31.03.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.