3 Błędny Rycerz

P

eter Pettigrew, otrzymawszy list od przyjaciela, bardzo się ucieszył. Po prawdzie w domu zwyczajnie mu się nudziło. Matka faszerowała go różnymi pysznościami, jako że była naprawdę wybitną kucharką. Uwielbiała powtarzać, że jej synek zasługuje na najlepsze i wielu go nie docenia, bo ma nieco tylko za dużą tuszę. Nawet gdy opowiadał jej o przyjaciołach, potrafiła znaleźć w nich wady, choć we własnym synu nie dostrzegała absolutnie żadnych. Remusa uważała za zbyt potulnego, zaniedbanego i gotowa była posunąć się do stwierdzenia, że jest on tylko kujonem z wyolbrzymioną ambicją. Na pewno nie stanowił jednak osoby godnej jej chłopaczka. Natomiast na temat Jamesa miała jeszcze gorsze zdanie. Uważała, że Potter to rozpieszczony bachor, któremu jedynie pstro w głowie. Mało tego, posądzała go niejednokrotnie o zainteresowanie własną płcią, a jego fascynację Lily Evans nazywała kamuflażem. W dodatku niezmiennie twierdziła, że rodzice przekazali mu jakieś wadliwe geny, bo musiał nosić okulary, a jego włosy wiecznie sterczały we wszystkie strony.

Peter próbował kiedyś wytłumaczyć matce, że on sam je czochra, ale nic to nie dało. W gruncie rzeczy młody Pettigrew odnosił wrażenie, że mówienie matce, że nie miała racji, jest jak rzucanie grochem o ścianę. Syriusz bynajmniej również nie cieszył się sympatią rodzicielki Petera. O nim zwykła mówić jako o zepsutym arystokracie, który na pewno pali, pije i uprawia przygodny seks, trwoniąc na to setki funtów, a w dodatku dzieli rasistowskie poglądy rodziny i jest zagrożeniem dla otoczenia. Peter co prawda próbował wytłumaczyć matce, że Black zdecydowanie odciął się od rodziny, że nie pali, bo – mimo lekcji mugoloznawstwa – i tak ma niewielkie pojęcie na temat mugolskich używek, a w dodatku ma czternaście lat i na pewno nie robi tego, o czym mama mówiła. Przy ostatniej kwestii najczęściej w dodatku czerwieniał aż po same uszy, choć nie do końca wiadomo, czy powodem była irytacja, czy też może wstydliwy dla Petera temat. W kwestii wyjaśnienia matce, że czarodzieje używają galeonów, sykli oraz knutów, a nie funtów i pensów chłopak najczęściej zwyczajnie nie miał siły nieustannie wertować. Bo nieważne, że co roku istniała konieczność kupowania książek w walucie czarodziejów, Miranda Pettigrew i tak wiedziała swoje.

W domu do bólu utkwionym pod pantoflem kobiety, jedyne oparcie dla Petera stanowił ojciec. Sherman, przy swojej rezolutnej żonie, wydawał się jednak w ogóle nie istnieć. Czasami jego syn usilnie zastanawiał się, jakim cudem zostali parą, a później wzięli ślub. Otóż pan Pettigrew był kościstym mężczyzną z głową bogato przyprószoną siwizną. Bardzo wysoki, znacznie wyższy od żony. Zdawał się górować nad nią jedynie pozornie, bo jeszcze nigdy nie przekonał jej do zrobienia tego, na co sam miał ochotę. Tak więc zawsze jedli, co chciała Miranda, wychodzili na zaplanowane przez nią uroczystości, bywali na wszystkich degustacjach, jakie odbywały się w pobliżu około dziesięciu kilometrów od Londynu, wyjeżdżali na wakacje kiedy i gdzie chciała. Nawet gdy przyszedł list z Hogwartu, niewiele brakowało, a zostałby wyrzucony. Pani Pettigrew zwykła pozbywać się korespondencji od nieznanych osób, ale bardzo spodobał jej się herb Szkoły Magii i Czarodziejstwa, więc postanowiła go przeczytać. Wtedy też Sherman po raz pierwszy został zmuszony do stawienia czoła sytuacji… i własnej żonie.

Ten jeden jedyny raz Miranda wykazała pełne zrozumienie. Choć niewykluczone, że było to spowodowane jedynie jej niewiarygodną fascynacją światem magicznym.  Ilekroć jednak przychodziło do wizyty na Pokątnej, Peter wolał wybierać się tam z ojcem lub sam. Matki zwyczajnie się wstydził ze względu na jej wścibstwo i pytanie zarówno jego, jak i obcych o najróżniejsze sprzęty oraz aspekty magii. Szczególnie interesowało ją, czy jej syn nauczy się „robić funty z powietrza”, jak to wtedy określiła – była niezwykle zawiedziona, gdy uzyskała negatywną odpowiedź.

Tak więc list od Jamesa pozwolił mu wreszcie wyrwać się z domu i choćby na kilka godzin uciec przed Mirandą.

Pomachał ojcu na pożegnanie, wziął od matki kanapki na drogę, bez których prawdopodobnie w ogóle by go nie puściła, i przebiegł na drugą stronę ulicy. Pani Pettigrew wyciągała jeszcze szyję i nawet z tej odległości Peter słyszał jej utyskiwania na niepunktualność czarodziejskich autobusów. I zupełnie nie miało znaczenia, że Błędny Rycerz pojawiał się na życzenie pasażera.

Chłopak wygrzebał różdżkę z plecaka, który to również wcisnęła mu Miranda, upychając tam drugie śniadanie, przekąski oraz coś do picia. Rozejrzał się uważnie, wyglądając mugoli, a upewniwszy się, że teren jest czysty, machnął różdżką. Przypomniał mu się Hogwart, ponieważ tam również zwykł pilnować korytarzy, gdy James z Syriuszem zajmowali się realizacją dowcipów.  Największe problemy sprawiały mu dyżury w pobliżu kuchni, która najczęściej okazywała się zbyt nęcąca, aby jej odmówić. Jednak sposób na pokonanie gruszki i dotarcia wprost do skarbnicy łakoci odkrył właśnie Peter Pettigrew, z czego był niewyobrażalnie dumny.

Wreszcie z zakrętu wyłonił się upragniony czerwony autobus. Z wyraźnymi problemami udało mu się wyminąć drzewo tylko po to, by później gruchnąć w jednoosobowy dom. Bo tak by się z pewnością stało, gdyby bliźniak nie umknął w popłochu na bok. Sam Peter musiał salwować się ucieczką, ponieważ autobus wjechał na pobocze z piskiem opon, przejeżdżając mimo przyszłego pasażera dobre kilka metrów. Niemal natychmiast z drzwi Błędnego Rycerza wypadł mężczyzna.

– Przepraszam, przepraszam pana najmocniej! – powiedział zielonkawy na twarzy konduktor i próbował wygładzić pogniecioną marynarkę. Materiał stawiał jednak dzielny opór i uparcie pozostawał w nieładzie. Chłopak dał więc w końcu spokój nieszczęsnemu odzieniu i podniósł spojrzenie brązowych oczu na Petera.

Dopiero wtedy Pettigrew poznał Martina Scotta, tegorocznego siódmoklasistę. Martin był dość niski, ale krępy, co niejednokrotnie pomagało, bo grał na pozycji pałkarza w drużynie Hufflepuffu. Jego kwadratowa twarz zazwyczaj oblana rumieńcem, choć wielu lubiło twierdzić, że jest czerwona i Scott nieustannie się czegoś wstydzi. Sam zainteresowany zazwyczaj kwitował to gromkimi salwami śmiechu. Teraz jednak Martin wyglądał jak chodzące nieszczęście, co zdawała się wykrzykiwać cała jego sylwetka. Przygarbiony wydawał się jeszcze niższy, natomiast jego przydługie blond włosy sterczały we wszystkie strony. Ręce miał opuszczone wzdłuż ciała, jakby w geście poddania.

– Nie ma za co – wybąkał Peter, zupełnie nieprzyzwyczajony do takich uprzejmości, nie wspominając nawet o zwracaniu się do niego per „pan”.

– Och, to ty Peter. – Tym jednym zdaniem Martin sprowadził Petera na ziemię. – Masz jakiś bagaż? Nie? To dobrze. Już dość się dzisiaj nadźwigałem, a nie ma jeszcze południa. Wsiadaj.

Scott wskazał szeroko otwarte drzwi autobusu i gestem zaprosił do środka. Peter wszedł i zajął miejsce na parterze, tuż za kierowcą. Tym razem wszędzie rozstawiono krzesła, które raczej słabo trzymały się podłogi. Peter miał lęk wysokości i nigdy nie podzielał uwielbienia przyjaciół do zajmowania najwyższych miejsc czy latania na miotle. Przynajmniej w tej drugiej kwestii dysponował pełnym poparciem Remusa.

Ledwie drzwi zamknęły się za Martinem, a Błędny Rycerz ruszył. Słupy musiały uskoczyć z jego drogi, lecz kierowca bynajmniej się tym nie przejął. Gnał do przodu, nie zważając ani na mugolskie znaki, ani na przeszkody. Peterowi trudno było uwierzyć, że ludzie niemagiczni muszą starać się miesiącami o prawo jazdy – patrząc na kierowcę Błędnego Rycerza, dochodził do wniosku, że wystarczy usiąść za kółkiem, jakoś ruszyć i tyle wystarczy. Dlatego też zastanawiało go, czemu mugole nie wymyślili jeszcze takich środków transportu. Po co im te wszystkie zasady, ograniczenia, przepisy? To wszystko tylko utrudnia życie.

– Młody, miło cię widzieć – odezwał się Martin, który zdążył usiąść koło Petera. – Jeżeli kiedyś przyjdzie ci na myśl pracować tutaj, nie rób tego.

Nawet głos Scotta był zmęczony, zupełnie jak nie on. W Hogwarcie nigdy nie bywał tak wyprany z energii jak w tej chwili.

– Cześć – odpowiedział Peter. – To czemu się za to wziąłeś?

– Bo nikt mnie nie uprzedził.

Martin pochodził z mugolskiej rodziny i  najwyraźniej wcześniej nie miał okazji podróżować magicznymi środkami transportu. Peter spłonił się, przypominając sobie ten fakt i słysząc odpowiedź kolegi.

– Chciałem trochę zarobić – kontynuował Scott z nieco weselszą miną. – Wiesz, moja matka nie ma najłatwiej i głupio mi prosić ją o pieniądze. W końcu jestem już pełnoletni! Trzeba sobie jakoś radzić, prawda?

Peter przypomniał sobie, że Puchon miał dziewczynę. Wydawało mu się, że na imię jej było Kate i również była w Hufflepuffie. Gdzieś z odmętów pamięci wygrzebał dawną rozmowę z Remusem. Lupin powiedział mu wtedy, że Martin ma jeszcze sześć lat młodszą siostrę i dziesięć lat młodszego brata. Doszedł wówczas do wniosku, że pan Scott musiał opuścić żonę krótko po narodzinach trzeciego dziecka i od teraz cały ciężar utrzymania domu oraz trójki dzieci spoczął na mamie Martina. Jednak pani Scott była kobietą silną, łatwo się nie poddawała, czego świadectwem mogła być plotka krążąca po Hogwarcie. Otóż, mówiło się, że gdy pan Scott zawiadomił ją, że odchodzi, ona spokojnie powiedziała, że najwyższy czas, bo już serdecznie miała go dość. Nikt jednak nie potrafił potwierdzić tej wersji ani też jej zaprzeczyć, nie było również wiadomo, od kogo ona w ogóle wyszła.

– A jak masz zamiar pogodzić pracę tutaj z uczeniem się w Hogwarcie? – zapytał Peter, chcąc jakoś podtrzymać rozmowę. 

– Wcale – odpowiedział Martin, a na jego ustach pojawił się już pełen uśmiech. – To tylko fucha na wakacje, nie mam zamiaru tu później wracać. No i teraz już nie dziwię się, czemu nie mogli znaleźć nikogo chętnego na tę robotę – dodał, wzdychając.  – Bym zapomniał! Gdzie ty w ogóle jedziesz? Bo gdzieś na trzecim piętrze chyba siedzi James Potter. To twój kumpel, nie?

Jakby na potwierdzenie jego słów nad ich głowami rozległ się łomot i krzyki, a później głośne przepraszam, które trudno było pomylić. Do ich uszu dobiegły też chichoty grupki czarownic i na chwilę wszystko ustało.

– Tak, miałem się z nim tutaj spotkać. Najwyraźniej zapomniał, że nie przepadam za wyższymi piętrami – burknął Pettigrew.

Czuł się niezręcznie, musząc wyjaśniać niemal obcej osobie, że jego własny przyjaciel zapomniał o dręczącym go lęku wysokości. Szczególnie, że stanowiło to oczywistość na pierwszy rzut oka. W dodatku Petera irytowało ciągłe przypominanie Jamesowi i Syriuszowi, że wcale nie lubi być wysoko ni wiecznie rzucać się w oczy.

– Rozumiem – powiedział pocieszająco Martin, choć Peter był przekonany, że wcale tak nie jest.  – Chyba coś mówił, gdy wsiadał, ale tak się śpieszył, żeby zająć wam miejsca, że tylko wrzasnął w biegu.

Taaak, to bardzo podobne do Jamesa. On zawsze wszystko robi w biegu. Nawet plany.

Peter czasami zastanawiał się, czy pomysły Pottera można w ogóle nazywać planami, bo zazwyczaj ledwie na jakiś wpadł, przystępowali do realizacji. W dodatku opcji B nigdy nie mieli.

Błędny Rycerz gwałtownie wyhamował, rozległy się łomoty i trzaski. Najprawdopodobniej kilka krzeseł zostało połamanych, bo Peter usłyszał przekleństwa paru czarodziejów, a później ciche Reparo. Piski na piętrze stały się głośniejsze, gdy ktoś najprawdopodobniej wpadł w grupkę dziewczyn. Stłumiony głos przypominał Jamesa, jednak Pettigrew nie był tego do końca pewien.

– Na gacie Merlina! Chyba na poprzednim postoju powinien wsiąść mój kumpel! Przepraszam! Przepraszam! No przesuńcie się, a nie chichoczecie!

Peter podniósł się z podłogi i potarł obolały bok, na który miał nieszczęście upaść. Spojrzał w górę, jakby oczekiwał, że Potter zaraz wpadnie do dolnego przedziału przez sufit. Tak się jednak się stało. Martin podał rękę chłopakowi i pomógł mu wstać.

– Zawsze tak hamuje, co za człowiek – burknął Scott.

Ledwie Peter zdołał się wyprostować, ze schodów wypadł James. Miał na sobie szaty czarodzieja, co nieco zdziwiło Pettigrewa, a jeszcze bardziej to, że wydawały się zielonkawe. Peter założył nowe jeansy oraz łososiową koszulę, wciśniętą mu przez matkę, żeby godnie się prezentował. Szata Jamesa nie stanowiła już całości, jej rękaw dumnie prezentował rozdarcie niemal do łokcia i dyndał się wokół ręki. W dodatku twarz Pottera była czerwona, co zapewne wynikało z wysokiej temperatury, wciąż utrzymującej się w kraju, a w autobusie niemal osiągającej swe apogeum.

– Peter, tu jesteś! – zdążył powiedzieć zadowolony James, nim wyrżnął głową w jakąś rurkę, gdy autobus ruszał.

Tym razem nawet Martin nie utrzymał się na krześle, a po całym Błędnym Rycerzu wzniosła się zgodna fala przekleństw, która musiała dotrzeć nawet do przygłuchego kierowcy. Gdy wreszcie Peterowi udało się wygramolić spod innego krzesła, zobaczył, że James miał paskudnie rozwalony łuk brwiowy i do tego stłuczone okulary. Właśnie podchodził do niego Scott, miotając po drodze wyjątkowo nieprzyjemne epitety w kierunku kierowcy. Tamten jednak najwyraźniej zupełnie się tym nie przejmował.

– Dobra, zaraz ci to naprawię – mruknął Martin do Jamesa, wyciągając różdżkę. – Ernie to wariat, pewnego dnia wreszcie wyrżnie w coś Błędnym Rycerzem i na tym skończy się jego żywot. Oby nie tyczyło się to również mojego.

– Daj spokój, mogło być gorzej – stwierdził rzeczowo James, szczerząc zęby.

– Tylko się nie ruszaj, nie jestem w tym tak dobry jak pani Cavani.

Candora Cavani była ich szkolną pielęgniarką.

– Może zostać blizna, z radością będę prezentować światu rany wojenne!

– Może jednak powinniśmy pojechać do Munga? – Martin zwrócił się do Petera. – Nie wiem, czy nie za mocno uderzył się w głowę.

– Eee tam, chłopak ma mocną dyńkę, nie marudź, Martin – odezwał się wreszcie kierowca.

Peter spojrzał w jego kierunku i zobaczył, że jest odwrócony w ich stronę niemal całym tułowiem, a autobus mimo to gnał przed siebie jak szalony. Wjechali na chodnik, a kilkanaście koszy i drzew uskoczyło na bok. Ernie miał na nosie niewiarygodnie grube okulary, a w jego ciemnych włosach już pojawiały się grube pasma siwizny. Mimo to posiadał jednak dość przyjazne spojrzenie wiecznego lekkoducha. Pettigrew zaczął się zastanawiać, jakim cudem udało mu się dostać tę pracę, bo już na pierwszy rzut oka wyglądał na człowieka niezrównoważonego psychicznie. Przynajmniej w  opinii Petera.

– Wiesz co, Ernie? – burknął jednak Martin, gdy już opatrzył Jamesa. – Jak wniesie skargę, to będzie tylko i wyłącznie twoja wina.

Ernie odwrócił się znów w kierunku drogi, marudząc coś o przebrzydłych gryzipiórkach i paskudnych wymoczkach, których zatrudniają nie wiadomo po co. Scott puścił te uwagi mimo uszu i, nachmurzony, wszedł po wąskich schodach na wyższe piętro.

– Czemu nie zajrzałeś wyżej? – zapytał James. – Przecież wiesz, że zawsze tam siadam, a ode mnie jest dalej i wyjechałem wcześniej. Zresztą nieważne – machnął ręką – masz pojęcie, co za okropne dziewuchy tam siedziały? Ciągle tylko piszczały i już zaczynałem się bać, czy nie ogłuchnę. No, ale czemu tak się ubrałeś?

Peter na początku poparzył na Jamesa, na jego zniszczony rękaw, poplamiony krwią kołnierzyk  i potargane włosy, a później na siebie. W porównaniu do Pottera wypadł całkiem schludnie i dobrze. Jego spodnie były bardzo zgrabnie wyprasowane w kant, a koszula nie nosiła żadnych oznak walki, jak w przypadku Jamesa.

– A jak miałem się ubrać? – zapytał niemrawo Peter.

James zmarszczył brwi, jakby się zastanawiał, czy dobrze będzie uświadomić przyjacielowi, co miał na myśli, ale wreszcie pokręcił głową. Tylko mruknął coś o niezbyt tolerancyjnych tendencjach Walburgi i zaraz zbył Petera  opowieścią o początku swoich wakacji.

Państwo Potter byli w Brazylii wraz ze swoim pierworodnym. Pływali wzdłuż Amazonki, podziwiali wspaniałe widoki, kąpali się w spienionych wodach wodospadów i walczyli z komarami oraz wszelkimi innymi pasożytami. James zarzekał się, że chciał go udusić boa dusiciel, opowiadając, jak złapał go wielkimi, tłustymi, kolorowymi łapskami i trzymał za szyję. Tylko zimna krew i odwaga ocaliła Pottera przed śmiercią w uściskach egzotycznego zwierza. Peter jednak nie potrafił sobie wyobrazić węża z rękoma, więc cała historia Jamesa mocno zalatywała jedną wielką bujdą.

– No, chłopaki, dojeżdżamy do Grimmauld Place – zwrócił się do nich kierowca. – Zdaje się, że to wasz przystanek, co nie? A za tamto – Ernie znów odwrócił się do nich, wskazując na swój łuk brwiowy – przepraszam, akurat piłem kawę i nie zauważyłem, że tak mocno przycisnąłem gaz.

– Pan się nie przejmuje, ważne, że było fajnie! – powiedział uradowany James.

Błędny Rycerz zatrzymał się  z nieodłącznym piskiem opon, a krzesła i pasażerowie gwałtownie przesunęli się po przodu. Tym razem zarówno Peter jak i James utrzymali względną równowagę i nie wylądowali na podłodze.

Z góry zbiegł zasapany Martin, który przypomniał sobie, że nie pobrał od Petera opłaty za przejazd. Otrzymawszy wynagrodzenie, pomachał im serdecznie na pożegnanie, nim uderzył w szybę, gdy Ernie ruszał.

Przed chłopcami tymczasem rozciągała się długa i nadzwyczaj prosta ulica, a wzdłuż niej wznosiły się kilkupiętrowe domy wraz z niewielkimi ogródkami. Ruszyli przed siebie, spoglądając na numery mieszkań, w istocie niewiele się od siebie różniących. Najwyraźniej Mugole, tu mieszkający, nie mieli też zwyczaju zbytnio dbać o grządki, bo większość kwiatów uschła, a jeżeli coś się zieleniło, były to chwasty. Minęli uschnięte drzewo, którego konar niebezpiecznie zwieszał się tuż nad głowami przechodniów i stanęli przed domem numer jedenaście.

James spojrzał na Petera, a na jego twarzy zagościło zwątpienie. Zmarszczył czoło i spojrzał pytająco na towarzysza. Jednak gdy Peter nie odpowiadał, postanowił zapytać.

– Remus mówił, że to był numer jedenaście czy trzynaście? – Potter wiódł wzrokiem od jednego domu do drugiego.

– Chyba dwanaście – mruknął w odpowiedzi Pettigrew.

– Ale tu nie ma takiego domu… – jęknął Potter, stając pomiędzy numerami jedenaście i trzynaście.

Peter już zaczynał się zastanawiać czy może Błędny Rycerz nie zawiózł ich na niewłaściwą ulicę. Po niecałej godzinie jazdy żywił poważne wątpliwości co do umiejętności jazdy Ernie’ego. Trudno więc oczekiwać od takiego kierowcy znajomości jakiegokolwiek miasta. Jednak na jednym z płotów widniała tabliczka, dumnie głosząca, że rzeczywiście wylądowali na Grimmauld Place.

Obaj spojrzeli na siebie bezradnie, nie wiedząc, co dalej zrobić. Jednak wtem domy zaczęły się przesuwać, robiąc miejsce dla trzeciego, który zdawał się wychodzić z pomiędzy nich. Okna domów numer jedenaście i trzynaście zatrzęsły się, ściany zadygotały, lecz mugole, znajdujący się wewnątrz, nie zwrócili na to najmniejszej uwagi. Peter dostrzegł, że jedna z rodzin na drugim piętrze oglądała akurat telewizję, jakby nic nadzwyczajnego się nie działo, jakby ich dom właśnie nie drżał. Wreszcie tuż przed chłopakami pojawiła się metalowa furtka, wiodąca przez wystrzyżony ogródek do niemalże czarnych, hebanowych drzwi.

– To było świetne! – wykrzyknął James o wiele za głośno.

Przechodząca obok kobieta, zapewne mugolka, obejrzała się w ich stronę ze zdziwieniem. Najwyraźniej i ona nie widziała nic niepokojącego, nie dostrzegła domu numer dwanaście ani tego, jak się pojawił. Obrzuciła jeszcze tylko Pottera krzywym spojrzeniem i odeszła. Peter gotów był dać słowo, że słyszał, jak mówiła „… co za młodzież, mało im Halloween, to jeszcze teraz muszą się przebierać za niewiadomo co. I wrzeszczeć bez powodu, pewnie jacyś wariaci…”.

Gdy Pettigrew znów spojrzał w kierunku przyjaciela, James trzymał już dłoń na klamce. Przypatrzył się jej uważnie i delikatnie potarł, obaj zobaczyli, jak błyszczała w słońcu srebrzystym blaskiem. Byli niemal pewni, że to czyste srebro. Potter nacisnął klamkę, pchnął furtkę, która przeraźliwie zaskrzypiała i ruszył przed siebie wprost do ukrytych w półcieniu drzwi.

Peter na chwilę się zagapił, patrząc na przyjaciela. Miał złe przeczucia i nagle przypomniał sobie, że nigdy nie słyszał, by Syriusz zapraszał ich do domu. Ba, on zwykł zbywać temat swojej rodziny, a jeżeli już poruszał ten wątek, najczęściej wyrażał się o nich bardzo kąśliwie. Pettigrew przypomniał sobie, jak dwa lata temu państwo Black odprowadzali swych synów do pociągu. Nie wyglądali wtedy na zbyt miłych, a matka Syriusza nachyliła się nad nim i długo mu coś tłumaczyła. Gdy w pociągu Black do nich dołączył, miał skwaszoną minę i humor zepsuty niemal na całą drogę.

– Idziesz? – zapytał James.

Potter stał odwrócony do przyjaciela tyłem, z ręką uniesioną już do kołatki. Peter ruszył przed siebie, choć cały przepełniony był złymi przeczuciami co do tej wizyty. Zaczął zastanawiać się, czy aby na pewno James mówił prawdę, gdy opowiadał, jak mili są państwo Black. Potter zwykł fantazjować na wiele tematów, więc czemu nie i w tym wypadku?

Mimo obaw Petera, James uniósł kołatkę i zastukał.

Pettigrew obejrzał się za siebie, przygotowując drogę ucieczki.                                 

11.04.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.