14 Zapomniany przyjaciel

ięc już nie uważacie mnie za przyjaciela?

L

ato coraz jawniej przegrywało z jesienią, która obejmowała panowanie na błoniach. Ranki zrobiły się chłodne i rześkie, wieczór zapadał szybciej, jakby na złość. Przyroda powoli zrzucała swe jesienne szaty, wkraczając w tę ponurą fazę oczekiwania na zimę. Oczekiwania nagiego, burego i zdecydowanie nieatrakcyjnego. W dodatku częściej niż dotychczas niebo zasnuwały białe, kłębiaste obłoki, niosące ze sobą wielogodzinny deszcz i przysłaniające i tak jakby odleglejsze niż latem słońce.

James Potter nie znosił takiej pluchy. Ogarniał go wówczas nastrój zrezygnowania i bezsilności, którego naprawdę nie znosił. W dodatku wszelkie próby animagiczne, jakie poczynili od początku roku szkolnego, spełzły na niczym. Nie udało im się zamienić ani jednego włosa w jakiekolwiek zwierzę, nie wspominając nawet o przeistoczeniu kończyny. W bibliotece spędzili już wiele wieczorów, kilka razy zostali bezpardonowo wyrzuceni, lecz nie zdało się to na nic. Najwyraźniej nie mieli talentu do animagii i tyle. Remus zaczął robić się nerwowy, bardzo łatwo było wyprowadzić go z równowagi i w dodatku starał się odebrać im resztkę motywacji, jaką mieli do potajemnego uczenia się. Nieustannie powtarzał, że tylko sie narażają, że jeżeli coś się nie uda, konsekwencje mogą być tragiczne, że on nie chce i nie może ponosić odpowiedzialności za te eksperymenty. A mimo to nie poddali się, nie mogli i nie chcieli.

Testy na ścigającego odbyły się zgodnie z terminem pod koniec września. Zjawiło się mnóstwo osób, choć James wśród tłumu nie zobaczył tego, na kogo liczył najbardziej. Kłamstwo Syriusza szybko wyszło na jaw i, choć Potter niejednokrotnie starał się przekonać przyjaciela do swoich racji, Black trwał w uporze. Za to przyszedł Peter. Nie szło mu najgorzej, jednak nie mógł zastąpić Jamesowi Syriusza, to nie na niego liczył, nie posiadał też odpowiedniego talentu. Koniec końców wyłonili wreszcie chłopaka, Benia Fenwicka. James nie miał nic do niego, był najlepszym z tych, którzy raczyli przyjść, ale mimo to czuł niedosyt. Po prostu odczuwał ogromny zawód, choć starał się jak mógł tego nie okazywać.

Kilka razy próbowali podjąć temat podsłuchanej przez Petera rozmowy.

Huncwoci wraz z Cannie siedzieli na kanapie w pokoju wspólnym, odpoczywając po wyjątkowo męczącym dniu. W pomieszczeniu znajdowało się już tylko kilkanaście osób, większość poszła spać.

‒ Więc wydaje ci się, że to Ladon? ‒ zapytał Remus Petera.

‒ Tak, chyba tak. W końcu chyba tylko on ma taki straszny głos, prawda? Poza tym znajdowali się na drugim piętrze, a on ma tam swój gabinet.

‒ To akurat kiepski dowód ‒ stwierdził Syriusz. ‒ Na drugim piętrze jest najwięcej gabinetów nauczycieli. Atropos, Ladon, Coffin i Nott ‒ zaginał palec po wymienieniu danej osoby.

‒ Nieważne, kto rozmawiał ‒ wtrącił się James. ‒ Pytanie, czemu oni o tym gadali. No bo jak te łódki się zatrzymały, to ja myślałem, że wszystko się wydało. Że Dumbledore wie i...

‒ I co? Postanowił wystraszyć dzieciaki? W dodatku pierwszorocznych? ‒ Cannie pokręciła głową. ‒ To zupełnie nie w jego stylu.

‒ Ale przecież same się nie zatrzymały ‒ zirytował się Peter. ‒ A ja wiem, co słyszałem.

‒ Spokojnie. ‒ Remus podniósł i powolnie opuścił ręce dla lepszego efektu. ‒ To wszystko da się jakoś wytłumaczyć.

‒ Ta Atropos dziwnie na mnie patrzyła ‒ bąknął Peter, najwyraźniej wciąż zły. ‒ Wtedy, na schodach. Zaraz po tym, jak ich podsłuchałem. Wystraszyła mnie.

‒ Sądzisz, że profesor Zapominalska maczała w akcji paluchy? ‒ zainteresował się Syriusz.

‒ Och, dalibyście spokój z tym głupim przezwiskiem ‒ warknęła Cannie.

‒ A ty jak mówisz o McGonagall?

‒ To co innego!

‒ Jasne.

‒ Uch, zamknijcie się oboje! ‒ krzyknął wreszcie Remus, zakrywając uszy.

Lupin bezceremonialnie wstał, wyszedł i trzasnął za sobą drzwiami. Ze ściany spadł kalendarz. Wszyscy spojrzeli na miejsce, gdzie zniknął chłopak. Canicula, nie rozumiejąc, pokręciła głową i zapytała:

‒ A temu co?

Nikt jej nie odpowiedział.

Bo i co mieliśmy jej wtedy powiedzieć, zastanawiał się James, że jej przyjaciel za kilka dni zamieni się w potwora? Czy może uraczyć ją bajeczkami o wielkim króliku Remusa, który nawiał? Albo jeszcze lepiej: mogliśmy powiedzieć jej, że wilkołactwo to nic wielkiego, że Remus dostaje wtedy tylko futerka i radośnie skacze sobie po błoniach. Oczywiście, na pewno by uwierzyła, prychnął.

Pełnia nadeszła ponownie na samym początku miesiąca. I ponownie Remus nie przeszedł jej najlepiej. Tym razem Lupin opuścił Wrzeszczącą Chatę bardziej poraniony niż zwykle. Pogryziony, wyczerpany i przybity, przeleżał w skrzydle szpitalnym jeszcze dwa dodatkowe dni po pełni. Jakby tego było mało, w jedno z jego ugryzień wdało się paskudne zakażenie, którego pani Cavani nie potrafiła od ręki wyleczyć. Poprosiła o pomoc Slughorna, lecz Ślimak potrzebował czasu na uwarzenie odpowiedniej mikstury. Tak więc pielęgniarka musiała stosować środki zastępcze i liczyć, że na dłużej zatrzymają infekcję.

Przez cały wrzesień byli zmuszeni odrabiać szlabany. James miał ten z początku roku, za podszywanie się pod Hagrida, i wyglądało na to, że McGonagall szybko go z niego nie zwolni. Peter z Syriuszem musieli użerać się z Filchem, który złapał ich po powitalnym obrzuceniu jego gabinetu łajnobombami. Pettigrewa osobiście nakrył woźny, brudząc przy tym szatę chłopaka. Przez tydzień nie mogli doczyścić ubrania, przez co ich dormitorium nie pachniało najprzyjemniej. Syriusz natomiast zarzekał się, że to ta wstrętna kocica, która nie odstępowała woźnego na krok, go wydała. Black ukrył się w jednej z łazienek i próbował poczekać, aż natrętny kocur da za wygraną. Nic z tego. Dowiedzieli się tylko, że kocica nazywa siępani Norris i jest oczkiem w głowie Argusa Filcha. Dlatego też stała się ich wrogiem  i przyszłym celem.

U Hagrida byli dwukrotnie i za każdym razem witały ich jedynie zamknięte drzwi. Olbrzym obraził się na nich dokumentnie i najwyraźniej nie miał najmniejszej ochoty ich oglądać. Próbowali przydybać go, gdy wychodził z Wielkiej Sali po śniadaniu, lecz sukcesywnie im umykał. Wiedzieli, że powinni go przeprosić, że są mu winni wytłumaczenia, ale, w gruncie rzeczy, nie mieli żadnej linii obrony. Tak więc sprawa stanęła w martwym punkcie.

James nawet nie powtarzał przyjaciołom podsłuchanej w lochach rozmowy. Szybko też o niej zapomniał, czego nie można było powiedzieć o Cannie. Dziewczyna kilkakrotnie próbowała do niej nawiązać, lecz Potter zbywał ją za każdym razem.

‒ Nie interesują mnie sprawy Ślizgonów ‒ mówił, co kończyło temat.

Wielkimi krokami zbliżał się miecz ze Ślizgonami. George Smith, kapitan drużyny Gryfonów, zarządził zwiększenie liczby godzin treningów. Starał się, by współpraca między jego zawodnikami układała się jak najlepiej, próbował sprawić, by ścigający zaczęli ze sobą współpracować. Na darmo. James ufał Giseli, a ona jemu, lecz żadne z nich nie potrafiło obdarzyć takim zaufaniem Benia. Gdy grali podstawową taktyką, prostymi podaniami czy zwodami łatwymi do przejrzenia, takie trio się sprawdzało. Jednak gdy przychodziło do bardziej złożonych akcji czy tricków o wyższym stopniu trudności, zazwyczaj Gisela oraz James pomijali Benia. I wówczas, widząc ich zachowanie, George zazwyczaj podlatywał do nich, wymyślając ich za takie ignorowanie kompana. Krzyczał, że grając na pół gwizdka, nie pokonają Ślizgonów, że muszą dać z siebie wszystko.

Nim przyszło im zmierzyć się ze Ślizgonami, stawili czoła kolejnej pełni. I ponownie musieli przyznać się do porażki: nie byli w stanie pomóc Remusowi. Postępy w animagii, czy raczej ich brak, frustrowały niezmiernie. Zdawało się, że tylko Peter jest zadowolony, gdy kilkakrotnie zostali zmuszeni zrezygnować z prób przeistoczenia się w zwierzę. James domyślał się, że przyjaciel bał się przemiany.

Ich problem z animagią, jak sądzili, polegał na tym, że wciąż nie wiedzieli, w jakie zwierzę powinni się zmienić. Żadna książka nie udzieliła odpowiedzi na pytanie, w co przeistoczy się czarodziej, jak się tego dowiedzieć i czy możliwy jest wybór takiego zwierzęcia. Napotykali tylko na mętne tłumaczenia, że postać animagiczna jest odzwierciedleniem charakteru, duszy, jestestwa czarodzieja, że wybranie jej wydaje się nieprawdopodobnym, lecz nie niemożliwym osiągnięciem. Jeden z autorów sugerował, że przemiana w zwierzę łączy się ze świadomym i pełnym postrzeganiem własnej osoby, że jest to stan pogodzenia się ze swymi cechami, akceptowania ich oraz, ewentualnie, próby odmienienia się. W innej z ksiąg natknęli się na pogląd, który temu zupełnie przeczył. Peter zaprezentował im fragment, gdzie wspominano o psychicznym podobieństwie do zwierzęcia, do przestawienia się na zwierzęce instynkty oraz kierowania sie nimi. Autor usilnie starał się wykazać, że takie właśnie myślenie jest niezbędne do zmienienia swej właściwej formy i przyjęcia stanu zwierzęcego, jak to określał. Niejednokrotnie natykali się na eseje czarodziejów, którzy animagię nazywali wynaturzeniem, przekleństwem, a nawet aktem skrajnie amorlanym. Wytykali, że przemiana człowieka w zwierzę jest zaprzeczeniem ewolucji, gwałtem na naturze, czynem świadczącym o fatalnym stanie psychicznym. Cokolwiek mieli na myśli, Huncwoci z pełną premedytacją to ignorowali.

Zawsze mogli próbować wypytać o animagię McGonagall. Wspólnie uznali jednak, że będzie to ich ostatnia deska ratunku. Zbyt wiele pytań z łatwością przyciągnęłoby uwagę czarownicy, zaczęłaby patrzeć na nich uważnej, węszyć, a tego nie potrzebowali. Tak więc przypatrywali się nauczycielce transmutacji, przykładali do samego przedmiotu znacznie bardziej niż do jakiegokolwiek innego i uparcie wertowali księgi, żyjąc nadzieją na cud. Oraz ćwiczyli, czy raczej próbowali ćwiczyć, bo ich próby wiecznie spełzały na niczym.

Padał deszcz. Paskudny, natrętny, zmazujący wszystko, odbierający ochotę na wyjście na zewnątrz i w ogóle na cokolwiek. Błonia zamieniły się w błoto, a chodzenie do cieplarni na zielarstwo stało się prawdziwą męczarnią. Nawet Wierzba Bijąca jakby straciła animusz i stała się spokojniejsza. Po ciemniejącym niebie wciąż i wciąż snuły się przebrzydłe ołowiany bałwany.

Październik prawie minął. Szlabany skończyli odrabiać w miniony weekend, a siedzenie przed kominkiem i wpatrywanie się w trawione przez ogień drwa wydawało się obecnie najciekawszym zajęciem. Tak więc siedzieli. Canicula bąknęła, że jest zmęczona i idzie spać. Pożegnali ją sennie. Remus znów był nerwowy i jedynie spoglądał w płomienie, nie odzywając się do nikogo. Peter, zjadłszy wielki placek jagodowy, drzemał w fotelu z szeroko otwartymi ustami. Syriusz kręcił nosem nad pergaminem, który właśnie próbował czytać, choć widać było, że go nie interesował, a oczy mu się kleiły. James, z głową wspartą o oparcie kanapy, przyglądał się uważnie ukradzionemu podczas treningu złocistemu zniczowi. Piłeczka, machając zawzięcie srebrzystymi skrzydełkami, próbowała wyrwać się z jego uścisku, jednak Potter nie miał zamiaru go zwalniać. Nie chciało mu się. Nikomu nic się nie chciało.

Wreszcie James podniósł się do pozycji siedzącej. Miał dość tego parszywego nastroju, miał dość tego, że nic im nie wychodzi, miał dość tego, że Hagrid jest na nich zły i naprawdę miał dość tej durnej kocicy Filcha, przez którą już trzy razy wpadli.

‒ Wiecie co? ‒ zagaił, licząc na jakąkolwiek reakcję. Nie doczekał się, wiec podął dalej. ‒ Najwyższy czas wyjaśnić sprawy z Hagridem.

‒ Jim, on nie bez powodu jest na nas zły ‒ stwierdził Syriusz. ‒ Jak teraz nad tym pomyśleć, to ładnie go wkopaliśmy. Gdybym był na jego miejscu, też bym się do nas nie odzywał.

‒ Bo to było głupie ‒ dodał Remus. ‒ Naprawdę komuś mogła stać się krzywda.

‒ Co się stało, to się nie odstanie. ‒ James wstał. ‒ Trzeba to jakoś naprawić, a samo to nic się nie naprawia. Tak słyszałem.

‒ James, chcesz tam leźć o tej porze? ‒ burknął Lupin, patrząc na niego spod oka. ‒ Zastanie nas cisza nocna, McGonagall znów się wkurzy...

‒ Wiecie co? Gdybym to ja był Hagridem, to też nie odzywałbym się do nas. A wiecie czemu? Bo jesteśmy parszywymi tchórzami, którzy przez bite dwa miesiące bali się ruszyć tyłki i przeprosić. A powinniśmy, na Morganę, jesteśmy mu to winni.

Syriusz cisnął trzymany w rękach pergamin na bok, wstał i potrząsnął ramieniem Petera.

‒ Wstawaj, Pete ‒ powiedział. ‒ Idziemy. I tak piekielnie mi się tu nudziło ‒ zwrócił się do Jamesa, szczerząc zęby.

Pettigrew popatrzył na nich zaspanym wzrokiem, przetarł oczy i wstał, choć ewidentnie nie wiedział po co i gdzie mają się wybrać. Niemniej jednak był gotów podążyć za przyjaciółmi.

Remus tymczasem wciąż wydawał się niechętny. Patrzył pustym wzrokiem w pląsające po polanach języki ognia. James zbliżył się do niego, położył dłoń na ramieniu. A potem odwrócił się, obejrzał raz jeszcze i poszedł do dormitorium. Syriusz stanął nad Lupinem z marsem na czole.

‒ Przestań wreszcie roztrząsać się nad tym, co nie zależy od ciebie ‒ powiedział twardo. ‒ Jesteś naszym przyjacielem, a teraz potrzebujemy, byś nam pomógł przekonać pewnego upartego olbrzyma, że wcale nie jesteśmy tacy źli. To jak, idziesz, czy nie?

‒ Ja jestem zły ‒ powiedział cicho, Syriusz ledwie go słyszał.

‒ Wcale nie ‒ stwierdził nagle Peter. Obaj spojrzeli w jego stronę. ‒ Zła była moja biologiczna matka, bo mnie zostawiła. A ty nie. Ty nigdy nas nie zostawiłeś i nigdy nie zrobiłeś niczego złego.

‒ Chłopaki...

‒ Co miesiąc to samo, wstawaj Remus. Nic nie musisz mówić, przynajmniej na razie. Wymyśl lepiej, jak przebłagać Hagrida.

Lupin uśmiechnął się i wstał.

Po schodach rozległo się charakterystyczne dudnienie, a po chwili w pokoju wspólnym ponownie zjawiła się rozczochrana czupryna Pottera. Pod pachą miał jakiś pakunek, który mocno ściskał.

~*~

We czterech ściskali się pod peleryną-niewidką jak mogli. Nie chcieli, by ktoś ich zobaczył, bo mógłby zwrócić również uwagę na porę ich powrotu. A nie planowali wrócić zgodnie z regulaminem.

Tak więc z wyraźnym trudem udało im się przejść przez korytarze, schody i zaułki Hogwartu. Ledwie znaleźli się na błoniach, nieco rozluźnili ścisk pod peleryną, unosząc ją. Było widać ich stopy, lecz wątpili, by ktokolwiek przyglądał się ziemi, podczas wciąż siąpiącego deszczu. Nie wspominając, że mało kto chciał wychodzić na zewnątrz w tak paskudną pogodę.

Buty mieli całe ubłocone, kilkakrotnie musieli się zatrzymać, by Peter mógł wydobyć z mlaszczącego błota stopę, która ugrzęzła. Mimo trudności ostatecznie udało im się dotrzeć do niewielkiej, drewnianej chatki na obrzeżach Zakazanego Lasu. Z daleka, poprzez deszcz, dostrzegli unoszący się dym, dzięki czemu przynajmniej mieli pewność, że gajowy jest w domu.

Minęli jeszcze tylko grządkę z dyniami, które Hagrid zawsze hodował specjalnie na Noc Duchów, i stanęli tuż przed ogromnymi, ciężkimi wrotami. James ściągnął z reszty pelerynę-niewidkę.

‒ Lepiej, żeby od razu wiedział, z kim ma do czynienia ‒ powiedział, westchnął ciężko i zapukał.

Mżawka, choć niepozorna, zdążyła już ich przemoczyć. Woda skapywała z nosów i włosów, a buty zaczynały przesiąkać. W dodatku zerwał się wiatr, który chlastał twarze, wzdymał szaty. A może to przez deszcz odnosili takie wrażenie? Może byli tak przemoczeni, że tylko zdawało im się, że wiało?

Po długiej chwili drzwi otworzyły się, a w wąskim paśmie światła, które padło wprost na nich, pojawiła się ogromna, brodata twarz półolbrzyma. Gdy tylko małe, paciorkowate oczy spojrzały na całą czwórkę, drzwi natychmiast się zatrzasnęły. Nie trudno było się przekonać, że Hagrid wciąż jest na nich wściekły.

James zapukał ponownie, tym razem mocniej i bardziej natarczywie. Nikt jednak nie zwrócił na to uwagi.

‒ Hagrid! ‒ krzyknął Syriusz, waląc w drzwi pięścią. ‒ Otwórz! Chcesz, żebyśmy tu zamarzli?

‒ Idźcie sobie! ‒ usłyszeli z wewnątrz.

‒ Nic z tego! ‒ odkrzyknął James. ‒ Będziemy tu nocować, jeżeli nam nie otworzysz!

‒ On żartował, nie, Remus? ‒ zapytał cichutko Peter, pocierając ramiona, by choć trochę się ogrzać. Nie na wiele się to jednak zdało.

‒ Obawiam się, że nie ‒ odpowiedział równie chicho Remus. ‒ Więc lepiej zmotywować Hagrida, żeby jednak nam otworzył.

We czterech zaczęli krzyczeć, bębnić i łomotać we wrota, tak że te lekko zadygotały. Narobili takiego rejwachu, że z pobliskich drzew umknęło stado ptaków, skrzecząc złowrogo. Wreszcie ich wysiłki zostały nagrodzone: drzwi otworzyły się i stanął w nich Hagrid.

Był to ogromny mierzący prawdopodobnie ponad sześć stóp mężczyzna. Jego dłonie przypominały pokrywy kubłów na śmieci, nogi wyglądały jak kłody drewna, a gęsta, szczeciniasta broda okalała twarz, sprawiając, że przybierał na dzikości i nieobliczalności. Tym razem krzaczaste brwi Hagrida zbiegły się, a on sam spoglądał na nich z grymasem. W niewielkiej łunie światła, w jakiej stali, wydawało im się, że olbrzym gotów jest się na nich rzucić, a nie uciekli tylko dlatego, że nogi przemarzły do szpiku kości i odmówiły posłuszeństwa.

‒ Czego chceta? ‒ warknął wreszcie Hagrid, wciąż patrząc na nich złowrogo, zupełnie jakby chciał ich przestraszyć.

‒ Wpuśśść nas ‒ powiedział Syriusz, szczękając zębami. ‒ Tu jest ssstrasssznie ziiimno.

‒ Nikt wam nie kazał leźć tu w ten deszcz. No, ale wy przecież nigdy nie słuchacie tego, co kto wam mówi, nie?

‒ Hagrid... ‒ zaczął bezradnie Remus.

‒ O nie ‒ burknął półolbrzym. ‒ Nawet nie chcę tego słuchać. Narozrabialiście i zasłużyliście na porządne manto.

‒ Więc czemu nie wlepiłeś nam żadnego szlabanu? ‒ zapytał butnie Black.

‒ Mogłeś nas uziemić, mogłeś wiele. Ale nie zrobiłeś z tym nic ‒ dodał James. ‒ Dlaczego?

‒ Właśnie, sam powiedziałeś, że należy nam się lanie ‒ poparł przyjaciół Peter.

Hagrid podrapał się wielką ręką po karku. Zrobił to szybko, pośpiesznie i nie zwrócił uwagi na otwierające się szerzej drzwi, ani na to, że dłonią zawadził przyczepione do powały włosy jednorożna i suszone zioła. Przedmioty spadły mu na głowę, a chłopcy rzucili się do zbierania i siłą rzeczy weszli do chatki.

‒ Dzięki ‒ mruknął Hagrid, gdy Peter podał mu ostatni pęczek włosów jednorożca.

Ledwie położył wszystko na ławie, tworząc stertę, zmierzył ich przeciągłym spojrzeniem. Wreszcie odwrócił się, ignorując ich, i podszedł do kociołka, w którym bulgotał jakiś płyn. Remus zamknął za wszystkimi drzwi, uznając, że Hagrid przynajmniej ich nie wyrzuci.

Zawsze coś, pomyślał James.

Zdjęli przemoczone szaty wierzchnie, powiesili je na stojaku, który bardziej przypominał ostrugany konar i przysiedli na wysokich stołkach przy stole. Popatrzyli po sobie, jakby chcieli wreszcie wyłonić kogoś, kto zagadnie pierwszy. Nikt się jednak nie palił, więc milczeli.

Hagrid wyprostował się, popatrzył na nich jeszcze chwilę, zmrużył oczy i wyciągnął z topornie ciosanego kredensu pięć przypominających wiaderka kubków. Przed każdym z Huncwotów postawił jeden z dość głośnym brzdękiem, a potem nalał herbaty i również usiadł.

‒ Ha... Hagrid... ‒ zająknął się James. ‒ Przepraszamy, że się pod ciebie podszywaliśmy...

‒ I za to, że w ogóle wpadliśmy na ten pomysł ‒ wpadł  mu w słowo Syriusz.

‒ Za to, że naraziliśmy te dzieciaki...

‒ Za wplątanie ciebie w kłopoty...

‒ Za to, że cię okłamaliśmy ‒ wtrącił Remus.

‒ I za to, że tak długo cie nie odwiedzaliśmy ‒ dopowiedział Peter.

‒ Byliśmy bardzo kiepskimi przyjaciółmi ‒ mówił Lupin. ‒ A teraz jest nam strasznie wstyd z tego powodu. Wiemy, że nie wynagrodzimy ci tego, że nie zasługujemy na przebaczenie, ale...

‒ Prosimy ‒ powiedział James.

‒ Bardzo ‒ dodał Syriusz z naciskiem.

Mężczyzna przez chwilę zdawał się zastanawiać, wreszcie uniósł dłoń pod brodę, podrapał się i powolnie zapytał:

‒ Więc już nie uważacie  mnie za przyjaciela?

‒ Nie! ‒ wykrzyknęli na raz wszyscy czterej.

‒ Nie? A myślałem, że jednak tak, łobuziaki. Bo Remus już mówi o naszej przyjaźni w przeszłości. Znaczy, nieważna już. ‒ Hagrid widział, że ponownie chcą mu przerwać, lecz uniósł dłoń. ‒ Byłem na was piekielnie zły, naprawdę. Bo wy, chłystki, jedne, co to w głowie najwyraźniej mają tyle rozumu, co te moje dynie, zrabowaliście łódki. I te bidne pirwszoroczne dzieciaki. Pojęcie macie, jak ja się o was bałem? Jak głupi latałem za Peterem, bo żem myślał, że to rzeczywiście jakiś dzieciak się zapodział. Wracam, a tu, cholibka, ni ma łódek, ni ma pirwszorocznych, nic ni ma. Tylko tych dwóch gamoni zostało przy mnie. A była pełnia! Macie pojęcie, co dzieje się podczas pełni, karaluchowe móżdżki? ‒ Przechylił się w ich stronę, a po chwili podjął znowu ‒ A najbardziej to jestem zły, żem się wtedy najbardziej o was bał, o te wasze, cholibka, śmierdzące skóry!

Gajowy oddychał ciężko, był zły. Żaden z chłopców nie ważył się podnieść na niego oczu, żaden nie miał argumentów na swoją obronę. Wiedzieli, że zawiedli, zranili, zdradzili.  Bo przecież Hagrid im ufał, a oni nie pomyśleli o konsekwencjach. Zresztą w ogóle wtedy nie myśleli, co się może zdarzyć.  

‒ Myślałem sobie ‒ westchnął półolbrzym ‒ przyjdą zara, wytłumaczą się, przeproszą, a ja zgarnę te psotne łepetyny i będzie w porządku. A wy nie. Cholibka, przypomnieliście sobie o mnie po pół miesiącu czasu, a przyleźliście tu po prawie dwóch. I gdzie ta gryfońska odwaga, co?

‒ Masz rację ‒ powiedział cicho James. ‒ Zawiedliśmy. Ale mimo to jesteśmy tutaj, teraz.

‒ Hagrid, przecież wiesz, że my zawsze robimy, a później myślimy ‒ wyszeptał Syriusz. ‒ Nie zastanawiamy się nad konsekwencjami naszych żartów, nie bierzemy pod uwagę ofiar. A teraz... ‒ przełknął ślinę ‒ teraz jest nam strasznie przykro.

‒ Zrozumiemy, jeżeli nie będziesz chciał więcej utrzymywać z nami kontaktu ‒ stwierdził Remus i zacisnął usta w cienką linię.

‒ Och, wy nicponie jedne, przecież nie będę się nad wami pastwił ‒ powiedział półolbrzym i wstał. ‒ Jesteście dla mnie prawdziwymi kumplami, nawet jeżeli straszne z was młokosy, a czasami macie mózgi zdechłej bahanki. No, chodźcie śmiało, przytulcie się do waszego starego, włochatego przyjaciela.

Podeszli, a Hagrid zamknął ich w potężnym uścisku mocarnych ramion.

~*~

­­­Wracali późnym wieczorem. Kwadra księżyca wisiała już wysoko na niebie. Przypominała lekko nadgryzioną bułkę. Bułkę, której przybywało z każdym dniem. Znów wlekli się przez błonia, a jedyną różnica polegała na tym, że nareszcie przestało padać. Buty mieli przemoczone, skarpetki również, w gardle drapała hagridowa herbata, a okrywająca ich peleryna-niewidka wymuszała tłok. Mimo to czuli szczęście, dumę z siebie, że pierwszy raz od tylu tygodni coś im się wreszcie udało.

Ostrożnie pchnęli wrota, rozejrzeli się. Nikogo nie widzieli, ani nie słyszeli, więc weszli. Korytarz na pierwszym piętrze słabo oświetlało tylko kilka świec płonacych w świecznikach nad ich głowami, a i te już się dopalały. Nie wiedzieli, ile czasu spędzili u gajowego, ale byli pewni, że lepiej, żeby nie wpadli teraz na żadnego nauczyciela. Szli więc wolno, uważnie, by nie narobić rabanu i nie ściągnąć nikogo. Podejrzewali, że Filch bardzo uważnie patroluje nocą parter, bo to tam mieściło się jego biuro.

‒ Cholera, co to? ‒ warknął Peter, który poślizgnął się na czymś, pociągnął za szatę Syriusza i tylko dzięki temu utrzymał się na nogach.

‒ Nie wiem, ale nie rozciągaj mi szaty ‒ burknął Black. ‒ I nie drzyj się tak, bo ktoś tu zaraz przylezie.

Gdy James spojrzał na podłogę, zobaczył, że z cienia wyłaniają się ciemne ślady. Błoto?, zdziwił się Potter. Tylko jedna para śladów? Wygląda to tak, jakby ten ktoś szedł tuż przed nami. Jakby szedł po tym, gdy skrzaty sprzątają podłogi. A one robią to po ciszy nocnej, nie wcześniej.ięc już nie uważacie mnie za przyjaciela?

, wreszcie uniósł dłoń pod brodu, podrapał się i powolnie zapytał:

 pięć przypomina

22.06.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.