6 Obraza

T

ego Peter Pettigrew nie spodziewał się w najgorszych koszmarach. Gdy Cannie wróciła wraz ze Szczotą, lecz bez Remusa, chłopak się zdziwił. Czego nie można powiedzieć o torturach, jakim została poddana Cannie za obrazę majestatu. I nic nikogo nie obchodziło, że tu nie istniał nigdy żaden majestat. Chociaż chyba można nas nazwać książętami złodziei?, podumał w myślach Peter. Nie dane mu było jednak zbyt długo się zastanawiać, bo natarła na niego rozsierdzona Szczota. Kocica wyciągnęła wielkie pazurzyska i, wystrzeliwszy w górę białą jak śnieg kitę, zaatakowała biednego Pettigrew. Być może dlatego, że uznała go za najsłabszą z przeszkód na drodze do wolności.

Wściekle drapiąc, rozorała przedramię, którym zasłaniał się Peter. Ani James, ani Syriusz nie zwrócili uwagi na krzyk Petera, zbyt zajęci torturowaniem Cannie. A Canicula wrzeszczała wyjątkowo głośno, nawet jak na nią.

Gdy więc wydawało się, że Szczota ucieknie, Cannie umrze ze śmiechu, a Remus nigdy nie dotrze do Hogwartu, bo jego ekipa poszukiwawcza została pokonana, otworzyły się drzwi przedziału. A, jakby tego było mało, w nich stanęła rudowłosa Lily Evans z wyjątkowo zaciętą miną.

To koniec, przemknęło Peterowi przez myśl. Gdy naskarży McGonagall, nie wygrzebię się ze szlabanów do końca roku.

Tak wielkim poważaniem Peter darzył Lily Evans. Lub też tak bardzo jej się bał.

Za ramieniem Lily zamigotała jednak nadzieja w postaci ich zaginionego przyjaciela. Tyle że nawet Remus nie miał żadnych szans z rozsierdzoną i wyraźnie doprowadzoną na skraj furią. Wówczas w umyśle Petera apokalipsa nabrała nowego kształtu. Zaczął nawet zastanawiać się czy gdyby był bardziej uważny w stosunku do opowieści matki o jakimś panu, który zbawił ludzkość, to teraz czułby się lepiej. Może miałby choćby nieznacznie większe szanse na przeżycie? Z jakiegoś powodu uznał, że jednak nie miałoby to znaczenia.

Tymczasem panna Evans wzięła się pod boki, najwyraźniej gotując się do ostrej batalii. W jej szmaragdowych oczach lśniły niebezpieczne ogniki, a twarz ściągnięta była w wyrazie złości. Na policzkach wykwitły rumieńce, barwą przypominające porzeczki.

Mama robi pyszny kompot z porzeczek. Ciekawe, czy zapakowała mi choć słoiczek...

‒ Co wy sobie myśleliście, bando zarozumiałych bufonów, co?! ‒ wybuchła wreszcie Evans.

James spojrzał zaskoczony, zupełnie jakby dopiero teraz dostrzegł, że ktoś nowy pojawił się w przedziale. Gdy tylko jego oczy napotkały sylwetkę Lily, nagle zapomniał o zniewadze dokonanej przez Cannie, która łacno wykorzystała moment nieuwagi swoich prześladowców. Canicula zaczęła łaskotać niczego niespodziewającego się Jamesa, lecz zapomniała przy tym o Syriuszu. Black niezwłocznie ruszył na pomoc przyjacielowi, a Cannie znów znalazła się na przegranej pozycji.

Szczota tymczasem postanowiła wykorzystać nadarzającą sie okazję, decydując się na ostatni szturm. Przebiegła kocica odbiła się od miękkiego fotela, przeskoczyła nad wymachującą rękami Cannie, zadrapała, próbującego ją złapać Jamesa, a następnie... wpadła wprost w wyciągnięte ramiona Evans. Tak zakończyła się jedna z najbardziej spektakularnych ucieczek Szczoty.

‒ Uch ‒ mruknęła Lily, trzymając wyrywającą się wściekle kocicę. ‒ Moglibyście ją ode mnie zabrać?

Syriusz dał już spokój Cannie, z czego ona skorzystała, wyciągając dłonie po swoją własność. Szczota spojrzała na nią wilkiem, ale pozwoliła otulić się szczelnie ramionom panny  White.

‒ I nie myślcie, że zapomniałam, co zrobiliście! ‒ warknęła Evans, patrząc złowrogo na Jamesa, Syriusza i Petera. ‒ Zapewniam was, że profesor McGonagall dowie się o wszystkim.

Czyli jednak zakończę edukację wcześniej, niż życzyłaby sobie mama, przemknęło przez myśl Peterowi. W duszy żałował nie tyle jakże interesujących zajęć, co sobotnich wypadów do Hogsmeade, Miodowego Królestwa, czy też nutki adrenaliny, towarzyszącej mu zawsze przy realizacji dowcipów.

‒ Ale tak w zasadzie, to co ty masz na myśli? ‒ zapytał Syriusz. Najwyraźniej nie miał zamiaru podnieść się z podłogi.

‒ Napis na pociągu! Stację docelową, którą bynajmniej nie jest jakieś Honolulu!

‒ Ale przecież tam pisze Holulu ‒ mruknął zdziwiony James, wichrząc jednocześnie czuprynę kruczych włosów, i bez tego sterczących we wszystkie strony.

‒ Czyli to ja miałem rację! ‒ wykrzyknął niespodziewanie Peter. ‒ Od początku mówiłem, że powinno być Honolulu.

Remus westchnął głośno gdzieś zza Lily. Najwyraźniej coś go zdeprymowało. Czyżby przyczyną tego mógł być soczyście czerwony kolor twarzy Evans? Gdyby ktoś wpadł na pomysł zapytania Petera o zdanie, pan Pettigrew odpowiedziałby, że ów kolor przywodzi na myśl lekko jeszcze niedojrzałego pomidora.

‒ Teraz już nie możecie się tego wyprzeć ‒ stwierdziła z niebywałą satysfakcją Evans i założyła ręce na piersi, unosząc jednocześnie podbródek. 

‒ Wiesz... w sumie, to my się do niczego nie przyznaliśmy ‒ próbował ratować sytuację Syriusz. ‒ A poza tym to i tak lepiej, że odciągnąłem Jamesa od wspaniałej nazwy Hejalala.

‒ No co? ‒ burknął urażony Potter. ‒ Przynajmniej każdy wiedziałby, o co chodzi!

‒ Oszukuj się, Jim, oszukuj ‒ powiedziała Cannie, niebezpiecznie mocno ściskając Szczotę i sprawiając, że oczy kocicy wyszły na wierzch.

Wówczas ktoś przecisnął się koło Remusa, stając tuż za tarasującą przejście Evans. Chłopak, bo na pewno był to przedstawiciel płci brzydkiej, był niewysoki i Peter z trudem dojrzał czarną czuprynę.

‒ Odsuń się ‒ warknął do niej Regulus Black, bezceremonialnie przesuwając dziewczynę na bok.

Evans jednak nie zamierzała dać sobą pomiatać nikomu, nawet członkom zamożnych i wpływowych rodów. Więc wobec tak niewłaściwego zachowania najwyraźniej postanowiła udzielić młodemu Blackowi lekcji dobrego wychowania. Jak dla Petera to ta dziwna Evansówna rzeczywiście zawiniła, bo w końcu zablokowała całkowicie wejście do przedziału, nie myśląc zupełnie o innych.

‒ Jestem od ciebie starsza, a w dodatku jestem kobietą. Czy nikt nie nauczył cię szacunku?

Syriusz wstał, strzepnął niewidzialne pyłki z ubrania i zerknął z ciekawością na rozmawiających. Regulus tymczasem przeszył Evans lodowatym spojrzeniem, które niewątpliwie powinno zmrozić jej krew w żyłach. Peter bardzo dobrze znał ten wzrok, Syriusz również spoglądał na niego w ten sposób, gdy sknocił jakiś wyjątkowo zabawny żart. Coś w twarzy młodszego Blacka jasno wskazywało, że Lily uderzyła w jego słaby punkt i teraz należy spodziewać się kontrataku. Bolesnego kontrataku.

‒ W przeciwieństwie do ciebie, paskudna szlamo, ja otrzymałem odpowiednie wychowanie w zaszczytnej rodzinie. A teraz, zejdź mi z drogi, bo chciałbym przekazać coś bratu, a nie wdawać się w niedorzeczne dyskusje z kimś takim jak... ty ‒ W ostatnim słowie tkwiło tyle jadu, że zapewne jedna kropla wystarczyłaby do zepsucia każdego gulaszu.

Evans poczerwieniała, przez co jej twarz uzyskała ciemnoczerwony kolor. To chyba będzie pyszna, soczysta wiśnia, pomyślał Peter i doszedł do wniosku, że chętnie by zjadł maminy placek z wiśniami. Ku zdziwieniu Pettigrew Lily odsunęła się, przepuszczając Blacka, który wkroczył do przedziału niczym król, a następnie odwróciła się i odbiegła. Peter miał nawet wrażenie, że w kącikach oczu dostrzegł czające się łzy, choć mogło mu się tylko wydawać.

James chyba chciał za nią ruszyć, zawahał się jednak i najwyraźniej postanowił posprzeczać z Regulusem. Nim jednak Potter zdążył choćby otworzyć usta, odezwał się Black.

‒ Rodzice chcieli ci coś jeszcze powiedzieć. ‒ Regulus patrzył teraz prosto na wzdychającego ciężko Syriusza. ‒ Czekają na peronie, pójdziemy razem?

W ostatnim pytaniu niezwykle wyraźnie słychać było prośbę. Peter zdziwił się, że którykolwiek Black mógł wykrzesać z siebie tak błagalną nutę. W dodatku Pettigrew uświadomił sobie, że Regulus nie przyprowadził ze sobą, towarzyszących mu niemal zawsze, kumpli ze Slytherinu,. Zaczął nawet zastanawiać się, czy to może jakaś przesłanka dobrej woli ze strony brata Syriusza, jednak przypomniał sobie słowo, jakiego użył Black. Szlama, zadźwięczało mu w uszach. Wówczas uświadomił sobie, że tym parszywym przezwiskiem można by zwrócić się również do jego matki. Ściągnął brwi w wyrazie niezadowolenia. Miranda znaczyła dla niego więcej niż jakakolwiek inna osoba, była jego prawdziwą matką. Nawet jeżeli go nie urodziła. Peter zapałał wyjątkową nienawiścią w stosunku do Regulusa Blacka.

Tymczasem Syriusz, zapoznawszy się z sytuacją, nie zwlekał ani chwili. Widział wściekłe spojrzenie Jamesa, widział coraz mocniej rysującą się złość w oczach Remusa. Nawet Peter wydawał sie być wyprowadzony z równowagi. Tylko Cannie zdawała się nie dosłyszeć, co powiedział Regulus, lub też zwyczajnie była zbyt zajęta łapaniem Szczoty. Po wyjściu Lily kocica chciała dać susa między nimi i niemal jej się to udało. Canicula złapała ją dosłownie w ostatniej chwili. Za ogon.

 I ona dziwi się, że to zwierzę jej nie lubi, pomyślał Peter.

‒ Jasne, chodźmy ‒ powiedział Syriusz i pośpiesznie wyszedł z przedziału.

Chyba po raz pierwszy w życiu Peter poczuł się źle z powodu tego, kim była jego matka. Miranda stanowiła dla niego kogoś niezwykle ważnego, kogoś, kto go ukształtował i doprowadził do miejsca, w jakim teraz się znajdował. Regulus ubódł go natomiast tym jednym, jedynym słowem. Bo choć skierował je do przerażającej Evans, to przecież Peter wiedział, że wielu czarodziejów będzie również panią Pettigrew wrzucać do tej samej szuflady.

Ale oni wszyscy się mylą. Nie znają mojej matki, nie wiedzą jak wspaniała to kobieta i nie są w stanie pojąć jak wiele jej zawdzięczam.

W pewnym momencie Peter zaczął zastanawiać się nawet, czy aby Syriusz nie myśli tak samo, jak jego brat. Zostali wychowani w tym samym domu, przez tych samych ludzi z tymi samymi zasadami. Na czym polegała więc różnica? Pettigrew zacisnął szczęki z bezsilnej złości.

Tymczasem Remus zdążył wejść do wagonu i zająć swoje zwyczajowe miejsce przy oknie. Dzięki pomocy psioczącego na Regulusa Jamesa jakoś udało im się wtaszczyć kufer na półkę. Lupin nigdy nie miał zbyt dużo bagażu, co nieustannie dziwiło Petera. Miranda zawsze dbała, aby jej syn miał zapewnioną odpowiednią ilość ubrań ‒ oczywiście zawsze wyprasowanych idealnie w kant, o to, by miał, co przegryźć w czasie podróży, a także o stan kieszonkowego ukochanego dziecka. Powtarzała, że Peterowi należy się wszystko, co najlepsze i starała mu się to zapewnić w miarę możliwości.

‒ W ogóle to czemu Syriusz tak po prostu zgodził się z nim wyjść? ‒ rzucił pytanie w eter James.

‒ A co miał zrobić? ‒ zapytała Cannie, głaszcząc Szczotę pod włos. ‒ Chyba nie oczekiwałaś, że go uderzy, czy coś...

‒ Czasami myślę, że by mu się przydało ‒  warknął James.

‒ Syriuszowi? ‒ zapytał Peter, wyrwany z zamyślenia.

‒ Nie ‒ odpowiedział krótko James. ‒ Regulusowi. Syriusz wspominał, że w domu jego brat ma więcej przywilejów. Nie wiem, co miał na myśli, ale na pewno wiem, że mu to nie służy.

Po tych słowach James usiadł na swoim miejscu, założył dłonie na piersi i wpatrywał się w okno, jakby widział tam coś niezwykle interesującego. Jednak na jego twarzy odmalował się grymas, który jasno mówił, że Potter nie jest w najlepszym humorze. Nawet Remus wydawał się lekko wyprowadzony z równowagi. Choć Lupin czytał książkę, jego brwi były zmarszczone, jak wtedy, gdy się denerwował. Peter postanowił wyjąć cukrowe pióra i w ten sposób zapomnieć jakoś o słowach Regulusa, a najlepiej również o jego obecności. Tylko Cannie wydawała się zadowolona – Szczota siedziała na jej kolanach, mrucząc. Najprawdopodobniej powodem tak pozytywnego nastroju kocicy były chrupki, które otrzymywała z rąk właścicielki.

Lokomotywa zagwizdała głośno, szarpnęła i ruszyła z hałasem, ciągnąc mozolnie przepełnione uczniami wagony. Kłęby białego dymu strzeliły jeszcze wyżej w powietrze, gdy ekspres Londyn-Hogwart opuszczał stację wśród pożegnalnych krzyków rodziców.

James drgnął i spojrzał z niepokojem najpierw na miejsce tuż przy drzwiach, a następnie na Lupina. Remus również zapatrzył się na wejście z wyraźną obawą. Peter także zerknął w tamtą stronę jakby czegoś brakowało, jakby na coś czekał. Nikt się jednak nie pojawił.

‒ Myślicie, że tym razem wkurzyli się na tyle, że zabronili mu wracać? – jęknął skruszony James, który najwyraźniej zapomniał już o złości na przyjaciela.

‒ James, przestań się wygłupiać – upomniała go Cannie, jej głos był bardzo pewny siebie. – Pewnie zamarudził gdzieś po drodze. Zaraz wróci. Może zagramy w eksplodującego durnia?

Ostrzegawcze warknięcie Szczoty skutecznie zniechęciło wszystkich do gry. Zostali więc na swoich miejscach.

Po jakichś dziesięciu minutach w uciążliwej ciszy wreszcie nastąpił przełom. We wciąż otwartych drzwiach pojawił się nikt inny jak Syriusz Black we własnej osobie. Chłopak nie miał za wesołej miny, ręce trzymał wciśnięte głęboko w kieszenie, co robił tylko wtedy, gdy się denerwował. Usiadł bez słowa, nie wyjaśniając, dlaczego przyszedł tak późno, ani czego chcieli od niego rodzice.

Cannie uśmiechnęła się zachęcająco do Blacka, zupełnie jakby chciała zmotywować go do opowiadania, on jednak zdawał się nie dostrzegać jej prób. Jednak Canicula nie zwykła tak łatwo dawać za wygraną. Przekrzywiła głowę, spojrzała na Szczotę, która siedziała jej na kolanach, a następnie, bez słowa ostrzeżenia, wrzuciła kocicę wprost na kolana Syriusza.

Zwierzę zjeżyło sierść, postawiło puszysty, biały ogon na sztorc i przeciągłe zamiauczało, wbijając jednocześnie pazury w kolana Blacka. Syriusz wyciągnął ręce przed siebie odpychając kota jak najdalej, tak, że Szczota wylądowała na podłodze, a potem zwrócił sie w stronę Cannie. Whiteówna nie zamierzała jednak stawiać czoła złości przyjaciela, bo Szczota była właśnie krok od upragnionej wolności.

‒ Och, z drogi ‒ powiedziała tylko, odpychając Syriusza i próbując schwytać kocicę, gnającą już przejściem.

‒ Z drogi? ‒ Syriusz wpatrywał sie dłuższą chwilę w miejsce, w którym zniknęła Canicula. ‒ Chciałaś mnie zabić przy pomocy kota i jedyne, co masz mi do powiedzenia, to „z drogi”?

Najpierw roześmiał się Remus, po chwili w jego ślady poszedł Peter, potem dołączył James. Syriusz popatrzył na przyjaciół zanoszących się śmiechem, a następnie sam do nich dołączył. Nie wiedzieć czemu wszyscy śmiali się do rozpuku długo, boleśnie, oczyszczająco. W kącikach oczu pojawiły się łzy, ale mimo to nie przestali, nie potrafili. A może po prostu nie chcieli?

Wreszcie wróciła Cannie wraz ze Szczotą, a także Corvim drepczącym jej po piętach. Widząc zaśmiewających się Huncwotów, oboje spojrzeli na siebie lekko zdziwieni. Sporo niższy od Caniculi Corvi, zawzięcie wyciągał szyję, próbując dojrzeć, co tak rozśmieszyło chłopaków. Miał na sobie szaty czarodziejów, jednak nie były to szkolne ubrania.

‒ Cześć ‒ przywitał się Corvi, dość nieśmiało jak na siebie. ‒ Pomogłem Cannie schwytać Szczotę i pomyślałem, że wpadnę na chwilę... Ray chciałaby w tym roku dołączyć do szkolnej drużyny quidditcha i...

Odpowiedziała mu tyko kolejna salwa śmiechu. Światło wlało się przez okno, oślepiając stojących w wejściu Cannie i Corviego. Dziewczyna zaklęła, dłonią chroniąc oczy, a następnie przemaszerowała prosto do okna i natychmiast przesunęła zasłonki.

‒ Moglibyście jakoś przywitać kolegę, a nie brechczecie się jak opętani... ‒ mruknęła, obrzucając wszystkich czterech spojrzeniem pełnym dezaprobaty. Nic to jednak nie dało. ‒ To powiecie w końcu, co tak was rozśmieszyło?

Remus jako pierwszy przestał zwijać sie ze śmiechu i spojrzał na Cannie. W jego oczach wciąż tańczyły wesołe chochliki, a w kącikach oczu tkwiły zmarszczki. Najprawdopodobniej chciał coś wyjaśnić Caniculi, jednak, gdy tylko jego wzrok spoczął na Szczocie, nie wytrzymał i ponownie się roześmiał.

‒ Bo to wszystko wina Szczoty ‒ powiedział w  końcu Syriusz, wciąż chichocząc.

‒ I tego, że chciała zabić Syriusza ‒ dodał Peter.

‒ Aha ‒ mruknęła Whiteówna. ‒ Zawsze warto zwalić winę na Merlinowi ducha winną kocicę.

Huncwoci znów wymienili uśmiechy, tym razem jednak udało im się powstrzymać kolejną falę śmiechu.

‒ Hej, ale czy mi się zdawało, czy ktoś właśnie powiedział quidditch? ‒ zapytał James, wpatrując sie w Cannie z zaciekawieniem.

To jedno słowo sprawiło, że Potter wyprężył się, w jego oczach pojawiły się iskierki zaciekawienia. Ręka powędrowała ponownie w kierunku włosów, by zaraz zwichrzyć jej, sprawiając wrażenie, jakby właśnie zsiadł z miotły.

‒ Tak, wspominałem o quidditchu ‒ uśmiechnął się Corvi. ‒ Ray chciałby startować w tym roku do drużyny i za nic nie mogę go przekonać, żeby z tego zrezygnował. James, ty też grasz, może byś mi pomógł?

Potter przyłożył dłoń do brody i zaczął ją delikatnie pocierać. Wyglądałby całkiem poważnie, gdyby nie uśmieszek, który plątał się przez cały czas na jego ustach.

‒ Wiesz – odezwał się wreszcie ‒ Ray to naprawdę ciężki przypadek. A mówiłeś mu o kontuzjach?

‒ Pewnie, wspomniałem o wszystkich groźnych, jakie obiły mi się o uszy. Ale to nic nie dało.

‒ To może trzeba było trochę podkoloryzować?

‒ Zrobione. ‒ Corvus uśmiechnął się porozumiewawczo.

‒ A straszyłeś, że opiekun domu jest strasznie zły na zawodników, gdy przegrają mecz? ‒ dorzucił Peter. ‒ Mogłeś powiedzieć, że zadają wtedy karne referaty.

‒ Z tym też próbowałem, ale on wciąż jest nastawiony na start.

‒ A wy w ogóle macie jakieś wolne miejsca w drużynie? ‒ zapytał Remus, odkładając książkę.

‒ Niestety tak, brakuje nam trzeciego ścigającego.

Zasępili się na chwilę, pogrążeni w myślach. Każdy w Hogwarcie wiedział, że Ray Malums na pewno nie ma zadatków na jakiekolwiek stanowisko w drużynie. Już w pierwszej klasie, na pierwszych zajęciach, spadł z miotły i niewiele brakowało, by skręcił sobie kark. Od tamtej pory miał awersję w stosunku do mioteł, choć zawsze znajdował czas, by zasiąść na trybunach na meczu. Peter zastanawiał się, co też tak radykalnie zmieniło jego pogląd w tej sprawie. Zapomniał o urazie? Gdyby Pettigrewowi przydarzyło się coś takiego, nie ryzykowałby drugi raz. Tyle że Ray wydawał się być chodzącą destrukcją. W pierwszej klasie chodziła pogłoska, że Puchoni boją się przychodzić na eliksiry. Podobno nie odbyła się wtedy taka lekcja, na której coś by nie wybuchło, a raz nawet trzeba było ewakuować lochy. Nawet w trzeciej klasie Peter słyszał, jak Charity Burbage prosiła Slughorna o możliwość przychodzenia na zajęcia w innym terminie. Miała wtedy wielką fioletową plamę na bluzce i obandażowany nadgarstek, więc Peter sądził, że tylko się przewróciła, wywracając kociołek. Teraz jednak zaczął brać pod uwagę możliwość, że Ray miał w tym swój udział.

‒ A tak w ogóle, Ray ma jakąś miotłę? ‒ zapytał wreszcie Syriusz. ‒ Powinieneś mu powiedzieć, że nie może latać na szkolnej, bo jest za wolna dla ścigającego.

‒ Nie pytałem go o to ‒ mruknął Corvi. ‒ Założyłem, że rodzice jakąś mu kupili. Ale dzięki! Idę pogadać z nim jeszcze raz.

Meadowes zerwał się i raźnym krokiem opuścił przedział.

‒ Wiecie, że w tym roku w naszej drużynie też poszukujemy ścigającego? ‒ zapytał James, patrząc z ukosa na Syriusza.

‒ No i? ‒ zapytał Black bez zainteresowania. ‒ Ktoś na pewno się znajdzie. George zawsze miał nosa do zawodników.

‒ A może ty byś się zgłosił? ‒ zasugerował Potter. ‒ Gralibyśmy razem, to by dopiero było! Sam pomyśl: dwóch Huncwotów w drużynie, nikt by nam nawet nie podskoczył. A...

‒ Hej, stop, Jim ‒ przerwał mu Black. ‒ Skończ lepiej te fantazje i wróć do rzeczywistości. I nie, tego roku też nie mam ochoty zostawać członkiem drużyny. Odpuść sobie.

‒ Ale na pewno? McGonagall bardzo by się...

‒ Na pewno ‒ uciął Syriusz. ‒ Zagramy w szachy? Matce coś odbiło, stwierdziła, że ta gra niezwykle dobrze wpływa na mózg i wlepiła mi nowe.

‒ Bardzo chętnie ‒ powiedział Remus.

James przeszył Lupina niezadowolonym spojrzeniem. 

28.05.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.