34 Rozrachunek

Czas w Hogwarcie zawsze mijał szybciej, a przynajmniej takie wrażenie odnosił Remus Lupin. W tym roku było to szczególnie odczuwalne ze względu na różnorakie dodatkowe zajęcia, jakimi obarczyli się Huncwoci, oraz na zbliżające się sumy. Mimo zadań, które podjęli, Remus wyznaczył sobie również jedno dodatkowe, o którym nie chciał mówić przyjaciołom. Zdawał sobie sprawę, że nie zaakceptowaliby tego pomysłu, że wszystko, na czym się opierał, pozostawało w sferze domysłów i uprzedzeń. Nigdy nie był tak negatywnie nastawiony do kogokolwiek, ale Charles Aiken budził w nim dziwny, pierwotny gniew i niewytłumaczalny lęk.

Gdyby Aiken dał Lupinowi choć jeden powód do oskarżania go o cokolwiek, wiele rzeczy jawiłoby się znacznie prościej. Remus wiedział, że z Aikenem coś jest nie tak – pozostawał przekonany, że prędzej czy później stanie się coś złego i nie potrafił uciszyć w sobie tego przeczucia. Dręczyło go, gdy ruszali na dodatkowe zajęcia z nim i nie opuszczało, gdy wracali korytarzami pełnymi zakrętów do dormitoriów. Jedyne, co go pocieszało, to fakt, że rzeczywiście lekcje odnosiły rezultaty.

Remus przed zaśnięciem odczuwał potrzebę spaceru, przejścia się po zamku, sprawdzenia terenu. Sądził, że wiązało się to z jego przypadłością, choć nie potrafił znaleźć na to potwierdzenia, bo niewielu czarodziejów interesowało się bestiami, jak powszechnie mówiono o wilkołakach. Remus musiał w dodatku uważać na książki, jakie czytał, by nikt czegoś się nie domyślił. Oczywiście fascynacja magicznymi stworzeniami nie była niczym złym, jednak gdyby ktoś wgłębił się w temat, z łatwością rozwikłałby tajemnicę Remusa.

Lupin poczekał, aż wszyscy Huncwoci zasną, wstał i zaciągnął za sobą kotarę, tak, żeby wydawało się, że dalej śpi. Nie przypuszczał, żeby którykolwiek z przyjaciół wpadł na pomysł zaglądania do jego łóżka w środku nocy, a nie chciał ich niepokoić. Ostatnie pełnie nie należały do tych spokojniejszych, a pogryzienia i liczne rany zwracały uwagę coraz większej ilości uczniów. Bywały takie momenty, że Remusowi brakowało już pomysłów na wymówki i miał ochotę po prostu powiedzieć prawdę. Nigdy nie ważył się tego zrobić, jednak nieustanne kłamanie męczyło go niemiłosiernie.

Kroki zaprowadziły Remusa na wieżę astronomiczną, gdzie zatrzymał się na chwilę. Lubił spoglądać na Hogwart nocą – na pogrążone w mroku błonia, ledwie migoczący biały dym, unoszący się z komina chatki Hagrida, na odległą, przerażającą połać czerni, jaką tworzył Zakazany Las. Czasami, gdy pojawiała się kwadra księżyca, wśród lśniących srebrzyście wód jeziora, można było dostrzec wynurzającą się kałamarnicę. Zdarzało się, że stworzenie uderzało mackami o taflę wody, a w powietrze wzlatywał pióropusz wody, co wciąż zastanawiało Remusa. Nigdy nie wiedział, dlaczego to robiła, nie widział w tym sensu, jednak nieustannie go to intrygowało. Gdy zapadała noc, w Hogwarcie paliło się mało świateł – wydawało się, że zamek zasnął, nagrzane we dnie kamienie stawały się chłodne, a tysiące okiennych oczu powoli gasły.

Lupin spojrzał w kierunku gabinetu nauczyciela obrony przed czarną magią. Pomieszczenia nigdy nie rozświetlały żadne blaski, zupełnie jakby pozostawał opuszczony. Co ciekawe, nocami zasłony były zaciągnięte, co tylko wzbudzało podejrzenia Remusa. W jednej z książek wyczytał, że niektóre wilkołaki są w stanie kontrolować przemianę, zmieniać się, gdy na niebie nie wisi księżyc. Nikt nie potrafił określić wieku, jaki musi osiągnąć bestia, by stać się tak groźną, jednak Remus zaczął się zastanawiać, czy przeobrażenia Aikena mogą być wywoływane przez choćby tak nikłą poświatę satelity. Nie potrafił znaleźć potwierdzenia dla swojej teorii, toteż pozostał przy obserwacji. Gdy nastawał nów, zasłony w pokoju Aikena również pozostawały zasunięte.

Być może stracił rachubę i już nie zdaje sobie sprawy, kiedy jest pełnia, pomyślał Remus, jednak szybko się skarcił. To niemożliwe! Nie sposób obojętnie przejść obok pełni.

Już jakiś czas temu Lupin wysnuł wniosek, że Aiken może być jego pobratymcem. Wiele na to wskazywało – częste choroby, zły wygląd, to, że nie mógł znaleźć pracy, picie szemranych mikstur na lekcji i bliskie kontakty ze Slughornem. Remus podejrzewał, że nauczyciel eliksirów pomagał koledze, sporządzając pewne mikstury. W dodatku Aikenem mocno interesował się Kettleburn, a nauczał opieki nad magicznymi stworzeniami, więc musiał mieć największą wiedzę o wilkołakach spośród wszystkich. Oczywiście pozostawała kwestia tego, dlaczego Dumbledore nie zaproponował tych samych mieszanek Remusowi, jednak chłopak doszedł do wniosku, że terapia stosowana przez Slughorna może być dopiero testowana. Wszyscy wiedzieli, że Dumbledore nigdy nie naraziłby uczniów na niebezpieczeństwo.

Mimo dość oczywistych przesłanek, Remus nie potrafił z całą pewnością powiedzieć, że Aiken jest wilkołakiem. Nigdy nie opuścił żadnych zajęć, nie miewał też tak wielkich wahań nastrojów jak zdarzało się Remusowi. Jego kondycja nie poprawiała się, wydawało się wręcz, że w miarę upływu czasu staje się coraz słabszy – zupełnie jakby rzeczywiście cierpiał na jakąś chorobę. Lupin nie znalazł takiej, która pasowałaby do objawów Aikena, choć przeszukał wiele ksiąg również pod tym kątem. Problem polegał na tym, że wiele czarodziejskich przypadłości mogło się objawiać na różne sposoby i, bez specjalistycznej wiedzy, trudno było postawić wiążącą diagnozę.

Natura, wilcza strona, bestia – jakkolwiek to nazwać – ostrzegała Remusa przed Aikenem w sposób aż nazbyt widoczny. Na jego widok ciągle jeżyła mu się sierść na karku i wyostrzały zmysły. Do tej pory Lupin nigdy czegoś takiego nie doświadczył i sądził, że wiąże się to z tym, że jak dotąd nie spotkał nikogo ze swojego gatunku.

Nagle drzwi otworzyły się i Remus został nimi niemal przytrzaśnięty. Zdążył jednak przylgnąć do ściany na czas, a wrota zatrzymały się tuż przed nim. Chłopak zamarł, nie śmiejąc się ruszyć, wiedział, że uczniom nie wolno przechadzać się nocami po zamku. Osoba, która weszła na wieżę, musiała być drobna, bo nawet wyczulony słuch Remusa ledwie rejestrował jej kroki. Remus chwilę uważnie nasłuchiwał i, gdy już miał zamiar wyjść ze swojej kryjówki, ponownie usłyszał kroki. Te były znacznie cięższe, jednak musiały należeć do ucznia, bo Remus potrafił rozpoznać chód każdego z nauczycieli.

To, co doszło jego uszu później, całkowicie wyprowadziło go z równowagi i sprawiło, że zupełnie zapomniał o Aikenie.

Wśród szeptów wymienianych między parą, Remus z łatwością rozpoznał głos Syriusza, a później usłyszał imię dziewczyny. Chciał pomówić z przyjacielem później, wyjaśnić, dlaczego nic nie powiedział Huncwotom, a poza tym wolał dać mu się nacieszyć randką. Ku najgłębszemu zdziwieniu Remusa, na schodach ponownie niosły się kroki. Syriusz i Ciriana najwyraźniej również je usłyszeli i schowali się, bo zaszeleścił materiał. Najwyraźniej spodziewali się, że przyjdzie nauczyciel, jednak Remus wiedział, że to nieprawda.

Na wieży pojawiła się druga para, szepcząca czułe słówka i gdyby miał do czynienia z kimś innym, Remus niezawodnie by się roześmiał. Cannie również nie próżnowała, znalazła sobie kogoś i zbytnio jej się nie dziwił. Mimo to z jakiegoś powodu Lupin czuł złość. Cannie była jego przyjaciółką, jego towarzyszką, jego pocieszycielką – jak ktoś mógł rościć sobie do niej prawa?

Syriusz wyszedł z ukrycia i przyłożył chłopakowi Cannie, Dearbornowi, co Remus wywnioskował z tego, co usłyszał. W tamtej chwili czuł niesamowitą wdzięczność do Syriusza, choć sam z radością również przyłożyłby temu durnemu Puchonowi. Lupin nie rozumiał, dlaczego Cannie – wiedząc, jaką opinią cieszy się Dearborn – zdecydowała się z nim chodzić; było to dla niego kompletnie nielogiczne.

Remus Lupin nie wyszedł ze swojej kryjówki, pozostał w niej do końca, czekając, aż wszyscy wreszcie opuszczą wieżę. Sterczał w miejscu niemal przez całą noc, decydując się powrócić dopiero nad ranem. Musiał ochłonąć i przemyśleć wszystko raz jeszcze. Nikt nie zwrócił na niego uwagi.

Świt rozlał się różową łuną niby ogromny pożar, trawiący niebo, i dopiero wtedy Remus postanowił wrócić do dormitorium. Nie czuł się niewyspany, ostatnimi czasy odnosił wrażenie, że potrzebuje mniej snu, że powoli siła bestii staje się jego siłą. Nikomu nie powiedział o swoich przypuszczeniach, bo nie lubił rozmawiać o trapiącej go przypadłości, wciąż uznając ją za coś brudnego, niegodnego, jakby przez to był gorszym człowiekiem.

Liczył, że Syriusz powie przyjaciołom przynajmniej coś o Cannie, ale przeliczył się. Black milczał jak zaklęty, tylko napięcie, które wytworzyło się między nim oraz Caniculą jasno świadczyło, że coś się stało, że wszystko, czego Remus był świadkiem, nie stanowiło tylko mętnego snu zrodzonego z podejrzeń i ulotnych marzeń. Jednak w końcu wszystko wróciło do normy – Syriusz i Cannie osiągnęli porozumienie, nos Dearborna się zrósł i pozostały jedynie szepty niosące się po korytarzach.

Szybko okazało się, że zarzewie konfliktu nie zostało zlikwidowane. Podczas meczu Gryffindoru i Slytherinu Ciriana została ranna, Syriusz zabrał ją do skrzydła szpitalnego, a później James dowiedział się o wszystkim. Jak nigdy wcześniej Huncwoci podzielili się, nie potrafiąc dojść do porozumienia i zrozumieć drugiej strony. Remus zaczął obawiać się, co stanie się, gdy tajemnica Cannie ujrzy światło dzienne i, ku swojemu najwyższemu zdumieniu, złapał się na tym, że właściwie zależy mu, żeby pozostali poznali prawdę. Nie miał ku temu żadnych szlachetnych pobudek – zwyczajnie chciał, żeby Dearborn odsunął się od Caniculi, żeby zostawił ją w spokoju.

Życzenia Lupina się nie spełniły i przez to poczuł się winny. Wiedział, że powinien był wcześniej zareagować, bronić Syriusza przed Jamesem, przyznać się wcześniej, a wszystko potoczyłoby się inaczej. Jednak nie potrafił się przemóc, powiedzieć przyjaciołom, jak podle się zachował. Jedynym, na co było go stać, stanowiło opowiedzenie się po stronie Syriusza i próba podtrzymania go na duchu. Remus podejrzewał, że Black domyślał się, z jakich powodów Lupin go bronił, choć nigdy nie ważył się powiedzieć tego na głos.

Wreszcie nadeszła przerwa świąteczna. Remus czuł się wyprany ze wszystkich sił po ostatniej pełni, która wydawała się dłuższa i straszniejsza niż wszystkie dotychczas. Gdy zbudził się, z radością zauważył wszystkich Huncwotów i miał cichą nadzieję, że ich konflikt to tylko ponury sen. Rzeczywistość szybko odarła go z wszelkich wątpliwości.

Ostatniego wieczoru spędzonego w Hogwarcie Remus i Syriusz siedzieli na kanapie przed kominkiem. Nastała już późna noc i większość uczniów dawno pogrążyła się we śnie, więc w pokoju wspólnym było zadziwiająco cicho. Ogień połknął już wszystkie drwa, dławiąc się szarym popiołem, ale w pomieszczeniu panowało przyjemne ciepło.

– Jutro wracamy – powiedział wreszcie Remus, prostując się nad wypracowaniem. – Próbowałeś rozmawiać z Jamesem?

Odpowiedziało mu tylko ciche prychnięcie.

– Po prostu go przeproś. I opowiedz o wszystkim, zrozumie.

– Jasne. Tyle że to nie ma sensu. – Widząc pytające spojrzenie Remusa, Black kontynuował: – James nie chce mieć ze mną nic wspólnego, zdaje się, że znajomość ze Ślizgonami jest dla niego nie do przeskoczenia.

Remus pokręcił głową, patrząc na zawziętość malującą się na twarzy przyjaciela.

– Wiedziałem wcześniej – szepnął tak cicho, że nie był pewny, czy powiedział to na głos, czy pozostało to w jego myślach.

– Domyśliłem się – odpowiedział gorzko Syriusz – chociaż aż do teraz nie miałem pewności. Skąd wiedziałeś? Wydawało mi się, że zachowywaliśmy wystarczającą ostrożność.

– Przypadek. Wtedy, gdy spotkaliście się na wieży astronomicznej, podsłuchałem waszą rozmowę.

– Więc dowiedziałeś się o Cannie. – To nie było pytanie.

– Myślałem, że nie mogłaby zataić przed nami czegoś takiego, że z waszej dwójki prędzej to ona się złamie i powie wszystko. Pomyliłem się i bardzo tego żałuję.

– Nic by się nie zmieniło. Po prostu teraz znów wściekalibyśmy się na Cannie.

– Może, a może nie. Przepraszam, że nic nie powiedziałem, powinienem wziąć cię w obronę…

– Daj spokój, Remus, sam nawarzyłem tego wywaru, więc sam muszę go wypić.

Na chwilę zapadła cisza. Ostatni płomień zgorzał i tylko wąska smuga dymu świadczyła, że chwilę temu tlił się w tym miejscu ogień.

– Dlaczego nic nie powiedziałeś o chłopaku Cannie? – zapytał Remus.

Miał to pytanie na końcu języka już od dłuższego czasu, ale nie potrafił zdobyć się na odwagę, żeby je zadać. Wreszcie, gdy się odważył, natychmiast tego pożałował. Nagle dotarło do niego, że w ten sposób zdradził wszystkie swoje uczucia i pragnienia, lęki oraz obawy, których nie chciał wypuścić na światło dzienne. Bo zakochał się w Cannie – w jej prostocie, uroczych pomyłkach, delikatności i współczuciu, a przede wszystkich w tolerancji oraz dobrym słowie, jakie miała dla każdego. Żadna dziewczyna nie traktowała go w ten sposób, w oczach innych widział tylko współczucie i litość, co niezmienne go bolało.

Gdy tylko Syriusz spojrzał na niego, w jego szarych oczach odmalowało się zrozumienie, a na usta wpełzł uśmiech pełen współczucia. Black poklepał Lupina po ramieniu i odpowiedział:

– Bo nie chciałbym, żeby ona powiedziała wam o Ciri. Wiem, że to żałosny powód.

– Wcale nie.

Znów siedzieli w ciszy, co wcale im nie przeszkadzało. Wreszcie wybiła druga w nocy i Remus podniósł się, wyciągając dłoń w kierunku przyjaciela.

– Chodź, chyba jeszcze się nie spakowałeś, a jutro wcześnie wyjeżdżamy.

– Dzięki, chociaż ja zostaję.

– Co? Przecież jutro mamy pociąg do Londynu. Chyba nie zamierzasz tu zostać?

– Ostatnio nie najlepiej układa mi się z rodzicami, nie mam ochoty słuchać zawodzenia matki, więc zdecydowałem zostać w Hogwarcie.

Remus słyszał o kłopotach w domu Blacków, jednak nie podejrzewał, że sytuacja zabrnęła tak daleko. Syriusz ostatnio mało mówił o sytuacji rodzinnej, wręcz unikał tematu, a Remus uważał, że nie chciał o tym opowiadać, więc nie naciskał.

– Tak po prostu zgodzili się na to? – z niedowierzaniem zapytał Remus.

– Właściwie… właściwie jeszcze nic nie wiedzą.

– Żartujesz, prawda? Wiesz, to wcale nie jest zabawne.

– Nie, serio nie mam zamiaru wracać na Grimmauld Place.

– Przecież w ten sposób nic się nie zmieni. Czy sprawa z Jamesem niczego cię nie nauczyła?

– To zupełnie coś innego – odparł Syriusz, drapiąc się z tyłu głowy. – Nie chcę się kłócić, a ty naprawdę powinieneś już iść spać.

Więcej o tym nie mówili.

Rankiem następnego dnia Remus wstał pierwszy i dokończył pakowanie. Sprawdził dokładnie, czy wszystko jest na swoim miejscu oraz skontrolował skromny bagaż. W międzyczasie również James i Peter zaczęli pośpiesznie upychać swoje rzeczy w kufrach. Obaj biegali po dormitorium z zapałem szperając wśród porozkładanych po szafkach przedmiotów. Wczoraj nie zawracali sobie głów, gdy Remus uprzedzał, że później będą się pakować na ostatnią chwilę.

– Jak stoimy z czasem? – zapytał James, dociskając wieku kufra nogą. – Szlag by to.

– Jeszcze dwadzieścia minut – powiedział Remus, który cierpliwie czekał na przyjaciół.

Wreszcie James zamknął kufer zaklęciem i usiadł na nim niesamowicie zmęczony. Ramieniem otarł czoło, spoglądając na opuszczone zasłony łóżka Syriusza.

– A ten nie wstaje? – zapytał Potter.

– Nie – odpowiedział Remus.

– Więc czym wróci do domu? – zapytał Peter, kończąc upychanie własnych rzeczy.

– Nie wraca.

– Jak to nie wraca?! – krzyknął James, spoglądając z niedowierzaniem na Lupina. – Przecież idą święta i każdy wraca do domu. Niby dlaczego on miałby nie wrócić? Jeżeli myśli, że w ten sposób będę na niego mniej zły, grubo się myli.

– Chyba znów pokłócił się z rodzicami. Akurat teraz nie masz z tym nic wspólnego – wytknął gorzko, a na policzki Jamesa wpełzł rumieniec wstydu.

– Nie powinien zostać sam w święta – powiedział Peter. – Nikt nie powinien zostać sam w takim czasie. Ostatnio chyba przesadziliśmy. – Ostatnie słowa rozmyły się w szepcie, w którym wyraźnie pobrzmiewała wina.

– Och, dajcie spokój! – wybuchnął James. – Drań chce łatwo kupić sobie wybaczenie. Nie ma mowy. Wstawaj! Słyszysz? Wstawaj i zwijaj manatki, nie wykpisz się tak łatwo.

Potter podszedł do łóżka Syriusza i pociągnął mocno za kotarę. Najpierw strzelił przez głowę śpiącego, a następie potrząsnął mocno ramieniem. Black obudził się, spoglądając zaspanym, pełnym niezrozumienia wzrokiem na Jamesa. Przyłożył dłoń do głowy i wyciągnął dłoń przed siebie, żeby odsunąć napastnika.

– Odbiło ci? – warknął rozzłoszczony Syriusz, spoglądając spod byka na Pottera.

– Chyba tobie, wstawaj i przestań zgrywać ofiarę.

– O czym gadasz?

– Powozy odjeżdżają za piętnaście minut, więc musisz się streszczać. Nie mam zamiaru psuć sobie świąt obwinianiem się.

– Nigdzie nie jadę – odpowiedział poirytowany Syriusz chrypiącym głosem. – Jeżeli to wszystko, idę z powrotem spać. – Po czym przewrócił się na drugi bok, niezbyt zainteresowany dalszą rozmową.

– Wstawaj, pacanie jeden – nakazał James, chwytając Blacka za bark i ponownie potrząsając. – Ciągle myślisz tylko o sobie. Twoi rodzice na pewno będą cholernie zawiedzeni, jeżeli nie zobaczą cię na dworcu. Pewnie nawet im nie powiedziałeś, prawda?

Syriusz nie odpowiedział, z uporem odwracając się plecami do Jamesa. Może nie miał ochoty się kłócić, a może nie potrafił przyznać mu racji, bo był na to zbyt dumny – Remus nie potrafił stwierdzić z całą pewnością.

– Niczego się nie nauczyłeś! – wrzasnął James, zostawiając wreszcie Syriusza. – Jesteś nie do wytrzymania! Ciągle wymyślasz jakieś przeszkody, durne problemy, o których nie potrafisz mówić! Siedzisz cicho, aż wszystko samo wyjdzie na jaw, a później przepraszasz i znów robisz to samo! Kiedyś obiecaliśmy sobie, że więcej nie będziemy mieli przed sobą tajemnic, a ty co robisz? Nawet nie potrafisz teraz stawić mi czoła, bo musiałbyś porozmawiać o swoich uczuciach! Udław się tą swoją dumą i idiotycznym wychowaniem, które każe wszystko zachowywać dla siebie!

W pokoju zapadła cisza. Remus zdziwił się tym, jak wiele Potter zarzucał Syriuszowi. Przypomniał sobie, że przecież sam również nie powiedział im o swojej przypadłości, a jednak wtedy nie było tak źle jak teraz. I wówczas dotarło do niego dlaczego – Syriusz i James zawsze byli bliżej siebie i dlatego Potter tak fatalnie zareagował. Gdyby mu to wytknął czy zapytał, nigdy nie przyznałby mu racji, jednak próżno było szukać wyraźniejszego dowodu. A mimo to Remus nie uważał, że jest w tym coś złego, nie czuł się zazdrosny, może tylko trochę zawiedziony. Wiedział, ze sam wytworzył ten dystans między chłopakami i nic już nie zmieni tych pierwszych lat ich znajomości. Pamiętał również, jak wiele przyjaciele potrafili dla niego zaryzykować, ile kłamstw puścili w niepamięć. Gdyby teraz odwrócił się do nich plecami, byłby niczym więcej jak śmieciem. Jednak, gdy coś zaczęło się psuć, nie zrobił nic, by to powstrzymać, zajął się własnymi zawodami i żalami. I za to czuł się winny.

– Wiedziałem – wykrztusił z trudem, nie potrafił i nie chciał dłużej tłumić tego w sobie, a poza tym wiedział, że również zasłużył na gniew Jamesa.

– Co? – zapytali równie zdziwieni Peter i James.

– Podsłuchałem ich na wieży astronomicznej. Syriusza, Ciri, Cannie i Dearborna. Nie powiedziałem wam, bo chciałem, żebyście byli źli na nią.

– Przecież takie zbiegi okoliczności się nie zdarzają – bąknął Peter. – Chronisz go, chociaż wcale na to nie zasługuje. Może i uważam, że nie fair byłoby, gdyby został tu sam na święta, ale nie zmienia to niczego. Przez niego również wyszedłem na kłamcę, łgał mi prosto w twarz i do tej pory nie przeprosił.

Syriusz, który do tej pory leżał na boku, ignorując wrzaski Jamesa, na wyznanie Remusa wreszcie odwrócił się w kierunku przyjaciół. Ciemne włosy smętnie opadały mu na twarz, a sylwetkę miał zgarbioną zupełnie jak nie on. Gdy odezwał się, głos wciąż miał dziwnie zachrypnięty, wydawało się, że nawet bardziej niż wcześniej, co zwróciło uwagę Remusa, jednak postanowił zachować to dla siebie.

– Przepraszam, dobra? Wiem, że jestem do kitu, że zawiodłem was wszystkich. Nie umiem przyznać się do błędu i dlatego liczyłem, że wszystko jakoś się rozejdzie. Wybacz, że cię okłamałem, Pete. Nie powiedziałem wam całej prawdy, nawet nie zamierzałem i uważam, że Remus też nie miał prawa. Wiem, że sam spaprałem sprawę, ale Cannie… Cannie powinna mieć choć tyle prywatności. Nigdy nie powiedzieliśmy jej o futerkowym problemie, więc w zasadzie jesteśmy kwita. Ja to zupełnie co innego.

– Świetnie – powiedział James. – Czyli teraz prawie każdy się w kimś kocha, a tylko ja byłem takim frajerem i naopowiadałem wszystkich naokoło. Właściwie jakoś mnie to nie dziwi. Ech – westchnął – właściwie miałem już dość tych kłótni, nie do tego zostałem stworzony – powiedział, po czym zaśmiał się głupkowato. – Ale wciąż jestem niezadowolony, że nic mi nie powiedziałeś, nie myśl, że zapomniałem.

– Właśnie – dodał Peter. – Chociaż i tak nie mogę sobie darować, że się nie domyśliłem…

– Też byłem zdziwiony – zaśmiał się Syriusz, po czym dostał od Petera poduszką w głowę. – Ałć!

– Nie marudź, należało ci się – powiedział James. – To jak to jest z Cannie?

– No ma chłopaka – odpowiedział posłusznie Syriusz.

– No co ty nie powiesz? – zironizował James. – A teraz gadaj, co wiesz. I tak nie ma czego ukrywać, a jej też należy się lekcja. I pamiętaj, jeszcze jeden numer i kara cię nie ominie.

– Kiedy serio nic nie wiem! Poniosło mnie i obiłem mu twarz, a ten kretyn nie naprawił sobie facjaty i obnosił się z nią przez doby tydzień. Nie powinniście już się zbierać?

– Wiesz, rodzice chyba jakoś dadzą sobie beze mnie radę – powiedział James, siadając na kufrze, opierając łokcie na kolanach i składając głowę na dłoniach.

– Dzięki – wyszczerzył się Black.

– Widzisz, jak ja się dla ciebie poświęcam, niewdzięczniku?

– Przecież podziękowałem.

– Nie pyskuj, bo jeszcze zmienię zdanie.

– Dobra, dobra.

– Chodź, Peter, musimy się zbierać – powiedział Remus, chwytając rączkę kufra. – Nie mogę z wami zostać, mama nie może być sama w święta.

– Jasna sprawa! – krzyknęli obaj.

Remus uśmiechnął się, wyglądało na to, że wreszcie wszystko wracało na odpowiednie tory.

~*~

Ambrozja uściskała syna, kiedy tylko pojawił się w drzwiach ich niewielkiego domu. Chociaż niedawno zdążyła wrócić z pracy, uwinęła się z przygotowaniem skromnej kolacji. Uśmiechała się od ucha do ucha, spoglądając na Remusa, i nie mogła się nadziwić, że tak zmężniał oraz wyrósł przez te kilka miesięcy. Lupinowi wydawało się, że matka przesadzała, że zwyczajnie się za nim stęskniła i teraz wyolbrzymiała, jednak pozwolił jej mówić i zwyczajnie cieszyć się z jego powrotu. Matka opowiadała mu o wszystkim, co zdarzyło się od jego wyjazdu – o tym, jak panna Elżbieta spotykała się ze swoim lordem Cavendishem i jak później płakała, gdy rzucił ją dla młodszej, niepomny na dawne obietnice składane kochance, ani słowa wypowiedziane przed ołtarzem małżonce.

Choć Remus wiedział, że Elżbieta była zepsutą starą panną, wciąż czuł ogromną niesprawiedliwość. Właściwie nie chodziło o panienkę Smeaton, a raczej o to, że ją również zostawił mężczyzna. Kiedyś, dawno temu, kiedy Lupin był dzieckiem, przysiągł sobie, że nigdy nie pójdzie w ślady ojca, że nie skrzywdzi żadnej kobiety tak jak on to zrobił. Pamiętał, jak matka płakała, jak czekała na jego powrót zawsze o szóstej po południu, jak nalewała zupy dla kogoś, kto nigdy miał się nie pojawić i karciła się za to. Czasami w nocy szeptała jego imię, a Remus nigdy nie wiedział, czy mówiła przez sen, czy wzywała go naprawdę. Pewnego dnia zapytał mamy, czy nie żałuje, że poznała jego ojca, a ona odpowiedziała mu, że kochała go całym sercem. Nie był usatysfakcjonowany tymi słowami, bo nie o to dopytywał.

Remus kochał mamę, ale nie potrafił znieść tego, co zrobił jego ojciec. Czasami zastanawiał się, czy może to przez jego przypadłość, czy to wszystko jest jego winą. Ambrozja nigdy nie przyznałaby mu racji, jednak w tej kwestii nie potrafił jej ufać. Gdyby Arsene odszedł, gdyby ich po prostu zostawił, byłoby lepiej – a przynajmniej tak zawsze sądził Remus. Blizny, które zostawił obojgu, ciążyły im każdego dnia, bo nie sposób zapomnieć o kimś, kto znaczył tak wiele. Arsene Lupin był wspaniałym ojcem i mężem, zapewnił rodzinie uroczy domek w środku lasu, a Remus posiadał wiele radosnych wspomnień związanych z tatą, choć teraz wydawały się przysłonięte mgłą. Razem chodzili na spacery, a Arsene sprawiał, że liście wirowały dookoła nich, co zawsze radowało Remusa. Ambrozja witała ich ciepłym uśmiechem znacznie młodszym i radośniejszym niż teraz, a potem razem siedzieli w pokoju gościnnym. Aż w końcu zjawił się wilkołak i świat obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni.

Dumny Arsene Lupin był uparty i zdecydowany, miał w sobie niesamowitą siłę, którą Remus podziwiał, będąc dzieckiem. Jednak po ataku powoli się załamywał, stając się coraz mniej przystępnym. Walczył, starał się, jak potrafił dla rodziny i maleństwa, jakie miało przyjść na świat. Jeździli od uzdrowiciela do uzdrowiciela, ale nikt nie mógł nic poradzić. Ambrozja nie dbała o siebie tak jak powinna, przejęta sytuacją synka, i w końcu straciła dziecko, które nosiła. To ostatecznie złamało wolę Arsene’a, sprawiło, że zaczął izolować się od rodziny, zamykać w gabinecie albo wypuszczać na coraz dalsze podróże, by znaleźć kogoś, kto potrafiłby choćby ulżyć Remusowi w cierpieniu.

Ostatecznie Arsene musiał pogodzić się z porażką. Pewnego wiosennego dnia wrócił do domu, wnosząc śnieg, błoto i zimno. Ambrozja powitała go nieco niemrawo – wciąż nie otrząsnęła się po stracie dziecka. Pan Lupin jak zwykle ruszył do gabinetu ociężałym krokiem, który zastąpił niegdyś energiczny chód. Nie wychodził aż do wieczora i Remus postanowił wejść do pokoju, podczas gdy mama przysnęła na kanapie.

Do tej pory pamiętał chłód ojcowskiej dłoni i jej dziwne, niebieskawe zabarwienie. Na podłodze leżała niewielka opróżniona buteleczka, jaką przez przypadek kopnął. Złapał rękę ojca i ciągnął, chcąc go obudzić, w końcu zaczął nawoływać. Wreszcie krzyki wyrwały ze snu Ambrozję, więc przybiegła do mężowskiego gabinetu. Podeszła do fotela, w którym na wpół leżał Arsene i krzyknęła, widząc blade ciało i wyraźnie malujące się błękitne żyły. Wrzask wreszcie zamarł jej na ustach, chwyciła Remusa za rączkę i wyszła z pokoju.

Nie potrafili dłużej mieszkać w tym domu. Wydawało im się, że z każdego miejsca wyzierają wspomnienia dobrych dni, nabierających teraz posmaku goryczy i zepsucia. Wyprowadzili się, nie oglądając się za siebie, bo każde miejsce wydawało się lepsze od tego, gdzie spotkało ich tyle nieszczęść.

Remus nie potrafił wybaczyć ojcu, że w ten sposób zostawił matkę, że zachował się jak tchórz, wybierając śmierć. Został sam z mamą, która nabrała siły, zupełnie jakby śmierć Arsene’a zahartowała ją. Niczym lwica walczyła o zapewnienie im bytu, pogodziła się z przemianami Remusa i tylko czasami, gdy myślała, że nikt jej nie widzi, roniła łzy.

Zawsze, gdy nadchodziły święta, do Remusa wracały wspomnienia o Arsenie Lupinie, człowieku, którego nie chciał nazywać tatą, bo to za bardzo bolało.