Lily

Wakacje dla Lily Evans upłynęły pod znakiem sprzeczek i złośliwości Petunii. Teraz, przemierzając peron dziewiąty na stacji King’s Cross, czuła się wręcz wyśmienicie. Gdy zaznała już uroków świata magii, trudno było wracać do domu, gdzie praktykowanie magii było wzbronione. Tam miała tylko Severusa, w Hogwarcie były również Gisela i Alex – przyjaciółki, powierniczki i towarzyszki wszystkich dobrych oraz złych chwil. Lily zawsze doceniała, że Snape dotrzymuje jej towarzystwa, wysłuchuje użaleń po bardziej zażartych kłótniach z Petunią i pociesza. Był dla niej prawdziwym przyjacielem, a przynajmniej starał się nim być przez większość czasu. Bo były też takie chwile, gdy i oni się sprzeczali, gdy nie potrafili znaleźć wspólnego języka. Lily czasami miała wrażenie, że Severus  się zmienia, że coraz częściej zaczyna stawać po stronie swoich znajomych ze Slytherinu. Znajomych, którzy nie podobali się Evansównie już na pierwszy rzut oka.

Peron jak zawsze był zatłoczony. Setki rodzin posiadających potomka, który władał magią zdążały na peron dziewięć i trzy czwarte. Panna Evans pożegnała się z rodzicami jeszcze przed stacją. Chcieli odwieźć również Petunię, a ona nie wyraziła chęci zabawienia choćby chwili dłużej niż to niezbędne na stacji, gdzie, jak to określiła, odbywał się „zjazd dziwolągów z całego kraju”. Państwo Evans nie kryli jednak przepełniającej ich dumy z posiadania dziecka obdarzonego magiczną mocą. Uściskali młodszą córkę serdecznie, zobowiązując do częstego pisania listów i odeszli, oglądając się jeszcze kilkukrotnie za siebie.

Lily dotarła więc do barierki oddzielającej perony dziewiąty i dziesiąty samotnie. Rozejrzała się, a widząc, że otaczający ją mugole nie patrzą nawet w jej stronę, dziarsko popchnęła wózek, wstrzymała oddech i po chwili znalazła się w zupełnie innym świecie.

Gdzie się nie obejrzała znajdowali się czarodzieje.  Przyodziani w powłóczyste szaty, ze szpiczastymi kapeluszami na głowach wydawali jej się ludźmi nie z tej ziemi. Wciąż nie mogła pozbyć się tego wrażenia, mimo że zaczynała czarty rok nauki w Hogwarcie.

Lily odsunęła się od barierki, by ktoś przypadkiem nie uderzył w nią zaraz po przejściu przez barierkę.  Jej sowa śnieżna znajdująca się obecnie w klatce, zahuczała z niesmakiem, gdy ktoś potrącił wózek. Lily posłała Hermesowi przepraszające spojrzenie, ale on tylko popatrzył na nią swymi bursztynowymi oczami z niezadowoleniem, a potem schował dziób pod skrzydłem. Dziewczyna westchnęła i spojrzała na winowajcę złego samopoczucia Hermesa.

Z ziemi właśnie podnosiła się szczupła, długonoga blondynka. Miała na sobie krótkie, dżinsowe spodenki i biały top, a na nogach jasne trampki. W rękach trzymała wyrywającego się mlecznego kota, który już zdążył podrapać ją po ramionach. Wydawała się być jednak bardzo zadowolona z siebie, choć pod nosem mruczała przekleństwa. Z pewnym rozbawieniem Lily dostrzegła siniaki na nogach i ramionach oraz liczne zasklepione już drobne ranki. Odkąd pamiętała Canicula White nie umiała usiedzieć w miejscu, nieustannie zarabiając kolejne skaleczenia.

Lily wyciągnęła dłoń, żeby pomóc dziewczynie podnieść się z kostki. Canicula przyjęła pomoc, przepraszając za kota. Przez chwilę zdawała się nad czymś zastanawiać, a potem wypaliła:

– Może dołączysz do naszego przedziału?

– Mówiąc naszego, masz na myśli również Pottera?

Dziewczyna uśmiechnęła się, przekrzywiając głowę z iskierkami w oczach patrząc na Evansównę. Jedno z kręconych pasm włosów opadło na przekorną twarz Caniculi, dodając jej uroku. Bez dwóch zdań panna White była jedną z najładniejszych dziewczyn w Hogwarcie. Czasami Lily zastanawiała się dlaczego Potter nie wpadł jeszcze na pomysł, żeby pouganiać się za Caniculą. Miałby jakieś urozmaicenie, zamiast ciągle zawracać mi głowę.

– Wiedziałam, że odmówisz – stwierdziła bez cienia żalu Canicula. – Ale i tak warto było zapytać.

Pomachała koleżance na pożegnanie i zniknęła w tłumie wraz ze zbuntowanym kotem, który nie porzucił prób uwolnienia się. Lily pokręciła głową, patrząc w sufit. Ta dziewczyna była jednym wielkim szaleństwem i prawdopodobnie właśnie dlatego tyle czasu spędzała z Huncwotami. Razem byli nieznośni, choć trzeba było przyznać, że trudno było ich nie lubić.

Spojrzała w stronę czarnej lokomotywy. Otaczały ją kłęby białych obłoczków, które zdawały się wić i skręcać, niby żywe stworzenia. Jakiś chłopiec, który prawdopodobnie pierwszy raz miał podróżować do Hogwartu, z zafascynowaniem przyglądał się pojazdowi. Nagle zmarszczył czółko i, pociągając matkę za szatę, zapytał z przestrachem:

– Czy to na pewno ten pociąg?

– Oczywiście, Max – odpowiedziała mu kobieta i pogłaskała po główce. – Skąd pomysł, że to nie pociąg do Hogwartu?

Wówczas chłopczyk wskazał na napis na lokomotywie. Lily również spojrzała w tym kierunku zupełnie zdumiona dziwnym zachowaniem dziecka. Zamiast zwykłego napisu LONDYN – HOGWART, widniał inny, zupełnie absurdalny.

– Holulu? – mruknęła z niedowierzaniem Lily.

Jeszcze przez chwilę wpatrywała się zdumiona w napis.