16 Leta Atropos

O

brona przed czarną magią dłużyła się w nieskończoność. Niestety Leta Atropos nie potrafiła zachęcić do nauczanego przedmiotu nawet odrobinę. Każda lekcja zaczynała się od przeczytania tekstu z książki na dany temat, co zajmowało lwią część czasu, jaki mieli do dyspozycji. Oczywiście uważny obserwator mógł zauważyć, że wówczas nauczycielka sama nerwowo zerkała do książek, przetrząsała notatki, czy mełła coś w kieszeni szaty. Większość uczniów uznało, że kobieta przechowuje tam Przypominajkę, co wydawało się prawdopodobne. Leta Atropos zdecydowanie nie miała dobrej pamięci.  

Syriusz przechylił się w stronę Jamesa, zerkając, co ten zawzięcie rysował od dobrych kilkunastu minut. Nauczycielki nie słuchali prawie nigdy i nawet Remus zrezygnował z robinia notatek. Było to wynikiem tego, że profesor Amnezja, jak zaczęto ją określać, myliła się także w tym, co mówiła i również Lupin musiał przyznać, że notatki z jej lekcji nie mają żadnego sensu.

Na pergaminie, z wieloma kleksami spod ręki Jamesa wyszło coś, co przypominało rozczochraną małpę. Tyle że po prawej stronie jej klatki piersiowej było serce, a w nim inicjały Pottera. Syriusz zmarszczył czoło, zastanawiając się, co też narysował przyjaciel. Wreszcie wpadł na pomysł.

‒ To moja matka? ‒ zapytał cicho.

James podniósł na niego zdziwione spojrzenie. W orzechowych oczach wyraźnie malowało się zupełne niezrozumienie. Dopiero gdy Black wskazał na obrazek, kiwając głową z uznaniem i uśmiechem, Potter zrozumiał. I trzepnął Syriusza przez głowę.

‒ Za co? ‒ jęknął Black, masując bolące miejsce. ‒ Przecież pochwaliłem, nawet dostrzegam alegorię, bo moja matka rzeczywiście nie ma serca po zwyczajnej stronie.

‒ To nie jest twoja matka ‒ odburknął James, jakby urażony.

‒ No to kogo chciałeś aż tak obrazić?

‒ Wcale nie chciałem jej obrazić ‒ wysyczał Potter, czerwieniejąc.

‒ To Lily ‒ pośpieszył z ratunkiem Remus. ‒ W sumie ma całkiem podobne... eee... dłonie.

‒ Nawet nie narysowałem jej dłoni.  To włosy.

‒ James, nie obraź się, ale talentu do rysowania to ty masz tyle, co Peter do wróżbiarstwa.

Potter tylko wzruszył ramionami i schował obrazek do torby.

Syriusz znów stracił obiekt zainteresowania. Powiódł więc spojrzeniem po klasie. Wielkie okna były odsłonięte i wpuszczały do pomieszczenia mnóstwo światła, wydobywając z cienia złociste ramy portretów znanych czarodziei. Nie wiedzieć czemu, profesor Amnezja uważała za potrzebne zawieszenie na ścianach wizerunków znanych magów, zasłużonych w dziedzinie obrony przed czarną magią.

Zupełnie jakby chciała zgrywać mądrą, pomyślał sceptycznie Syriusz, opierając głowę na dłoni. A może chce nas zanudzić na śmierć? Cóż, Binnsa nie przebije.

Katedra zarzucona była mnóstwem położonych bez ładu i składu książek. Amnezja krążyła w pobliżu, z ręką pełną notatek. Przez jej przydługie monologi, do tej pory nie zdążyli dojść do części praktycznej na żadnej z lekcji. W opinii Syriusza Leta Atropos zwyczajnie sama nie umiała zastosować zaklęć, których wymagała.  Sprawdzone prace domowe, zdawały się świadczyć o czymś zupełnie innym, dlatego też Black sądził, że Amnezja weryfikuje tak długo ze względu, że sama musi najpierw dowiedzieć się czegokolwiek na zlecony temat.

‒ A teraz... ‒ Profesor Atropos odłożyła wreszcie kartki, uśmiechnęła się i dodała głośniej. ‒ Czas na praktykę.

Po klasie rozległ się szmer, kilka osób zapytało, czy aby się nie przesłyszało, inne zosały brutalnie wyrwane ze snu. Syriusz spojrzał porozumiewawczo na Pottera, obaj mieli wysoko uniesione brwi, a na twarzy Blacka czaił się ironiczny uśmieszek. Peter zerknął na zegarek, który miał na nadgarstku, i pokazał na niego przyjaciołom. Do końca lekcji zostało jeszcze dwadzieścia minut, a nie, jak Syriusz był przekonany, pięć.

‒ Przejdźcie, proszę, pod okna, zaraz zrobię więcej miejsca ‒ powiedziała nauczycielka, po czym machnęła różdżką, a ławki natychmiast poszybowały w drugi koniec sali i ustawiły się równiutko jedna obok drugiej.

Kilku uczniów westchnęło z podziwem. Do tej pory nauczyciele stosowali przy nich głównie zaklęcia werbalne, by mogli się uczyć poprawnej wymowy. W dodatku nikt nie posądzał wiecznie zapominającej o wszystkim Lety Atropos o znajomość tak wymagających czarów.

‒ Dobrze, jako że wcześniej nie mieliście okazji wcale używać różdżek, teraz zorganizujemy sobie krótkie pojedynki. ‒ Amnezja nagle nabrała rezonu, stała się pewniejsza i zupełnie nie potrzebowała uprzednio nieodłącznych notatek. ‒ Dobierzcie się w pary, zaraz przekonamy się, co umiecie.

Syriusz spojrzał na Jamesa, obaj uśmiechnęli się chytrze. Z tyłu Peter bardzo głośno przełknął ślinę.

~*~

Dzwonek, oznajmiający koniec lekcji, rozległ się szybciej, niżby ktokolwiek chciał. Kilkoro uczniów próbowało nawet zawczasu zagłuszyć go, używając jakichś wybuchowych czarów. Tak przynajmniej twierdzili, choć Syriusz był przekonany, że zwyczajnie schrzanili zaklęcia.

Leta Atropos przez cały czas przechadzała się między uczniami, nadzorowała, poprawiała, a czasami wręcz krzywiła się z niesmakiem. Syriusz zrozumiał, że źle ją ocenił. Może i nie miała daru do prowadzenia wykładów, ale w części praktycznej ten rok obrony przed czarna magią zapowiadał się najlepiej ze wszystkich. W dodatku Amnezja potraktowała ich jak równych sobie czarodziei, uznając za odpowiedzialnych i świadomych, za pewnych swoich poczynań i różdżek. Było to przemiłe, lecz nie skończyło się najlepiej, bo kilkakrotnie okazało się, że ktoś znał zaklęcie, ale nie umiał cofnąć jego skutków. Mimo to Leta Atropos nie zrażała nikogo, okazała się wyrozumiałą i spokojną osobą, zupełnie jakby wreszcie znalazła się w swoim żywiole.

‒ Dobrze, dobrze, na dziś już koniec zajęć ‒ powiedziała nauczycielka. ‒ Widzę, że przydałoby wam się poćwiczyć niektóre zaklęcia. ‒ Wzięła arkusik pergaminu z biurka i zerknęła do notatek. ‒ Na pierwszych zajęciach w przyszłym tygodniu możecie sami zaproponować temat. Będzie to materiał dodatkowy dla chętnych i oczywiście nie będę wymagała jego znajomości na końcowym egzaminie, choć, nie ukrywam, że przyznam za niego kilka dodatkowych punków. Jeżeli nie macie jednak ochoty na coś nowego, przećwiczymy zaklęcia, które już znacie.

‒ Ja mam pomysł! ‒ krzyknął Syriusz, zanim ktokolwiek zdołał go uprzedzić.

‒ Tak?

‒ Moglibyśmy nauczyć się zaklęcia Patronusa.

Nauczycielka zmarszczyła czoło i spojrzała z zaskoczeniem na Blacka. Ewidentnie była zdziwiona, mimo to ostatecznie kilkakrotnie kiwnęła głową z pewną dumą i uśmiechnęła się.

‒ Jeżeli nikt nie ma nic przeciwko?

Nikt nie zaprotestował, większość myślała tylko o wyjściu. Amnezja ogłosiła więc, że jeżeli do weekendu nie otrzyma innych propozycji do rozważenia, postara się nauczyć ich zaklęcia Patronusa. Zaznaczyła jednak, że jest to wymagający czar i nie wszystkim uda się go prawidłowo zastosować.

James złapał przyjaciela za ramię, gdy wychodzili.

‒ A od kiedy to jesteś takim pilnym uczniem?

‒ Nie jestem, ale to się na przyda w związku z futerkowym problemem.

‒ Ale co to ma...?

‒ Nie tutaj, Jim. W dormitorium ci powiem, o co chodzi.

Syriusz kątem oka widział, jak Snape nadstawia ucha, starając się podsłuchać jak najwięcej z ich rozmowy. Tuż obok niego była Evans, która pomagała mu pozbierać zrzucone niby przypadkiem notatki. Black wiedział jednak, że Smarkerus niewiele rzeczy robił przypadkiem, a szpiegostwo chyba miał zakodowane w genach, bo nieustannie starał się dowiedzieć, gdzie wymykali się rankami, oraz o czym rozmawiają, gdy mają na myśli futerkowy problem.

On nie dał się nabrać na królika, niestety, pomyślał Syriusz, wychodząc.

Jednak nie poszli razem ze wszystkimi na obiad, a zaczaili się tuż za drzwiami. Snape’owi już długo udawało się uniknąć natknięcia się na nich, unikał Huncwotów na korytarzach, trzymał się większych grup Ślizgonów, ale ciągle węszył. Wszyscy czterej mieli tego serdecznie dość. Wiedzieli, że profesor Atropos najprawdopodobniej użyje przejścia za katedrą, by dostać sie do Wielkiej Sali, a nie spodziewali się teraz natrafić na innego nauczyciela. Poczekali więc cierpliwie, aż uczniowie wyjdą, a z nimi Snape.

Tym razem ochronę Snape’a stanowiła Evans, która opowiadała mu o czymś zawzięcie, wcale nie zwracając uwagi na Huncwotów. Gdy tylko James zobaczył dziewczynę, potargał włosy dla lepszego efektu. Syriusz skrzywił się, bo ostatni mecz przegrali i, nie wiedzieć czemu, James wciąż był zły na Blacka o to, że nie zgłosił sie na kwalifikacje. Benia natomiast starał się unikać i dopiero, gdy Syriusz wytknął mu, że jak tak dalej pójdzie, przegrają wszystkie mecze, Potter postanowił dogadać sie z Fenwickiem. Nie omieszkał przy tym przypomnieć przyjacielowi, że gdyby on postanowił zostać ścigającym, nie byłoby tego problemu.

‒ Och, Śmiecierusie, widzę, że teraz chronisz się za plecami dziewczyn ‒ powiedział James, zagradzając mu ręką wyjście z klasy.

‒ Daj mu spokój, Potter ‒ powiedziała hardo Evans.

‒ Uuu, Evans ma więcej odwagi od ciebie, Wycierusie ‒ zakpił Black.

‒ Przynajmniej wiadomo, do kogo Smark biega z płaczem ‒ dodał James.

Peter zachichotał z tyłu, Remus skrzywił się, postąpił krok w przód, ale ostatecznie nic nie zrobił. Snape natomiast poczerwieniał i spróbował sięgnąć do różdżki spoczywającej w kieszeni.

‒ Expelliarmus ‒ powiedział Syriusz, wykonując niedbały gest własną różdżką. Snape został rozbrojony. ‒ No, nieładnie tak kombinować, Smarkerusie.

‒ Oddawaj moją różdżkę! ‒ warknął Severus.

‒ Niby dlaczego? W końcu i tak nie wiesz, do czego się jej używa.

‒ Och, przestań, Black, to wcale nie jest zabawne ‒ wtrąciła się Lily. ‒ Poza tym nie wiedziałam, że musisz kraść.

‒ Nie muszę, ale nie mogę patrzeć, jak ta różdżka się marnuje.

‒ Evans, mam dla ciebie propozycję ‒ powiedział James. ‒ Syriusz odda różdżkę Smarkerusa, kiedy się ze mną umówisz. Co ty na to?

‒ Po moim trupie ‒ odpowiedział Snape zamiast Lily.

‒ Nikt by nie żałował ‒ stwierdził obojętnie Black.

‒ Jesteście bezmózgimi, wrednymi żartownisiami i mam was już powyżej uszu ‒ warknęła Evans, wyciągając własną różdżkę. ‒ Accio różdżka Seva.

Z ręki Syriusza wyrwała się jedna z różdżek, nawet nie próbował jej zatrzymać. Tylko  wzruszył ramionami, zerkając na korytarz. Skrzywił się, widząc Minerwę McGonagall idącą korytarzem w kierunku. Wszystko słyszała, przeszło mu przez myśl.

‒ Co to ma znaczyć? ‒ zapytała McGonagall, lustrując obecnych wzrokiem. ‒ Czemu ta klasa wciąż jest otwarta, a wy stoicie tu, zamiast udać się do Wielkiej Sali na obiad?

‒ Bo Potter i Black zabrali mi różdżkę ‒ powiedział Severus, z wyższością spoglądając na wymienionych.

‒ Wierzę, dlatego Gryffinor traci za każde z was po pięć punktów, czyli razem dziesięć. Na korytarzu nie wolno używać magii.

‒ Ale jak to dziesięć?! ‒ wykrzyknęli równocześnie Syriusz, James i Lily.

‒ Panna Evans również zastosowała wobec pana Blacka zaklęcie przyzywające, nie mylę się, prawda? Każdego w Hogwarcie obowiązuje regulamin, bez wyjątków.

‒ Świetnie ‒ powiedziała Lily, gdy McGonagall odeszła. ‒ Po prostu świetnie. Jesteście z siebie dumni?

Nikt jej nie odpowiedział. Evans wyminęła Jamesa, ciągnąc Severusa za ramię. Odeszła szybko, nawet nie oglądając się za siebie.

‒ Przynajmniej nie wlepiła wam szlabanów ‒ powiedział Peter. ‒ Możemy już iść na obiad? Burczy mi w brzuchu.

‒ Szkoda, że się ze mną  nie umówiła ‒ bąknął James.

‒ McGonagall? ‒ zapytał Peter.

Remus, James i Syriusz roześmiali się, idąc w kierunku Wielkiej Sali.

~*~

                Gdy wracali do dormitorium, zaczynało się ściemniać. Nie zatrzymali się na długo w pokoju wspólnym. Byli wyczerpani, a musieli przeczytać jeszcze parę książek związanych z animagią. Remus, który szedł pierwszy, zapalił światło. Peter wciąż ciężko oddychał. Dopiero co obrzucili panią Norris kilkoma łajnobombami i musieli salwować się ucieczką. Przeraźliwe miałczenie kociaka na pewno ściągnie uwagę Filcha, a woleli uniknąć kolejnego szlabanu. James rzucił się na pierwsze łóżko przy drzwiach.

                ‒ Umieram ‒ powiedział Potter.

                ‒ Musisz na moim łóżku? ‒ zapytał Remus. ‒ Zapewniam, że twoje jest takie samo.

                ‒ Muszę. Syriuszu, mógłbyś wreszcie powiedzieć, o co ci chodziło z akurat tym zaklęciem?

                ‒ Tak w zasadzie, to dzięki Peterowi na to wpadłem ‒ zaczął, a Pettigrew zarumienił się. ‒ Na meczu Pete zauważył cielesnego Patronusa.

                ‒ To był Patronus? ‒ zapytał zdziwiony Peter.

                ‒ Tak.

                ‒ A skąd to wiesz? ‒ zdziwił się James, przeciągając się i mnąc koc.

                ‒ Widziałem, jak ojciec kiedyś takiego stworzył. Zapytałem go o to, a on opowiedział mi o zaklęciu. Zresztą nieważne, chodzi o to, że być może, jeżeli poznamy naszą formę Patronusa, uda nam się dowiedzieć, w jakie zwierzę się zmienimy. m

                ‒ A myślisz, że jedno z drugim ma związek? ‒ zapytał James, przewracając się na brzuch.

                ‒ Nie wiem ‒ odparł Syriusz, wkładając dłonie w kieszenie spodni. ‒ Ale to zawsze jakiś pomysł. Może byłoby łatwiej?

                ‒ Chłopaki, naprawdę... ‒ zaczął Remus, przysiadając koło Jamesa.

                ‒ Nie, nie zaczynaj nawet ‒ uprzedził go Syriusz. ‒ To postanowione.

~*~

Syriusz obudził się pierwszy. Tej nocy na początku nie mógł zasnąć, a gdy już mu się udało, dręczyły go koszmary, które jednak nie zapadły mu w pamięć. Bardzo rzadko pamiętał sny, a nawet gdyby, nie przywiązywałby się do nich. Jak się jednak okazało, nie było tak wcześnie jak sądził. Głośne burczenie w brzuchu tym bardziej uświadomiło mu, że nadeszła pora śniadania. Odgarnął więc kotary, a widząc, że pozostali przyjaciele wciąż smacznie śpią, postanowił samemu pójść do Wielkiej Sali.

Jako że była sobota, korytarze opustoszały, a większość uczniów najwyraźniej postanowiła poleniuchować. Syriuszowi specjalnie to nie przeszkadzało, czasami lubił pobyć sam. Nawet mijane portrety zdawały się podrzemywać. Irytek gdzieś zaginął, dziwna kocica nowego woźnego nie czaiła się za rogiem ‒ wszystko wyglądało na aż nienaturalnie spokojne.

Sufit Wielkiej Sali przyoblekł się w ponurą szarość, towarzyszącą im już od dłuższego czasu. Noc Duchów miała nastąpić już za kilka dni. Syriusz widział ogromne dynie, które wyhodował Hagrid. Gajowy za kilka dni planował je zabrać w obawie przed mrozem, a następnie wydrążyć i wyciąć otwory na potworne uśmiechy i oczy. Huncwoci uwielbiali pomagać półolbrzymowi w obmyślaniu co straszniejszych min, zawsze świetnie się przy tym bawili i zupełnie nie liczyło się, że nauczyciele mogli zrobić to o wiele precyzyjniej. Nie wiedzieć czemu, zawsze pozostawiano to Hagridowi.

Syriusz westchnął. W Wielkiej Sali nie znajdowało się zbyt wielu uczniów. Przy stole Gryffindoru nie widział Cannie, co w sumie wcale go nie zdziwiło. Wiedział, że dziewczyna uwielbia pospać do południa, gdy tylko to możliwe. Zobaczył za to Corviego, więc skierował kroki w stronę stołu Ravenclawu. Meadowes, jak zawsze pełen energii, uśmiechał się serdecznie. Koło niego siedział Luis, markotnie przegarniający płatki łyżką. Po Rayu nie został ślad, jednak koło nich siedział jakiś dość młody dzieciak, którego Syriusz nie znał. Miał nie więcej niż trzynaście lat, wyglądał na rezolutnego i dość śmiałego, choć wydawało się oczywistym, że postać Syriusza go onieśmielała. Nikt nie założył szkolnych mundurków, więc nie można było stwierdzić jednoznacznie, z jakiego domu jest chłopak.

‒ Czołem, Syriuszu ‒ powiedział Corvus wesoło. ‒ Już myślałem, że tylko ja jestem takim rannym orłem.

‒ Taaa, szkoda, że musiałeś i mnie obudzić.

‒ Raya jakoś nie obudziłem, to nie moja wina, że masz taki lekki sen, Luis.

‒ Ray chrapie jak głodny olbrzym, jego nic nie obudzi. Nie pamiętasz już, czemu spóźniliście się na transmutację?

‒ Gdybyś mi pomógł go dobudzić, zdążylibyśmy.

‒ Ehe ‒ mruknął bez entuzjazmu Luis, najwyraźniej niezainteresowany kłótnią.

Syriusz nałożył sobie w międzyczasie dwa pokaźne naleśniki z czekoladą oraz wypatrzył swój ulubiony sok wiśniowy. Zadowolony z siebie zaczął zajadać się, puszczając mimo uszu wymianę zdań kolegów. Irytowało go tylko, że ten nieznany chłopak tak uparcie mu się przyglądał.

Tak jakby widział mnie po raz pierwszy w życiu, pomyślał. Albo jakbym się ubrudził.

Zerknął na szary sweter, który miał na sobie, jednak nie znalazł na nim śladów czekolady. Odetchnął i z podejrzliwością łypnął na chłopaka. Tamten natychmiast spuścił wzrok, lekko zawstydzony.

‒ Ech, nieważne ‒ stwierdził wreszcie Corvi. ‒ Przynajmniej Flitwick nie był taki zły jak McGonagall. Hej, Syriuszu, znasz już Carlyle’a?

Black tylko pokręcił głową, żując naleśnika i znów patrząc na tego dziwnego chłopca, świdrującego go wcześniej wzrokiem.

‒ Naprawdę? ‒ zdziwił się Meadowes. ‒ Przecież to młodszy brat Mabel, no wiesz, tej Puchonki, która zapowiada mecze. Carlyle ma jeszcze jedną siostrę, ale ona nie ma żadnych magicznych zdolności. Bo wiesz, ich rodzice to mugole. Pewnie mają fajnie... ‒ rozmarzył się Corvus, podpierając bronę na ręce opartej na stole. ‒ Nie muszą ciągle nosić szat, mają mnóstwo kumpli. Chciałbym zobaczyć minę ich rodziców, gdy Mable i Carlyle dostali listy!

‒ Ty też masz mnóstwo kumpli ‒ powiedział Luis, dziwiąc się lekko.

‒ Nie zrozumiesz ‒ odpowiedzieli jednocześnie Corvi i Syriusz.

Corvus, tak jak i Syriusz wywodził się z czystokrwistej rodziny z zasadami. Meadowesowie pochodzili z Francji, choć zawsze łączyły ich silne więzy z Anglią. W końcu przeprowadzili się w okolice Birmingham, jednak zupełnie nie zmienili swoich zwyczajów, zwyczajów starożytnych rodów czystej krwi. Zarówno Corvi jak i jego rodzeństwo musieli zawsze nosić szaty czarodziejów, zachowywać etykietę względem starszych osób i pilnować, by nie przynieść ujmy rodzinie. Nigdy żaden z Meadowesów nie uczęszczał na mugoloznawstwo ze względów praktycznych. Każdego członka familii zobowiązywano do ścisłych związków ze światem czarodziejskim i ograniczeniem powiązań z mugolami. Jednak Meadowesowie trzymali się razem, nikogo nie wydziedziczali, nie robili też żadnych afer. Choć ojciec Corviego wydawał się nieco zawiedzony, że jego potomek nie trafił do Slytherinu, a do Ravenclawu, nie robił z tego powodu takiej afery jak Walburga. Poza tym Syriusz odnosił wrażenie, że rodzice Corvusa byli znacznie bardziej postępowi niż jego właśni. Jednak najważniejszą różnicą między Meadowesami, a Blackami okazał się stosunek do mugoli jako takich. Blackowie spoglądali na nich jak na istoty gorsze, które należało sprowadzić do właściwego im poziomu podludzi. Meadowesowie ignorowali mugoli, odsuwając się od nich i zachowując swoje poglądy dla siebie.

Luis natomiast pochodził z innej francuskiej gałęzi czarodziejów, jeszcze bardziej radykalnej od Meadowesów, jednak tylko ze strony matki. Jego ojciec , Niemiec, również  posiadał czystą krew, choć zdawał się człowiekiem bardziej ugodowym. Nigdy nie bronił swoim dzieciom kontaktu ze światem pozamagicznym, wręcz przeciwnie ‒ nakłaniał ich do tego. Dlatego też Luis był zarówno odpowiednim kandydatem na przyjaciela Corviego, jak i świetnie obeznanym czarodziejem w mugolskich sprawach. Z tego, co Syriusz słyszał, Luis bardzo lubił oglądać te dziwne mecze, w których mugole uganiali się za łaciatą piłką. Dla Blacka było to dziwne, choć nieco przypominało ograniczonego quidditcha.  

‒ Nie znoszę, gdy to mówicie ‒ mruknął, wciąż zaspany Luis. ‒ A tak w ogóle to podobno dzięki tobie wszystkie roczniki na obronie przed czarną magią mają zafundowane jakieś strasznie trudne zaklęcie. Wielkie dzięki.

‒ Nie narzekaj i tak by coś sama wymyśliła, więc co za różnica? ‒ Corvi postanowił wziąć Syriusza w obronę.

‒ Patronus jest przynajmniej przydatny ‒ powiedział Syriusz, gdy już przełknął kolejną porcję naleśnika.

‒ Będziecie się uczyć zaklęcia Patronusa?! ‒ wykrzyknął nagle Carlyle, wlepiając w nich wielkie brązowe oczy, a przy tym potrząsając czupryną ciemnych włosów.

Wszyscy trzej spojrzeli na niego lekko zdziwieni. Żaden z nich nie spodziewał się, że mugolak może wiedzieć cokolwiek na temat tego zaklęcia. Tym bardziej, że jego zadaniem była ochrona przed dementorami, strażnikami czarodziejskiego więzienia, Azkabanu.

Strasznie dziwny, ten cały Carlyle, pomyślał Syriusz, przypatrując się mu uważnie. Miał dziwne przeczucie, że pewnego dnia wiedza tego chłopca obróci się przeciwko niemu. Co za ranek, nawet moje myśli są bardziej pokręcone niż zwykle.

‒ Tak ‒ odpowiedział Black przeciągle.

Może to tylko sen, a ja jeszcze się nie obudziłem? Syriusz uszczypnął się w policzek. Nic to jednak nie dało, a Corvi popatrzył na niego z konsternacją.

‒ Dobrze się czujesz? ‒ zapytał Meadowes.

‒ Aha. Wiecie co? Ja skoczę zobaczyć, czy aby chłopaki ciągle żyją. Coś długo śpią, nawet jak na nich. Na razie.

Wstał, wcisnął ręce w kieszenie i z powrotem ruszył w kierunku pokoju wspólnego.

‒ Chyba wstał dzisiaj lewą nogą ‒ usłyszał jeszcze głos Corviego. ‒ Nie przejmuj się, Carlyle, Huncwoci są całkiem mili.

‒ Taa ‒ dodał Luis. ‒ Dla Corviego to każdy jest miły.

Przyjaciele parsknęli śmiechem, a Carlyle wykrzesał z siebie tylko blady półuśmiech. 

22.06.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.