15 Mecz

Z

a kilka minut Gryfoni mieli zmierzyć się w meczu inaugurującym sezon ze Ślizgonami. Paskudnie wiało, choć przestało siąpić. Słońce co chwila przesłaniały chmury, gnane przez wicher, jednak najważniejsze było, że nie trzeba będzie moknąć na trybunach. Co prawda wielu uczniów i tak pozabierało parasole, zabezpieczając się na zapas. Stadion został już wypełniony kibicami, trybuny niemal w całości pochłaniały szkarłat i zieleń, walcząc ze sobą zajadle.

Peter Pettigrew siedział tuż koło Syriusza i Remusa, wciśnięty między nich. Nienajlepiej czuł się w zatłoczonych miejscach. Nie podobało mu się, że z każdej strony ktoś na niego napiera, naciska, że nie może swobodnie wykonać żadnego gestu. O wiele bardziej wolałby być teraz w szatni, razem z drużyną i przygotowywać się do wlecenia na stadion. Na miotle, dodał w myślach z lubością.

Bez większych nadziei poszedł na kwalifikacje. Wiedział, że z Pearl nie ma żadnego porównania, a od kilku dni James mówił tylko o tym, że drużynie potrzebny jest ścigający. Peter wiedział, że większość monologów Pottera na temat tego, że wspomagania szlachetnego domu Godryka Gryffindora w walce z podstępnymi i oślizgłymi Ślizgonami jest obowiązkiem każdego Gryfona, była skierowana do Syriusza. Peter nie potrafił odgadnąć, skąd James brał tę oślizgłość mieszkańców domu węża, choć z drugiej strony, gdy popatrzył na tłuste włosy Snape'a... 

W sumie, kto wie, jakie one są w dotyku, pomyślał Peter. A może właśnie dlatego nie może ich domyć? Bo przez łój są tak śliskie, że woda i szampon z nich spływają? 

Pettigrew miał nadzieję, że James doceni, że przynajmniej on jeden nie stchórzył i zachował się jak prawdziwy przyjaciel, wspomógł w biedzie. Przeliczył się jednak, bo Potter nie wykazał żadnego zainteresowania jego startem. W dodatku bardzo nieudanym. Nie skarżył się, nie domagał niczego, nawet nie miał za złe Potterowi, że nie oponował, by go przyjęto. Nie chciał litości. Mimo to liczył na choć krztynę wdzięczności, na choć jedno miłe słowo. Okazało się, że to zbyt wiele.

Ostatni maruderzy zasiedli wreszcie na swoich ławkach. Pojawiła się i Cannie. Zajęła miejsce z drugiej strony Remusa, częstując wszystkich przyniesionymi z kuchni dyniowymi pasztecikami. Obok Syriusza siedział natomiast Corvi, ciemnowłosy Krukon o charakterystycznym morskim spojrzeniu. 

Dorcas ma takie same, zauważył Peter, spoglądając na chłopaka.

Za Meadowesem widział jego kumpli z Ravenclawu ‒ przyciągającego kłopoty jak magnes Raya oraz Luisa, blondyna o niesamowicie zielonych oczach, który już teraz miał niemałe powodzenie u dziewczyn. Peter zazdrościł temu ostatniemu urody, tak jak zazdrościł Jamesowi charyzmy, Syriuszowi odwagi, a Remusowi zdolności. Nawet Cannie miała coś, co on chciał mieć ‒ własne zwierzę. Matka nigdy nie pozwoliła mu posiadać żadnego, bo miała alergię na sierść.

‒ A ty po której stronie stoisz, Syriuszu? ‒ zapytał ciekawie Corvi.

‒ No jak to? W końcu jestem Gryfonem, prawda?

‒ Niby tak, ale twój brat jest w drużynie Ślizgonów. My z Tarim też mieliśmy taki problem. Bo wiesz, on, tradycją rodzinną, trafił do Slytherinu jak większość ze strony ojca, a ja i Dora znaleźliśmy się w Ravenclawie, jak matka ‒ chłopak zamyślił się na chwilę, potarł skroń i dodał: ‒ chociaż w sumie to u mamy bywało różnie z domami.

Syriusz wyraźnie się spiął, choć próbował to zakamuflować jak mógł.

‒ Znam to ‒ odpowiedział. ‒ U mnie cała rodzina siedziała w Slytherinie, więc dla matki to był prawdziwy szok, gdy Tiara przydzieliła mnie do Gryffindoru. Dla mnie najlepiej, gdyby Regulus złapał znicza, ale żebyśmy my wygrali ilością zdobytych obręczy.

‒ George na pewno by się z takiego obrotu spraw nie ucieszył ‒ parsknął Luis. ‒ W końcu jest kapitanem, a kapitan powinien dawać wzór drużynie. Rozumiem jednak, że chcesz, żeby to twój brat złapał znicza.

Syriusz tylko skinął głową, bo nagle na trybunach podniosła się wrzawa. Mnóstwo osób wokół wstało i zaczęło wiwatować na cześć wlatujących właśnie na boisko graczy. Trawa przybrała już brunatną barwę, a ponadto w zagłębieniach wciąż lśniła woda, nie zdążywszy wsiąknąć w przesyconą glebę.

Peter ledwie zdołał uchylić się przed przelatującym zawodnikiem, który mało nie urwał mu głowy. Spojrzał za oddalającą się postacią i zobaczył, że to nikt inny jak James. Potter machał do nich jeszcze chwilę, zanim wreszcie dołączył do drużyny. Syriusz stał, energicznie machając za oddalającym się przyjacielem, a Remus pokręcił tylko głową. Po ostatniej pełni wciąż był blady i wymęczony. Tym razem księżyc ukazał się w pełnej krasie tuż przed Nocą Duchów, na której siłą rzeczy Lupina zabrakło. Sami Huncwoci również uznali, że skoro ich przyjaciel nie miewał najlepszych dni, powinni zrezygnować z planów.   

‒ Witam wszystkich na pierwszym meczu sezonu! ‒ wykrzyczała komentatorka, Mabel Offish. ‒ Naprzeciwko siebie...

‒ Co ona z tym sezonem? ‒ zapytał nieco zdziwiony Luis. ‒ Przecież to tylko szkolne rozgrywki.

‒ No to co?! ‒ odkrzyknął Ray, starając się przekrzyczeć tumult, jaki zapanował na trybunach podczas wyczytywania nazwisk. ‒ Ważna jest dobra zabawa! ‒ Energicznie zamachał niebieskim szalikiem z orłem tak, że uderzył Corviego w tył głowy, a po chwili poprawił dłonią.

Corvus zrobił wdzięczną jaskółkę, jednak udało mu się utrzymać równowagę. Spojrzał z pretensją na przyjaciela. Nie potrafił się nie uśmiechnąć, widząc, z jakim zapałem Ray dopinguje... kogoś. Kogo, nie potrafił stwierdzić, bo chłopak nie miał ze sobą nic ani czerwonego ani zielonego, a z tego, co krzyczał, trudno było cokolwiek zrozumieć. 

Obrońcy odlecieli do obręczy, gracze ustawili się na miejscach. W środku, między zawodnikami, widzieli czarną postać pani Hooch, nauczycielki latania. Jej jasne, prawie białe, krótko obcięte włosy odcinały się na kolorowym tle stadionu. Kobieta powiedziała coś, zbyt cicho, by Peter mógł ją dosłyszeć. George Smith i Dorada Meadowes podali sobie ręce. Najwidoczniej George, jak zawsze, próbował być miły dla dziewczyny i jego uścisk był delikatny, lecz Dorada uśmiechnęła się paskudnie i, sądząc po minie chłopaka, zmiażdżyła mu dłoń. Pani Hooch zagwizdała przeciągle, piłki wzbiły się w powietrze, a mecz został rozpoczęty.

Peter nie znosił Dorady i nie rozumiał, jakim cudem mogła być spokrewniona z Corvim. Dziewczyna posiadała blond loki, Corvus oraz jego rodzeństwo włosy mieli ciemne. Krukon był sympatyczny, potrafił żartować i w ogóle zawsze dało się z nim porozmawiać, a Dorada reprezentowała sobą wszelkie ślizgońskie cechy. Drwiła ze wszystkiego, przycinała, robiła aluzje na temat czystości krwi, a ponad wszystko nie znosiła Gryfonów. 

To podstępna, wredna, mająca się za kogoś lepszego, baba, pomyślał Peter, zaciskając kciuki za Jamesa i resztę.

‒ Gisela von Schiller przechwytuje kafla ‒ relacjonowała Mabel, niezwykle temperamentna Puchonka. ‒ Podaje do Pottera. Potter zbliża się do pętli Ślizgonów... Ojć, to musiało boleć. Sarin Avery posłał tłuczka prosto w Jamesa Pottera i choć Potter stracił kafel, to przynajmniej utrzymał się na miotle.

‒ Drań ‒ burknął Syriusz, wygrażając pięścią w kierunku Avery'ego, który teraz uśmiechał się zawadiacko, najwyraźniej dumny z siebie. ‒ Ray, a kogo ty dopingujesz? ‒ zwrócił się do Malumsa, gdy tuż przed nosem mignął mu wyrzucony przez Krukona szalik.

‒ Gryfonów! Nie widać? ‒ Ray popatrzył na Syriusza, jakby ten postradał rozum.

‒ Nie bardzo ‒ wtrącił Corvi. ‒ Przecież zabrałeś szalik z orłem, a Gryffindor ma w herbie lwa. Przed wyjściem pytałem, po co ci ten szalik, skoro jeszcze nie jest tak zimno, a ty mnie zbyłeś.

‒ Eee... ‒ speszył się Ray, ale zaraz dodał z ikrą: ‒ nieważne to, co widać, ważne to, co ma się w sercu i na myśli!

Wszyscy, którzy usłyszeli, uśmiechnęli się z pobłażaniem. Ray nie zwrócił na to większej uwagi, zaczął jeszcze głośniej dopingować dom lwa, wymachując przy tym energiczniej niebieskim szalikiem w brązowe pasy.

‒ Ciriana Meadowes leci jak torpeda wprost na bramkę Gryfonów! ‒ wydarła się Mabel. ‒ Chyba nic jej nie zatrzyma, chociaż... HA! Tłuczek skierowany wspólnymi siłami przez braci Lewis! Grzmotnął tak, że teraz Meadowes może co najwyżej pomarzyć o zdobyciu obręczy!

‒ Brawo! ‒ krzyknął Peter, patrząc, jak bliźniacy, Stanley i Rolf, przybijają sobie piątkę w geście triumfu.

‒ Von Schiller zgarnia kafla, leci w kierunku bramki Ślizgonów, podaje do Pottera, ten do Fenwicka. Fawley przygotowuje się do obrony, patrzcie! Lata jak opętany wokół pętli!

Rzeczywiście Edward Fawley, obrońca Slytherinu, jak oszalały kręcił ósemki między trzema obręczami, których bronił. Zdawać by się mogło, że prawie nie patrzył na lecących w jego stronę ścigających, że nie widział Benia Fenwicka, który mocno ściskał pod pachą kafla, pochylał się nad trzonkiem, mknąc wprost na przeciwnika. Wtem jednak tuż przed Gryfonem przemknął tłuczek, posłany przez Rabastana Lestrangre'a. Gdy Ślizgon zauważył, że chybił, ze złością walnął ręką w udo. Jednak to zagranie spowodowało, że Benio musiał zwolnić, a to z kolei pozwoliło Cirianie dogonić przeciwnika i wyłuskać kafla z jego rozluźnionego uchwytu.

‒ Teraz to Meadowes ma kafla! ‒ relacjonowała dalej Mabel. ‒ Podaje do Meadowes... o rany, że też muszą mieć to samo nazwisko...

‒ To jeszcze nic, najzabawniej jest, gdy my gramy ze Slytherinem ‒ wtrącił Luis. ‒ Wtedy biedna Mabel ma aż troje Meadowesów na boisku i prawie rwie sobie włosy z głowy. A teraz jej dwóch za dużo!

Peter zachichotał na myśl o ostatnim meczu Ravenclawu ze Slytherinem. Wtedy Mabel rzeczywiście co chwilę wykrzykiwała Meadowes, co wiele osób wprowadzało w błąd. Taki sam problem pojawiał się, gdy rywalizowały Gryffindor i Ravenclaw, bo w drużynie Krukonów grała siostra Giseli, Petra.

‒ Ciriana strzela gooola! Niestety Podmore był bezradny wobec tej zmyłki sióstr Meadowes.

Zieloni podnieśli się i zaczęli wiwatować na cześć drobnej blondynki, która zrobiła bardzo szybką pętlę honorową. Peter odniósł wrażenie, że Dorada chciała pogratulować siostrze, lecz ta niemal natychmiast odleciała w przeciwnym kierunku. Czerwoni, w tym Pettigrew, zawyli, niezadowoleni.

‒ Podmore do Pottera! Potter do von Schiller... znów Potter... von Schiller... ojej, co za wymiana! Ponownie Potter i leci do pętli, chyba się zawziął! GOOOL!!!

Tym razem to czerwona część widowni zawrzała z radości. Ślizgoni zabuczeli.

‒ Fawley do Reverte, Reverte do Dorady, Meadowes do Ciriany... Reverte... ooooch, ależ dostała!

Ciriana tuż po tym, jak zręcznie podała kafla Izabeli Reverte, wyjątkowo nieprzyjemnie oberwała tłuczkiem w brzuch. Siła uderzenia wyrzuciła ją z miotły, a dziewczyna w ostatniej chwili uchwyciła się rączki. Dorada natychmiast podleciała do siostry i pomogła jej wspiąć się na miotłę. Potem poszybowała w kierunku Rolfa, który skierował tłuczka na młodszą Meadowes i, Peter był tego pewny, choć nie słyszał, zaczęła go głośno wymyślać. Ślizgoni zawyli, domagając się rzutu karnego. Tymczasem strzał Izabeli został obroniony przez Sturgisa Podmore'a. Pani Hooch podleciała do Ciriany, upewniła się, że wszystko w porządku, po czym podyktowała rzut karny dla Ślizgonów.

Rolf Lewis podleciał do Ciri i natychmiast zaczął przepraszać, prawdopodobnie tłumaczył się, że celował w dziewczynę, gdy ta jeszcze miała kafla. Peter mu się nie dziwił. Ciriana może i miała drobną budowę, w dodatku niewysoka, o twarzy dziecka, lecz była również niewiarygodnie szybka. Kiedyś Pettigrew słyszał, jak James nazwał ją diablątkiem i nieraz wyrażał się o niej z uznaniem. Ciri pokiwała głową, powiedziała coś, co najprawdopodobniej tylko Rolf usłyszał, po czym odleciała do pani Hooch, chcąc wykonać rzut karny.

Jednak to nie Ciriana, a Dorada ostatecznie miała strzelać. Panna Meadowes chwyciła mocno kafla i wystartowała. Wyglądało to, jakby miała zamiar staranować i Sturgisa, i obręcze, tak szybko leciała. Podmore, widząc, co dziewczyna zamierza, zawahał się, lecz pozostał na swoim miejscu.

‒ O Merlinie, ona go zmiecie... ‒ jęknął Ray.

W ostatniej chwili Sturgis umknął z drogi Meadowes, przesuwając się nieznacznie i odsłaniając jej drogę do lewej obręczy. Dorada bezlitośnie to wykorzystała, rzuciła kaflem i tuż przed obręczą wzbiła się gładko w górę. 

Ta dziewczyna jest chyba szalona, pomyślał Peter, nie mogąc się nadziwić. Mimo to imponowało mu, że Dorada nie zawahała się ani przez moment. Gdyby Sturgis nie usunął jej się z drogi... na pewno oboje spędziliby trochę czasu w skrzydle szpitalnym.

‒ To było niesamowite!!! ‒ rozdarła się Mabel Offish. ‒ Naprawdę coś wartego uznania! W pełni zasłużony gol dla Slytherinu.

Wśród zielonej części stadionu poniosła się zwycięska wrzawa. Z karmazynowej dochodziły tylko pojedyncze gwizdy. Przeważająca część widowni była pod wrażeniem zdobycia obręczy.

‒ Podmore podaje do Fenwicka ‒ relacjonowała dalej Mabel. ‒ Fenwick do Pottera. Von Schiller ma kafla, wymija Reverte. Avery źle celuje, tłuczek omija von Schiller. Podanie do Pottera. Siostry Meadowes zastawiły pułapkę na Pottera. Utrata! Ciriana pędzi w stronę bramki Gryfonów.

James, będąc otoczonym i mając do wyboru podać krytej Giseli i będącemu na czystej pozycji Beniowi, wybrał dziewczynę. Miał jednak małe pole manewru, kafel został nieczysto podany i to Ciriana chwyciła piłkę. Potter natychmiast zawrócił, nie oglądając się za siebie. Jednak Benio, nim podążył jego śladem, z irytacją uderzył pięścią w dłoń.

‒ Dorada strzela iiii... obronił! Brawo Sturgis! ‒ wrzasnęła Mabel, podskakując.

Peter zaklaskał razem ze wszystkimi wokół, lecz nie patrzył na Sturgisa Podmore’a, tylko na szukających. George Smith czaił się wysoko nad stadionem niby wieki, rubinowy sęp. Jednak jego lot był niespokojny, a koła, które zataczał, coraz szybsze. Widać, niepokoił go przebieg meczu i miał wielką ochotę porozmawiać ze swoimi ścigającymi. Na razie jeszcze się wstrzymywał, czekając, aż zaczną współpracować, aż James i Gisela przestaną izolować Benia i wreszcie zaczną traktować go jak równego sobie.

Regulus Black latał natomiast nisko, bardzo blisko trybun. Oczywiście rodzice sprawili mu najlepszą dostępną na rynku miotłę ‒ Zmiatacza Trójkę. Chłopak wydawał się wyluzowany, dumny, a gdy przelatywał tuż nad trybunami, gdzie zasiadał Peter, na jego twarzy malował się uśmieszek pełen triumfu. Mimo to jego leniwy lot był zwodniczy, chłopak przeszukiwał boisko uważnym wzrokiem. Wygrana wciąż znajdowała się w zasięgu ręki obu stron, bo znicz oznaczał sto pięćdziesiąt punktów.

Wtem bardzo wysoko na niebie Peter dostrzegł srebrną smugę, przemieszczającą się z niebywałą prędkością. Trącił ramieniem Syriusza, wskazując coś, co przypominało kometę. Srebrzysta pręga zniknęła jednak równie szybko, jak się pojawiła. Gdyby nie bure obłoki, które przetaczały się co jakiś czas, Pettigrew prawdopodobnie w ogóle by jej nie dostrzegł.

‒ Na co tak patrzycie? ‒ zapytał Corvi, przyglądając się im ciekawie. ‒ Zobaczyliście znicza?

‒ Lepiej ‒ odpowiedział Black, uśmiechając się w stronę Lupina. ‒ Już wiem, jak pomóc Remusowi z królikiem.

Peter nie zrozumiał, co ta dziwna smuga miała wspólnego z wilkołactwem Lupina, ale nie skomentował. W dodatku obaj szukający nagle zapikowali w stronę obręczy Ślizgonów. Fawley spanikował i umknął, a wtedy Peter dostrzegł migoczący złocisty błysk i lawirujący przy środkowej pętli znicz. Nim jednak szukającym udało się zbliżyć do bystrej piłeczki, została ona zmieciona przez czerwonego kafla.

‒ Gisela von Schiller zdobywa gola dla Gryffindoru, dzięki tchórzostwu Edwarda Fawleya! Znicz najwyraźniej znów się gdzieś ukrył, to jeszcze nie koniec meczu! Remis: dwadzieścia do dwudziestu.

Wściekły Fawley wrzasnął coś w kierunku Regulusa, lecz Black nie raczył nawet się zatrzymać, odleciał, ignorując kolegę z drużyny. Potem jednak, nie zwlekając, Edward cisnął kafla Doradzie. Dziewczyna z pewnym trudem złapała piłkę, stęknęła i rozpoczęła serię podań, zakończoną zdobyciem kolejnego gola dla Slytherinu. W odpowiedzi James próbował zorganizować kontratak, jednak brak zgrania w drużynie ponownie dał o sobie znać, co zakończyło się utratą kafla, a chwilę później również gola. Potter podleciał do Benia, chwycił za ramię i zaczął tłumaczyć. Fenwick wyszarpnął się i odkrzyknął mu coś. Podleciała do nich Gisela, próbując rozdzielić, lecz nie na wiele się to zdało. Dopiero interwencja George’a, kapitana Gryfonów, odniosła zamierzony skutek. Obaj ścigający wrócili do gry. Zarówno Benio jak i James byli na siebie obrażeni i z uporem nie chcieli wymieniać między sobą podań. Dla Slytherinu stało się oczywiste, że wszystkie złożone akcje będą przechodziły przez Giselę i zaczęli ją kryć. W dodatku zarówno Sarin Avery jak i Rabastan Lestrange wzięli sobie za cel ścigającą Gryfonów. Nawet Peter wiedział, że jeżeli George nie złapie znicza, nie uda im się wygrać meczu. A złocista piłeczka uparcie pozostawała w ukryciu.

‒ Dziewięćdziesiąt do trzydziestu dla Slytherinu! ‒ zakrzyknęła Mabel bez entuzjazmu. ‒ Jeżeli Gryfoni chcą mieć jeszcze jakieś szanse w tym meczu, powinni otrząsnąć się jak najszybciej.

Nic jednak nie zapowiadało jakiejkolwiek zmiany w grze drużyny Gryffindoru. Mimo interwencji George’a, James i Benio nie potrafili współpracować, nawet wtedy, gdy się starali. W końcu tłuczek ugodził boleśnie Giselę w bark, a dziewczyna spadła z miotły z dużej wysokości. Gdyby nie interwencja McGonagall, na pewno grzmotnęłaby w murawę, gruchocząc wszystkie kości. Przy dziewczynie natychmiast znalazła się pani Hooch.

Gdy Peter spojrzał na trybuny, gdzie siedzieli nauczyciele, zauważył, że profesor Atropos dopiero co przyszła na mecz. Przeciskała się właśnie koło Slughorna, któremu musiało to bardzo przeszkadzać, bo gdy tylko usiadła, zwrócił się w jej stronę i upomniał.

Po chwili mecz został wznowiony. Gisela dość niepewnie wzbiła się w powietrze, a pani Hooch uważnie obserwowała dziewczynę. James i Benio próbowali przenieść ciężar gry na siebie, a Rolf i Stanley postarali się odegrać za von Schiller i we dwóch miotali we wszystkie strony tłuczkami. Niestety Ciriana była zbyt szybka, Dorada zbyt uważna, a Izabela miała niebywały refleks. Wszystkie trzy zdawały się być w formie i unikały niemal wszystkich posyłanych w nie tłuczków.

Wreszcie gdzieś bardzo blisko środka boiska ponownie pojawił się złocisty błysk znicza. Peter przez chwilę myślał, że tylko mu się wydawało, lecz mylił się. Szukający mknęli jak wściekli w stronę maleńkiej piłeczki. Było sto dwadzieścia do pięćdziesięciu, więc jasnym okazało się, że stawką jest zwycięstwo. Jednak to Regulus znajdował się na dole, a George wysoko w górze, to Regulus miał szybszą miotłę, a George wolniejszą i to Regulus złapał znicza, a nie George, który został paskudnie trafiony przez tłuczka. Sarin Avery położył pałkę na ramieniu, wylądowawszy. Uśmiechał się od ucha do ucha.

‒ Koniec meczu! ‒ zakrzyknęła Mabel jękliwie. ‒ Dwieście siedemdziesiąt do pięćdziesięciu dla Slytherinu!

‒ O rany, tego się nie spodziewałem ‒ bąknął Luis, patrząc, jak Ślizgoni wiwatują.

‒ Gdyby Avery nie trafił George’a... ‒ zaczął Peter z przekonaniem.

‒ Nic by się nie zmieniło ‒ stwierdził Syriusz, śledząc uważnie boisko. W jego twarzy mimo wszystko krył się cień dumy, choć Black usilnie starał się go ukryć. ‒ Bądźmy realistami, Reg miał nosa, latając tak nisko.

‒ O nie, jestem skończony! ‒ jęknął Ray, ukrywając twarz w niebieskim szaliku.

‒ Nie opowiadaj bzdur ‒ stwierdził Remus, który przez cały mecz nie odezwał się ani słowem. Wydawało się, że teraz jest w jeszcze gorszym nastroju.

‒ Nic nie rozumiesz! Założyłem się o galeona z Carlylem, że Gryfoni wygrają. I co ja teraz zrobię?

‒ Nie martw się, wspomożemy cię ‒ powiedział Corvi, zerkając na Luisa.

‒ A... no ‒ bąknął Krukon. ‒ Tylko nigdy więcej nie zakładaj się o tyle forsy, bo pójdziemy z torbami. Ty za długi, a my za próbę wyplątania cię z nich.

‒ Dzięki ‒ powiedział Ray, ukradkiem wycierając oko. ‒ Jesteście prawdziwymi przyjaciółmi.

Malums uściskał obu przyjaciół.

Gdy Peter rozejrzał się, zauważył, że został sam z Remusem. Syriusz gdzieś zniknął.

  22.06.2014 - rozdział zbeowany przez Degausser.