28 Szlaban

J

ames kochał Hogwart, wręcz uwielbiał go całym sercem, jednak nie tego dnia. Tak się nieprzyjemnie złożyło, że naprawdę nienawidził wstawania skoro świt. A ósma to zdecydowanie za wcześnie, nawet jak na pierwszy dzień zajęć. Siedzenie w ławce o tak potwornej godzinie jawiło się dla młodego Pottera niczym tortura, natomiast prowadząca jakiś długi monolog Minerwa McGonagall tylko pogarszała jego samopoczucie.

– Ma pan może coś do powiedzenia, panie Potter? – zapytała nauczycielka z dobrze ukrytym przekąsem.

– Skąd – pośpieszył z odpowiedzią James. – Pani profesor jak zawsze wszystko świetnie wytłumaczyła.

– Cieszę się, że wszystko zrozumiałeś, Potter. Może więc byłbyś łaskaw powtórzyć, co mówiłam, skoro wszystko jest jasne i nie masz żadnych pytań?

Cóż, gdyby James słuchał, istniałyby jakiekolwiek szanse na to, że odpowie. Jednak wolał przetransmutować książkę w miękką poduszkę i nieco się na niej zdrzemnąć, a to nie sprzyjało uwadze. Potter spojrzał na siedzącego obok Syriusza i z konsternacją zauważył, że Black właśnie się obudził, zupełnie nie zauważając katastrofalnej sytuacji przyjaciela. Od Remusa Jamesa oddzielał walczący ostatkami sił ze snem Peter, więc jego szept nie miał szans przedrzeć się do potterowego ucha.

– Właściwie mam jedno pytanie – powiedział wreszcie James, starając się grać na czas.

– Rozumiem, że na temat, Potter.

– Pewnie! Bo widzi pani, postanowiłem zdawać transmutację na owutemach.

Przez chwilę McGonagall wyglądała na zatrwożoną informacją, a następnie jej twarz sposępniała i jakby się wyostrzyła. Uniosła dłoń do czoła, pokręciła głową, westchnęła ciężko i wreszcie powiedziała głosem bardziej zmęczonym niż wcześniej:

– Żeby zdawać owutemy z transmutacji, trzeba uzyskać przynajmniej powyżej oczekiwań z sumów, ale wiedziałbyś to, gdybyś mnie przed chwilą słuchał. Dość tego, Potter. Rozumiem, że nie musi cię interesować twoja własna przyszłość, ale, na Merlina, najwyższy czas to zmienić, a tego nikt za ciebie nie zrobi. Odejmuję Gryffindorowi pięć punktów za niewłaściwe zachowanie na zajęciach.

– Ale, pani profesor, rok szkolny dopiero się zaczął...

– Powiedziałam: dość. Nie będę tolerować wykłócania się na moich lekcjach.

James usiadł z wyrazem niedowierzania wymieszanym ze złością na twarzy. Nie potrafił dać wiary, że opiekunka Gryffindoru odejmie punkty własnemu domowi i to w pierwszym dniu zajęć. W dodatku za taką błahostkę! Przecież niejednokrotnie zdarzało im się już przysypiać na pierwszych zajęciach – i tak tylko wprowadzały zagadnienia, zazwyczaj nic więcej – więc skąd taka zmiana w tym roku? Jasne, czekał ich pierwszy poważny egzamin, który miał się przełożyć na przyszłość, jednak była to tylko odległa perspektywa. Co mogło tak rozzłościć McGonagall?

– Panie Black, może pan jest w stanie odpowiedzieć mi na zadane wcześniej pytanie? – Nauczycielka zwróciła się teraz do Syriusza z wciąż zachmurzonym obliczem.

– Ale ja mam pytanie – powiedział Syriusz, a w jego głosie niemal nie było słychać zaspania. – Czy istnieje możliwość transmutacji czasowej?

McGonagall zmarszczyła brwi, uniosła dłoń do brody i lekko ją pogładziła. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, aż wreszcie przemówiła głosem przepełnionym podejrzliwością:

– Posługując się animagią oczywiście w pewien sposób realizuje się transmutację czasową, jednak wówczas nie istnieje z góry określony w czasie moment, w jakim czarodziej zmieniłby postać. Przy odpowiedniej wiedzy, istnieje możliwość rzucenia zaklęcia, które spowodowałoby zmianę danego obiektu w inny na ograniczony czas. Aczkolwiek samorzutna zamiana, bez woli czarodzieja, jest czymś wysoce zaawansowanym, czego nie wymaga się nawet na owutemach głównie ze względu na złożoność czaru, jak i na prawdopodobieństwo komplikacji.

– Więc można to zrobić. – Uśmiechnął się Syriusz zadowolony sam z siebie.

– Tak, można, aczkolwiek wykracza to poza pańskie zdolności – ucięła McGonagall. – Byłabym wdzięczna, gdyby teraz jednak zechciał pan powtórzyć, o czym wcześniej mówiłam.

– Cóż... – jęknął Syriusz.

– A więc Gryffindor znów traci pięć punktów – zawyrokowała. – Radzę następnym razem słuchać na lekcjach zamiast odsypiać oraz rozmyślać o psikusach. W ostatnim czasie pojawiło się wiele prac na temat nowych eliksirów, kartografii obiektów magicznych, a także zaklinania dokumentów przeciw osobom nieupoważnionym i byłabym dumna, gdybyście swój czas poświęcali na tego typu zagadnienia.

McGonagall powróciła do zaniechanej lekcji, natomiast wytrącony ze snu James oderwał kawałek pergaminu, po czym napisał na nim: „Szkoda, że nie powiedziała nic więcej o animagii”. Zwitek powędrował szybko do Syriusza, który dopisał kilka słów, a następnie do Remusa i Petera, aż wreszcie powrócił do Jamesa. „Też na to liczyłem, ale to, co powiedziała, też okaże się przydatne. Mam pewien pomysł” – dopisał Syriusz, a zaraz pod spodem widniało niechlujne pismo Petera: „Może opracowali mapę Hogwartu? Wreszcie przestałbym się gubić...”. Na samym dole widniała odpowiedź Remusa: „Nikt nie opracował mapy Hogwartu, bo nikt nie poznał całego zamku. Uważam, że powinniście dać już spokój z animagią. W tym roku są sumy i na tym lepiej skupić się przede wszystkim.”

James wpatrywał się przez chwilę w kartkę, aż na jego twarzy pojawił się przebiegły uśmieszek. Po chwili lekcja dobiegła końca, a uczniowie zaczęli pośpiesznie opuszczać klasę. Ledwie Huncwoci znaleźli się na korytarzu, James zatrzymał przyjaciół i podzielił się swoim pomysłem.

Skoro nikt jeszcze nie wpadł na to, żeby opracować mapę Hogwartu, czemu by tego nie zmienić? Mogli w ten sposób znacznie ułatwić sobie życie, a ponadto utrwalić wiedzę. Peter nie musiałby już zapamiętywać konstrukcji zamczyska, a usystematyzowanie projektu niewątpliwie przyniosłoby korzyści w żartach. W dodatku być może dałoby się wprowadzić pewne udoskonalenia, które zapobiegłyby przechwyceniu mapy przez nieuprawnione osoby.

– Świetny pomysł, Jim! – zapalił się od razu Syriusz, przyklaskując przyjacielowi. – W dodatku, gdy poznamy wreszcie animagię, będziemy mogli opisać tereny przylegające. No i gdyby dało się tam wcisnąć ludzi, to już w ogóle byłoby genialnie.

– Hej, wolnego. – Remus położył dłoń na ramieniu Blacka, chcąc go nieco przystopować. – Raczej nie zamierzacie nauczyć się animagii tylko po to, żeby nielegalnie płatać figle, co? Bo przecież chyba nie...

Wyszczerzone miny Jamesa i Syriusza nie na żarty wystraszyły Remusa. Chłopak zbladł, a później na jego twarzy odmalował się prawdziwy gniew. Jego twarz stężała, gęste brwi zbiegły się, tworząc jednolitą kreskę, ręce zacisnęły mocno i lekko ugięły, jakby zamierzał kogoś uderzyć, a źrenice na chwilę zmieniły szerokość.

– Chyba oszaleliście – wysyczał, rozwścieczony nie na żarty, a James rozejrzał się wokoło, zauważając, że uczniowie opuścili korytarz. – Nigdy się na to nie zgodzę, to szaleństwo. Gdy jestem... – Głos uwiązł mu w gardle i potrzebował chwili, by wreszcie wykrztusić z obrzydzeniem: – Gdy jestem bestią, nie kontroluję siebie, nie mam władzy nad tym, co robię. Mogę zrobić wam krzywdę, mogę was nawet zabić, a wy chcecie włóczyć się ze mną poza Wrzeszczącą Chatą?

Dłonie Remusa drżały, złote błyski w zawsze pełnych wsparcia i spokoju oczach Lupina teraz wydawały się niepokojąco zwierzęce. James po raz pierwszy w życiu obawiał się przyjaciela i choć na twarzy wciąż widniał uśmiech, w tej chwili najchętniej zabrałby nogi za pas i uciekał co sił w kończynach. Jeszcze nigdy nie widział, by Remus wściekł się aż tak. Mimo strachu, pozostał na miejscu, wyczuwając jednocześnie, jak stojący obok niego Peter cofnął się.

– Skoro nie masz ochoty, sami możemy się tym zająć – stwierdził niefrasobliwie, nieco wyzywająco Syriusz.

– Ochoty? – warknął Remus, jego głos stał się bardziej gardłowy, wzbudzający strach.

– Spokojnie – ugodowo powiedział James i z trudem podszedł bliżej przyjaciela, zapobiegawczo chwytając go za przegub. – Nie zrobimy nic, na co się nie zgodzisz. Poza tym najpierw zobaczymy, jak będziesz się zachowywał przy nas po przemianie, a przede wszystkim, czy w zwierzęcej postaci którykolwiek z nas w razie czego umiałby nad tobą zapanować.

Remus jakby ocknął się z amoku. Ze zdziwieniem spostrzegł, że jego mocno zaciśnięta pięść znajdowała się już pół drogi od Syriusza i tylko mocny uścisk Jamesa go powstrzymywał. Na twarzy Lupina pojawił się strach, złość gdzieś się ulotniła, a później Remus wykrzywił usta w wyrazie obrzydzenia i gorzko szepnął:

– Przepraszam.

Chciał odejść, ale James nie zwolnił uścisku. Potter wiedział, że teraz muszą trzymać się razem, że czasami trzeba Lupinowi pomóc, pokazać, że nie może od nich uciec i zaszyć się gdzieś. W końcu miał przyjaciół i mógł na nich liczyć, nie był sam. Już nie.

James spojrzał na Syriusza i pokręcił głową jakby go beształ.

– Wybacz, Remus, przesadziłem – ukorzył się Black, spuszczając głowę. – Przecież wiesz, że nie zrobiłbym nic, co mogłoby ci zaszkodzić. Chciałem tylko, żebyś był nieco odważniejszy.

– No, to skoro wszystko jest już okay, co myślicie o mapie? – zapytał James, uwalniając przegub Remusa i oglądając się na stojącego z boku Petera.

– Właściwie mapa rzeczywiście jest dobrym pomysłem – powiedział wreszcie Lupin, wracając do normalnego tonu. – Dzięki temu nasza wiedza o zamku byłaby lepiej usystematyzowana, no i o tym moglibyśmy powiedzieć Cannie.

– A co ma do tego Cannie? – zdziwili się James i Syriusz.

– Zbywaliśmy ją ostatni rok, a nie jest głupia i wie, że coś kombinujemy.

Potter i Black wymienili spojrzenia. Faktycznie zapomnieli o Caniculi, a przecież powinni byli ją jakoś przeprosić za to, co zdarzyło się w pociągu i później. Wiedzieli, że w gruncie rzeczy miała rację, chociaż nie potrafili oprzeć się pokusie walki. Jamesa uderzyło poczucie winy – dzisiaj nie zmienili z dziewczyną ani słowa i aż do tej pory tego nie zauważyli. A przecież Cannie była dla nich jak siostra!

Trzeba będzie to jakoś naprawić, pomyślał Potter. A przekupienie jej udziałem w tworzeniu mapy nie wydaje się zbyt wygórowaną ceną.

– Masz rację – przyznał w końcu James. – A w ogóle, czemu spytałeś McGonagall o transmutację czasową? – Potter zwrócił się do Syriusza, który uśmiechnął się przebiegle.

– Powiedzmy, że coś wymyśliłem. Hej, ale właściwie, o której mieliśmy się stawić u Notta?

James spojrzał na zegarek z niepocieszona miną. Zaraz po transmutacji mieli udać się do nauczyciela mugoloznawstwa, żeby uwinąć się w dwugodzinnej przerwie między zajęciami. Przerwa raptownie skróciła się do półtorej godziny, a Huncwoci z doświadczenia wiedzieli, że na szlabany lepiej się nie spóźniać.

Zdyszani i zasapani, po pokonaniu kilku tajnych przejść, Huncwoci wreszcie znaleźli się pod drzwiami Hurkleya Notta. James z ręką na sercu zapukał. Jakoś nie potrafił uwierzyć w zapewnienia Syriusza, że nauczyciel jest jak najbardziej ugodowy i że raczej nie będzie specjalnie zły. Do tej pory żaden belfer nie przyjął spóźnienia na słuszną karę pozytywnie.

– Proszę – padło z drugiej strony i James wszedł do środka.

Gabinet nie należał do największych, raczej mały, kwadratowy pokój z rzędem niepoukładanych książek, z czego kilka leżało na podłodze i biurkiem kilka metrów od drzwi wydawał się niewieki przez coś innego. Tyły pomieszczenia zalegało całe mnóstwo mugolskich sprzętów, walających się śrubek, dziwnych metalowych urządzeń i pokaźnych rozmiarów przedmiot zakryty pokrowcem.

– Och, już jesteście – powiedział na wstępie Nott, jakby zdziwiony obecnością uczniów.

– Przepraszamy za spóźnienie – wyrwał się Peter, nie rozumiejąc ostrzegawczego puknięcia Jamesa.

– Spóźnienie? – powtórzył zbity z tropu nauczyciel. – Ach, no tak, Ślizgoni byli trochę wcześniej, ale nic się nie stało. Dobra, chłopaki, zrobimy tak: Peter pomoże skrzatom sprzątać kuchnię, Remus skoczy przeczyścić Izbę Pamięci, Syriusz zajmie się łazienką w lochach, a James zostanie ze mną.

Huncwoci popatrzyli na siebie z konsternacją. James o mało na głos nie zapytał, czy to naprawdę ich szlaban. Skrzaty prędzej wyczyściłyby cały Hogwart, niż kazały Peterowi cokolwiek zrobić. Remus nie miał nic przeciwko przeglądaniu pucharów zdobytych przez absolwentów – był to zawsze jego ulubiony rodzaj szlabanu. Syriusz raczej otrzymał okazję do podłożenia kilku łajnobomb w łazience, do jakiej najczęściej zaglądali Ślizgoni, więc również odczuwał zadowolonie, choć starał się to ukrywać. Tylko James dostał szlaban, po którym nie wiedział, czego się spodziewać. Nie znał Notta, nie miał pojęcia, co każe mu robić. Właściwie najgorszego w ich karze nie stanowiły zadania, a to, że zostali rozdzieleni. Najwyraźniej Nott starał się w ten sposób zachować pozory, że to rzeczywiście szlaban.

– Idźcie już, chłopaki – rzucił jeszcze Nott, spoglądając na Syriusza, Remusa i Petera. – Przecież umiecie trafić tam, gdzie trzeba. Nic się nie stanie, jeżeli skończycie nieco wcześniej, nie możecie się spóźnić na następne lekcje.

Trzech Huncwotów wyszło, pozostawiając Jamesa samego, stojącego jak słup soli koło drzwi.

– Eee, boisz się, czy jak? – zapytał Nott, przyglądając się Potterowi uważnie. – Wiesz, wcale nie gryzę, chociaż nie wiem, jakie plotki roznoszą się teraz po Hogwarcie. Pamiętam, że gdy sam byłem uczniem, mówili, że Ladon nocami zamienia się w smoka i poluje na mieszkańców Hogsmeade.

James patrzył na nauczyciela z niedowierzaniem.

Czy on naprawdę myśli, że nie mamy nic lepszego do roboty, tylko plotkować o nauczycielach?, zastanowił się James.

Potter nigdy specjalnie nie interesował się, czym zajmowali się profesorowie w Hogwarcie. W zasadzie jego kontakty z nimi ograniczały się do lekcji oraz szlabanów, sporadycznie jakichś psikusów. Ale rzadko, bo, gdy zostali przyłapani na płataniu figla nauczycielowi, zazwyczaj kara była dwa razy dłuższa i znacznie bardziej nieprzyjemna niż normalnie. Tylko Remus miał aspiracje, żeby dowiedzieć się więcej – wiedział na przykład o jakichś głośnych pogrzebach, o których większość zapomniała po góra miesiącu, czy plotkach ze starych artykułów w Proroku. Jamesa nigdy to nie interesowało, może tylko Leta Atropos zalazła im za skórę w zeszłym roku, ale nic ponadto. Jednak, jeżeliby zapytać Pottera o żarty, jakie udało im się przeprowadzić na kadrze nauczycielskiej Hogwartu, chłopak nie miałby większych problemów z ich wymienieniem.

– Profesor Ladon? – zapytał James, a jego głos wyrażał największą wątpliwość.

– Cóż, chyba jednak robię się stary – bąknął Nott, drapiąc się po karku. – Nieważne, siadaj, James, pomożesz mi z tym cackiem. Słyszałem, że twoja rodzina jest bardzo tolerancyjna wobec mugoli, więc może wiesz coś na temat ich sprzętów.

Nott podszedł do pokaźnych rozmiarów obiektu i ściągnął pokrowiec. Oczom Jamesa ukazał się dziwny dwukołowy przedmiot. Przypominał przyrząd, którym mugole wolno poruszali się po ulicach, chociaż James nie widział powodu w tak ślamazarnym wleczeniu się do celu. Chociaż rzecz, jaką pokazywał mu Nott, nie do końca wyglądała jak ten powolny środek transportu: była masywniejsza, grubsza, a koła zbudowano z mocniejszych materiałów. Ponadto, gdy Potter spojrzał na przednią część, zobaczył, że znajdowały się na niej jakieś wskaźniki, a nawet coś w rodzaju zegara.

– Wspaniały, prawda? – powiedział Nott. – Kupiłem go dwa lata temu od jakiegoś młodego mugola. Wiedziałem, że jest zepsuty, tamten mugol mówił, że naprawa będzie kosztować krocie, ale w końcu jestem czarodziejem. Tyle że nie bardzo wiem, czemu nie jest sprawny. Kiedy Syriusz ma szlaban, zazwyczaj pracuję z nim, ale mówił mi, że również chętnie pomożesz.

Nott uśmiechnął się zachęcająco do Jamesa. Potter dopiero teraz zwrócił uwagę, że przez cały czas nauczyciel posługiwał się ich imionami. Nie mówił po nazwisku, tak jak większość wykładowców. Zachowywał się, jakby rozmawiał z kumplem, a nie kimś, kto jest od niego zależny. W pewnym stopniu przypominał starego Kettleburna, jednak nie biła od niego siła i respekt, jakie otaczały jego kolegę po fachu nawet wtedy, kiedy żartował.

– Ale ja zupełnie nie znam się na mugolskich urządzeniach – jęknął James. – Mógłby pan zawołać Syriusza i razem na pewno byśmy coś... – zaczął James z nadzieją.

– Nie – uciął szybko Hurkley Nott, po raz pierwszy brzmiąc zdecydowanie, a nawet trochę groźnie. – To szlaban, James. Poszedłem wam na rękę, ale to wciąż musi być kara, nie nagroda.

Potter poczuł się zawiedziony. Nie lubił, gdy odmawiano mu czegokolwiek, szczególnie, jeżeli wcześniej otrzymywał mnóstwo zachęt. James nigdy nie miał  też specjalnej ochoty grzebać się w mugolskich sprzętach, głównie dlatego nie poszedł na mugoloznawstwo. Po prostu uznawał, że magia mu w zupełności wystarczy, a urządzenia mugoli są całkiem ciekawe, ale na krótką metę. Nigdy nie podzielał entuzjazmu Syriusza wobec tych dziwacznych wynalazków, na początku nawet uważał, że przyjaciel interesuje się tym tylko po to, żeby zrobić na złość rodzicom.

– A więc, co to właściwie jest? – zapytał James.

– Motor, prawdziwy mugolski motor, James – odpowiedział uśmiechnięty od ucha do ucha Nott.

~*~

James z ręką na sercu mógł powiedzieć, że właśnie dobiegł końca jeden z najprzyjemniejszych szlabanów podczas jego szkolnej kariery. Hurkley Nott zdecydowanie miał co najmniej dziwne upodobania do niemagicznych rzeczy, jednak na swój sposób był intrygujący. Potter nie przypominał sobie czarodzieja pochodzącego z czystokrwistej rodziny, który z taką pasją opowiadałby o mugolskich wynalazkach. Nigdy nie sądził też, że coś takiego mogłoby go zainteresować, w czym – mógł teraz śmiało powiedzieć – pomylił się. W Nottcie tkwiła jakaś szalona fascynacja i chłopięce zauroczenie, które przyciągały, wręcz zarażały, czyniąc pozornie błahe przedmioty wciągającymi.

Nagle James przypomniał sobie o ostatnich artykułach w Proroku. Normalnie nawet nie zwróciłby na nie uwagi, zwykle czytywał tylko informacje na temat rozgrywek quidditcha, po czym odrzucał gazetę w kąt. Jednak Charlus Potter przeczytał fragment na głos, a James lubił słuchać ojca. Miał bardzo przyjemny, nieco zachrypnięty głos, a poza tym rzadko się widywali ze względu na pracę pana Pottera.

W październiku i listopadzie ubiegłego roku przypuszczono ataki terrorystyczne na puby w Guildford oraz Birmingham. Wówczas prasa nie wspomniała nic na ten temat, co zdziwiło wielu czarodziejów. Oczywiście była to wyłącznie sprawa mugoli i ich niesnasek, przynajmniej tak wtedy twierdzono, ale pojawiły się głosy, że magiczna społeczność nie powinna umywać od tego rąk. W zamachach zginęli jedynie mugole, a sprawa przycichła pod stertą kurzu z zatargów niedawnej wojny i organizacji niemagicznych pod nazwą PIRA. Z tego, co mówił Charlus, PIRA była odłamem innego zgrupowania, które rozpadło się, wyrzucając ten ostatni spazm nienawiści. Natomiast Prorok twierdził, że w zamieszki wplątali się czarodzieje, a w dodatku czarodzieje czystej krwi, uważający, że mugoli nie powinno traktować się ulgowo. Podawano, że skoro potrafili wywołać konflikt na światową skalę, skonstruować pociski wymazujące ludzką egzystencję z powierzchni ziemi, należy wreszcie narzucić im jakieś ryzy. Ewidentnie nie umieli się kontrolować, niszczyli nie tylko środowisko, ale i stanowili zagrożenie dla siebie samych – dlaczego więc czarodzieje mają kryć się po kątach, udzielać milczącej zgodny na tak niegodne postępki? Charlus nie potrafił temu zaprzeczyć, nie bronił mugoli, właściwie niewiele o nich mówił tamtego dnia. Jego uwagę zwróciło coś innego – to, że ktoś otwarcie przyznał, że czarodzieje byli odpowiedzialni za ataki. Magopolicja nie rozpoczęła w sprawie śledztwa, wydano tylko oświadczenie, że magowie nie mają żadnego związku z zamachami w pubach. Autorka artykułu nie poniosła żadnej odpowiedzialności, nie złożyła nawet zeznań.

James nie wiedział, czemu wspomnienie z wakacji uderzyło go akurat teraz. Może był to wynik tak częstego rozmyślania o mugolach podczas szlabanu, a może zwyczajnie tęsknił za ojcem? Potter uwielbiał Hogwart, przyjaciół i tę wspaniałą adrenalinę towarzyszącą podczas ćwiczeń nad animagią czy w trakcie psot, jednak tęsknił za ojcem. Tego roku bardziej niż zazwyczaj, bo bał się o niego.

Charlus Potter nie miał dobrego zdrowia. Dorea troszczyła się o męża jak potrafiła najlepiej, jednak Charlus nigdy nie należał do osób, potrafiących wysiedzieć w jednym miejscu. Pan Potter kochał podróże, zmienność, towarzyszył mu nieustanny głód przygody, który posiadał również jego syn. Z biegiem lat uzdrowiciele przypisywali mu coraz więcej lekarstw, stosowali zaklęcia, jednak ostrzegali, że to tylko rozwiązanie na krótką metę, że pan Potter potrzebuje odpoczynku.

W te wakacje było gorzej niż zwykle. Tuż po powrocie z urlopu, Charlus spędził półtorej miesiąca w szpitalu. Dorea codziennie jeździła do męża, za każdym razem proponując, by James pojechał z nią, jednak on nie chciał. Nie potrafił patrzeć, jak tata cierpi, wówczas bał się, że go straci. Tak długo jak był z daleka, mógł udawać, że nic złego się nie stało, że Charlus lada chwila wróci z pracy i wszystko już będzie w porządku, że cały pobyt w szpitalu to tylko koszmar i zaraz się z niego obudzi. Dlatego jeździł do Petera i Remusa, spędzał z nimi całe dnie, nie chcąc przesiadywać w pustym domu ani jeździć do sterylnie białego, przerażającego świętego Munga.

Jestem Gryfonem, nie powinienem być takim tchórzem, stanowczo powiedział sobie w myślach.

Skierował się do wieży Gryffindoru, domyślał się, że tam znajdzie przyjaciół, a w tej chwili potrzebował czyjegoś towarzystwa. Nie szukał oparcia, chciał tylko mieć motywację, by tkwić w słodkim śnie jeszcze tylko trochę dłużej.

W pokoju wspólnym trzej Huncwoci faktycznie już na niego czekali. Remus z książką w ręku, Peter z wielkim pudełkiem fasolek wszystkich smaków Bertiego Botta i Syriusz, siedzący nad kartką z jakimś gryzmołami. James uśmiechnął się, widząc, że przynajmniej tutaj nic się nie zmieniło. W głębi duszy nie lubił zmian, wolał, gdy wszystko zostawało po staremu.

– Co ci tak długo zajęło? – zapytał Remus, który jako pierwszy zauważył przyjaciela.

– Nott ma całkiem ciekawy projekt – odpowiedział James, po czym lekko uderzył Syriusza w ramię. – Czemu nic nie powiedziałeś?

– Myślałem, że cię to nie interesuje – odparł szczerze, a James musiał przyznać, że miał rację. Nawet po tych kilku godzinach z Nottem nie czuł głodu wiedzy, nie takiego, jak gdy pracowali nad animagią.

– Nie zgadniecie, co udało mi się zrobić – powiedział dumny z siebie Syriusz.

– No dawaj – zachęcił przyjaciela James, siadając koło niego na sofie.

Szczota usiadła na kolanach Petera, który krzyknął niezadowolony. James uświadomił sobie, że nigdzie w pobliżu nie było Cannie.

Ach, więc wciąż jest zła, westchnął. Nigdy nie potrafiła złościć się zbyt długo, miałem nadzieję, że tym razem też szybko jej przejdzie.

Huncwoci zgromadzili się w ciasnych kręgu, słuchając Blacka.