4 Niepożądani goście

K

ołatanie do drzwi przerwało ciszę w domu numer dwanaście przy Grimmauld Place. Po chwili dźwięk przybrał na sile, stając się jeszcze bardziej nieznośnym. Żaden z domowników się nie podniósł. Orion wciąż czytał „Proroka Codziennego”, śledząc kolejny artykuł leniwym spojrzeniem. Na jego czole pojawiła się niewielka zmarszczka, ale nic poza tym nie świadczyło, że coś zakłócało mu spokój. Walburga, która do tej pory powoli sączyła kawę, uniosła wysoko brew i pytająco spojrzała na syna. Regulus tylko pokręcił nieznacznie głową, na chwilę przestając ćwiczyć zaklęcia na martwym pająku, leżącym przed nim na stole.

Wszyscy usłyszeli gramolenie się starszawego skrzata domowego, ruszającego, by otworzyć drzwi. Gdy światło wlało się na cienisty korytarz, dosłyszeli skrzekliwy głos sługi, który jak zawsze miał obowiązek powitać wszelkich gości i uzmysłowić im, że zawitali w progi domu państwa Black. Kiedy Stworek skończył deklamować ustaloną formułkę, ich uszu dobiegł nieznany, wesoły głos młodego chłopaka.

– Patrz, Peter! To skrzat domowy! Moi rodzice mówili, że też kiedyś mieliśmy jednego. Ale umarło mu się ze starości, gdy tata miał ze trzydzieści lat. Syriusz nie mówił, że ma własnego.

Orion zacisnął dłonie na gazecie, a Walburga z brzękiem odstawiła filiżankę na spodek. Rzuciła młodszemu synowi zaskoczone spojrzenie, ale Regulus uciekł wzrokiem.

– Kto to jest? – zapytała więc ostro, lecz chłopak uparcie milczał.

– Regulusie Arkturusie Blacku, odpowiadaj, gdy matka pyta – upomniał go ojciec.

– My do Syriusza. – znów dobiegło ich z korytarza. – Jesteśmy jego kumplami z Hogwartu, zastaliśmy go?

– Skąd mam wiedzieć? – mruknął wreszcie Regulus, poddawszy się. – To nie moi znajomi. Mogę odejść?

– Idź – rzucił Orion, zwinął gazetę i odłożył ją na stół.

Walburga posłała mężowi spojrzenie pełne gniewu. Nic jednak nie powiedziała.

Regulus wstał z ciemnego, skórzanego fotela i odszedł powoli po puchatym dywanie. Jego rodzice usłyszeli jeszcze słabe poskrzypywanie schodów, gdy syn wchodził na górę. Walburga powiodła wzrokiem po regale, na którym piętrzyły się różnego rodzaju lśniące odznaczenia i przymknęła na chwilę oczy, by już zawczasu przygotować się na impertynencję gości.

Stworek wprowadził do pokoju dwóch chłopców. Wyższy szybko kroczył przodem. Był średniego wzrostu, nosił przekrzywione, okrągłe okulary. Co prawda miał na sobie szatę czarodziejów, ale znajdowała się ona w opłakanym stanie. Paskudnie rozdarty rękaw i kilka kropel krwi na kołnierzu zbyt wyraźnie świadczyły, że wdał się w bójkę. Walburga odnosiła również wrażenie, że chłopak jest niedożywiony, bo sylwetkę prezentował iście patykowatą. Jego czarne włosy były natomiast w zupełnym nieładzie, zwichrzone na wszystkie strony. Choć pani Black nie mogła oprzeć się wrażeniu, że skądś znała tego chłopca, zdecydowanie wolała go nie widzieć w towarzystwie swego pierworodnego. Szczególnie, że drugi z przybyszy wyglądał w jej opinii jeszcze gorzej. Ubrany był w mugolskie spodnie i koszulę, co prawda zadbane, czyste i wyprasowane, ale taki strój nie przystawał żadnemu czarodziejowi.

Walburga skrzywiła się, patrząc na obu przybyszów.

Skrzat domowy skłonił się przed nią nisko, nosem zamiatając szmaragdowy dywan. W pasie miał przewiązaną niezgrabną, choć dość czystą, przepaskę, która jednak zsuwała się na kościste biodra. 

– Szanowni państwo, przybyli goście. Pan James Potter – Stworek wskazał ręką chłopaka w okularach – oraz Peter Pettigrew – tym razem jego przydługie paznokcie niemal dosięgły ręki drugiego – pragną widzieć się z paniczem Syriuszem. Oczywiście uprzedziłem ich, iż młody panicz nie przyjmuje gości, lecz oni nalegają.

Teraz obie brwi Walburgi uniosły się wysoko w górę. Syn jej kuzynki, który jeszcze w Hogwarcie sprowadzał na złą drogę jej pierworodnego, miał czelność przyjść tutaj, w progi domostwa Blacków, i żądać spotkania z Syriuszem. Zupełnie nie mieściło się jej w głowie, jak można zachować się tak niewłaściwie, wręcz grubiańsko.

Oboje z Orionem postanowili, że Syriusz nie pojedzie do Potterów, pozostając w swoim pokoju. Nie mieli co prawda żadnych dowodów jakiejkolwiek winy syna w związku z incydentem na weselu, ale uznali, że profilaktyczna kara mu nie zaszkodzi. W dodatku Bellatriks wydawała się przekonana, że jej suknię ślubną zniszczył właśnie Syriusz i usilnie nalegała na karę. Państwo Black zakazali więc pierworodnemu wyjść i spotkań z przyjaciółmi, a jego wolny czas zorganizowali sami, zatrudniając nauczycieli francuskiego, genealogii, tańca, manier oraz łaciny. W ten sposób Syriusz nie miał nawet czasu pomyśleć o spotkaniu ze znajomymi. Natomiast listy, które do niego,  adresowano przechwytywał Stworek i przekazywał wprost do rąk Walburgi. Jako że ani jeden nie zasługiwał na uwagę, nie oddała żadnego synowi.

– Syriusz nie przyjmuje gości – powiedziała zdecydowanie Walburga. – Byłabym więc wdzięczna, gdybyście raczyli już opuścić ten dom, a następnym razem byli tak uprzejmi i zap…

– Ale czemu nie możemy zobaczyć się z Syriuszem? – zapytał bezwstydnie okularnik i wbił w kobietę uporczywe spojrzenie orzechowych oczu.

Na szyi pani Black pojawiła się niebezpiecznie pulsująca żyłka – widomy znak, że właśnie traciła nad sobą panowanie. Kobieta przymknęła jeszcze raz oczy, w duchu prosząc Morganę o cierpliwość.

– Ponieważ mój syn nie życzy sobie żadnych wizyt, a szczególnie wizyt czarodziejów szlamowatego pochodzenia – warknęła, przeszywając obu chłopców groźnym spojrzeniem.

Peter zgarbił się jeszcze bardziej niż zazwyczaj, nos spuścił na kwintę i nawet cofnął się kilka kroków do tyłu. Napotkał jednak ścianę i zbladł, by po chwili lekko zzielenieć. James wyprostował się tak, jakby zamierzał stawić czoło Walburdze. Patrzył prosto w jej szare oczy miotające błyskawice, a jego twarz zrobiła się czerwona ze złości. Tymczasem Orion wciąż spokojnie siedział na swoim miejscu i z dozą ciekawości przyglądał się rozwojowi wypadków.

– Jestem czystej krwi – burknął Potter.

– Miałam na myśli twojego koleżkę, choć w tej chwili wcale nie jestem pewna, czy rzeczywiście jesteś synem mojej kuzynki. – Jej brew uniosła się, a usta zacisnęły w wąską linię. – Być może w tym mugolskim szpitalu, w którym Dorea urodziła dziecko, doszło do zamiany.

James warknął wściekle i zrobił kilka kroków w przód, jakby zamierzał rzucić się na Walburgę. Nie zdążył jednak do niej dojść, bo wyrosła przed nim smukła postać pana domu. Orion położył dłoń na ramieniu chłopaka i przyjrzał się mu uważnie. W jego ciemnych, niemalże czarnych oczach Potter dostrzegł znajome błyski. Były to jednak znacznie starsze, poważniejsze i przede wszystkim bardziej doświadczone oczy od tych znanych Jamesowi. W twarzy Oriona dostrzegał sprytnego biznesmana, zawsze potrafiącego zachować zimną krew, który umiejętnie potrafił sterować  rozmówcami.

– Chłopcze, Syriusza obecnie nie ma w domu – powiedział spokojnie Black.

Potter obejrzał się w kierunku schodów, a w jego oczach pojawiły się psotne iskierki. Przez chwilę analizował sytuację. Spojrzał uważnie na przestronny salon, na Walburgę, która wciąż popatrywała na niego nieufnie, stojąc teraz obok męża. Skrzat domowy uparcie sterczał w drzwiach  jakby pilnował, by nikt nawet nie myślał o ucieczce. Na jego ostro zakończonej twarzy malował się paskudny uśmieszek. Peter wciąż podpierał ścianę, a w dodatku wyglądał na chorego lub śmiertelnie przerażonego. Jakby tego było mało, Orion mocniej zacisnął dłoń na barku Jamesa.

– A gdzie jest? – mruknął, tracąc nieco animusz.

– O tej porze pobiera lekcje francuskiego – odpowiedziała mu dumnie Walburga.

– Więc możemy poczekać – stwierdził, zakładając ręce na piersi.

Walburga odeszła w kierunku okna, mnąc w ustach przekleństwo. Musiała sobie powtarzać, że to syn jej przyjaciółki z dawnych lat, że to w gruncie rzeczy dobry chłopak, potrzebuje tylko troszeczkę dyscypliny. Sama jednak w to nie wierzyła, w głębi wrzała gniewem, gdy tylko spoglądała na tego przeklętego bachora.

Najpierw nakładł głupstw do głowy mojemu dziecku, a teraz chce ostatecznie mi go zabrać. Ukraść i pogrążyć na zawsze w tym paskudnym towarzystwie. Nie pozwolę! Na Merlina, po moim trupie!

– Za godzinę przyjmujemy gości – dyplomatycznie stwierdził Orion. – Gdybyście raczyli uprzedzić nas wcześniej, oczywiście bylibyście mile widziani, ale w tych okolicznościach muszę prosić was o wyjście. Stworku! – zwrócił się do skrzata. – Odprowadź dwóch panów do drzwi.

James najwyraźniej próbował coś jeszcze powiedzieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymał. Spuścił głowę w geście rezygnacji. Stworek tymczasem wydawał się równie niezadowolony. Patrzył na obu chłopców gniewnie, z wyraźnym zdegustowaniem. Poczłapał w kierunku holu, oglądając się za siebie. Peter mruknął jakieś niewyraźne „do widzenia” i  podążył śladem skrzata, nawet nie śmiąc spojrzeć w oczy któregokolwiek z Blacków. Potter powlókł się na końcu.

Przechodząc przez ciemny korytarz, widzieli w odległym rogu coś wielkiego i włochatego. James zastanawiał się czy to noga trolla, czy też zwyczajnie mu się wydaje. Na ścianach wisiały oprawione w ramki głowy starych skrzatów domowych. Ich wisząca skóra, zamknięte oczy, długie, spiczaste nosy i nietoperze uszy napawały go obrzydzeniem. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, w jakim domu przyszło dorastać i mieszkać Syriuszowi. Teraz wiedział i nie czuł się z tego powodu ani trochę lepiej.

Nagle w głowie Jamesa zaświtała zwariowana myśl. Nie zastanawiając się ani chwili, odwrócił się, zawrócił i pędem ruszył w kierunku schodów, wzywając usilnie imienia przyjaciela. Orion Black wykazał się jednak refleksem i schwycił chłopaka w pasie, nim ten zdążył wbiec na wyższe piętro. Przytrzymywał mocno młodego Pottera, choć szarpał się, kopał i nawet ugryzł swego prześladowcę. Wówczas też udało mu się umknąć, lecz nie odbiegł za daleko, bo Orion wydobył różdżkę i przy pomocy zaklęcia ściągnął go znów do holu, a potem przetransportował w kierunku drzwi, pod którymi wreszcie go postawił.

Ku zdziwieniu Petera z wyższych pięter również dochodziły odgłosy szamotaniny. Mało tego – Pettigrew był pewien, że usłyszał wrzask Syriusza, choć nie mógł zrozumieć, co ów krzyczał.  Nikt jednak nie zbiegł do holu, nie pojawił się na rzeźbionych, lśniących, drewnianych schodach. Zupełnie, jakby wszystko tylko przesłyszało się Peterowi.

Orion Black postawił Jamesa w pobliżu progu, dłonią poprawił włosy, które uprzednio potargał mu Potter i zwrócił się do nich wyraźnie zirytowany:

– Porozmawiam z waszymi rodzicami, możecie być tego pewni. Sądzę, że już na was czas. Żegnam – rzucił ze wzgardą.

Dopiero teraz James zauważył, że Orion patrzył na ubranie Petera z wyraźnym obrzydzeniem, zupełnie, jakby miał na sobie jakieś szmaty. Ponadto na jego twarzy o szlachetnych rysach czaiło się coś groźnego, coś, przez co Jamesa przeszły ciarki. Black uniósł dłoń z różdżką, a Potter po raz pierwszy, odkąd przekroczył próg tego domu, przestraszył się. Orion jednak tylko wypchnął ich za próg i zamknął drzwi przed ich nosami.

Gdy tylko Walburga usłyszała zamykanie drzwi, wyszła na korytarz. Jej srebrzystoszara szata otulała zgrabną sylwetkę, a czarne włosy opadały delikatnymi falami na ramiona. W szarych oczach wciąż buzował ogień złości, co bez trudu zauważył jej mąż. Patrzyła na niego, nic nie mówiąc, a potem wymownie spojrzała w kierunku schodów, by za chwilę zacząć się po nich wspinać. Orion chwycił ją za przedramię, powstrzymując. Widział, że na jej szyi niebezpiecznie pulsowała żyłka, a ręka zbyt często wędrowała w stronę różdżki.

– Ja z nim porozmawiam – powiedział, starając się opanować własne niezadowolenie.

Walburga uniosła wysoko brwi i delikatnie wyciągnęła kończynę z uścisku. Spojrzała nań z wyższością i bardzo wymowną krytyką.

– Uważam, że tym razem należy przeprowadzić znacznie surowszą rozmowę – uniosła dłoń, gdy Orion chciał jej przerwać. – Twoi rodzice pozwalali ci na wiele, wiem, ale Syriusz… to zaczyna mnie bardzo niepokoić.  Potrzebuje autorytetu, który wskaże mu właściwą drogę. Drogę czarodzieja czystej krwi – dodała z naciskiem.

– Zajmę się tym, jestem jego ojcem.

Popatrzyła na niego uważnie, jakby zastanawiała się, czy aby na pewno jej mąż ma dość sił, by przemówić temu młodemu, upartemu mężczyźnie do rozsądku. Widząc jednak zdeterminowany wyraz twarzy małżonka, dała za wygraną. Skinęła lekko głową i odsunęła się, robiąc przejście.

Więc Pan Black zaczął się wspinać na najwyższe piętro, gdzie mieściły się sypialnie synów. Nie śpieszyło mu się, musiał zastanowić się bardzo uważnie nad tym, jak rozmawiać z Syriuszem. Wiedział, że Walburga nic nie wskóra, a może go tylko bardziej zacietrzewić w uporze. Była zbyt uparta, zbyt dumna i zbyt nieugięta, by choćby zastanowić się nad racjami syna. A problem polegał właśnie na tym, że ich najstarszy syn za bardzo przypominał swoją matkę. Orion nie chciał się kłócić, potrafił pogodzić się z wieloma rzeczami i bardzo długo tolerował wybryki pierworodnego. Pobłażał mu, uważając, że to tylko młodzieńczy bunt, że to minie. Tyle że się zawiódł, bo czas mijał, a Syriusz z każdym upływającym rokiem stawał się coraz bardziej Gryfonem, jednocześnie oddalając od rodziny.

Stając przed drzwiami z prostym napisem „SYRIUSZ”, wzniósł dłoń, by zapukać. Zawahał się na moment. Musiał się jeszcze jakoś wytłumaczyć przed nauczycielem francuskiego, który obecnie miał udzielać prywatnych lekcji. Orion nie kłamał Jamesowi we wszystkim. Syriusz rzeczywiście pobierał właśnie nauki i nie było powodu, by mu przeszkadzać. Szczególnie, że i tak nie wykazywał zainteresowania zajęciami dodatkowymi.

Wreszcie Orion zebrał w sobie dość odwagi, by uderzyć w mocarne, sekwojowe drzwi. Po drugiej stronie, skąd wcześniej dobiegały ciche sprzeczki, zapanowała cisza. Po chwili rozległo się pełne niechęci „proszę”, więc Orion nacisnął srebrną, rzeźbioną klamkę i wszedł do środka.

Pokój był bardzo przestronny, mimo że dość dużo miejsca zajmowało ogromne łoże i okno, które wpuszczało do pokoju strugi światła. Na błyszczącej, wyłożonej ciemnobrązowymi panelami podłodze spoczywał szkarłatno-złoty dywan, w uchylonym oknie delikatnie falowały burgundowe, jedwabne zasłony z wyhaftowanymi na nich lwami. Oparcia łóżka wieńczyły bardzo skrupulatnie wyrzezane motywy roślinne. Kilkanaście dekoracyjnych poduszek leżało teraz na wezgłowiu, a rubinowa narzuta wyszywana złocistymi nićmi, które teraz delikatnie iskrzyły w promieniach słońca, rozłożyła się starannie, by nigdzie nie pojawiło się niechciane zagięcie. Na ścianach wciąż można było odnaleźć ślady bladozielonej tapety, niegdyś rzucającej się w oczy zaraz po wejściu do pokoju. Obecnie zastały w większości obklejone plakatami przedstawiającymi głównie jakieś dziwaczne, dwukołowe pojazdy mugoli. Mocne, klonowe szafki z delikatnymi, wzorzystymi nóżkami wypełniono książkami i gazetami, teraz schludnie poukładanymi. U końca łóżka znajdował się obecnie zamknięty, grawerowany herbem Blacków kufer. Tylko w żyrandolu wciąż tkwiły na wpół wypalone ogarki świec – zupełnie jakby ktoś chciał pokazać, że wcale nie jest tu tak idealnie, jak mogłoby się wydawać.

Syriusz siedział tyłem do stojącego po prawej stronie drzwi biurka. Za nim spoczywały notatki, książki i ćwiczenia. Teraz jednak chłopak z zaciętą miną wpatrywał się w nauczyciela.

Etienne Castain był średniego wzrostu, łysiejącym Francuzem zbliżającym się do sześćdziesiątki, który zawsze, z niebywałą konsekwencją, przestrzegał etykiety. Miał lekko pociągłą twarz o dość wyrazistych rysach. Wystające kości policzkowe rzucały delikatny cień na dół twarzy, przez co mężczyzna zyskiwał na surowości. W szaroniebieskich oczach zawsze gościł chłód i opanowanie. Etienne, który wcześniej również patrzył wprost na ucznia, powoli zwrócił spojrzenie na gospodarza.

– Jestem przekonany, że wystarczy już na dzisiaj – powiedział cicho, ale jego ostre niczym brzytwa słowa, sprawiały, że nie można było mieć wątpliwości, że dotarły do uszu każdego obecnego w pokoju. – Ufam, iż przemyślisz swoje zachowanie i następnym razem nie zachowasz się tak… – przerwał na chwilę, jakby musiał szukać odpowiedniego słowa – skandalicznie.

Na ustach Castaina na moment pojawił się pełen rezerwy uśmiech. Mężczyzna skłonił się Orionowi i wyszedł. Drzwi zamknęły się za nim tak lekko jak upadające piórko.

Dobrą chwilę Orion przyglądał się, jak jego syn uparcie milczał. Syriusz odziedziczył ten ośli upór po Walburdze i, tak jak matka, zapewne teraz nie miał zamiaru odezwać się do ojca. Zacisnął wargi w wąską linię, hardo patrząc w oczy rodziciela. Orion wzdrygnął się lekko. Nigdy nie przypuszczał, że własny syn spojrzy na niego z takim chłodem. Musiał przyznać Walburdze, że rzeczywiście udało jej się wpoić mu lodowate zachowanie wyższych sfer.

– Syriuszu, pan Castain bardzo cię chwali. Uważa, że gdybyś włożył nieco więcej wysiłku w lekcje, do końca wakacji osiągnąłbyś nawet średni poziom znajomości języka.

Na początek chciał zacząć od pochwał, żeby w ten sposób jakoś ugłaskać pierworodnego. Syriusz nie odezwał się jednak słowem. Tylko zmrużył oczy w wyrazie niezadowolenia  i wyprostował się jeszcze bardziej, jakby rzucając ojcu wyzwanie.

Orion potoczył jeszcze wzrokiem po tym przesyconym czerwienią i złotem pokoju. Czuł się, jakby znalazł się w innym domu, w innym świecie – tak różne było to pomieszczenie od reszty domu. Skrzywił się, gdy jego spojrzenie napotkało mugolską dziewczynę w bikini. Zdał sobie jednak sprawę, że Syriusz powoli doroślał.

 – Nie uważasz, że za dużo tu tych plakatów? – zapytał, a głos lekko mu zadrżał z niezadowolenia.

 – Nie – odezwał się wreszcie chłopak, nie odrywając przeszywającego spojrzenia od ojca.

 Orion tylko pokiwał głową. Kiedy Syriusz wyruszył na drugi rok do Hogwartu, próbowali z Walburgą usunąć nagromadzone przez syna plakaty. Jednak zostały one przytwierdzone do ściany za pomocną zaklęcia Trwałego Przylepca i nijak nie potrafili oderwać niechcianych dekoracji.

 – Słyszałeś pewnie… hm…  wrzaski na dole? – zaczął kulawo. Syriusz zmarszczył czoło oraz ściągnął brwi w gniewie. Teraz patrzył na rodziciela z nieskrywanym gniewem.

Orion w oczach syna dostrzegł jednak jeszcze coś: znużenie i poczucie niesprawiedliwości. Westchnął ciężko.

 – Niepokoi mnie towarzystwo, w jakim się obracasz – stwierdził Orion, tym razem delikatnie podnosząc głos. – Ten cały Potter wygląda jak jakiś podrzędny obdartus, choć przynajmniej czarodziej. Ale ten drugi… – pokręcił głową. – Nie dość, że ubrać się nie potrafi, to jeszcze śmierdzi od niego tchórzem. Ja i twoja matka boimy się o ciebie. Nie chcielibyśmy, byś czerpał niewłaściwe wzorce i, co byłoby jeszcze gorsze, później je stosował. Powinieneś być wzorem dla brata, nie odwrotnie.

 Orion położył dłoń na ramieniu syna, jednak Syriusz ją strząsnął.

– Wy zawsze patrzycie tylko na wygląd, nie zastanawiacie się, jaki ktoś jest – powiedział z żalem. – Moi przyjaciele to wspaniali ludzie i jestem dumny, że ich poznałem. – Uniósł głowę wyzywająco. – A Regulus nie powinien ślepo wierzyć w to, co mu opowiadacie. Czy wy sami jesteście przekonani o słuszności tej bzdurnej idei? Czym różnię się ja od mugolaka? I jeszcze ten wariat, który opowiada o wyniszczeniu niemagicznych i opanowaniu świata przez czarodziejów! Przecież to jakieś brednie, on chce wyrżnąć pół świata tylko dlatego, że nie są tak potężni, jak on. Powtarzacie Regowi, że to wszystko jest bardzo zdrowe, że to właściwe poglądy i cele. Chcecie, żeby stał się mordercą? Naprawdę do tego dążycie?

 – Dość!

Orion krzyknął. Niewiele osób potrafiło wyprowadzić go z równowagi, ale tym razem Syriuszowi się udało. Black ze złością pokręcił wąsa i zacisnął zęby. Nie sądził, że chłopak wiedział tak dużo na temat ich spotkań z innymi czarodziejami, szczególnie z tymi, którzy nazywali siebie śmierciożercami.  Prawdą było, że chcieli bezsprzecznego panowania czarodziejów, mieli serdecznie dość ukrywania się i postrzegania osób magicznych jako kuglarzy czy wariatów. Chcieli lepszego świata dla swoich dzieci, a człowiek mieniący się Lordem Voldemortem obiecywał wspaniały, utopijny świat, w którym to czarodzieje staliby na czele państw, strzegliby porządku i piastowali najważniejsze stanowiska. Mugole zostaliby odsunięci do pełnienia podrzędnych ról i tylko nie potrafiącym podporządkować się ustrojowi, zostałaby wymierzona odpowiednia kara. Tak przynajmniej widzieli to Blackowie. Tymczasem to, co mówił Syriusz brzmiało zupełnie niewiarygodnie. Owszem, na początku niezbędny będzie pokaz siły. Wszystko jednak szybko się skończy.

 – Twój aktualny plan dnia będzie obowiązywał do końca wakacji. Nie ma mowy o żadnych wyjazdach. Tuszę, że przemyślisz swoje zachowanie i zrozumiesz błędy.

 Syriusz nie powiedział ani słowa skargi. Był zbyt dumny, by o cokolwiek prosić. Orion przełknął ślinę, jeszcze przez chwilę rozważając słowa syna. Ostatecznie tylko potrząsnął głową i energicznym krokiem opuścił pokój. 

25.04.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.