9 Uczta powitalna

W

 ciągu wakacji Lily Evans zdążyła zapomnieć, jak ogromna jest Wielka Sala Hogwatu. Za każdym razem sytuacja się powtarzała – zupełnie jakby cały zamek magii i czarodziejstwa stanowił jeden wielki sen, ułudę, którą odkrywała wciąż na nowo i na nowo. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek uzna to miejsce za zwyczajne, za choćby w części normalne. Zresztą ta wiedza nie była jej do niczego potrzebna – w gruncie rzeczy uważała, że dzięki temu, że pochodziła z niemagicznej rodziny, bardziej docenia urok tego miejsca.

Sufit Wielkiej Sali zdawał się niknąć gdzieś wysoko, sprawiając wrażenie jakby sklepiał się z niebem. Wysokie, smukłe łuki, na których zbudowano pomieszczenie, nadawały wrażenia monstrualności, przytłaczały, a jednocześnie fascynowały. Wystarczyło tylko podnieść głowę, a odległe gwiazdy już spoglądały na uczniów. Na nieboskłonie malował się okrągłą, jasną, srebrzystą tarczą  księżyc, pan przypływów i odpływów. Wspaniały, pomyślała panna Evans, zawieszając na chwilę wzrok na satelicie. Tuż nad głowami hogwartczyków lawirowały zapalone świece. Lily kilkakrotnie zastanawiała się, czy mają być symbolem wiedzy, która zapłonie w ich młodych umysłach, czy też może powinna uważać je za przewodniczki.

Blask zawsze oznacza dobro, tak kiedyś powiedziała jej matka. Przegania mrok, daje nadzieję, odpędza koszmary. Za dnia demony nocy wydają się mniej straszne.

Lily odwróciła się, spoglądając na podłużny, drewniany stół po drugiej stronie Wielkiej Sali. Wzrokiem szukała przyjaciela – niewysokiego chłopca o czarnych, prostych włosach ciężko opadających na ramiona i charakterystycznym haczykowatym nosie. Długo błądziła między postaciami uczniów, nim wreszcie udało jej się odnaleźć tę właściwą, przyjazną twarz. Sev patrzył dokładnie na nią, jego ciemne oczy iskrzyły radośnie, nie było w nich już tego bólu i żalu, który tak często towarzyszył mu w wakacje.

U państwa Snape nie układało się najlepiej, Lily wiedziała o tym. Kiedyś myślała, że rodzice dla dziecka są w stanie przynajmniej udawać, że wszystko jest w porządku. Jej byli. Ale rodzice Severusa najwyraźniej nie. Dopiero po długich namowach dziewczynie udało się wyciągnąć z przyjaciela, co go gryzło. Pan Snape pił. To jedno zdanie wystarczało za wszelkie wyjaśnienia. Lily nigdy nie znalazła się w domu Seva, nigdy jej nie zaprosił i wcale mu się nie dziwiła. Wiedziała, że im się nie przelewa, że jedynym źródłem dochodu jest pensja pani Snape. Nieraz zapraszała przyjaciela na obiad, choć on rzadko przyjmował propozycje. Tak, Severus Snape miał swoją dumę, rzadko słuchał czyichś rad, a jeszcze rzadziej się do nich stosował. A mimo to dla Lily stanowił jedynego prawdziwego przyjaciela, tylko jemu mogła powiedzieć absolutnie wszystko. Severus jako czarodziej mógł ją w pełni zrozumieć. Później poznała innych ludzi, miała przyjaciółki, znajomych, jednak to Sev był tym pierwszym, tym, który zawsze trwał przy niej.

A tuż koło niego siedział Regulus. Bracia Black bardzo siebie przypominali. Obaj mieli krucze włosy, charakterystyczne, regularne rysy twarzy, a na ustach obu ciągle, mniej lub bardziej widoczny, błąkał się wredny uśmieszek. Tyle że Regulus znacznie bardziej przywiązywał wagę do czystości krwi, całe jego otoczenie musiało być co najmniej w połowie czarodziejami, inaczej nie zasługiwali na jego uwagę. Jednak młodszy z Blacków nie był typowym przywódcą, a raczej odludkiem, który ma pewną grupę przyjaciół i nie wyraża żadnej ochoty na jej poszerzenie.

Poza tym Regulus nie przepada za znajdowaniem się w centrum uwagi. Wtedy widać, że wprawia go to w zakłopotanie, niezręczność i traci rezon.

Lecz Lily nie posiadała powodów, by współczuć Regulusowi. Odkąd pojawił się w szkole, roztoczono nad nim parasol ochronny, traktowano jak kogoś lepszego i na wiele pozwalano. Gdy nazywał kogoś szlamą, zazwyczaj towarzyszył temu chichot lub zgodne potakiwania, kiedy kpił z innych, nikt nie wyjaśniał mu, że ktoś także może mieć uczucia, że nie jest to przyjemne. Dla Ślizgonów zdawał się przypominać małego księcia ze względu na urodzenie i na zasady, jakimi się kierował. Dla Gyfonów i całej reszty szkoły był bratem tego uroczego urwisa, Syriusza. Panna Evans nigdy nie uważała żadnego z Huncwotów za miłego, a co dopiero za uroczego. Słyszała jednak, jak wielu starszych uczniów tak o nich mówiło.  A Regulus przysporzył jej wielu nieprzyjemności, zupełnie jak tej nocy w pociągu. Jego słowa zabolały, zapiekły, bo były prawdziwe i Lily przez chwilę zapomniała, że jest od niego starsza, że przecież miała przygotowaną całą przemowę, potępiającą zachowanie Huncwotów.

Bo oni są siebie warci – zarówno Huncwoci jak i Regulus mają w nosie czyjeś uczucia, a tych, którzy nie pochodzą z magicznych rodzin, traktują jak czarodziejów gorszej kategorii. Ale Seveus taki nie jest, spróbowała przekonać samą siebie.

Lily pomachała przyjacielowi entuzjastycznie, a on odwzajemnił gest z uśmiechem zarezerwowanym specjalnie dla niej. A był to naprawdę ładny uśmiech.

– Wciąż zadajesz się z tym chłopakiem? –  Alex wywróciła oczami.  – Naprawdę, dałabyś sobie z nim spokój. To Ślizgon.

Alex Wilson wraz z dwoma innymi dziewczynami mieszkała w jednym dormitorium z Lily. Nigdy nie ukrywała tego, co myśli, nie bacząc, że może tym kogoś skrzywdzić. Niezwykle dużo uwagi poświęcała swojemu wyglądowi, przez co każdego roku miała problem z zaliczeniem semestru. Mnóstwo czasu spędzała w towarzystwie swojego wuja, Leonarda, będącego w jej wieku i podzielającego jej poglądy. Teraz tylko potrząsnęła kutyną długich, jasnych włosów w geście irytacji. Alex uwielbiała być w centrum uwagi, nie znosiła, gdy się ją ignorowało, a tak najwyraźniej odczytała brak odpowiedzi ze strony Lily.

– To mój przyjaciel – ucięła panna Evans. – Ile razy mam ci to powtarzać? Masz zamiar wmawiać mi, jak Potter, że on jest kimś gorszym ode mnie? Alex, przecież mnie znasz... proszę, nie kontynuujmy tego tematu. Ani ja, ani ty nie zmienimy zdania.

Wilson wzruszyła ramionami. Jej równe brwi uniosły się lekko, a usta skrzywiły w ironicznym wyrazie. Nie powiedziała jednak nic więcej na ten temat.

Alex może i nie była zwolenniczką czystości krwi, zresztą sama miała mieszaną. Matka panny Wilson urodziła się mugolką, lecz zmarła lata temu, natomiast jej ojciec nigdy nie ożenił się ponownie. Tak więc Alex została rozpieszczona do granic możliwości zarówno przez rodziciela, jak i przez obie uwielbiające ją ciotki. Jednak w oczach dziewczyny brzydota i bieda stanowiły zbrodnie. Omijała takich ludzi z daleka i nic nie potrafiło zmienić jej zdania. Lily czasami miała wrażenie, że taką postawę wpoiła jej ta ciotka, która była modelką. Modelką znaną na cały czarodziejski świat. Wzorcem Alex.

– A więc może opowiesz, gdzie spędziłaś wakacje? – zapytała Wilson, starając się zmienić temat. Mimo wszystko lubiła Lily i wiele jej zawdzięczała.

– Byliśmy nad morzem. – Padła odpowiedź. – Nic nadzwyczajnego, tam, gdzie zawsze.

Państwo Evans od lat jeździli do Bournemouth. Było to jedno z bardziej popularnych miejsc wypoczynkowych wszystkich Anglików i Lily nie widziała w nim nic nadzwyczajnego. Ot, długie, piaszczyste plaże, przyjemne słońce, jasne, lekko spienione wody, pod których taflą kryły się wszelkiego rodzaju podwodne łąki i ludzie. Całe mnóstwo ludzi, chcących spędzić tam trochę czasu, zregenerować siły, wypocząć.

Alex zdawała się jednak zainteresowana i poprosiła Lily, by znów opowiedziała jej, jak wyglądało miasto, plaża, jacy są tam ludzie. Wykazywała autentyczną ciekawość i z zainteresowaniem słuchała panny Evans, choć ta już na wstępie zaznaczyła, że nie zdarzyło się nic niebywałego, że spędziła zwykłe, spokojne wakacje, gwarantujące wypoczynek.

– Och, Alex, od lat słuchasz tego samego. Czy naprawdę nie znudziło ci się męczenie Lily? Przecież to oczywiste, że przez rok raczej niewiele się zmieniło.

Gisela von Schiller wpatrywała się w przyjaciółkę z pobłażaniem.  Była wysoką, ciemnoskórą dziewczyną, o niebywałym talencie magicznym. To dzięki niej Lily miała z kim rywalizować, miała cel, do którego dążyła i dzięki któremu nauka stawała się o wiele łatwiejsza. Gisela grała również w quidditcha i to ona zachęcała pozostałe dziewczyny do przychodzenia na treningi. Lily lubiła patrzeć, jak przyjaciółka dawała w kość Potterowi. Lubiła, gdy ktoś, nieważne kto, ucierał nosa temu bufonowi.

– No to co? Może mam ochotę posłuchać tego jeszcze raz, chyba mi wolno? – Alex zdecydowanie nie była osobą, która rezygnowała z własnego zdania.

– Spokojnie, tylko żartowałam – Gisela uniosła ręce w geście obronnym. –  A ja za to byłam u babci, w Berlinie. Może chciałabyś o tym posłuchać?

Alex zabłysły oczy z zaciekawienia, ale uparcie udawała, że się zastanawiała. Wreszcie kiwnęła głową na znak zgody. Gdy coś ją interesowało, miała zwyczaj mięcia krawata. Tym razem szkarłatnozłoty materiał znów poszedł  w ruch.

Lily tymczasem zerknęła na siedzącą obok niej Malenę. Nie wiedzieć czemu, dziewczyna była nadzwyczaj cicha. Nawet jak na nią. Swoim zwyczajem zaciskała pięści, gdy czymś się denerwowała, i z niepokojem spoglądała w kierunku stołu nauczycielskiego.

Marlena McKinnon nigdy nie jawiła się jako osoba zbyt przebojowa. Wiecznie zamknięta w sobie, uwielbiająca pogrążać się w lekturze wszelakich książek, choć nad wyraz ceniąca sobie wszelkiej maści romanse, stanowiła typ marzycielki z głową w chmurach. Jednak jak nikt umiała słuchać. Lily mogła zdradzić jej każdy sekret i być pewną, że następnego dnia nie rozniesie się po szkole. Poza tym Marlena zawsze potrafiła znaleźć dobre słowo i jako jedyna z jej przyjaciółek nie krytykowała jej znajomości z Seveusem.

– Czemu tak się denerwujesz? – zapytała, kładąc rękę na jej zaciśniętej dłoni.

Marlena rzuciła jej przepłoszone spojrzenie. Tylko pokręciła przecząco głową, dając znak, że nie miała ochoty o tym rozmawiać.

– Marlena, daj spokój – szepnęła uspokajająco Lily. – Przecież wiesz, że mi możesz powiedzieć.

Dziewczyna westchnęła, nabrała powietrza i wreszcie wydusiła z siebie:

– Moja siostra w tym roku idzie do Hogwartu i... rodzice kazali mi się nią zająć, bo... bo ona zawsze miała kłopoty ze zdrowiem. Uzdrowiciele mówili, że sami są zdziwieni, że przeżyła niemowlęctwo. A jak ja miałabym jej pilnować, jak ona znajdzie się w innym domu niż Gryffindor?

Lily uśmiechnęła się do przyjaciółki, objęła ją ramieniem, wdychając charakterystyczny cytrynowy zapach i powiedziała cicho, wprost do jej ucha:

– Zawsze znajdzie się sposób, żeby chronić tych, których kochamy. A twoja siostra da sobie radę, nie martw się. Pamiętam, jak Tunia martwiła się o mnie, gdy szłam po raz pierwszy do szkoły.

– Ty też masz siostrę? Więc czemu nigdy jej nie widziałam?

– Petunia nie jest czarownicą.

– Och, no tak. Przepraszam, jestem dziś strasznie roztrzepana.

– Nic nie szkodzi.

Stoły wciąż stały puste, większość uczniów zaczynała się już wyraźnie niecierpliwić, a Tiara Przydziału wreszcie skończyła swą, jak zawsze przydługą, pieśń. Lily zaniepokoiło, że w tym roku Tiara wspominała o fałszywych przyjaciołach, o ludziach, będących innymi, niż wyglądają, o tych, których serca pożarła ciemność, mrok zarażający innych. Wzdrygnęła się. Nigdy wcześniej Tiara nie ostrzegała przed czymś, przynajmniej nie w szkolnej karierze Lily.

Tego roku zmieniło sie coś jeszcze. Zawsze to profesor Minerwa McGonagall wnosiła Tiarę Przydziału i kładła na stołku. Tym razem zrobiła to Menemozyna Necho, co zdziwiło wielu uczniów, szczególnie, że McGonagall zjawiła się dopiero w połowie uczty.

Ceremonia przydziału trwała w najlepsze, gdy zjawili się Potter i Black. Tak, teraz już wiem, czemu było tak cicho, pomyślała Evans, spoglądając na nich ze zniesmaczeniem. Szli ramię w ramię, uśmiechnięci, zadowoleni z siebie, szczerząc zęby w kierunku pierwszaków. Szata Pottera została wymięta i pognieciona, Black nie miał jej na sobie, toteż jego biała koszula rażąco odcinała się na tle pozostałych uczniów. Lily nie interesowało, co też przydarzyło się tej dwójce, miała tylko nadzieję, że nie kosztowało to Gryffindoru punktów.

Evans zdała sobie sprawę, że brakowało jeszcze jednego Huncwota. Lupin również nie brał udziału w uczcie powitalnej, choć Peter zjawił się punktualnie. Remusa jako jedynego z Huncwotów, Lily lubiła. Spokojny, odpowiedzialny i sumienny, zawsze służył pomocą i nie angażował się we wszystkie kawały przyjaciół, choć nie można było również powiedzieć, żeby otwarcie próbował w jakiś sposób ich powstrzymać. Lily miała wrażenie, że Hagrid jest z jakiegoś powodu zły na Pettigrew, bo rzucał mu nieprzychylne spojrzenia, a na wesołe machanie Pottera i Blacka nie odpowiedział. Wówczas oni spojrzeli po sobie i wtedy szczerzyli zęby jakby nieco mniej niż zazwyczaj.

Wreszcie ceremonia przydziału dobiegła końca. Uczniowie rozeszli się do właściwych stołów, a Marlena powitała swym najbardziej promiennym uśmiechem drobną dziewczynkę o słomiastych włosach i ślicznych agrestowych oczach. Lily również się uśmiechnęła, patrząc na zadowoloną przyjaciółkę.

– Witam serdecznie wszystkich pierwszorocznych – przemówił ubrany w charakterystyczną śliwkową szatę wyszywaną srebrnymi księżycami Albus Dumbledore – oraz tych, którzy przybyli tu na kolejny rok nauki – dodał, uśmiechając się i lekko dotykając dłonią ronda szpiczastej tiary, spoczywającej na głowie.

Po Wielkiej Sali rozległy się ciche poszeptywania, kilku osobom głośno zaburczało w brzuchach. Wszyscy liczyli, że dyrektor pozwoli im zjeść, a dopiero potem wygłosi swoje tradycyjne przemówienie. Przeliczyli się.

Albus Dumbledore powstał z rzeźbionego, wysokiego fotela. Był już starszawym czarodziejem, którego włosy i długa, sięgająca pasa broda w zasadzie już tylko przetykały brązowe pasma. Na nosie miał charakterystyczne okulary-połówki, przez które spoglądały przejmująco niebieskie, przyjazne oczy.

– Zanim ta wspaniała uczta zamroczy wam mózgownice, chciałbym powiedzieć o kilku ważniejszych sprawach, a także wspomnieć o tych, o nagminnie przez was zapominanych. Niestety w tym roku profesor Megiera nie będzie mógł kontynuować nauczania was, gdyż wzywają go sprawy rodzinne.

Po Wielkiej Sali rozległo się zaskakująco zgodne westchnięcie ulgi. Tylko pojedynczy uczniowie lubili profesora Dika Megierę ze względu na jego wręcz fanatyczne przestrzeganie regulaminu, potwornie trudne prace domowe i dorównujące ich sprawdziany końcowe. Ten nauczyciel zdecydowanie nie zapisał się pozytywnie w opiniach uczniów, choć trzeba przyznać, że po równo dla wszystkich stosował te same wymagania.

– Fajny był, dopóki nie zaczęły się lekcje – powiedziała głośno Canicula White. – Rany, co to był za gryzipiórek...

 Kilkoro uczniów roześmiało się, a dyrektor spojrzał w jej stronę z pobłażliwością.

– Przepraszam! – krzyknęła, wzbudzając jeszcze większy chichot.

Dopiero teraz Lily zdała sobie sprawę, że i jej nie uczestniczyła od początku w uczcie. Przyszła chyba po McGonagall... Ciekawe, co też robiła?, zastanowiła się przez chwilę.

– W tym roku – podjął ponownie Dumbledore – pani profesor Leta Atropos zgodziła się podjąć nauczania was obrony przed czarną magią. Za co jestem jej niebywale wdzięczny.

Dyrektor wskazał dość chuderlawą czarownicę, siedzącą obok Slughorna. Kobieta była raczej niewysoka i ciemnowłosa. Na nosie miała bardzo charakterystyczne żółte oprawki z przyciemnianymi szkłami. Ubrała się w żółtą szatę, przez co znacząco odróżniała się na tle grona pedagogicznego. A raczej robiłaby to, gdyby nie garbiła się, kurcząc i częściowo kryjąc za pokaźną postacią Slughorna.

Profesor Atropos zdecydowanie za szybko wstała, jakby zapominając, że powinna uważać na Slughorna, siedzącego tuż obok niej, i przez to niemal zrzuciła go z krzesła. Oczywiście prawie od razu zaczęła go przepraszać, jednak opiekun Slytherinu nie patrzył na nią już tak przyjaźnie jak wcześniej.

– Chciałbym ogłosić, że od tego roku, pan Filch zgodził się pełnić obowiązki szkolnego woźnego.  Pan Pringle postanowił pielęgnować swoje zdrowie w zaciszu domu. W tym roku treningi drużyn quidditcha rozpoczną się tradycyjnie w październiku i, jak zawsze, przypominam, że pierwszorocznym nie wolno posiadać własnych mioteł. W razie gdyby niektórzy zapomnieli, przypominam, że wstęp do Zakazanego Lasu wciąż jest zabroniony. Natomiast chodzenie w nocy po korytarzach niezmiennie to wątpliwy przywilej jedynie nauczycieli. A teraz wsuwajcie!

Jeszcze zanim Dumbledore usiadł, stoły pokryły się setkami dań. Wszelkie rodzaje najróżniejszych mięs rozkładały się na tacach. Jajecznice, tatary, sałatki i surówki zapełniły talerze. Dzbany, kielichy i filiżanki pojawiły się znikąd, a aromat herbat i kaw wabił nosy przyjemnym zapachem. Przepyszne ciasta, desery i przeróżne inne frykasy zjawiły się niedługo później, by radować podniebienia uczniów.

Lily zajęła się pałaszowaniem. Była już potwornie głodna i cieszyła się, że wreszcie przyszedł czas na napełnienie brzucha. Wokół rozległy się dźwięki sztućców, które jasno świadczyły, że pozostali hogwartczycy mają podobne zdanie.

– Jak wam minęła podróż? – zapytała Marlena siostrę.

– Och na początku bardzo się baliśmy! – zaczęła dziewczynka. – Ten wielki, patykowaty pan wyglądał na pijanego i ciągle się chwiał, i miał problem z wysiąściem z łódki. No i w ogóle te łódki się zatrzymały, chyba na samym środku jeziora, i on zupełnie nie wiedział, co robić! Zaczął opowiadać, że w liście było dopisane coś o wędkach i kazał nam łowić ryby, dasz wiarę? I on nas tak strasznie straszył, że będziemy musieli wykonać mnóstwo zadań, że trzeba pokonać dyrektora i podłożyć węże Ślizakom i...

– Czekaj, wolnego – przerwała jej Gisela. – Komu mieliście podłożyć te węże?

– Eee... Ślizakom. No, ten człowiek tak powiedział.

– Chyba Ślizgonom – roześmiała się wdzięcznie Alex. – Leo, co o tym myślisz? Chciałabym zobaczyć miny tych ważniaków, gdyby zobaczyli węże.

– Taak, pewnie zaczęliby wymyślać coś, żeby wyłudzić od Ślimaka punkty. Za poszkodowanie, czy coś. O ile najpierw nie umarliby ze strachu – odpowiedział chłopak, którego szaty były podszyte niebieską podszewką, nie czerwoną.

– Nie macie wrażenia, że to wszystko brzmi jak robota Pottera? – wytknęła Lily, spoglądając na wspomnianego podejrzliwie. – Hagrid nie jest "patykowaty", a oni spóźnili się na ucztę.

James Potter ledwie zobaczył, że Lily zerkała w jego kierunku, natychmiast poczochrał sobie włosy i wyszczerzył się do niej. Black najwyraźniej nawet nie zwrócił na to uwagi, tak zajęty był cichą rozmową z Caniculą i Peterem. Panna Evans odwróciła wzrok, wolała nie spoglądać na przechwałki Pottera.

– No wiesz, Lily, to akurat jest raczej pewne. Poza tym McGonagall się spóźniła – stwierdziła Gisela z cierpką miną.

– Ciekawe, ile punktów straciliśmy – mruknęła Marlena i oparła brodę na ręce w wyrazie rezygnacji.

Nikt nie udzielił dziewczynie odpowiedzi, natomiast uczta definitywnie zbliżała się ku finiszowi. Talerze, półmiski i kielichy zniknęły, Dumbledore ponownie wstał. Odśpiewali hymn szkolny, a Lily ponownie zastanawiała się, kto go wymyślił i czemu nikt nie wpadł na pomysł zmienienia go. Na koniec dyrektor życzył wszystkim dobrej nocy i przypominał, że jutro od rana zaczynają zajęcia. Tradycyjnie pojawiła się sie McGonagall, opiekunka Gryffindoru, rozdała wszystkim plany lekcji, nakazała prefektom odprowadzić pierwszorocznych i odeszła w kierunku stołu nauczycielskiego.

– Lily, sądzisz, że to normalne, że ich łodzie zatrzymały sie na środku jeziora? Nasze tego nie zrobiły – zaczepiła ją Marlena z troską patrząc na siostrzyczkę.

Słomiasta czupryna zniknęła wśród wielu nieznanych im głów, pędząc z wszystkimi do wieży Gryffindoru.

– Nie. Ale przecież oni nie daliby rady zrobić czegoś takiego, prawda?

Lily spojrzała w kierunku grupy Huncwotów. Syriusz trzymał dłonie głęboko w kieszeniach, patrząc gdzieś w okno. James miał jakiś nieobecny wzrok i zupełnie nie słuchał szczebiotu Caniculi, a Peter wydawał się wręcz zasmucony, zupełnie jak przed jakimś ważnym testem. Wciąż brakowało Remusa.

 O co tu chodzi?, zastanawiała się dziewczyna.

– Są zdolni, ale nie aż tak – stwierdziła Marlena. – Chodźmy, już prawie wszyscy wyszli.

McKinnon pociągnęła przyjaciółkę za ramię, kierując się w kierunku wieży Gryffindoru. Zanim znalazły się w ciepłych łóżkach, czekały ich jeszcze kręte schody i kilka pięter do przebycia. 

28.05.2014 - rozdział zbetowny przez Degausser.