31 Noc Duchów

P

eter Pettigrew obawiał się wielu rzeczy, choć starał się to skrywać najlepiej, jak potrafił. Wszystko zaczynało się od drobnostek jak zaliczenia przedmiotów, eseje do oddania i zabieranie zdania. Ciągle towarzyszyło mu przeświadczenie, mówiące, że jest za słaby, nie dość mądry, niewystarczająco zdolny – po prostu nieprzydatny. Poznanie reszty Huncwotów niewiele w tej sprawie zmieniło, może nawet tylko pogorszyło samopoczucie Petera. Nagle zaczął obawiać się, że gdy coś powie, zostanie wyśmiany – dlatego, jeżeli tylko mógł, milczał. Nie była to ta pełna nagany i ponurego przyzwolenia cisza Remusa, która miała w sobie jakąś dziwną, pokrętną siłę. Bezgłos Petera  wydawał się brudny, oblepiony mackami strachu, przerażenia, wreszcie tchórzostwa.

Gdy Syriusz pokazał przyjaciołom stare tomiszcze, jakie znalazł na Nokturnie, w Peterze coś pękło. Oczywiście Huncwoci nie pierwszy raz igrali z potężną magią, ale tym razem chodziło o większą sprawę. Pettigrew nigdy nie czuł potrzeby narażania własnego życia, czym innym były żarty prowadzące do szlabanów czy niepowodzenia wynikające z braku czasu na odpowiednią naukę – matka powtarzała mu, że życie ma tylko jedno, dlatego powinien o nie walczyć, nie dopuścić, by ktoś podejmował za niego decyzje, z którymi się nie zgadza. Rysunki z książki wystarczająco przeraziły Petera, nie potrzebował sprawdzać zaklęć stamtąd, wolał zostawić tomiszcze w spokoju. Nawet Remus poparł jego zdanie, co wtedy podbudowało Petera, a później… później wszystko wzięło w łeb.

Huncwoci byli przyjaciółmi, tego nic by nie zmieniło, jednak to, do czego James i Syriusz chcieli zmusić Pettigrewa, stanowiło pewien punkt przełomowy. To wtedy dotarło do Petera, że właściwie nikt nie liczy się z jego zdaniem, że chcą, żeby robił to, co pozostali, nawet jeżeli się z tym nie zgadza.  Oblała go przejmująca fala zawodu; gdyby był silniejszy, odwróciłby się i odszedł. Ale nie był – został, słuchał, choć nie słyszał, wpatrzony w przerażającą ilustrację mężczyzny, który ożywał i konał co chwilę. W głowie Peter czuł tętnienie, jakaś pierwotna siła mówiła mu, żeby odszedł, porzucił tych ludzi, ale nie potrafił. Nie dlatego, że się bał, a dlatego, że był silny siłą zdradzonego, lecz wiernego. Remus wstawił się za nim, jawił się jako prawdziwy przyjaciel tak jak Cannie, Peter nie opuściłby ich tylko dlatego, że coś mu nie odpowiadało.

Potem zaczęły się dodatkowe lekcje z Aikenem. Pettigrew nigdy na nich nie błyszczał – gdy po kilku spotkaniach z różdżek Jamesa i Syriusza wychynął biały strzęp, Peter nie wykazywał żadnych postępów. Remusowi również szło gorzej, jednak wynikało to raczej z jego podejrzliwości do nauczyciela. Lupin, który nigdy nie miał problemu z zaklęciami, nie potrafił skupić się na czarze, przywołać pozytywnych wspomnień. Peter zaczął się zastanawiać, czy możliwe jest, żeby Remus doświadczył zbyt mało pozytywów w przeszłości, jednak dla kogoś uzdolnionego nie mogło być to przeszkodą. Przynajmniej tak sądził Pettigrew.

Peter nie rozumiał, skąd u Lupina brały się tak wielkie pokłady podejrzliwości względem Charlesa Aikena. Dla Petera był miły, nigdy nie karcił, nawet nie spoglądał tym specyficznym spojrzeniem zawodu, jakim zwykli obdarzać Pettigrewa pozostali nauczyciele, gdy coś mu nie wychodziło. Aiken potrafił znaleźć dla każdego nie tylko uśmiech, dobre słowo, ale i pochwałę. Peter nie przywykł do pochlebstw, nigdy nie był najlepszy, więc pogodził się, że nie zasługuje na uznanie. Tymczasem nagle sytuacja się odwróciła, nagle ktoś zaczął się interesować Peterem, nie Huncwotami jako całością, ale właśnie Peterem jako jednostką. Czasami Pettigrew zastanawiał się, czy gdyby Aiken rzeczywiście miał złe zamiary, zauważyłby to. Jednak szybko dochodził do wniosku, że niewątpliwie umknęłoby to jego uwadze; Przynajmniej pozostaję szczery sam ze sobą, pocieszał się.

W ostatnim czasie Peter zauważył dziwne napięcie pomiędzy Cannie i Syriuszem. Właściwie z dnia na dzień coś się zmieniło; Canicula miała jakiś powód, żeby obwiniać Syriusza, a Black zrobił się bardziej burkliwy niż zazwyczaj. Po lekcji eliksirów wszyscy Huncwoci wypytywali Syriusza, o co poszło między nim a Cannie, jednak niczego się nie dowiedzieli. Później wszystko się uspokoiło i, choć wciąż były zauważalne spięcia wśród tej dwójki, zachowanie przyjaciół powróciło do normy.

Podczas tego krótkiego czasu, gdy Cannie nie odzywała się do Syriusza, to z Peterem spędzała najwięcej czasu. Oboje się lubili, nie kryło się w tym więc nic dziwnego. Canicula nigdy nie faworyzowała żadnego z Huncwotów, traktowała wszystkich po równo zarówno w żartach jak i poważniejszych rozmowach. Kiedyś nawet próbowała wyciągnąć z nich, co takiego naprawdę dolega Remusowi. Oczywiście nie udało jej się, lecz niewiele brakowało, a podpuściłaby Jamesa, że wyciągnęła to z Syriusza. Właściwie wówczas uratował go Peter, który tylko przez przypadek znalazł się akurat wtedy w pokoju wspólnym.

Pewnego wieczoru, gdy większość udała się już do dormitoriów, Peter i Canicula siedzieli razem na kanapie przed kominkiem. Cannie jak zwykle rozłożyła się na niemal całej sofie, a głowę położyła na kolanach Petera. Uwielbiała tak leżeć godzinami, a gdy kiedyś Remus zapytał, czemu nie weźmie sobie poduszki, odpowiedziała, że poduszka sama w sobie nie jest tak ciepła.

– Peter? – zapytała Canicula. – Peter! – wykrzyknęła, uderzając go.

– Mmm, co? – odmruknął sennym szeptem.

– Wiesz, mam pytanie. Ale… nie bardzo… Nie będziesz się gniewał, prawda?

– Nie, nie będę – zapewnił wciąż trącącym zaspaniem głosem.

Przez chwilę Cannie milczała, jakby czekając na odpowiednią chwilę. Patrzyła w dogasające płomienie kominka, które dawały przyjemne ciepło. Szczota siedziała tuż przed paleniskiem, wpatrując się w białe, w większości skruszone drwa.

– Co jeżeli w przyszłości się rozdzielimy, pokłócimy i każde pójdzie w swoją stronę? Co jeżeli ktoś wyprze się naszej przyjaźni? Albo zdradzi? Przez cokolwiek.

– Dlaczego o to pytasz? Przecież to niemożliwe.

Choć Peter starał się, żeby ostatnie zdanie zabrzmiało jak najpewniej, miał wrażenie, że nie do końca mu wyszło. Nie sądził, żeby kiedykolwiek ktoś miał się wyłamać z ich grupki, jednak obawiał się, że ćwiczenia z animagią mogą skończyć się naprawdę źle. Cannie nic o tym nie wiedziała, żaden z Huncwotów nie miał odwagi jej powiedzieć i lepiej, aby tak pozostało.

– Bez powodu – odpowiedziała równie nieszczerze Canicula.

Peter nie drążył, pozwolił jej mieć swoje tajemnice. W jego opinii zasługiwała na choć tyle z ich strony.  

– Jeszcze tu siedzicie? – zainteresował się Remus, stając na schodach prowadzących do męskich dormitoriów.

Ostatnio Lupin sprawiał wrażenie cichszego niż zazwyczaj. W jego spojrzeniu, drobnych gestach krył się jakiś żal, choć Peter nie był w stanie powiedzieć, o co też może przyjacielowi chodzić. Wydawało mu się, że powodem jest fascynacja pozostałych Huncwotów i Cannie Aikenem, to, że żadne z nich nie podzielało jego obaw.

– Trochę się zasiedzieliśmy – powiedziała Cannie, wstając. – Chodź, Szczota.

Canicula chwyciła kocicę i udała się do swojego dormitorium, żegnając chłopaków.

– Dobrze się czujesz? – zapytał Peter, widząc, jak Lupin opierał się o ścianę.

– Bywało lepiej – mruknął Remus, zagarniając Petera ramieniem.

Wspólnie weszli po schodach, natykając się na wściekle rzucających poduszkami Jamesa i Syriusza.

~*~

Czas dzielący Huncwotów od Nocy Duchów minął zatrważająco szybko przez grad zadań, jakie mieli do wykonania. Jednak wreszcie mogli zasiąść do wielkiej uczty przy długich stołach specjalnie przystrojonych na tę uroczystość. Nad głowami uczniów unosiły się białe świece, z których zwieszały się smukłe języki parafiny, stygnącej zadziwiająco szybko. Wokół latały hogwarckie duchy, zjawił się nawet Krwawy Baron, krocząc dumnie nad stołem Slytherinu. Jednak gdy tylko jego spojrzenie skrzyżowało się ze wzrokiem pięknej Szarej Damy, ducha Ravenclawu, Krwawy Baron zgarbił się, potępieńczo podzwaniając łańcuchami. Ser Nicholas tradycyjnie już uskarżał się na paskudnego kata, który nawet nie potrafił pozbawić go głowy.

– Doprawdy, dureń był z tego jegomościa – mówił Prawie Bezgłowy Nick. – Ale wiecie – nachylił się w stronę Huncwotów, a Syriusz przysunął się do Jamesa, żeby uniknąć przeniknięcia przez ducha – ostatnio zapytałem Charliego Aikena, czy nie dołączyłby do mnie po śmierci. Bardzo przyjemnie z nim porozmawiać, a nie wygląda najlepiej. Chociaż – zrehabilitował się pośpiesznie – rzecz jasna, nie życzę mu śmierci, to tylko tak na wszelki wypadek. Taka możliwość, zawsze dobrze jest mieć różnorakie możliwości.

– Nick, zlituj się i odsuń – jęknął Syriusz, który niemal siedział Jamesowi na kolanach.

– Och, wybacz – przeprosił duch, cofając się.

– Ser Nicholasie, czy takie pytanie nie jest trochę… niegrzeczne? – zapytała Cannie. – Bo wiesz, nie wydaje mi się, że Aiken planował swoją śmierć czy coś.

– Nie każdy ma przywilej wiedzieć, kiedy umrze – odpowiedział dumnie Prawie Bezgłowy Nick. – Kiedyś przynajmniej tego można było być pewnym.

– A właściwie, co ci odpowiedział? – zainteresował się James, ignorując oburzone spojrzenie Caniculi.

– Jeszcze nic. To nie taka łatwa decyzja, muszę chyba trochę poczekać.

– Lepiej się pośpiesz, ser Nicholasie – wtrącił się Remus. – Aiken wygląda naprawdę kiepsko.

Remus uniósł widelec, wskazując nauczyciela obrony przed czarną magią. Gdy ktoś koło niego siedział, Aiken wydawał się jeszcze bledszy niż zazwyczaj. Jego twarz częściowo pogrążona była w mroku przez tiarę z szerokim rondem, przez co przynajmniej wory pod oczami zostały ukryte. Aiken nie jadł wiele, przez większość czasu tylko sączył czerwone wino, które stało przed nim jakby przygotowane specjalnie dla niego. Peter zastanawiał się, czy brak apetytu też jest związany z chorobą nauczyciela i doszedł do wniosku, że musi być to naprawdę straszna przypadłość.

Gdy Prawie Bezgłowy Nick opuścił Huncwotów, James uśmiechnął się porozumiewawczo do pozostałych, wyciągnął z tyłu spodni różdżkę, czekając, aż przyjaciele zrobią to samo. Potter mruknął szybkie „trzy, cztery” i wszyscy równocześnie wyszeptali zaklęcie, które utonęło w gąszczu rozmów hogwartczyków.

Wszystkie dynie, jakie znajdowały się w Wielkiej Sali – zarówno te lewitujące jak i te stojące – poczęły drżeć. Następnie w sali powoli narastało upiorne wycie, przeradzające się w coraz potworniejsze wrzaski, gwizdy i pojękiwania. Uczniowie zaczęli wodzić wzrokiem, szukając źródła nieludzkich dźwięków, większość spostrzegła, że głosy wydobywały się z dyń i uśmiechnęli się, domyślając się, że to sprawka Huncwotów. Jednak wtem z wykrojonych w przerażające uśmiechy warzywnych ust buchnął ogień. Świece w ich wnętrzu wypaliły się, wosk ściekał na posadzkę i głowy pechowców, ziejąca fala płomieni nieomal stworzyła nowy dach Wielkiej Sali, sprawiając, że w pomieszczeniu zapanowało niewiarygodnie gorąco. Zza stołu nauczycielskiego kilku wykładowców powstało, wymachując różdżkami i poskramiając wściekłą pożogę. Gdy płomienie zniknęły, sczerniałe, pomarszczone dynie wybuchły, rozsypując wokół wciąż ciepłe kawałki miąższu oraz uwalniając kryjące się w nich chochliki, którym przewodził wytrawny, doświadczony w bojach wódz – Irytek.

Rozzłoszczone, nierzadko przypalone mimo zaklęć ochronnych, jakie na nie nałożyli Huncwoci, błękitne stworzonka z prawdziwie dziką pasją zaatakowały uczniów. Rzuciły się bez chwili wahania, ciągnąc za szaty, wbijając przeraźliwe ostre kły w ramiona i barki uczniów. Na ustach chochlików jaśniały szerokie uśmiechy o złowieszczym wyrazie, a wielkie, nietoperze uszy wysłuchiwały z lubością krzyków hogwartczyków.

Irytek dzielnie starał się dorównać swoim kamratom, rozlewając wokół skradzione kałamarze i wywrzaskując gromko najwykwintniejsze klątwy. Poltergeist biegał po stołach, zabierał mijane dania, które nie zdążyły jeszcze zniknąć, i rzucał nimi w uczniów, wykrzykując:

– Smacznego, frajereczku!

Kilkoro spośród nauczycieli powstało, starając się zażegnać problem z chochlikami. Nagle wszystko zamarło, a stworzenia zawisły zupełnie bezbronnie w powietrzu, następnie Dumbledore wyczarował ogromną, złoconą klatkę, ze zdobioną, lśniącą furteczką. Ladon wykonał skomplikowany gest ręką dzierżącą różdżkę, a psotne błękitne stworki natychmiast posłusznie wleciały do złocistej klatki, której drzwiczki zatrzasnęły się, zamykając zasuwkę.

Peter zauważył, że Slughorn, Kettleburn i Aiken gdzieś zniknęli w całej tej wrzawie. Nie zdziwiło go to za bardzo, bo inni nauczyciele również ruszyli obejrzeć, w jakim stanie znajdowali się uczniowie i udzielić im potrzebnej pomocy. Natomiast McGonagall już zmierzała w kierunku stołu Gryffindoru, a minę miała tak groźną, że Peter aż zadrżał. Gdyby wzrok Minerwy mógł zabijać, Huncwoci już leżeliby trupem.

Jednak nim sroga opiekun domu zdążyła dojść do stołu Gryffindoru, Huncowci zdołali odbyć krótką naradę kryzysową. Rzecz jasna – pod stołem, gdzie chochliki nie zawitały, a stanowisko jawiło się w miarę bezpiecznie. Chociaż odchylanie rąbka obrusu przez Petera nie stanowiło najlepszego pomysłu, bo jedno ze złośliwych stworzonek wytargało go potwornie za nos.

James, Remus i Cannie pierwsi wychynęli z bezpiecznej kryjówki, stawiając czoła rozwścieczonej McGonagall. Kilka włosów uciekło z koka nauczycielki transmutacji, chociaż raczej nie była to sprawka chochlików, które nie dotarły do stołu nauczycieli. Peter nie potrafił opanować ciekawości, która kazała mu przysłuchać się choć części rozmowy.

– Pani profesor, to my! – wrzeszczała cała straceńcza trójka.

– Przyznajemy się – powiedział James, bijąc się w pierś w pełnym patosu geście. – Przyznajemy się do tego wspaniałego przedsięwzięcia, które pochłonęło wiele godzin przygotowań!

– Rany, mógłby próbować ją zmiękczyć, a nie tak z grubej rury – sarknął pod nosem Syriusz. – Załatwi sobie szlaban do końca roku, jeżeli będzie tak dalej gadał.

 – Oczywiście jest nam bardzo przykro – wtrąciła się Cannie, zasadzając Potterowi potężny cios łokciem w bok.

– Cała sytuacja wymknęła się spod kontroli – podjął Remus.

– No, Pete, na nas już czas. Chyba wszyscy nauczyciele czymś się zajęli – szepnął Syriusz, wyczołgując się spod stołu.

Peter kiwnął głową, chociaż wiedział, że Syriusz nie zwróci uwagi na ten gest.

Gdy obaj wyszli z kryjówki, odwrócili się od razu do drzwi wyjściowych i ruszyli do nich nieśpiesznym krokiem, żeby nie zwracać nadmiernej uwagi. Wokół porozrzucane były kawałki dyń i resztki spalonego wosku. Pod nogami walały się stłuczone talerze, a w powietrzu unosił swąd spalenizny. Nad głowami uczniów lewitowały duchy, przyglądając się z ciekawością zniszczeniom. Wielka Sala wyglądała jak pobojowisko.

Ledwie Syriusz i Peter wydostali się z miejsca zbrodni, natychmiast udali się do lochów. Biegli przed siebie co tchu, starając się jak najszybciej dojść do miejsca. Wiedzieli, że niedługo pierwsi uczniowie zostaną skierowani do dormitoriów, a nie mogli się na nich natknąć. Syriusz chwycił jeden z kandelabrów, przymocowanych do ściany, przesuwając go w lewo. Po chwili zwarte cegły zaczęły się rozstępować, tworząc wąskie, mroczne przejście. Chłopcy zagłębili się w nie, gnając dalej przed siebie. Tunel, jakim podążali, opadał w dół, aby wreszcie wyrównać się przy końcu. Syriusz źle wyliczył odległość i z hukiem wpadł na drzwi wyjściowe.

– Szlag, wydawało mi się, że jeszcze trzy kroki – jęknął, po czym ze złością uderzył odcinającą się jaśniejszym kolorem cegłę.

Wyjście z tajnego przejścia umiejscowione było w łazience Ślizgonów. Stara, zaśniedziała umywalka odsuwała się z niemiłosiernym zgrzytem, dlatego nie lubili korzystać z tego skrótu – hałas ściągał zbyt wiele niepożądanych osób.

– Mam się zająć trzecią i piątą? – zapytał Peter.

– Trzecią i czwartą – poprawił go Syriusz, pocierając dłonią czoło, na którym musiał nabić sobie guza, gdy grzmotnął w drzwi. – A potem w nogi, bo padniemy tu z odoru.

Peter wyszczerzył się, a Black odwzajemnił uśmiech i klepnął przyjaciela po ramieniu.

– To do roboty – powiedział Syriusz.

Pettigrew wszedł do pierwszej kabiny, stanął z boku sedesu, żeby mieć lepszy dostęp do rur i wymruczał zaklęcie. Choć cofnął się od razu, niemal biegnąc do następnej kabiny, uderzył go odór wybuchającej łajnobomby. Pośpiesznie zrobił to samo z drugą, a potem ruszył pędem do tajnego przejścia, po drodze stukając w stary, zaśniedziały kran. Przejście zawsze zamykało się niemiłosiernie powoli, co pozwoliło Peterowi wbiec do niego. Syriusz już czekał i razem udali się w drogę powrotną.

Huncwoci wiedzieli, że muszą ponownie zjawić się w Wielkiej Sali, żeby McGonagall mogła im wszystkim wlepić szlaban. Nigdy nie uwierzyłaby, że w tę całą drakę nie zaangażowano wszystkich czołowych nicponi Hogwartu, jednak, aby przeprowadzić dywersję na Ślizgonach, potrzebowali czasu. Nie daliby rady ukrywać się przed McGonagall, bo mogłaby zacząć szukać ich po zamczysku, wiedząc, że zgrywusów trzeba złapać na gorącym uczynków. Zaś gdyby postanowiła udać się do lochów, co było bardzo prawdopodobne, niewątpliwie usłyszałaby przeraźliwe skrzypienie tajnego przejścia. James, Remus oraz Cannie mieli pełnić rolę zasłony dymnej, którą zajmie się na jakiś czas McGonagall, a przy tym ubłaga dla nich mniejszy wymiar kary.

Tym razem, zbliżając się do wyjścia, Syriusz zwolnił, a wreszcie się zatrzymał. Obaj z Peterem uważnie nasłuchiwali, czy uczniowie nie zaczęli opuszczać Wielkiej Sali. Z korytarza nie dobiegły ich żadne dźwięki, więc Black podniósł zwiniętą w kostkę pelerynę-niewidkę i zarzucił ją na siebie oraz Petera. Lśniący materiał otulił obu chłopców, a ci wyszli z przejścia, zamykając je za sobą, poprzez przekręcenie lampy na swoje miejsce.

Gdyby pojawiły się grupy uczniów, Huncwoci mieliby problem z powrotem. Pomimo tego, że pod peleryną-niewidką byli niewidzialni, wciąż mogli na kogoś wpaść, a to sprzyjało możliwości wykrycia. Jednak udało im się bez problemu wrócić do niemal uprzątniętej Wielkiej Sali. Na podłodze pozostały jeszcze tylko plamy z zaschniętego wosku i dwie połamane ławy.

Peter i Syriusz z powrotem weszli pod stół, gdzie Pettigrew zwinął pelerynę-niewidkę i schował ją do torby, jaką przez cały czas miał przewieszoną przez ramię. Razem wyszli, zaraz natykając się na przyjaciół i McGonagall, która już zaczynała coś podejrzewać.

– Lepiej powiedzcie, gdzie podziali się Black i Pettigrew, bo za nic nie uwierzę, że nie brali w tym udziału – nakazała stanowczo.

– Tutaj, pani profesor! – zakrzyknął Syriusz o wiele za radośnie jak na skruszonego łobuza.

– Gdzie się podziewaliście? Nigdzie nie mogłam was dostrzec.

– Nic dziwnego, schowaliśmy się pod stołem, żeby przeczekać najgorsze – odparł Syriusz. – No i trochę się zagapiliśmy…

– Tak, bo, widzi pani, myśmy naprawdę chcieli się przyznać – dodał James.

– Przyznać? – zapytała z powątpiewaniem McGonagall. – Macie tupet, przecież…

– Bo nie myśleliśmy, że to tak daleko zajdzie – weszła nauczycielce w słowo Cannie. – A później nie dało się już tego powstrzymać i, gdyby nie grono pedagogiczne, mogłoby się skończyć naprawdę źle.

– Właśnie – poparł ją Syriusz. – Tylko szlachetni nauczyciele uratowali nas od zagłady, więc chcieliśmy przynajmniej oszczędzić trudu szukania nędznych łobuzów naszym wybawicielom.

McGonagall nie wydawała się do końca przekonana, ale pochwały musiały w jakiś stopniu ją udobruchać. Nakazała Huncwotom oraz Cannie stawić się następnego dnia w jej gabinecie i odprawiła ich do dormitoriów. Remus pozostał w Wielkiej Sali, żeby pomóc Lily Evans w zapanowaniu nad młodszymi uczniami domu Godryka Gryffindora. Peter wyraźnie słyszał, jak pani prefekt nawrzeszczała na Lupina przy wszystkich; przez chwilę wydawało mu się nawet, że dostrzegł coś na kształt uśmiechu satysfakcji na twarzy McGonagall. Choć równie dobrze mogło być to tylko przywidzenie.

Wieczorem w dormitorium Huncwotów ze skrytek powyciągano butelki kremowego piwa. Canicula wraz ze Szczotą przesiadywały na posłaniu Remusa, a nogi dziewczyny zwieszały się tuż koło głowy Pottera, który plecami opierał się o łóżko. Syriusz i Peter zasiadali z przeciwnej strony – pierwszy dopijał napój, a drugi kończył przepyszne ciasto czekoladowe, jakie wręcz rozpływało się w ustach.

Drzwi otworzyły się i do dormitorium wszedł przemęczony Remus. Usiadł na środku pokoju, krzyżując nogi i rozkładając się na dywanie.

– Bardzo cię wymęczyła? – zapytała z troską Cannie.

– Spędził tyle czasu z Evans! To prawie jak randka, więc musiało być wspaniale – stwierdził Potter, biorąc kolejny łyk kremowego.

Cannie lekko kopnęła Pottera w głowę. James odsunął się od łóżka, odwrócił i zapytał z dziecięcym niezrozumieniem:

– Czemu mnie bijesz?

– Bo głupoty gadasz, Jim – wyręczył Caniculę Black. – Wybacz, ale Evans to kawał jędzy.

– Jak możesz tak mówić o mojej…

James nie dokończył, za to wyciągnął dłoń po remusową poduszkę, jednak zamiast niej chwycił ogon Szczoty. Kocica miauknęła przeraźliwie, gdy Potter pociągnął ją do siebie, po czym rozdrapała poszewkę. Przerażony James natychmiast puścił zwierzę, jednak Szczota sama zwaliła mu się na brzuch, podrapała i podeszła do Remusa, łasząc się i dopominając głaskania.

– Ta kocica jest szalona! – wykrzyknął James, oglądając, jak z dwóch cienkich zadrapań sączyła się krew. – Rzuciła się na mnie.

– Bo nie tylko głupoty gadasz, ale i robisz – stwierdziła Cannie.

Przez chwilę siedzieli cicho, odpoczywając po pracowitym dniu. Wokół panowała cisza, a świece paliły się, oświetlając pokój migotliwym blaskiem. Peter czuł się dobrze. Jego wcześniejsze rozterki, przekonanie o braku przyjaźni ze strony Jamesa i Syriusza gdzieś wyparowały. Byli razem, zmęczeni, ale zadowoleni, z chęcią gotowi przystąpić do planowania kolejnego psikusa. Dzisiaj przyjaciele udowodnili mu, że rzeczywiście na nim polegają – w końcu inaczej nie wysłaliby go do łazienki Ślizgonów. Świadomość bycia przydatnym, a przez to stanowienia integralnej części paczki była naprawdę miła. W dodatku James gwizdnął dla Pettigrewa kawałek przepysznego ciasta.

Wtedy wcześniejsze pytanie Cannie przestało mieć znaczenie. Niemożliwym wydawało się, żeby tak zgrana paczka kiedykolwiek mogła się rozdzielić.

Nawet wtedy, kiedy znajdziemy prace i założymy własne rodziny, będziemy się spotykać. Choćby tylko po to, żeby powspominać. Całkiem miło byłoby w podeszłym wieku przypomnieć sobie dzisiejszy sukces – pomyślał Peter.

– A gdyby tak włamać się do biblioteki? – rzucił James.

– Dzisiaj? – zapytał ze zdziwieniem Remus.

– Świetny pomysł – podchwycił Syriusz. – Bardzo możliwe, że pani West zapomniała zamknąć bibliotekę przez ten cały burdel.

– Poza tym, nikt nie spodziewa się, że komukolwiek będzie chciało się robić coś jeszcze – dodał James.

– Pewnie nawet Filch już śpi, widziałem, jaki był padnięty, kiedy wychodził z Wielkiej Sali – powiedział Remus.

– Więc chodźmy – powiedzieli jednocześnie Peter i Cannie.

– Ja się wypisuję – westchnął Lupin, rozkładając się wygodniej na dywanie i prostując nogi. – Dzisiaj padam z nóg.

– Skoro nie chcesz wziąć udziału w tworzeniu mapy… – próbował Remusa podpuścić Syriusz, ale Cannie uderzyła go w tył głowy. – Hej! 

– Daj mu spokój – powiedziała Canicula. – Przecież widać, że jest zmęczony. A przy mapie i tak pomoże. W ogóle chyba powinniśmy znaleźć ją jakoś nazwać.

– Taa – mruknął Potter. – Może Pottermap? – Po tych słowach James zarobił kolejnego tego wieczoru kuksańca zarówno od Cannie jak i Syriusza.

– Chyba powinieneś już iść spać, James – stwierdził Peter.

– Właśnie – przyznał mu rację Black. – Bo same durnoty wygadujesz.

– Przestanę już – zapewnił pośpiesznie Potter, unosząc ręce w geście uspokojenia przyjaciół. – Słowo huncwota!

Wreszcie czwórka przyjaciół opuściła dormitorium. Za oknami rządził mrok, pogrążając w ciemności mury zamczyska, tej nocy księżyc, który już niemal osiągnął pełnię, skryty był za chmurami. Peter, patrząc na niego, zastanawiał się, jak wiele sił kosztowała go dzisiejsza akcja i późniejsze utarczki z Evans. Tuż przed pełnią Lupin zawsze robił się bardziej nerwowy, wybuchowy, jednak zazwyczaj potrafił nad tym zapanować.

Ledwie zeszli do pokoju wspólnego, podążyli do kominka. Ogień już dawno przygasł, a palenisko zostało wyczyszczone przez skrzaty. James zgiął się, żeby wejść do komina, a następnie wyprostował. Peter wiedział, że Potter szuka niewielkiej, dźwigni, aby ją przesunąć i otworzyć tajemne przejście. Już jakiś czas temu mieli zmienić kolor przełącznika na jakiś jasny, tak jak zrobili z cegłą, żeby szybciej móc znaleźć go w ciemności, jednak ciągle zapominali. Wreszcie rozległ się znajomy dźwięk przekręcanej dźwigni. Nagle palenisko pod Jamesem zniknęło, a Potter zniknął w powstałej dziurze. Zaraz za nim wskoczył Syriusz, później Cannie i na końcu Peter.

Pettigrew nigdy nie lubił tego przejścia. Nie dość, że było ciemne, to jeszcze ciasne. W dodatku nienawidził wysokości, a, po wślizgnięciu się do przejścia, spadało się mrocznym szybem kilka potwornych sekund, co przypominało Peterowi, jak wysoko się znajdowali. Gdy wreszcie Peter wypadł na miękką kanapę w bibliotece, czuł, że jest mu niedobrze i zjedzenie kawałka ciasta nie było najlepszym pomysłem.

– Trzymasz się? – zapytała Cannie, kładąc dłoń na ramieniu Pettigrewa.

Peter nie odpowiedział, tylko zwymiotował przed siebie.

– No nie – jęknął Syriusz. – Pete, przecież to nie twoja pierwsza podróż tą drogą…

– Właśnie – podjęła karcąco Canicula. – Skoro wiecie, że tak jest za każdym razem, mogliście powiedzieć mu, żeby został i się nie męczył. Głupki – sarknęła jeszcze, a potem zwróciła się do Petera: – Przepraszam, ale nie powiedzieli mi, że tak źle znosisz podróż tędy.

Pettigrew pokiwał głową. Wiedział, że przejście w kominku Gryffindoru stanowi najszybszy transport wprost do biblioteki. W dzień nigdy nie mogli korzystać z tej drogi, bo kanapa, na którą runęli, znajdowała się za biurkiem pani West. W dodatku, gdy spadali, najczęściej wraz z nimi do pomieszczenia dostawały się resztki popiołów i brudy z szybu. James i Syriusz już zajmowali się czyszczeniem komnaty, a Cannie przyświecała im różdżką.

– Lepiej się czujesz? – zapytała Canicula, gdy skończyli.

– Trochę… tak – mruknął Peter, wciąż czując, jak w brzuchu coś mu się przekręcało.

– No to idziemy szukać! – zakrzyknął zadowolony Potter, ponownie dostając przez głowę, tym razem od Syriusza.

– Oszalałeś? – burknął Black. – Cicho, bo ktoś wstanie i zainteresuje się, co tu tak głośno.

– Dobrze, dobrze – odmruknął James ze skruchą. – To co: każdy bierze swój regał?

Pozostała trójka pokiwała głowami. Zagłębili się między półki, przyświecając różdżkami i poszukując właściwej książki. Już od dawna próbowali znaleźć jakiś tom traktujący o nanoszeniu na mapy osób, nie liczyli, że uda się zrobić to samo z nazwiskami, jednak sama świadomość, że ktoś idzie, mogłaby uratować im skórę podczas dowcipów. Pani West, bibliotekarka, nie pozwalała Huncwotom korzystać z książek przeznaczonych dla siódmego roku, a nikt nie miał prawa szperać w dziale ksiąg zakazanych bez pisemnej zgody któregoś z nauczycieli. Oczywiście Huncwoci byli w stanie uprosić taką zgodę od jakiegoś belfra, jednak pani West zbyt często dyszała im w karki, gdy coś przeglądali. Peter uważał, że to sprawka McGonagall, która ostrzegła bibliotekarkę, że pewni uczniowie mogą wykorzystać wiedzę zawartą w książkach do niecnych celów. Nieraz już mieli niemal dopięty żart, a pani West zjawiała się nie widomo skąd, zaglądając przez ramię i uniemożliwiając zastosowanie jakiegoś pomysłu. Huncwoci cenili swoją godność i nigdy nie przeprowadziliby kawału, o którym wiedzą nauczyciele.

– Chyba coś mam! – wykrzyknęła Canicula, po chwili przepraszając głośnym szeptem.

Pozostali Huncwoci podbiegli do dziewczyny, spoglądając do trzymanej przez nią książki. James i Syriusz przez moment pośpiesznie przeglądali tekst, aż wreszcie obaj uśmiechnęli się porozumiewawczo.

– Nasza misja została ukończona! – powiedział dumnie James.

Peter spojrzał na zegarek i z trwogą zauważył, że w bibliotece znajdowali się już trzecią godzinę. Cała czwórka pośpiesznie udała się do wyjścia. Drzwi faktycznie zostały zamknięte, ale James otworzył je zaklęciem, a biegnący na końcu Syriusz ponownie zawarł magią.

Gdy Huncwoci oraz Canicula znaleźli się na korytarzu, biegiem udali się do dormitoriów. Wiedzieli, że o czwartej nad ranem dyżurował tylko jeden nauczyciel oraz Filch. Najwyraźniej woźny zaspał tej nocy, bo nigdzie nie zauważyli nawet pani Norris. Nie obawiali się również natknięcia na Irytka, bo poltergeist po rozmowie z Dumbledore’em zaszył się gdzieś i najwyraźniej nie miał zamiaru pokazać przez dłuższy czas.