27 Pojedynek

D

la Petera wakacje skończyły się zdecydowanie za szybko. Tym razem niespecjalnie tęsknił za Hogwartem, bo, po mnóstwie tyrad na temat tego, jak nudzi się w domu, mama pozwoliła mu na wypady z Jamesem. W lipcu całą rodziną wyjechali na tygodniową wycieczkę nad morze, podczas jakiej Sherman ciągle zaglądał do Proroka i mówił, jak sytuacja na rynku stała się niepewna. Miranda skrytykowała męża kilkakrotnie, jednak – choć Sherman obiecał jej, że postara się wypocząć – gdy tylko nie patrzyła, on znów sięgał do gazety z marsem na czole, kalkulując i przewidując. Natomiast w sierpniu u państwa Pettigrew zjawił się James, który po długich namowach wyciągnął Petera z domu na jeden dzień. Później codziennością stały się wizyty Pottera i coraz częstsze i dalsze wycieczki, najczęściej do Remusa. Tylko Syriusza brakowało do kompletu, o czym ciągle przypominał James, jednak Peterowi nie przeszkadzało to zbytnio. Bez Blacka James nie ładował się aż tak chętnie w kłopoty, a i nikt cichcem nie sprzątał Peterowi z rąk kanapek dla zabawy.

Gdy więc pierwszy września zapukał do drzwi, Peter westchnął niepocieszony na myśl o wszystkich sprawdzianach, wypracowaniach, a przede wszystkim braku maminych posiłków, które tak uwielbiał. Sherman nie miał czasu odwieźć syna do szkoły, zniknął bladym świtem, zostawiając karteczkę na stole, że przeprasza, ale wyniknęła pilna sprawa w pracy. Miranda, zirytowana nieodpowiedzialnością męża, całą drogę do Londynu narzekała na Shermana, przez co ludzie w autobusie oglądali się na nią, kręcąc głowami.

Na stację King’s Cross jak zawsze na początku roku szkolnego przybyły tłumy. Mugole spoglądali zdziwieni na mijających ich ludzi w dziwnych strojach, klatki z sowami, terraria, a kilku nawet dostrzegło szczura, nie wiedzieć czemu spacerującego w najlepsze pod nogami. Peter przyjrzał się zwierzęciu i był niemal pewny, że należało ono do Raya Malumsa, który zapewne nawet nie zauważył, jak zwierzę umknęło z klatki. W dodatku szczur zawzięcie drapał barierkę między peronem dziewiątym i dziesiątym, co raczej niezbyt pasowało do zachowania jego pobratymców. Peter schylił się i złapał gryzonia, napotykając oburzone spojrzenie mamy.

– Naprawdę nie rozumiem, jak szkoła może zezwalać na przynoszenie takich stworzeń. Przecież one tylko przenoszą choroby – burknęła Miranda.

– Mamo, to szczur mojego kolegi – wytłumaczył Peter, chowając zwierzę za pazuchę, żeby przechodzący koło nich mugole go nie zobaczyli. – Jestem pewien, że wolałby go odzyskać, a poza tym są naprawdę całkiem miłe – dodał po namyśle.

– Peter, słonko, chętnie pozwoliłabym ci trzymać jakieś zwierzątko, ale dobrze wiesz, że mam alergię na sierść. Och, proszę, wejdźmy tam i jak najszybciej oddaj go temu koledze.

Peter tradycyjnie przebiegł przez barierkę pierwszy – wciąż nie potrafił przechodzić przez nią jak większość starszych uczniów; czuł pewien dyskomfort i wolał jak najszybciej znaleźć się po drugiej stronie. Stanąwszy pewnie na czarodziejskiej części stacji, otoczyły go masy czarodziejów, żegnających swoje pociechy. Chłopak odsunął się szybko, żeby zrobić mamie przejście i rozejrzał w poszukiwaniu Raya. Miranda po chwili pojawiła się u jego boku, wciąż krzywo spoglądając na szczura w rękach syna. Powiedziała, że poczeka na Petera, aż ten znajdzie kolegę i przekaże mu zgubę.

Pettigrew ruszył wzdłuż peronu, rozglądając się wokół w poszukiwaniu Malumsa. Zazwyczaj nie przeszkadzał mu niski wzrost, bo pozwalał dobrze się skryć za kimś, jednak teraz zobaczenie kogoś w takiej masie uczniów i rodziców sprawiało poważny problem. Przechodząc, zauważył bliźniaków Lewis wraz z siostrą, którzy pomachali mu uradowani. Koło nich stało dwoje dorosłych czarodziejów, którzy starali się coś wytłumaczyć chłopcom. Rodzice najwyraźniej po raz kolejny próbowali wbić im do głów, że eksperymenty z piromancją powinni odłożyć w czasie – najlepiej, gdy zamieszkają już sami we własnych domach. Peter uśmiechnął się, takie wykłady zdarzały się co rok, a efektów wciąż nie było widać. Vera odmachała z pewnym opóźnieniem, jednak starała się nadrabiać miną. Najwyraźniej napaść z końca roku pozostawiła na niej trwały ślad, co tylko wzmogło niechęć Petera do Lety Atropos. Przechodząc dalej, spotkał Caradoca Dearborna, za którym chowała się jakaś wstydliwa dziewczyna o bujnych, kasztanowawych lokach, jaką Pettigrew wziął za siostrę chłopaka. Gdy Peter zaczął zwątpić, że w takim tłumie odnajdzie znajomego, usłyszał głos Raya i udał się w jego kierunku. Mijając jedną z szarych kolumn podtrzymujących strop, natknął się na kogoś innego. Syriusz rozmawiał z jasnowłosą dziewczyną w pewnym oddaleniu od reszty uczniów, nie zdając sobie sprawy, że Peter słuchał.

– …to nie musi się tak skończyć, przecież…

– Przestań – przerwała mu chodno. – Niby jak to sobie wyobrażasz? Nie, to nie ma sensu. Było miło, ale się skończyło: koniec kropka.

– Jak zawsze wszystko musisz utrudniać – burknął Black, włożywszy ręce do kieszeni. – Przecież nikt nie musi wiedzieć, moglibyśmy zamienić to w świetną zabawę.

Przez chwilę dziewczyna nie odpowiadała i Peter sądził, że rozmowa została zakończona. Miał już podejść do przyjaciela i się przywitać, bo źle się czuł, podsłuchując, jednak nim zrobił krok, blondynka odpowiedziała:

– Tajemnica? Podoba mi się taki układ, lubię dreszczyk emocji, ale nikt ma o tym nie wiedzieć, jasne? Twoi przyjaciele również. Zupełnie nikt, bo jeżeli ktokolwiek się dowie…

– Słowo Huncwota! Ale ty też nikomu nie powiesz, nawet Doradzie.

– Zgoda. A Regulus? Jest moim przyjacielem i twoim bratem, zasługuje, żeby wiedzieć. Poza tym w ten sposób byłoby najłatwiej.

– Reg jest świetny w dochowywaniu tajemnic. Wolałbym też, żeby przestał się na mnie boczyć za tamtą scenę. Przegięłaś wtedy.

– Musiało być realnie, prawda? – krótko zaśmiała się dziewczyna, Peter miał wrażenie, że znał ten głos. Gdyby tylko wychyliła się zza kolumny…

Nagle szczur wyrwał się spod kurtki Petera i ruszył wprost na rozmawiających. Syriusz pierwszy spostrzegł biegnące zwierzątko, zauważając biegnącego za nim Petera i odpychając dziewczynę od siebie. Pettigrew pobiegł za uciekającym stworzeniem, a Black ruszył mu pomóc. Kątem oka dostrzegł, jak niska blondynka pośpiesznie odchodziła w stronę pociągu.

Szczur zręcznie przemykał między nogami ludzi zgromadzonych na stacji, unikając potencjalnych kopnięć. Tylko wzbijające się co chwila okrzyki pomagały określić kierunek, w jakim poruszało się zwierzę. Wreszcie, gdy Peter miał je już na wyciągnięcie ręki, po spodniach wspięło się na ramię ciemnowłosego chłopaka. Pettigrew już chciał złapać szczura i przeprosić za zamieszanie, jednak wtedy zauważył, że stał naprzeciwko Raya Malumsa we własnej osobie.

– Joan! – krzyknął uszczęśliwiony Ray, widząc zgubę na ramieniu. – Gdzieś ty się podziewała? Myślałem, że siedzisz w klatce… – Spojrzał na pustą klatkę, stojącą na samym szczycie wózka. – Ups?

Ray zerknął przepraszająco na starszą, ciemnoskórą kobietę. Ta westchnęła, uśmiechając się z politowaniem. Pogłaskała Raya po głowie, przyciągnęła do siebie i uściskała mocno.

– Uważaj, żeby kiedyś nie zgubić czegoś ważniejszego. Jesteś taki podobny do dziadka, Ray. A Adolf był wspaniałym człowiekiem, mój drogi. Gdybyś potrafił się lepiej zorganizować, jak choćby Petra czy Gisela, byłbyś ideałem.

– Dzień dobry – powiedział stojący za Peterem Syriusz; Pettigrew aż podskoczył. – Przepraszamy, że przeszkadzamy, ale chcieliśmy odnieść szczura Rayowi. Nie sądziliśmy, że wróci sam z siebie.

Czarnoskóra kobieta uważnie spojrzała na Syriusza i Petera, przypatrując im się chwilę za długo jak na zwykłą obserwację.

– Trudy Malums, babcia Raya – powiedziała, wyciągając dłoń w stronę Huncwotów.

– Syriusz Black, a to mój przyjaciel Peter Pettigrew, jesteśmy kolegami Raya z Hogwartu.

Wymienili krótkie uściski. Peter nie spodziewał się, że pani Malums będzie mieć aż tak mocny chwyt. Tak samo jak nie miał pojęcia, że babcia Raya jest murzynką. Ray posiadał tylko niewiele ciemniejszą skórę od nich, podczas gdy Trudy najzwyczajniej w świecie czarną. Peter zaczął się zastanawiać, czy aby na pewno ta kobieta była babcią Raya. Może tak jak pierwsza pani Pettigrew, prawdziwa babcia Raya zostawiła jego dziadka i zniknęła?

– Jestem nieco zdziwiona, że przyjaźnisz się z moim wnukiem. – Trudy zwróciła się do Syriusza. – Za moich czasów Ślizgoni nie potrafili się dogadywać z mieszkańcami innych domów, a przynajmniej nie ci wywodzący się z rodów czystej krwi.

– Pani wybaczy, ale nie jestem Ślizgonem – nieco kąśliwie poprawił Syriusz. – Nie widzę też różnicy między czarodziejami czystej krwi, a mugolakami. Przepraszam, ale powinniśmy zanieść swoje bagaże. Do widzenia, do zobaczenia Ray.

– Do widzenia.

– Cześć… Mamo, popatrz to moi znajomi z Hogwartu. Babciu!

Syriusz popchnął lekko Petera, a później złapał za przedramię i odprowadził na bok. Pettigrew bez trudu zauważył, że Black jest zły. Zaciskał mocno szczęki, spoglądając wilkiem w stronę Malumsów. Peter pamiętał, jak kiedyś Syriusza irytowało, gdy ktoś wyrabiał sobie o nim opinię, usłyszawszy tylko jego nazwisko. Przez lata spędzone w Hogwarcie większość uczniów nauczyło się nie przykładać wagi do rodu, z jakiego Syriusz się wywodził. A przynajmniej nie robili tego przyjaciele, więc może dlatego tak bardzo go to teraz zdenerwowało?

– Podsłuchiwałeś? – zapytał Black bez ceregieli.

Peter przez chwilę nie wiedział, o co przyjacielowi chodziło. Jak mógł podsłuchiwać, jeżeli stał tuż obok? Jednak po chwili przypomniał sobie o wcześniejszej sytuacji i rozmowie Syriusza z tajemniczą blondynką. Gdy teraz o tym myślał, wydawało mu się dziwne, że chowali się za tamtą kolumną, a także to, o czym mówili i na co się zgodzili.

– Pete, powiedz mi, co słyszałeś – zażądał Syriusz, włożywszy ręce do kieszeni.

– Nic takiego – bąknął wreszcie Pettigrew i od razu napotkał powątpiewający wzrok przyjaciela. – Tylko że kombinujesz jakiś żart z tą dziewczyną i Regulusem, ale nie chcesz, żeby ktoś się dowiedział.

Przez chwilę Syriusz nic nie mówił, a Peter bał się na niego spojrzeć, bo wiedział, że zawinił, że nie powinien podsłuchiwać. Jednak wreszcie, gdy pierwsze zdziwienie minęło, Black poklepał Petera po plecach, nachylił się i szeptem zabronił mówić komukolwiek o tych planach, bo to ma być niespodzianka.

~*~

– Jak minęły wakacje? – zapytał James, rozłożywszy się wygodnie na siedzeniu.

Zostało kilka minut do odjazdu lokomotywy, więc Huncwoci mieli dużo szczęścia, że udało się im znaleźć wolny przedział. W każdym razie James twierdził, że pozostawał wolny, bo gdy Peter i Syriusz się zjawili, miejsca zostały już zarezerwowane.

– Zsuwaj z tymi kulfonami – warknął Syriusz, odrzucając stopy Pottera.

– Hej, tak było mi wygodnie! A tak poza tym jesteś mi coś winien za wakacje.

– Niby dlaczego?

– Znów nie dałeś znaku życia, a ja się zamartwiałem.

Syriusz spojrzał na Jamesa krytycznie, po czym schylił się po bagaż i wrzucił go na górną półkę.

– Wiesz, to całkiem ciekawe, bo Remus mówił, że ciągle siedziałeś u niego i sprowadzałeś Petera.

– Jedno nie zaprzecza drugiemu – wyszczerzył się James. – Chyba bym nie wytrzymał sam całe wakacje. W dodatku Can miała szlaban, a później pojechała z tatą na jakąś wycieczkę po planetariach.

– Która wcale nie była fajna, więc nawet nie waż się tego sugerować. Poza tym wiesz doskonale, że nie lubię tego całego patrzenia w gwiazdy. Mam astronomię i to powinno wystarczyć – wypomniała Canicula, tradycyjnie siedząca przy oknie, z Czarownicą w ręku.

Do przedziału weszła Szczota i wskoczyła na kolana Petera, depcząc sobie miejscówkę. Zmieszany Pettigrew popatrzył na Caniculę w poszukiwaniu ratunku, jednak ona ponownie zatonęła w gazecie, nie zwracając uwagi, co się dział  wokół niej. Peter jęknął, gdy kocica wbiła mocniej pazury, jednak jej nie strącił. Nigdy nie lubił kotów, nie wiedział czemu, ale wywoływały w nim dziwny rodzaj obawy, a nawet wrogości. Jednak Szczota stanowiła zupełnie odmienny przypadek, bo należała do Cannie. Dlatego też Peter starał się jak mógł być miłym dla kocicy, mimo że kosztowało go to wiele samozaparcia.

– Mógłbyś opowiedzieć, co robiłeś całe wakacje – dołączył się Remus, siadając przy drzwiach.

Usłyszeli gwizd, a po chwili poczuli, jak lokomotywa ruszała. Za drzwiami dało się słyszeć szuranie kufrów i rozmowę spóźnialskich.

– W sumie nic ciekawego, rodzice zabrali mnie na Zlot. Wiecie, wszędzie tylko czystokrwiste szychy, nic specjalnego.  Lepiej pochwaliłbyś się swoją odznaką prefekta.

– Nikt nie mówił, że zostałem… – Huncwoci spojrzeli na Remusa z uprzejmym niedowierzaniem. – Och, w porządku.

Remus sięgnął do kieszeni spodni i wyciągnął niewielką odznakę z ozdobnym P i lwem Gryffindoru. Peterowi zabłysły oczy na ten widok. Wcześniej Remus tylko raz mu ją pokazał. Pani Lupin była wtedy niezwykle dumna, a Pettigrew żałował, że nie mógł zobaczyć takiej satysfakcji w oczach własnej mamy. Peter poczuł, jak na jego policzki wpełzało gorąco. Czuł się zawstydzony własną zazdrością, wiedział, że Remus jak nikt inny zasługiwał na tę odznakę. Czasami jednak żałował, że mimo ambitnych celów nigdy żadnego nie udało mu się osiągnąć. Poprzeczka zawsze była za wysoko, a on sam wiecznie zadowalał się minimum, jakie musiał zrealizować. Widząc więc sukces przyjaciela, odczuwał ponurą gorycz porażki i zawodu względem siebie.

– Pośpiesz się, Sarin. – Głosy z korytarza stały się wyraźniejsze. – I tak już jesteśmy spóźnieni przez twoje zapominalstwo. Evan, widzisz gdzieś Izzie? Miała nam zająć przedział…

– Rany, znowu ona… – jęknął Syriusz, krzywiąc się paskudnie.

Zdziwiony Peter wyjrzał na korytarz. Nie przypominał sobie, żeby ktokolwiek z ich znajomych miał taki głos. W dodatku zachowanie Blacka zwróciło jego uwagę już na peronie, a przed chwilą, gdy Syriusz mówił o Zlocie, Peter miał wrażenie, że chłopak coś przed nimi ukrywał. Do tej pory nie mieli przed sobą tajemnic, więc tym bardziej wydawało się to dziwne.

Korytarzem kroczyła Margarita Reverte, Ślizgonka z ich rocznika, o pięknych, brązowych włosach i wielkich, szarych oczach. Była stosunkowo niska, ale nigdy nie miała z tego powodu kompleksów. Opalona, z wąskimi ustami i czterema pieprzykami na lewym policzku od pierwszej klasy zwracała uwagę. Peter pamiętał, że kiedyś James planował zaprosić ją na randkę, jednak zrezygnował ze względu na dom, w jakim się znajdowała. Choć Potter mówił, że jedynie rozważał, jak zareagowałaby Lily, Peter uważał, że Rita naprawdę mu się wtedy podobała, a nie zaprosił jej tylko dlatego, że wiecznie chodziła z innymi Ślizgonami. W tej sprawie Peter nad wyraz dobrze rozumiał Jamesa, czego nie mógł powiedzieć o jego fascynacji Evans.

– Czego się gapisz? – warknęła Rita, widząc natarczywe spojrzenie Petera.

– Ja…

– Sarin, ruszaj się. Nie mam ochoty znosić wścibstwa.

– Ale masz dzisiaj parszywy humorek – burknął Sarin Avery, ciągnąc za sobą ciężki kufer. – Jeszcze tylko kilka przedziałów. I wcale nie spóźniliśmy się przeze mnie, a przez twoją upartość.

– Gdybyście tak nie hałasowali, nikt nie zwróciłby uwagi – stwierdził z przekąsem Syriusz, gdy Ślizgoni znaleźli się na wysokości przedziału.

Peter spuścił głowę, chowając się znów do pomieszczenia. Wcale nie prosił o interwencję Syriusza, nie chciał wyjść na chama i prostaka, na kogoś wścibskiego. Właściwie nawet nie przeszkadzało mu to, co mówiła Margarita, ważne, że chociaż raz kierowała słowa do niego. A Syriusz wszystko zniszczył. Bo nawet, jeżeli próbował pomóc przyjacielowi, Peter tym razem wcale tego nie potrzebował. W dodatku Pettigrew nie sądził, żeby Black zrobił to dla niego – raczej dla siebie, żeby znów dopiec komuś, za kim nie przepadał.

Jak mam zwrócić uwagę dziewczyny, która mi się podoba, jeżeli przyjaciele zwracają się do niej w ten sposób?, pomyślał gorzko Peter.

– Znowu ty, Black? – Margarita przewróciła oczami. – Miałam cię dość już w wakacje, liczyłam, że chociaż w pociągu od ciebie odpocznę. Naprawdę nie rozumiem, co widziała w to…

– Nawzajem, Reverte – wszedł jej w słowo Syriusz. – Chyba nie myślałaś, że za tobą tęskniłem? Zresztą ty nawet nie powinnaś być na Zlocie. Twoja babunia złapała członka rodów organizatorskich i wydusi z niego, co będzie mogła, ale to niczego nie zmieni.

Na opalonej skórze Margarity pojawił się rumieniec, przygryzła usta i zacisnęła pięści. Przez chwilę Peter bał się, że w ruch pójdą różdżki, nerwowe poruszenie Remusa wskazywało, że i on się niepokoił. Nawet Cannie przestała czytać Czarownicę, spoglądając z uwagą to na Syriusza, to na Margaritę, a na twarzy Caniculi pojawił się grymas. James uśmiechał się, zadowolony z efektu przemowy Syriusza.

– Nie spodziewałam się tego – wykrztusiła wreszcie Margarita, rozluźniając zaciśnięte pięści, na dłoniach niewątpliwie miała ślady po długich paznokciach. – Wiesz co? Masz rację, dowiodłeś, że jestem od ciebie gorsza i tego, że twoim rodzicom udało się wychować cię na prawdziwego Blacka. Gratulacje.

– Odwołaj to – warknął Syriusz przez zaciśnięte zęby; Peter dostrzegł, że Black zbladł.

– Niby czemu? Przecież to prawda. To miałeś na myśli, tym chciałeś mi dopiec i brawo, udało ci się. Możesz być z siebie dumny, Black.

– Odwołaj to tu i teraz albo… – Syriusz wstał, odtrącając rękę Jamesa, który chciał go powstrzymać.

– Albo co?

– Rita, przestań – wtrącił się Sarin Avery; na twarzy Evana Rosiera błąkał się nieprzyjemny uśmiech.

– Co zrobisz, Black? – Margarita zignorowała ostrzeżenie towarzysza, unosząc podbródek.

– Na litość, nie tutaj, Syriusz! – syknęła Canicula, wstając i kładąc dłoń na ramieniu Syriusza. – Nie warto pakować się przez nią w kłopoty. Odpuść.

Black odwrócił się, a gdy Peter dojrzał jego spojrzenie, wydawało mu się zimne i nieprzystępne. Takie, jakiego niemal nigdy u niego nie widywali. Pettigrew był pełen podziwu, że Cannie mogła przeciwstawić się Syriuszowi, kiedy się wściekał. Czasami żałował, że nie miał choć setnej części odwagi swoich przyjaciół.

– Przed ucztą, w sali numer dwadzieścia na pierwszym piętrze. – Syriusz znów patrzył na Margaritę. – Chyba że tchórzysz?

– Nic z tego. Będę czekać. Rosier, Avery, idziemy.

Cała trójka Ślizgonów ruszyła dalej przedziałem. Syriusz usiadł na swoim miejscu, ale Cannie nie wróciła, z założonymi rękoma stanęła nad Blackiem, a Peter był pewien, że jest wściekła, choć stała do niego tyłem.

– Oszalałeś? – powiedziała Canicula, gdy Syriusz wciąż unikał jej wzroku.

– Przecież to Ślizgonka, w dodatku mu się narzucała – wyjaśnił James, najwyraźniej dumny z przyjaciela. – Nie chciałaś, żeby tutaj coś robił, więc zaproponował pojedynek w Hogwarcie. Czemu jesteś na niego zła?

– Przestań strugać jego adwokata! Chyba zdurnieliście obaj, dzisiaj jest pierwszy dzień, a wam zachciało się pojedynków, bo jakaś Ślizgonka nadepnęła Syriuszowi na ego.

– Wcale nie chodzi o ego! – krzyknął Syriusz, a Cannie zrobiła pół kroku w tył. – Przepraszam.

– Więc niby o co chodzi?

– Nie zrozumiesz… – wyszeptał Syriusz, wciąż nie patrząc Caniculi w oczy.

– Obawiam się, że świetnie rozumiem, jednak skoro wolisz mnie zbyć, to nic z tym nie zrobię. Ale nie pozwolę ci iść na ten pojedynek.

– Niby jak mnie zatrzymasz?

– Can, nie złość się na Syriusza, ale wiesz, jesteś dziewczyną, a tu chodzi o honor. On musi iść – wtrącił James.

– Że niby dziewczyny nie mają honoru? – warknęła poirytowana Canicula, biorąc się pod boki.

– Nie to chciałem powiedzieć… – jęknął James.

– Mam was dość, jesteście nieznośni. Idę do innego przedziału, a wy lepiej się nad sobą zastanówcie, bo nie mam ochoty prawić wam kazania. – Rzuciła Remusowi przeszywające spojrzenie i wyszła.

– Pozłości się, pozłości i przestanie – skwitował James, robiąc dobrą minę do złej gry. – No, brachu, pozwolisz, że będę twoim senatorem? No co? Słyszałem coś takiego na mugolskim filmie…

Peter i Remus roześmiali się serdecznie, patrząc na zdezorientowane miny przyjaciół.

~*~

Canicula wróciła dopiero tuż przed przystankiem w Hogsmeade. Nie wyglądała już na tak złą jak wcześniej, Peter odniósł nawet wrażenie, że zapomniała o pojedynku. Jednak James zaczął opowiadać o walkach, jakie stoczył jego ojciec. Peter z zapamiętaniem słuchał, jak Charlus Potter pokonywał brzydkiego jak noc i śmierdzącego jak nieudany eliksir Avery’ego w pasjonującym, trwającym niemal do bladego świtu boju na śmierć i życie. Cóż, Cannie nie podzielała entuzjazmu młodego Pottera i ponownie próbowała wymóc na Huncwotach, żeby zrezygnowali z pomysłu. Ani Syriusz, ani James nie chcieli o tym słyszeć, Remus udzielił milczącej zgody, natomiast Peter był ciekaw wyniku.

Pettigrew nie potrafił oprzeć się pokusie sprawdzenia, czy jego przyjaciele rzeczywiście są tak dobrzy, na jakich się kreowali. Zdarzało się, że zżerała go zazdrość o stopnie oraz osiągnięcia – mieli to, o czym marzył, czym chciał zabłysnąć. Wiedział, że w zasadzie sam sobie jest winien – że powinien bardziej się starać, przykładać do nauki. Nieraz przyjaciele budzili go w bibliotece, gdy drzemał na księdze traktującej o animagii. Wówczas potrafili spłatać mu paskudnego figla, żeby oduczyć go złego nawyku. Zdarzały się takie momenty, gdy Peter chciał zobaczyć, jak przyjaciele zawodzą, jak to on triumfuje. Wtedy karcił się, plując sobie w brodę, bo przecież nie na takiego podłego zazdrośnika wychowała go mama. Źle czuł się z tymi uczuciami, ale w pewnym momencie zauważył, że są one częścią jego i nie potrafił ich już wyplenić. Więc czaiły się gdzieś w podświadomości, czekając na właściwą chwilę, aby wypełznąć.

Do Hogwartu dojechali w piątkę, jednak po wyjściu z powozu, Huncwoci zgubili Cannie i udali się w kierunku pierwszego piętra. Na korytarzach znajdowały się tłumy, ciągnące do Wielkiej Sali, wokół panowała coroczna gorączka i nikt nie zwracał uwagi na kilku uczniów odstających nieco od reszty. Gdy schowali się za jedną ze zbroi w pustym korytarzu, James wyciągnął pelerynę-niewidkę i zniknęli na dobre.

Portrety przechodziły z ram do ram, roznosząc plotki i ploteczki, żaden z mieszkańców zamku zainteresował się raźno brnącymi przed siebie stopami.

Gdy tylko Huncwoci dotarli do właściwej klasy, rozejrzeli się, czy nikt nie szedł korytarzem, a następnie weszli do środka, wychodząc spod peleryny-niewidki.

– Lumos – mruknął Remus.

Klasa numer dwadzieścia na pierwszym piętrze nie różniła się niczym od standardowej hogwarckiej klasy. Oprócz rozmiarów, wiszących w rogach pajęczyn i braku ławek wewnątrz. Pod tablicą stała niewielka katedra, resztę pomieszczenia spowijał mrok.

– Myślicie, że długo będziemy czekać? – zapytał Peter, przestępując z nogi na nogę.

– Się zobaczy, ale nie martw się, zdążymy na ucztę – odpowiedział pocieszająco James.

Peter się zaczerwienił. Chociaż fatycznie trochę już burczało mu w brzuchu, w pytaniu wcale nie chodziło mu o głód. Niepokoił się, że ktoś mógłby tu na nich wpaść, chociaż mało prawdopodobne, żeby jakikolwiek nauczyciel przechadzał się koło drzwi i miał ochotę wejść akurat do starej, pustej klasy. Peterowi nie zależało na otrzymaniu szlabanu. Nie chciał też, żeby przyjaciele ponownie podpadli jakiemuś nauczycielowi. Jednak przede wszystkim Peterowi zależało na uniknięciu walki z Margaritą. Nigdy nie liczył na jakiekolwiek szanse u niej, ale nie pragnął całkowicie ich grzebać. Przynajmniej nie ze względu na stosunki pomiędzy nią a Syriuszem.

– Silencio – mruknął Syriusz, celując w drzwi. – Poczekamy pół godziny, jak nie przyjdzie to nie.

Nie musieli czekać długo, po kilku minutach drzwi otworzyły się i do środka weszła Margarita Reverte, a za nią Sarin Avery z nadąsaną miną i wciąż dziwnie zadowolony Evan Rosier. Na samym końcu szła Izabela Reverte, której mina wskazywała na to, że nie pałała zbytnim entuzjazmem do nielegalnych pojedynków podczas uczty powitalnej.

– Jesteś – stwierdził Syriusz, mierząc wchodzących uważnym spojrzeniem.

– Jestem, przecież się zgodziłam. Nie liczyłeś chyba, że stchórzę, co?

– Ślizgoni nie mają oporów przed łamaniem słowa.

– Czyżby? Ciri ma na ten temat całkiem inne zdanie – prychnęła Izabela, patrząc wprost za Syriusza.

Peter czuł, że ktoś zapomniał mu o czymś powiedzieć. Nagle przed oczami stanęła mu dziewczyna z peronu, z którą rozmawiał Syriusz. Nie wiedział dlaczego, ale wydawało mu się, że miała z tym jakiś związek, chociaż i tak nie rozumiał, czemu Izabela wspomniała Cirianę Meadowes. Przecież również była Ślizgonką, a Syriusz nie znosił Ślizgonów, więc jedyne, co mógł jej obiecać, stanowił pojedynek albo psikus. Ani za jednym, ani za drugim raczej nikt by nie rozpaczał, więc skąd wyrzut?

– Nie przyszliśmy tu rozmawiać – uciął Syriusz, zwracając się do Margarity. – Oni nie będą walczyć, więc niech się odsuną i wyczarują tarcze.

– Jasne, są tylko świadkami – przytaknęła.

Huncwoci odsunęli się za katedrę, a Remus rzucił Zaklęcie Tarczy, które objęło również Petera i Jamesa. Ślizgoni przemieścili się w drugi koniec pomieszczenia, gdzie Avery zrobił to samo. Syriusz i Margarita stanęli naprzeciwko siebie, ledwo zauważalnie skinęli sobie głowami, po czym wyciągnęli różdżki przeciw sobie.

Do tej pory Peter nie widział czarodziejskich pojedynków, nie prawdziwych, w których liczyło się zwycięstwo. Na zajęciach ćwiczyli różne czary, jednak raczej nie mieli sposobności do stosowania ich w walce. W Hogwarcie pojedynki były zakazane oraz surowo karane. Po szkole krążyły plotki, że w przeszłości jakiś uczeń zginął podczas utarczki z kolegą i od tej pory surowo zakazano tych praktyk.

– Rictusempra – powiedział głośno i wyraźnie Syriusz.

– Protego – padła szybka odpowiedź i błyskawiczny atak: – Serpensortia!

Z różdżki Margarity wystrzeliła cynamonowa kobra. Donośnie sycząc, wijąc się w potężnych, grubych splotach śliskiego ciała, ruszyła w kierunku Blacka, a zaraz za nią snop czerwonych iskier. Syriusz wyczarował tarczę, odskoczył od atakującego węża i, celując w ścianę, zawołał Defodio. Od muru oderwał się tynk, a w powietrze wzbiła się chmara pyłu. Peter miał problem z dostrzeżeniem Margarity, która zaczęła kaszleć od nieprzyjemnych drobin w powietrzu. Kobra ponownie rzuciła się na Syriusza, wściekle sycząc, ale tym razem nie umknął. Dało się słyszeć Vipera Evanesca, a zaraz po chwili głośne Drętwota. Wąż zniknął, rozpadając się w pył, a Black w ostatniej chwili zdołał zasłonić się tarczą przed białym promieniem. Peter nawet nie usłyszał, by przyjaciel wypowiedział przeciwzaklęcie.

– Anapneo – warknęła zezłoszczona Margarita, a tarcza Syriusza zniknęła. – Incendio! – krzyknęła, robiąc kilka kroków w kierunku przeciwnika.

– Aquamenti! – padła szybka odpowiedź. Płomienie, które wystrzeliły z różdżki Reverte zgasły w zetknięciu z wodą. – Tarantallegra.

Tym razem Margarita nie zdążyła zareagować, zaklęcie trafiło w nią, a nogi zaczęły wykonywać niekontrolowane ruchy. Prychnęła, ze złością pocierając trzy pieprzyki na lewym policzku i spróbowała wycelować w Syriusza. Zaklęcie chybiło, rozbijając się o tarczę Remusa. Peter cofnął się, zdziwiony siłą czaru.

– Expulso.

Urok trafił w wywijającą dzikie pląsy Margaritę, przez co uderzyła o ścianę i osunęła się po niej. Syriusz zrobił kilka kroków w jej stronę i spróbował odebrać jej różdżkę, jednak dziewczyna poderwała nagle głowę i wysyczała ze złością: Lacarum Inflame! Black odskoczył, wykrzykując Protego, a w tym czasie Margarita zdołała rzucić na siebie przeciwurok.

Tym razem to Margarita zyskała przewagę, wstała i bez wahania powiedziała:

– Vincius – niewidzialne liny skrępowały ręce i nogi Syriusza, ciężko upadł na podłogę, głową zawadzając o kant stolika przy oknie. – Sectumse…

– Stój, durna! – wrzasnął Avery, na którego koledzy popatrzyli ze zdumieniem.

Drzwi uchyliły się, do klasy wszedł mężczyzna.

– Expelliarmus! – padła zdecydowana komenda.

Pozostawiona na podłodze różdżka Syriusza wraz z tą wyrwaną z ręki Margarity poszybowały w kierunku nowoprzybyłego. Peter z przerażeniem skonstatował, że w drzwiach stał nie kto inny jak Hurkley Nott, nauczyciel mugoloznawstawa.

– Że też musiałem się na was natknąć – jęknął Nott, spoglądając na uczniów w pomieszczeniu. – Finite – mruknął wskazując na Syriusza i uwalniając go.

Black natychmiast wstał, przecierając zaczerwienione nadgarstki. W jego oczach gorzał gniew i Peter naprawdę obawiał się, że Syriusz zaatakuje nauczyciela. Nott najwyraźniej nie przejął się bojową postawą ucznia, podchodząc do niego i uważnie oglądając głowę. Na skroni Syriusza znajdowało się obficie broczące rozcięcie.

– Nie za dobrze, będziesz musiał przemknąć do toalety i to zmyć – westchnął nauczyciel. – Tractaro*. – Skaleczenie natychmiast zniknęło, jednak krew pozostała.

Nott włożył różdżkę do kieszeni szaty i skrzyżował ręce na piersi. Popatrzył z pewnym zaciekawieniem na zniszczoną ścianę, kiwając głową. Spojrzał po pozostałych uczniach, pokręcił głową, ponownie westchnął i wreszcie zapytał:

– No to co proponujecie zrobić z tym bałaganem?

Peter nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Co prawda już wcześniej słyszał, że Hurkley Nott jest wyluzowany i spokojnie można się z nim dogadać. Pewnie dlatego Syriusz tak uwielbiał mugoloznawstwo – chociaż na początku Peterowi wydawało się, że Black zwyczajnie czerpie radość z robienia na złość pani Black. Wyglądało na to, że wszyscy unikną kary.

– Reparo – powiedział Remus, celując różdżką w zniszczony fragment klasy i podchodząc do Syriusza. – Bardzo przepraszamy, panie profesorze. Obiecujemy, że to już nigdy się nie powtórzy i…

– Dobrze, dobrze – Nott machnął ręką, powstrzymując Lupina. – Kto zrobił tę wyrwę? – zapytał z nieukrywaną ciekawością.

– Ja – mruknął Syriusz bez entuzjazmu.

– Chciałeś odwrócić jej uwagę? – drążył Nott.

– Ta-ak – zająknął się Syriusz, patrząc spod byka na nauczyciela.

– Sprytne, szkoda, że nie wpadłem wcześniej! No, zmykajcie i postarajcie się wybierać lepsze miejsca na pojedynki. Szybko, szybko, bo jeżeli wpadniemy na kogoś z ciała pedagogicznego, będą kłopoty.

Po tych słowach Nott pogonił wszystkich przed siebie, czekając, aż opuszczą klasę. Sam wyszedł na końcu, po chwili zwłoki, a Peter zauważył, że szata czarodzieja jest bardziej wypukła na piersi. Postanowił zachować to dla siebie, w końcu coś mu zawdzięczali.

Przeszli korytarzem, wchodząc niewielką grupką na schody. Najbliższa łazienka znajdowała się na parterze, więc Nott przez cały czas śledził Syriusza, najwyraźniej obawiając się, że i on mógłby ponieść nieprzyjemne konsekwencje, gdyby ktoś złapał Blacka.

Jednak ledwie znaleźli się na schodach, zobaczyli znajomą, wysoką postać. Srogim spojrzeniem mierzył ich Radamantys Ladon. Nott nie stracił wiele z animuszu, nakazując Syriuszowi zgarbić się i spróbować zamaskować zaschniętą krew na skroni.

– Co się tutaj dzieje, Hurkley? – zapytał Ladon, świdrując uczniów. – Wszyscy powinniście znajdować się na uczcie powitalnej.

– Bo widzisz, wyniknął mały problem… – zaczął niefrasobliwie Nott. – Grupki Ślizgonów i Gryfonów wpadły na siebie i zaczęły się sprzeczać, więc zawróciłem je na ucztę. Ale nie masz się czym martwić, wszystko jest już pod kontrolą.

Ladon nie wyglądał na przekonanego, jednak usunął się z drogi, pozwalając przejść uczniom. W jego oczach odbijały się refleksy płomieni, barwiąc je gadzim złotem. Ladon bystrym spojrzeniem uważnie obserwował mijających go uczniów, choć Nott starał się odwrócić jego uwagę zapewnieniami, że nic się nie stało i nie istnieje powód, wymagający marnotrawienia czasu. Peter miał wrażenie, że im bardziej Nott starał się przekonać kolegę, że jego obecność jest zbędna, tym bardziej nieufny stawał się Ladon.

Gdy koło nauczycieli przechodził Syriusz, Ladon zatrzymał go bez wahania, odciągając dłoń, którą Black drapał się po głowie, i odsłaniając skrzepłą krew.

– Co to ma znaczyć? – zapytał Ladon, marszcząc brwi.

– Skaleczyłem się – odpowiedział szybko Syriusz.

Ladon omiótł wszystkich swoim okropnym spojrzeniem. Peter zadrżał, czuł się nakryty, przyłapany jak złodziej, który próbował skraść smocze skarby.

– Ślizgoni i Gryfoni podróżujący pod okiem nauczyciela, odprowadzani do Wielkiej Sali, gdzie powinni już dawno być – bez emocji zaczął Ladon, jego głos nacechowany był naganą. – W dodatku jeden z uczniów ma w pełni zaleczone skaleczenie. Przecież to aż zbyt oczywiste, że się pojedynkowali. Nie interesuje mnie powód, w Hogwarcie pojedynki są zakazane. Hurkley, mam nadzieję, że dałeś im szlaban. Wszystkim.

– Jasne, że tak, profesorze Ladon. Nie chciałem panu sprawiać dodatkowych problemów.

– To dobrze, choć niepotrzebnie się przejmowałeś. Black, natychmiast idź do toalety i doprowadź się do porządku, nie ma potrzeby niepokoić innych uczniów.

Syriusz odszedł z krzywym uśmiechem. James chciał iść za nim, jednak zatrzymał go Ladon i nakazał udać się do Wielkiej Sali. Ślizgoni nie powiedzieli słowa, jednak z tego, jak Margarita zaciskała pięści, Peter domyślił się, że również się denerwowała.

Gdy weszli do Wielkiej Sali, uczta trwała w najlepsze. Cannie mierzyła ich rozeźlonym spojrzeniem, jednak nic nie powiedziała, gdy przy niej usiedli. Jak zawsze zajęła im miejsca, choć wydawało się oczywistym, że wciąż miała im za złe, że jej nie posłuchali. Peter z radością zabrał się za pałaszowanie przepysznych dań. Co jakiś czas rzucał spojrzenia w stronę stołu Ślizgonów, lecz Margarita Reverte pogrążona była w rozmowie z Severusem Snapem.

* z łaciny, niestety zabrakło odpowiedniego czaru w książkach.