38 Duma Gryfona

Jamesa ponownie otoczyła ciemność. Wszechobecny mrok, w którym nie czuł się komfortowo. Lubił wiedzieć, co się wokół niego dzieje, przebywać w centrum uwagi, a nie gdzieś na obrzeżach, gdzie nikt się z nim nie liczył. Chciał coś powiedzieć w tę dziwną, niepokojącą czerń, jednak przypomniał sobie własne słowa i zamilkł. Nagle przestrzeń ożyła i znikąd pojawiła się biel mieszająca się mglistymi cieniami w oszalałym pejzażu zdziwaczałego malarza. James odniósł wrażenie, że obserwuje jeden z tych abstrakcyjnych malunków, w których nie potrafił odnaleźć żadnego sensu, ale mimo to w jakiś sposób pozostawał piękny. Patrzył na prześlizgujące się w siebie barwy, nie potrafiąc oderwać od nich wzroku, zupełnie jakby stanowiły coś niebywale zajmującego. Nigdy wcześniej nie widział tak zapierającego dech w piersi malunku i miał dziwne przeczucie, że już nigdy nie zobaczy.

Wreszcie blask i mrok zlały się w jedno, tworząc kojąco całkowitą szarość. Wokół roztaczała się pusta przestrzeń, której nic nie zaburzało. Góra i dół, północ i południe wszystko było jednym, a jedno było wszystkim. James poczuł się przytłoczony, a później wreszcie dostrzegł coś, co załamało jednolite otoczenie.

Postać mieniąca się setkami barw, a jednocześnie nie przywodząca na myśl żadnej, poruszała się po bezkresie szarości. Nie przypominała człowieka, bo żaden nie mógł mienić się taką feerią barw, jednak poruszała się na dwóch nogach. Była szybka i nieuchwytna, umykała, nie pozwalając Jamesowi dostrzec jej formy.

– Kim jesteś? – zapytał Potter, wodząc wzrokiem za tęczową postacią.

Odpowiedział mu śmiech, co sprawiło, że James poczuł frustrację. Wydawało mu się, że nie powinien był pytać, a jednak nie potrafił się powstrzymać.

– Zachowujesz się zupełnie nieprzyjaźnie w stosunku do gości, wiesz? – skarcił postać James Potter, zakładając ręce na piersi.

– Cóż, w końcu wcale nie jesteś gościem – odpowiedziała zjawa, nie zatrzymując się ani na chwilę.

– A jednak wypadałoby odpowiedzieć na pytanie.

– Przecież znasz odpowiedź.

James prychnął, ze złością tupiąc nogą. Czymkolwiek była barwna zjawa, potwornie go irytowała. Rozejrzał się ponownie wśród szarości, ale nie znalazł niczego, co by się wyróżniało, wobec czego ponownie skierował spojrzenie na jedynego towarzysza.

– Możesz powiedzieć, gdzie jesteśmy?

– Nigdzie i wszędzie – odpowiedziała postać. – Wczoraj i jutro.

– Och, daruj sobie i przestań mówić zagadkami – warknął James.

– Skoro jesteś petentem, powinieneś postarać się bardziej. W końcu to nie mnie zależy.

– Skąd w ogóle taki… Chwila, znaczy, że możesz mi powiedzieć, jak zamienić się w zwierzę? Znasz sekret animagii?

– Nie, oczywiście, że nie. Wiem tylko tyle, ile wiesz ty.

– Szkoda – westchnął James, czując potworne rozczarowanie. – Właściwie po co tu jesteś? Masz jakiś cel, czy jesteś tu tylko po to, żeby mnie zadręczać?

– Chcę cię tylko chronić, chcę, żebyś był bezpieczny, byś pokazał na co cię stać. Czy to coś złego?

– Nie.

– Więc odejdź, pozwól mi rosnąć, a niewielu będzie w stanie mi dorównać. Wystarczy, że opuścisz to miejsce. Dziwię się, że w ogóle tu dotarłeś.

– Nie rozumiem. Przez cały ten czas wiedzieliśmy, jak się zmienić, a mimo to nam się nie udawało. Czy to twoja sprawka?

– Nie. Tak – postać ciężko westchnęła. – Niełatwo to wytłumaczyć.

– Daruj sobie, nie odejdę – oświadczył zdecydowanie James. – Czymkolwiek jesteś, mam ważny powód, żeby tu być, żeby stać się animagiem, a ty na pewno mnie nie powstrzymasz.

– Popełniasz błąd – powiedziała smutno wzorzysta zjawa. – Wchodzisz na błędną ścieżkę.

Potem postać stanęła, zwracając na Jamesa orzechowe spojrzenie i rozbryzgnęła się tysiącem kolorów, które pochłonęły szarość. Wokół pojawiały się formy, jakie rozmywały się tak szybko jak kształtowały, by za chwilę runąć w wodospadzie barw oraz przybrać nową postać. James poczuł, że piekielnie boli go głowa i przytknął dłonie do skroni, zamykając oczy.

Gdy James Potter uchylił powieki, ponownie znajdował się w dormitorium, jednak coś uległo zmianie. Z nosa zniknął delikatny ciężar okularów, miał problem z dostrzeżeniem krawędzi, ale z łatwością zauważał ogół, a w dodatku klęczał na czterech nogach. Postanowił się podnieść, lecz nie umiał oderwać rąk od podłogi i wówczas spojrzał w dół.

Usłyszał dziwny wizg, który go przeraził. Cofnął się, napotykając drzwi i uderzył w nie racicami z prawdziwą furią. James czuł, jak potwornie boli go głowa, a w dodatku nagle jego kończyny zamieniły się w zwierzęce nogi. Ku swojemu przerażeniu, wyczuł, że dodatkowo może poruszyć czymś jeszcze. Obejrzał się za siebie i dostrzegł niewielki ogonek. Chciał krzyknąć, jednak jego uszu dotarł tylko ten dziwny wysoki dźwięk.

Wtedy przed Jamesem pojawił się Remus, który rozkładał ręce i najwyraźniej próbował go uspokoić. Potter przez chwilę nie potrafił zrozumieć jego słów, przez co ponownie opanowała go fala przerażenia, ale w końcu szumienie w uszach przycichło i James wreszcie się uspokoił na tyle, żeby wysłuchać przyjaciela.

– Już dobrze, James, tylko spokojnie – mówił Remus, wykonując dłońmi uspokajający gest. – Rany, już myślałem, że rozwalisz te drzwi.

Wtedy wzrok Jamesa padł na czarnego psa, który leżał sobie w najlepsze na podłodze. Spojrzał podejrzliwie na Remusa, zastanawiając się, czy to zwierzę nie rzuci się na niego, a później przyszło mu do głowy, że może to…

– Syriusz! – krzyknął podekscytowany Remus, przyskakując do ciemnego kundla.

Pies skulił uszy i spojrzał z pretensją na Lupina. Później obrócił się, spoglądając na merdający ogon i ponownie skupił wzrok na Remusie, który przeprosił za krzyk i pogratulował im przemiany. Wtedy kundel wyszczerzył zębiska, a James poczuł, że rogi go potwornie swędzą oraz postanowił potrzeć łbem o kolumienkę łóżka. W pokoju znów powstał zamęt, gdy jeden ze wsporników jamesowego leża załamał się, upadając z trzaskiem.

– Wiecie co? – stęknął Remus, masując ramię, w które się uderzył, gdy uciekał przed demolatorskimi zapędami Jamesa. – Wolałem, gdy byliście ludźmi. Przynajmniej wiedziałem, czego się po was spodziewać.

~*~

Okazało się, że odzyskanie ludzkiej postaci nie było niczym trudnym. James nie znalazł się już w tym dziwnym miejscu przypominającym warsztat szalonego malarza, choć trochę tego żałował. Gdy później rozmawiał z Syriuszem, okazało się, że mieli podobne wrażenia z przemiany, co nieco zaskoczyło Jamesa. Najbardziej cieszyło ich, że wreszcie mogli nazywać się animagami, a sukces Petera uważali już tylko za kwestię czasu.

Tymczasem zbliżały się kolejne mecze Gryffindoru, a – choć sytuacja punktowa Gryfonów wyglądała obiecująco – James zarządził częstsze treningi. Szybko okazało się, że zarezerwowanie stadionu stanowiło poważny problem wobec wzmożonych ćwiczeń Ślizgonów, pragnących zrehabilitować się po ostatniej porażce. Doprowadziło to do kilku spięć między Doradą Meadowes, a Jamesem i nawet McGonagall próbowała delikatnie interweniować, co wywołało zdziwienie obojga kapitanów.

Choć Gryfoni po jednej kolejce mieli najlepszy stosunek bramkowy, to kolejne mecze poważnie zachwiały pewnością siebie Jamesa. Ślizgoni rozgromili Krukonów, którym w tym sezonie wyjątkowo nie sprzyjało szczęście oraz zdobyli duży zapas punktów już w przegranym spotkaniu z Gryfonami. W dodatku James wciąż nie był przekonany, na ile tą pierwszą, ważną wygraną rzeczywiście mógł uznać za sukces, a na ile za zwykły łut szczęścia.

Faktem pozostawało, że obecnie na głównego przeciwnika Gryfonów wyrośli Puchoni, uzyskawszy po pierwszej rundzie zbliżony bilans punktów. James wciąż pozostawał pod wrażeniem tego, jak dobrze Michael Hudson zgrał się z resztą drużyny, mając w pamięci zeszłoroczne spięcia z Beniem Fenwickiem. W dodatku tegorocznym nabytkiem zespołu Hufflepuffu była siostra pałkarzy Gryffindoru, bliźniaków Lewisów – Vera. Po zamieszaniu, jakie w zeszłym roku wywołał napad na Verę, dziewczyna dość szybko się pozbierała, by wrócić znacznie pewniejszą i zdecydowaną. Choć znajdowała się dopiero na drugim roku, dostała się na stanowisko pałkarza i świetnie sprawdzała się w tej roli, siejąc prawdziwy postrach wśród przeciwników dzięki swojej zręczności oraz celności.

Nasilenie częstotliwości treningów nie przypadło do gustu Cannie, bo – choć tym razem wiedziała, dlaczego prace nad mapą zostały spowolnione – uważała, że plan Hogwartu jest ważniejszy od „jakichś głupich quidditchów”. Wkrótce też znalazła sobie jakieś nowe zajęcie, któremu poświęcała lwią część czasu, jednak tym razem to ona nie chciała nic powiedzieć Huncwotom, twierdząc, że to jej słodka zemsta. James i Syriusz próbowali podpytać Dearborna, czy wie cokolwiek w tej sprawie, lecz albo nie było mu nic wiadomo, albo nie chciał puścić pary z ust.

W końcu nadszedł też czas wybierania zawodu, a – co za tym idzie – czas spotkań z opiekunami domów. James, przejrzawszy broszury czarodziejskich zawodów, planował wybrać na drodze losowania, niespecjalnie będąc pewnym, co ma ochotę robić w przyszłości, jednak pod karcącym spojrzeniem Remusa zrezygnował z tego pomysłu. Wreszcie uznał, że auror mógłby być całkiem interesującym planem na życie – bieganie za magicznym półświatkiem obiecywało całkiem pokaźne ilości zabawy oraz niewielkie pokłady nudy. Bez większego wczytywania się w ulotkę oraz wymogi James postanowił więc, że wyszkoli się na łowcę czarnoksiężników i próbował do tego samego przekonać Syriusza. Jednak Black uparł się, że pracowanie w ministerstwie wcale nie jest dobrym pomysłem, że trzeba będzie wypełniać masę papierkowej roboty i stanowczo odmówił. Potter, całkowicie poirytowany postawą przyjaciela, zapytał, co w takim razie chce robić, na co Syriusz odpowiedział, że wolałby zostać łamaczem uroków. Co prawda Black zasłaniał się tym, że w ten sposób chce utrzeć nosa matce, lecz wcale nie przekonał tym argumentem Jamesa. Remus, choć miał świetne stopnie, ze smutkiem odrzucił większość broszur informacyjnych ze względu na swoją przypadłość. Potter nie rozumiał, dlaczego większość pracodawców przywiązywało tak dużą wagę do tak marginalnego problemu w przypadku tak uzdolnionej oraz chętnej do pracy osoby, jednak nie miał wpływu na pojawiający się wszędzie zapis o „wolności od skażonej krwi” potencjalnych pracowników. Natomiast Peter miał przejąć interes ojca i zająć się rozprowadzaniem magicznych odczynników pochodzenia roślinnego.

Wreszcie wraz z początkiem kwietnia nadszedł długo wyczekiwany mecz Gryfonów przeciwko Puchonom. James wstał wcześniej niż zwykle, a przyjaciele – zdecydowawszy się dotrzymać mu towarzystwa – dołączyli do Pottera na wczesnym śniadaniu. W sobotę rano w Wielkiej Sali nie znajdowało się zbyt wiele osób; większość wolała odespać męczący tydzień i wstać dopiero na mecz. Mimo to przy stole Hufflepuffu siedziała Berta Jorkins, zanudzając Mary McDonald swoim nadętym do granic możliwości głosem.

– …ale ja odkryłabym wszystko wcześniej – mówiła właśnie Berta, uderzając w leżącą przed nią gazetę. – Gdy będę pracować w ministerstwie, nigdy nie dojdzie do tak kuriozalnej sytuacji. Właściwie, co to za pomysł, żeby ukrywać przed wszystkimi coś takiego. – Wciąż patrząc na Mary, Berta chciała się napić, jednak zamiast tego trąciła kubek i rozlała cały sok.

Mary zachichotała na ten widok. Była dwa roczniki niżej od Huncwotów, jednak znało ją wiele osób z uwagi na jej miłe usposobienie oraz angażowanie się w szkolny chór prowadzony przez profesora Flitwicka.

– Och, co za głupi kubek – marudziła Berta, wycierając pobrudzone spodnie, na które rozlało się trochę soku. – No, trudno, stało się. Słyszałaś o Aikenie?

– Nie. Co się stało z profesorem Aikenem?

– Podobno udziela prywatnych lekcji swoim pupilom z Gryffindoru. I jeszcze bierze za to niezłą kasę!

– Naprawdę?

– Nie wierz jej, Mary – powiedział James, przysiadając się do Puchonek. – Aiken wcale nie zbija kokosów na dodatkowych ćwiczeniach, właściwie nie ma z tego żadnych pieniędzy.

– Niby skąd to wiesz? – podejrzliwie zapytała Berta.

– Stąd, że sami poprosiliśmy go o nauczenie pewnego zaklęcia i przez jakiś czas udzielał nam prywatnych lekcji – odparł Syriusz i porwał ze stołu naleśnika.

– Od kogo słyszałaś, że Aiken każe sobie płacić? – uprzejmie zainteresował się Remus.

– A czy to ważne? – Berta szybko zbyła pytanie. – Nie zdradzę wam swoim źródeł. To poufne.

– Czyli masz jakichś wiarygodnych informatorów i wcale nie plotkujesz? – uszczypliwie zapytał Syriusz, siadając okrakiem w poprzek długiej ławki.

Berta Jorkins zrobiła głęboki wdech, najwyraźniej zamierzając coś powiedzieć, poczerwieniała ze złości i wypuściła powietrze. Wreszcie, oburzona, warknęła coś o wścibskich Gryfonach oraz odeszła od stołu, opuszczając Wielką Salę. James i Syriusz patrzyli, jak Berta wychodzi, a gdy tylko zniknęła za rogiem, wybuchnęli śmiechem.

– A tak właściwie, o co jej chodziło? – zainteresował się Peter pomiędzy ziewnięciami.

– O artykuł w Proroku – odpowiedziała Mary i podsunęła w stronę Huncwotów gazetę.

Remus otworzył na wskazanej stronie i zaczął czytać, a jego brwi zbiegły się w wyrazie skupienia. James i Peter również przysiedli się do Mary.

– Przyjdziesz na mecz, Mary? – zapytał James.

– Jasne, dzięki za ratunek – skinęła w kierunku drzwi.

– Nie ma sprawy. A właściwie, czemu przyszłaś tu tak wcześnie?

– Profesor Flitwick napisał nuty do nowej piosenki i dzisiaj mamy zacząć próby, żeby zdążyć do końca roku. Może uda się zaśpiewać na zakończeniu roku szkolnego, bo wiecie, rok temu nie bardzo pasowało…

– No, to była nietajna sprawa z Verą – mruknął Syriusz, markotniejąc. – Ale jakoś się pozbierała i teraz jest chyba nawet w waszej drużynie, nie?

Mary uśmiechnęła się serdecznie, kiwając głową.

– Co się stało? – zapytał Peter, wpatrując się w zmarszczone czoło Remusa.

– Pamiętacie to całe zamieszanie z Birmingham? – powiedział Lupin, odkładając Proroka. – Wygląda na to, że ministerstwo faktycznie zatuszowało napad czarodziejów. Autor artykułu znalazł jakiegoś amnezjatora, który opowiedział, o tym, jak czyszczono mugolom pamięć tamtego dnia. Teraz wszczęto postępowanie karne przeciwko temu amnezjatorowi, choć nigdzie nie podają jego nazwiska. Jednak nie udało się go zatrzymać, zniknął, a magopolicja jest bezradna.

– Wygodnie dla ministerstwa, że ten amnezjator zniknął akurat teraz, prawda? – sarknął Syriusz.

– Właśnie – mruknął James, nagle opuścił go dobry humor. – Przyznali się chociaż?

– Ministerstwo? – parsknęła Mary. – Coś ty, musieliby być szaleni, żeby przyznać się, do tego, że oszukali masę ludzi, że nie potrafili upilnować bandy konserwatystów. No dobrze, ale na mnie już czas, na razie.

Huncwoci pozdrowili Mary i pozostali sami. Wkrótce zjawiła się Cannie razem z Caradokiem Dearbornem. Caradoc obejmował Caniculę w pasie, a zanim podeszli do Huncwotów, szepnął jej coś co ucha, na co roześmiała się i lekko uderzyła go w tył głowy.

– Cześć – przywitała przyjaciół.

– Komu kibicujesz? – bez ogródek zapytał James, mierząc Cannie przyszpilającym spojrzeniem.

– Och, daj spokój, dobrze wiesz, że zupełnie nie znam się na quidditchu i mało mnie interesuje.

– Co nie znaczy, że powinnaś zdradzać swój dom!

– Przestań wyolbrzymiać…

– Zgodzę się z Jamesem – niespodziewanie wtrącił się Caradoc.

– Znaczy, że chcesz, żeby była przeciwko tobie? – zapytał Syriusz, uśmiechając się łobuzersko.

– Nie, chcę, żeby moja dziewczyna bardziej interesowała się quidditchem i znajdowała się po wygranej stronie.

– Chyba śnisz – wyzywająco warknął James. – Nie wygracie dzisiaj.

– Nasze zwycięstwo nie było trafem, zapracowaliśmy na nie, w przeciwieństwie do niektórych.

James mocno zacisnął szczęki, nie mogąc odparować tego argumentu. W głębi duszy przyznawał Dearbornowi rację, jednak nie chciał mówić tego przeciwnikowi, a nie zamierzał też kłamać.

– Chyba dawno nie wygraliście, skoro do tej pory to wspominasz, co? – odciął się Syriusz, spoglądając na Dearborna spod oka.

– Tak jakbyś się znał na quidditchu… – sarknął Dearborn.

– Może i nie znam się na quidditchu, ale potrafię stwierdzić, kiedy ktoś rozpływa się nad jednym z nielicznych sukcesów.

Caradoc zamierzał ponownie coś odpowiedzieć, jednak przerwała mu Cannie:

– Wystarczy. Caradoc, spotkamy się przed meczem, dobrze?

Dearborn skinął głową, pocałował Cannie na pożegnanie, odwrócił się na pięcie i odszedł dumnym krokiem, nawet nie oglądając się za siebie.

– Musiałeś? – Canicula zwróciła się do Syriusza z pretensją.

– Zupełnie nie mam pojęcia, o czym mówisz.

– Jak zawsze.

~*~

– Witam wszystkich na kolejnym meczu tegorocznego pucharu quidditcha! – po stadionie rozległ się głos komentatorki, Mabel Offish.

James, stojący w wąskim przejściu między szatnią a trybunami, czuł przyjemne podekscytowanie, które towarzyszyło mu zawsze, gdy wychodził rozegrać kolejne spotkanie. Tym razem uraczył kolegów krótką przemową, przypomniał o tym, że po pokonaniu Ślizgonów żaden przeciwnik nie jest im straszny i zakończył tradycyjnym „a teraz skopmy im tyłki”.

– Tym razem zmierzą się ze sobą zwycięzcy pierwszych rund! – Ponownie usłyszał głos Mabel. – Puchoni!

Przez chwilę na stadionie rozbrzmiewała burza oklasków, gdy reprezentanci Hufflepufu wlatywali na boisko. James poczuł, jak wzbiera w nim przemożna chęć udowodnienia, że poprzedni sukces nie był przypadkiem, jak pragnienie pokazania Dearbornowi, kto jest lepszy, przejmuje nad nim władanie.

– Oraz Gryfoni w składzie Podmore, Potter, Fenwick, von Schiller, Lewis, Lewis i Vogel!

Tradycyjnie pani Hootch stała na środku, oczekując kapitanów. Tuż przy jej nogach stała skrzynka z piłkami, do którego schyliła się, by wypuścić złotego znicza. Chwyciła kafla pod pachę i wyprostowała się, a po chwili koło niej stanęli James i Xi Ming Pei. Oboje kapitanów wymieniło uścisk dłoni, a następnie wsiadło na miotły. Wreszcie rozległ się gwizdek, natomiast kafel poszybował wysoko w powietrze.

– Fenwick dokonuje przejęcia, zdobywając przewagę dla Gryfonów!

Benio przywarł mocno do miotły i pomknął niczym strzała na wprost bramek Puchonów, gdzie już przygotowywał się Henry Richardson. Niemal natychmiast do Fenwicka podleciała para zawodników Hufflepuffu – Venturi oraz Hudson – próbując dokonać wrogiego przejęcia, jednak Benio wykonał nagły zwrot. Zgodnie z umówioną strategią na ślepo podał do tyłu, lekko podkręcając piłkę, a James już czekał. Ledwie Potter przejął kafla, omal nie staranował go Dearborn, który zdołał przejrzeć plan Gryfonów. James – nie mając zamiaru ryzykować – upozorował podanie do von Schiller, co zmyliło Caradoca i zapewniło Potterowi więcej pola do manewru. Gisela von Schiller zbliżyła się do Jamesa, nieco wysuwając w przód, a linię zamykał wysunięty najbliżej prawego końca boiska Benio Fenwick. Potter w ostatniej chwili zdążył podać do Giseli, bo już po okamgnieniu poczuł, jak tłuczek wypycha mu z płuc powietrze, niemal strącając z miotły.

– Verze Lewis prawie udało się zrzucić z miotły Jamesa Pottera! Wspaniała precyzja jak na tak młodego pałkarza!

James widział, jak Benio próbuje przechytrzyć Richardsona, jednak ostatecznie nic z tego nie wyszło i Puchon obronił pętle. Nastąpiło wznowienie gry i tym razem to Hufflepuff przeszedł do ofensywy. Harper Venturi podała do Dearborna, a on odegrał do Hudsona, najmłodszego członka drużyny. Michael Hudson z powodzeniem dograł z powrotem do Dearborna, którego uderzył tłuczek starannie wycelowany przez jednego z Lewisów. Gisela bez zwłoki schwyciła kafla, niemal natychmiast serwując do znajdującego się teraz na lewym skrzydle Fenwicka. Benio przeleciał środek boiska, zlatując bliżej centralnej części, a gdy zauważył przed sobą Jamesa, odrzucił do niego kafla. Potter ponownie złapał piłkę, niemal fizycznie czując, że na ogonie już siedzi mu Dearborn. Zaklął pod nosem, niezadowolony z tego, że Caradoc uczepił się go jak rzep hipogryfowego ogona.

– Potter! POTTER! GOOOOL – jęknęła niepocieszona Mabel Offish, Puchonka.

Czerwona cześć trybun zawrzała w radosnym okrzyku, a James poczuł, jak duma wypełnia jego klatkę piersiową.

Puchoni chcieli się szybko odegrać, jednak trzy kolejne próby spełzły na niczym, podczas gdy Gryffindor zdobył następne dwie bramki. Ścigający Hufflepuffu nie byli tak zgrani jak ci ze Slytherinu, siłę Puchonów stanowiła ich kapitan – Xi Ming Pei, której prawdziwie smoczemu wzrokowi nie mógł się równać żaden z hogwarckich szukających. James miał pewność, że przetrzymanie pierwszej fazy meczu zapewni Gryfonom zwycięstwo, bo im dłużej grali, tym bardziej niecierpliwi robili się wrodzy ścigający, a przez to stawali się mniej skupieni i łatwiej było odebrać im kafla. Niestety tym razem okazało się, że szyjąca zabójczo dokładnie wymierzonymi tłuczkami Vera Lewis skutecznie utrudniała grę reprezentacji Gryffindoru.

Po kolejnym wznowieniu dobra passa trzymała się Puchonów, którym trzykrotnie udało się przełamać obronę Sturgisa i zdobyć gole. James jęknął po kolejnej straconej bramce, jednak nie stracił zimnej krwi. Benio przejął kafla, podał do Giseli, a ona trafiła w sam środek prawej obręczy, podczas gdy Richardson bronił lewej.

W końcu w polu widzenia pojawił się znicz, połyskując złotymi refleksami gdzieś wśród żółtych trybun Puchonów. Ming Pei pierwsza zauważyła piłeczkę, lecz – nim zdołała podlecieć wystarczająco blisko – znicz ponownie zniknął. Kapitan Hufflepuffu ze złością uderzyła pięścią o udo, rozczarowana sytuacją. Ta krótka chwila pokazała jej, że Effie Vogel będzie godną przeciwniczką, bo dziewczyna siedziała jej już na ogonie, znajdując się tylko jakieś dwa metry za nią.

Tymczasem na boisku wciąż trwała wyrównana rywalizacja. Benio, ryzykując faulem, z impetem wpadł na Harper Venturi, która wypuściła kafla. James natychmiast przejął piłkę, prując wprost na bramki Hufflepuffu, a – zaskoczeni tak nagłym atakiem Puchoni – zupełnie zamarli w miejscu, pozwalając Jamesowi przelecieć niemal pół boiska. Gdy Potter znalazł się pod bramką i już niemal gotów był oddać rzut, w dłoń zaciśniętą na kaflu z furią trafił tłuczek i sytuacja całkowicie się odwróciła, dając przewagę Puchonom. W efekcie kilku zgrabnych podań między Dearbornem a Venturi, Hufflepff zaliczył pętlę, zyskując przewagę nad Gryfonami.

Nastąpiło kolejne wznowienie gry, tym razem zaczynał Gryffindor. Benio Fenwick szybko podał do Giseli von Schiller, a ona odrzuciła do Jamesa, który zwiódł Hudsona. Pablowi nie udało się trafić tłuczkiem w Pottera, dzięki czemu Gryfon podał do Giseli. Rzucony przez dziewczynę kafel przeleciał przez środkową obręcz, śmigając tuż obok wyciągniętych palców Richardsona.

James czuł, jak dłoń zaczyna puchnąć. Gdy trafił go tłuczek, Potter usłyszał cichy trzask, jednak nie zwrócił na to uwagi. Dopiero, gdy uderzył go ból, zdał sobie sprawę, że najwyraźniej poszło kilka kości w dłoni, co tylko potwierdzała powoli narastająca opuchlizna. Uparł się grać lewą ręką, która w tej chwili wykazywała większą sprawność, jednak odbywało się to kosztem mniejszej stabilności na miotle. Z kolei przez ostatnie ciężar gry znacząco przesunął się na Giselę i Benia, ograniczając rolę Jamesa najwyżej do rozgrywania, co wiązało się z pewną przewidywalnością, którą szybko odkryli pałkarze Hufflepuffu, celując głównie w Giselę lub Benia.

Taka sytuacja nie mogła trwać długo, dlatego też James przyjął kolejne pojawienie się znicza z ulgą. Wierzył, że Effie świetnie nadawała się na ścigającą. Szybowała w górze ponad boiskiem, unikając tłuczków, które przypadkowo mogłyby ją trawić, co opłaciło się, bo znicz ukazał się wysoko nad stadionem. Jednak Ming Pei znajdowała się tuż-tuż za Effie, sprawiając, że liczyła się każda sekunda. Stadion na chwilę zamarł, gdy obie szukające mknęły w zastraszającym tempie niemal wprost w rażące wściekle, wiosenne słońce. James przyłożył dłoń do oczu, chcąc lepiej widzieć, co dzieje się nad nim.

Hufflepuff zdobył kolejną bramkę, remisując z Gryffindorem, jednak nagle przestało się to liczyć wobec okrzyku komentatorki:

– STO PIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW DLA GRYFFINDORU, VOGEL ZDOBYWA ZŁOTEGO ZNICZA!

James Potter poczuł, jak przepełnia go duma. W tej chwili nieprzyjemna sytuacja z ranka przestała mieć znaczenie, w tej chwili był zwycięzcą i świat należał do niego.