35 Zaginione ingrediencje

G

dy Walburga dowiedziała się, że Syriusz zostaje na święta w Hogwarcie, wściekła się jak nigdy dotąd. Najprawdopodobniej, jeżeli nie byłaby tak dumna, przyjechałaby do zamku, zrobiła awanturę i zawlokła syna na Grimmauld Place. Dlatego James i Syriusz dziękowali Merlinowi, że obdarzył panią Black wielkopańskim uporem, który zakazywał jej zniżania się do pewnych czynności. Mimo to w wysyłanych listach próbowała prośbą i groźbą przekonać pierworodnego do powrotu. Oczywiście Huncwotów niezmiernie bawiło drażnienie Walburgi i jej pełne wyniosłości napomnienia.

Ani James, ani Syriusz nigdy nie zostawali w Hogwarcie w czasie świąt, więc zaskoczyło ich, że tak wielu uczniów podjęło taką decyzję jak oni. Ponieważ w Wielkiej Sali pozostał jeden stół, przy którym siadali wszyscy, Huncwoci mogli poznać kilka nowych osób. Z zaskoczeniem zauważyli też, że wielu nauczycieli również postanowiło zostać i zasiąść z nimi do wieczerzy.

Kettleburn i Ladon zajmowali miejsca jak najbardziej od siebie oddalone, choć czasami wdawali się w krótkie rozmowy, żeby ukryć przynajmniej trochę, że nie przepadają za sobą. Jamesa ciekawiło, co takiego mogło wydarzyć się pomiędzy nauczycielami, że odkąd tylko pamiętał, zawsze starali się siebie unikać. Również Aiken nigdzie się nie wybierał i spędzał wieczory na długich rozmowach z sir Nicholasem. James i Syriusz spoglądali wówczas na nich z zadziwieniem, bo wydawało się, jakby byli równolatkami, Charles Aiken tak dobrze znał historię Anglii. Horacy Slughorn mówił o spotkaniach klubu Ślimaka oraz absolwentach Hogwartu, którzy wciąż utrzymywali z nim kontakt – James rzadko słyszał aż tyle przechwałek na raz. Towarzystwa chętnie dotrzymywał im także Hurkley Nott, opowiadając o ostatnio wydanych książkach mugoli oraz o ich innowacjach, jakie chciał nieco zmodyfikować i przenieść na magiczny grunt.  Akurat ten temat niespecjalnie interesował Jamesa i był nieco zły, że Nott kradnie mu przyjaciela, jednak postanowił być wyrozumiały – w końcu na święta w każdym odzywa się lepsza strona. Czy jakoś tak mówiła mama Pottera.

Syriusz ustępował Jamesowi we wszystkim i z całych sił chciał wynagrodzić przyjacielowi swoje winy. Nie żeby Potter rzeczywiście tego od niego żądał, ale skoro dawał, nie miał zamiaru odmawiać. Prawdę powiedziawszy, kłótnie męczyły go na dłuższą metę, a przy tym było mu trochę głupio, że Ciriana zerwała z Syriuszem. Oczywiście nie poczuwał się do odpowiedzialności, lecz wystarczyło mu wyobrazić sobie, jak by to wyglądało, gdy Lily rzuciła jego. Właściwie wolał sobie nie wyobrażać.

Państwo Potter wyjechali na święta do Australii zgodnie z zaleceniami uzdrowicieli. Charlus nie miewał się najlepiej – coraz częściej odczuwał ból w klatce i musiał brać silniejsze eliksiry, więc w końcu zaproponowano mu zmianę klimatu. Uzdrowiciele powoli zaczynali rozkładać ręce, brakowało im pomysłów, a to coraz bardziej niepokoiło Jamesa. Państwo Potter gotowi byli chwycić się każdej deski, żeby odwlec nieuniknione i pośpiesznie zarezerwowali świstoklik. James obawiał się tego, w jakim stanie zastanie ojca, wolał mieć pewność, że gdy wróci, wszystko znów będzie dobrze. Dlatego zdecydował się zostać w Hogwarcie, nie zniósłby patrzenia, jak tata się męczy.

Dni mijały Jamesowi i Syriuszowi na zabawach w zalegającym błonia śniegu, odwiedzinach u Hagrida oraz wędrówkach korytarzami zamczyska. Postanowili, że zwiedzą jak najwięcej słabo znanych części Hogwartu, żeby móc nanieść je na mapę, która rosła z dnia na dzień. Odkrywanie ukrytych przejść sprawiło im mnóstwo przyjemności i żałowali tylko, że nie ma z nimi Petera i Remusa.

Wreszcie przerwa świąteczna dobiegła końca. Uczniowie wrócili świeży i wypoczęci, a Huncwoci mieli mnóstwo sił na płatanie nowych żartów. Pierwszy dzień nowego semestru zaczął się wspaniale, bo Aiken powiedział im, że ich patronusy przybrały już wyraźną postać nawet w przypadku zagrożenia. Próby z boginem, które na początku wyśmiali, odniosły rezultat. Faktycznie mogli zauważyć, że postaci cielesne ich strażników przybrały określone formy, jakie nieco ich zaskoczyły. James wyczarowywał wielkiego jelenia ze wspaniałym porożem, Syriusz ogromnego psa, Remus szczerzącego kły wilka, natomiast Peter gryzonia, jakiego Aiken zidentyfikował jako szczura. Huncwoci zastanawiali się, czy może nie wyglądał bardziej jak mysz, ale Charles Aiken był przekonany, że ma rację i zawzięcie twierdził, że to szczur. Gdyby patronus Petera nie rozpływał się tak szybko, mogliby z większą pewnością powiedzieć, czym właściwie jest, jednak Pettigrew nie potrafił zmusić go, by dłużej utrzymywał konkretny kształt zamiast strzępiastej, srebrzystej mgiełki. Aiken poinformował Huncwotów, że dalsze lekcje nie są im już potrzebne i pożegnał. James trochę żałował, że skończyli dodatkowe zajęcia, bo w gruncie rzeczy lubił spędzać czas w zalatującym mieszankami ziół gabinecie.

Eliksiry były pierwszą lekcją po świętach. Niestety tym razem wywar zajmował wyjątkowo dużo czasu, którego większość składała się na ciągłe mieszanie to w jedną, to w drugą stronę. James najchętniej zaczarowałby kocioł, jednak – gdy tylko Slughorn o tym usłyszał – spojrzał na niego takim wzrokiem, że ten wolał się ewakuować. Ale Potter wciąż nie wiedział, co było złego w jego propozycji.

W klasie unosiły się kolorowe opary jasno świadczące, na jakim etapie znajdowali się poszczególni uczniowie. Mikstury powinny nabrać soczyście zielonego koloru, a mgiełka zabarwić się błękitem, jednak wciąż nikomu nie udało się osiągnąć tego efektu.

Slughorn przemieszczał się po klasie, zerkając na ważone eliksiry, jednak wydawał się dziwnie zamyślony. Nawet jego zdobiona srebrnymi wyszywkami seledynowa szata została krzywo zapięta, co nie zdarzało się dbającemu o najmniejszy szczegół Slughornowi. Przechadzając się, nauczyciel gładził sumiaste wąsy, w których coraz więcej było białych pasm. Gdy niemal minął stanowisko Huncwotów, nagle się zatrzymał, jakby zdając sobie z czegoś sprawę.

– Chłopcy, wiem, że lubicie płatać figle, jednak powinniście mieć dość odwagi, żeby przyznać się do popełnionych błędów. W końcu jesteście Gryfonami – powiedział Slughorn, od razu przechodząc do rzeczy.

– Kiedy jeszcze nic nie zdążyliśmy zrobić – jęknął James, całkowicie zszokowany.

– Panie profesorze, pochlebia nam pańskie przekonanie o naszej skuteczności, ale naprawdę nic nie zdołaliśmy zmalować – poparł przyjaciela Syriusz.

Slughorn uniósł brwi w wyrazie uprzejmego niedowierzania, jasno dając do zrozumienia, że im nie uwierzył. Przyglądał się Huncwotom przez chwilę, aż wreszcie zapytał, a z jego tonu zniknęła wszelka serdeczność:

– Wiem, że ktoś okrada składzik. Uprzedzałem was przed świętami, żebyście przestali, ale najwyraźniej uważacie, że możecie pozwolić sobie na wszystko. Albo do moich zapasów powróci skradziony sproszkowany róg dwurożca, albo porozmawiamy inaczej.

– Panie profesorze, naprawdę nic nie ukradliśmy – wtrącił się Remus. – Tym razem jesteśmy niewinni i możemy zaręczyć słowem.

– Chłopcy, ten składnik naprawdę jest mi potrzebny. Bez niego kogoś może spotkać coś złego, więc lepiej, żeby się odnalazł. Wiem, że w przeszłości puszczałem wam płazem pożyczanie ingrediencji, jednak tym razem to nie zabawa.

– Nie przyznamy się do czegoś, czego nie zrobiliśmy – butnie wypalił Syriusz, a James natychmiast go poparł.

Slughorn skrzywił się, niezadowolony i najwyraźniej nieco zły. Odszedł i przez resztę lekcji omijał szerokim łukiem stanowiska Huncwotów.

– Naprawdę tego nie ukradliście? – zapytała zdziwiona Cannie, a przyjaciele obdarzyli ją wymownym spojrzeniem. – No co? Zazwyczaj to faktycznie wasza wina.

– Nie tym razem, Can – burknął James poirytowany, że nawet Canicula nie dowierzała w ich niewinność.

– Ciekawe, do jakiego wywaru Slughorn potrzebuje tego składnika – zastanawiał się na głos Remus, wciąż mieszając i wpatrując się w delikatnie bulgoczący dekokt.

– Podejrzewasz coś? – żywo zainteresował się Peter, przestając mieszać mazistą ciecz w kociołku.

– A kto ostatnio wygląda jak duch?

– Przestań, Remus – mruknął niechętnie James. – Mówisz to tak, jakby nie interesowało cię zdrowie Aikena, jakbyś liczył na to, że kopnie w kalendarz…

– Profesor Aiken nam pomógł – wtrącił nieco nieśmiało Peter. – Nie powinniśmy odwdzięczyć mu się tym samym?

– Pete, przecież wiesz równie dobrze jak ja, że kradzieże to nie nasza działka – powiedział Syriusz, wzdychając. – My zawsze zostawialiśmy mu puszkę ananasów.

– Ale moglibyśmy dowiedzieć się, kto kradnie to coś – nie odpuszczał Pettigrew.

– I to jest myśl! – Przyklasnął James.

– Ciesz się ciszej – mruknął Syriusz, trzepnąwszy Jamesa po rozczochranej łepetynie.

– Dobrze, dobrze – jęknął James, a po chwili jego wzrok spoczął na znajomej postaci i uśmiechnął się szelmowsko. – Popatrzcie, kto tam siedzi.

Potter wskazał palcem Ślizgona, oddalonego od nich ledwie o dwa kociołki, i wszyscy z wyjątkiem Remusa wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Po chwili Huncwoci i Cannie mieli nosy w instrukcji, przeglądając ją zawzięcie. Na zmarszczonych czołach objawił się wyraz najwyższego skupienia, a po krótkiej burzy mózgów obmyślili, co dodać do kociołka Severusa Snape’a, aby wywołać najbardziej widowiskowy wybuch. Cannie przeszła obok stanowiska Snape’a i przez przypadek strąciła słoiczek z bezoarem. Oboje rzucili się do zbierania, jednak Canicula, schylając się, na sekundę zawadziła o brzeg kociołka, rozkładając zaciśniętą do tej pory dłoń. Gdy tylko pozbierali rozsypane kamyki, przeprosiła  Snape’a i pośpiesznie odeszła pod czujnym okiem Lily Evans. James zauważył, że Lily śledziła wzrokiem Cannie, kiedy wracała do stanowiska i pomachał jej z wielkim uśmiechem, jednak całą uwagę Evans nagle pochłonął Severus.

Lekcja ciągnęła się dalej, niemiłosiernie długo, aż wreszcie nadszedł czas zdania próbki eliksiru. Canicula niecierpliwiła się, przestępując z nogi na nogę i co chwila spoglądając na kociołek Snape’a. Kilkakrotnie zapytała, jak długo jeszcze, jednak James kazał jej czekać. Wreszcie, gdy Severus chciał nabrać nieco wywaru, płyn w kociołku spienił się podejrzanie i chłopak zawahał się. Nagle jego oczy rozszerzyły się i rzucił się do tyłu, dosłownie w ostatniej chwili ciągnąc za sobą Lily. Upadli, gdy z kotła we wściekłym, spienionym pióropuszu wystrzeliła mieniąca się błękitem mieszanina. Niby żywe stworzenie, substancja rozeszła się po suficie, tworząc jednolitą kolumnę i szybko stygnąc. Slughorn już unosił różdżkę, jednak wcześniej severusowa mieszanka implodowała, bryzgając na wszystkie strony skrzącym deszczem kropel.

Dumni z siebie Huncwoci oglądali całe przedstawienie zza bariery stworzonej przez Remusa. Uznawali, że za kawał spłatany Snape’owi warto dostać szlaban.

~*~

Wieczorem razem z Cannie Huncwoci pracowali nad mapą Hogwartu. Całą piątką nanosili sugestie i poprawki, a Remus różdżką kreślił linie korytarzy, komnat, schodów i tajnych przejść. James oraz Syriusz mogli pochwalić się największymi sukcesami, bo nie próżnowali przez święta, zwiedzając codziennie zakamarki zamku. Opowiadali o mieszkańcach obrazów, za którymi udało im się odnaleźć skróty lub po prostu schowki. Raz nawet próbowali wejść do gabinetu Aikena i zobaczyć, co kryje się za ramami portretu średniowiecznej kobiety, ale nakrył ich Kettleburn i pogonił, gromko się śmiejąc.

– Jeszcze tutaj, pod tą zbroją – powiedział James, wskazując odpowiednie miejsce. – Wystarczy ją przesunąć i z piątego piętra zjeżdża się do piwnicy.

– Hm, ale właściwie, jak miałbym to nanieść? – Zafrapował się Remus, marszcząc czoło.

– Nie wiem? – odpowiedział James, drapiąc się po głowie.

– Myślicie, że naprawdę jesteśmy przewidywalni? – zapytał Syriusz z niepokojem.

– Ty tak serio? – niedowierzał Peter.

– No, Evans tak gadała, a jak pomyśleć o tym, że ciągle wrzucamy Snape’owi coś do kociołka, odpowiedź nasuwa się sama.

– Lily czasami nie wie, co mówi. Więc nie przejmuj się, Syriuszu, i zajmij się czymś pożytecznym – zbył Blacka James. – Ale jak chcesz, następnym razem możemy zrobić coś innego.

– No dobrze, ale dalej mamy problem, jak nanieść wskazówki na mapę – wtrącił się Remus. – Moglibyśmy to po prostu napisać, ale zajmowałoby za dużo miejsca.

– A gdyby tak stworzyć dymki, w którym znajdowałby się tekst. Pojawiałyby się, gdyby ktoś podszedł do danego miejsca – zaproponowała Cannie, leżąc na łóżku i wisząc tuż nad ramieniem Remusa, który opierał się o jego brzeg.

– Niezły pomysł – mruknął James. – Ale czasami trzeba stuknąć w coś różdżką i lepiej byłoby gdyby taki maleńki ludzik to robił.

– Zaklęcie Nanoszalności jest strasznie trudne – burknął Peter, przyglądając się mapie.

– Ale dzięki temu będziemy mogli trwale wyrysować rozkład Hogwartu – przypomniał Remus.

– O właśnie, przypomniało mi się! – zakrzyknął Syriusz. – W święta z Jamesem znaleźliśmy Zaklęcie Homunkulusa, które pozwoliłoby nam śledzić ruchy wszystkich osób w zamku.

– Racja – poparł przyjaciela Potter. – Nie tylko widzielibyśmy, że ktoś idzie, ale również jak się nazywa. No i czar jest stały, nie znika.

– Jeżeli jest dobrze rzucony, prawda? – mruknął pesymistycznie Peter, a przyjaciele pokiwali głowami. – Zawsze musi być jakieś ale.

– Aleś ty dzisiaj marudny, Peter – fuknęła Cannie. – Uważam, że wreszcie powinniśmy jakoś nazwać tę mapę.

– Przecież to mapa, jak chcesz ją jeszcze nazywać? – zapytał James. – Edzio?

– Lepiej Merlin, będzie miała sławnego imiennika – wtrącił Syriusz.

– A może Świnka, po Hogwarcie?

– Albo Hirmendegilda, zawsze uważałem, że to piękne imię.

– Hahaha, bardzo zabawne – sarknęła Cannie, zamachując się poduszką na przyjaciół, jednak obu udało się uniknąć ciosu. – Miałam na myśli, że powinniśmy wreszcie ją podpisać. Jako autorzy.

– A to trzeba było tak od razu! – ucieszył się James. – Uważam, że powinienem znaleźć się na pierwszym miejscu.

– Chyba od końca – mruknęła Canicula.

– Dlaczego? – zainteresował się Syriusz.

– Bo moje nazwisko ładnie wygląda? Wybacz, ale twoje jest ponure.

– Dzięki, Jim. Zawsze wiedziałem, że masz jakiegoś hopla na punkcie nazwisk, ale boisz się przyznać.

– Serio chcecie się podpisać własnymi nazwiskami? – zapytał ze zdumieniem Remus.

– No przecież, że nie czyimiś – mruknęli zgodnie James, Syriusz i Cannie.

– Filch się ucieszy, kiedy mapa wpadnie mu w ręce.

Cała trójka nagle straciła animusz. James spuścił głowę, jednak już po chwili przypomniała mu się ich rozmowa, kiedy przyjaciele niespecjalnie chcieli go słuchać.

– Powinniśmy mieć pseudonimy!

– No nie, znowu to samo, James? – jęknął Syriusz. – Mówiłem ci, co sądzę o gwiazdkach…

– Jakich gwiazdkach? – zapytał Peter, który stracił zainteresowanie tematem na rzecz bloku karaluchowego.

– Właściwie to całkiem niezły pomysł – powiedział Remus.

– Naprawdę? – zdziwił się Peter, na dobre odkładając ciasto. – To znaczy: chyba nie wstydzimy się mapy? Trochę bez sensu, jeżeli nie będzie można zakpić z Filcha, gdy już ją nam zabierze, prawda?

– Pete ma rację – poparł przyjaciela Syriusz, a gdy reszta spojrzała na niego ze zdziwieniem, wytłumaczył dlaczego. – Moglibyśmy zakodować mapę, żeby odsłaniała się tylko na określone polecenie i odpowiadała określonymi słowami, jeżeli wpadnie w niepożądane ręce. Jasne, nie możemy wpaść na każdą możliwość, ale kilka osób nie powinno stanowić problemu.

– Snape – powiedział James. – Powinniśmy napisać coś dla Snape’a. Ostatnio ciągle za nami łazi, więc jeżeli zdarzyłoby się, że stracilibyśmy mapę, pewnie to on by ją przechwycił.

– Właściwie dlaczego Snape tak się wami interesuje? – zapytała Cannie, przekręcając się na bok na łóżku.

– Kto go tam wie? – mruknął wymijająco Syriusz.

– Przez Lily! – zakrzyknął James, wstając do podłogi. – Uważa, że jestem dla niego konkurencją i mogę mu ją zabrać. Boi się i słusznie.

Przyjaciele spojrzeli na Jamesa z mieszaniną rozbawienia i zażenowania, jednak nikt nic nie powiedział. Kiedyś zawsze brali te uwagi za żarty, jednak ostatnio przestały ich bawić. Potter wiedział na pewno, że nie znosi Snape’a, który nie potrafił przepuścić okazji do dopieczenia mu. Ich rywalizacja przeszła do hogwarckiej codzienności, a niektórzy uczniowie sądzili, że w jamesowych próbach poderwania Lily faktycznie kryło się coś więcej. Wcześniej James powiedziałby, że to tylko kolejny powód do zirytowania Snape’a, do zagrania mu na nosie, ale teraz… Coś się zmieniło, już nie chodziło tylko o to, żeby zrobić Severusowi na złość i James nie wiedział, czy podoba mu się ta zmiana.  Na razie wolał, żeby wszyscy sądzili, że wszystko jest po staremu, jednak przyjaciele wydawali się czegoś domyślać.

– Jasne – bąknęła wreszcie Cannie po dłuższej chwili ciszy. – Byłbyś świetnym bajkopisarzem, James. Może powinnam już iść do siebie? – Zerknęła na wiszący na ścianie zegar wykonany z zabarwionego na czerwono drewna, w który wprawiono złocistą tarczę. Dochodziła jedenasta w nocy.

– Daj spokój, Can – mruknął Potter. – Zawsze, kiedy tylko uda mi się wspomnieć o tych pseudonimach, ktoś zmienia temat. To jakieś fatum, czy co?

– Hiperbolizujesz – odparł Remus, zwijając mapę; musiał uznać, że nic więcej z nią dzisiaj nie zrobią.

– Eee? Zresztą nieważne. Moja poprzednia propozycja nie wypaliła i trochę myślałem, jakie ksywki moglibyśmy mieć. Na początku chciałem, żeby wiązało się to jakoś z naszymi nazwiskami, ale taki Garncarz brzmi jakoś mało zachęcająco.

– Cieszę się, że do tego doszedłeś… – kąśliwie bąknął Syriusz, za co dostał kuksańca w bok od Jamesa.

– W każdym razie, chyba powinniśmy skupić się na jakiejś cesze. Mogę być Mistrzem.

– Jim, nie wiem jak reszta, ale musiałbym wypić naprawdę paskudny eliksir albo dostać okropnym zaklęciem, żeby tak do ciebie mówić.

Remus, Peter i Cannie pokiwali głowami.

– Moglibyśmy skojarzyć nasze pseudonimy z patronusami – niepewnie zasugerował Lupin.

– Ha! – zakrzyknął wesoło Potter. – Wiedziałem, że tak naprawdę lubiłeś Aikena! Świetny pomysł.

Remus już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, jednak James zatrzymał go w pół słowa:

– Dobrze, dobrze, nie musisz nic tłumaczyć. Syriusz może być psem, Remus wil…

– Właściwie, dlaczego nie chodziłam z wami na te prywatne lekcje u Aikena? – zainteresowała się Cannie, nawet nie zdając sobie sprawy, że przerwała w istotnym momencie.

Gdy tylko mrożące krew w żyłach spojrzenie Remusa dosięgło Jamesa, zamknął usta. Potter czasami zapominał, że Canicula nie wiedziała o futerkowym problemie. Prawdę mówiąc do tej pory zastanawiało go, dlaczego jeszcze nie domyśliła się prawdy. Teraz, gdy już wiedział, zagadka wydawała mu się oczywista. Nie sądził, żeby Cannie rozwiązała tajemnicę Lupina, posiadając tylko informację o formie jego patronusa, jednak na pewno zaciekawiłoby ją, dlaczego taką przybiera. Choć przecież, gdy James myślał o tym dłużej, propozycja wyszła od Remusa i sądził, że koniecznie trzeba będzie powiedzieć Caniculi, jaki kształt przybiera jego patronus.

 Chyba że chciał ją okłamać – przeszło Jamesowi przez myśl i wcale mu się to nie spodobało.

– Jakoś tak wyszło – wymijająco mruknął Peter, odpowiadając na pytanie Cannie.

– Remus mógłby być Lunatykiem – zasugerował Syriusz, który najwyraźniej chciał mieć z głowy najbardziej kłopotliwą sprawę.

– Dlaczego? – zainteresowała się Cannie. – Chyba mi nie powiesz, że w nocy lunatykuje?

– Można tak powiedzieć. Gdyby nie włóczył się po nocy w zamku, pewnie nie wiedziałby o Ciri najwcześniej ze wszystkich.

James uważnie obserwował Caniculę. Spięła się, wpatrując w Syriusza z niepokojem. Czekała na jakiś znak, chciała wiedzieć, jak wiele Black powiedział przyjaciołom, ale on wparcie unikał jej wzroku. Cannie nie mogła mieć pewności, że dzień, w którym spotkała Syriusza i Cirianę na wieży był jedynym, jaki spędzili tam razem, tak jak nie mogła mieć gwarancji, że właśnie Remus znajdował się na wieży tamtego feralnego dnia. James liczył, że Canicula powie coś więcej, jednak nagle zamilkła, uparcie siedząc cicho. Wreszcie, gdy krępująca cisza się przedłużała, Cannie – która najwyraźniej zrobiła szybki bilans korzyści i strat, a także wspomniała niedawne kłótnie między Huncwotami – powiedziała:

– Chcę wam coś powiedzieć. Tylko się nie złośćcie, dobrze? Bo mi naprawdę na nim zależy.

– Wreszcie – westchnął James, chwytając i podrzucając czerwoną piłeczkę leżącą wcześniej koło niego na podłodze.

– To znaczy… wiecie? – zapytała, a gdy Huncwoci pokiwali głowami, skierowała rozżalone spojrzenie na Syriusza unoszącego ręce w obronnym geście.

– Nie puściłem pary z ust, słowo!

– Naprawdę nic nie powiedział. – James wziął przyjaciela w obronę. – To Remus, wygląda na to, że niezamierzenie na wieży astronomicznej powstał wtedy niezły tłum. Do tej pory nie mogę uwierzyć, że się nie zmówiliście…

– Ja też – przyznał Peter.

– Myślałam… myślałam, że kiedy wam powiem, zaczniecie się wściekać i w ogóle. A Caradoc mówił, że lepiej, żebyśmy spróbowali, a później wam powiem. Ale później to ja nie chciałam, bo było mi tak głupio, że tyle czasu nic wam nie powiedziałam. Przepraszam.

Cannie, która usiadła na łóżku krzyżując nogi, gdy usłyszała słowa Jamesa, spuściła głowę, obawiając się spojrzeć przyjaciołom w oczy. Ciemnoblond loki spadły jej na twarz, a Szczota wykorzystała okazję i natychmiast usadowiła się na jej podołku, trącając łapką kosmyki.

– No, bez przesady, Can – powiedział James. – Głowa do góry. Tobie nic nie grozi. Ale powinnaś nam powiedzieć wcześniej, bo ten Dearbron to kawał niezłego drania.

– Przestań tak o nim mówić! – fuknęła na niego, natychmiast podnosząc głowę.

– O, widzisz – stwierdził Syriusz z przekąsem. – I tyle było tej całej skruchy. To nie fair, ja musiałem cierpieć przez prawie dwa miesiące. Gdzie tu sprawiedliwość?

– Może, gdybyś był dziewczyną… – mruknął James, sugestywnie poruszając brwiami, a Syriusz i Canicula rzucili w niego jaśkami. – Ała! Chciałem powiedzieć, że on jest po prostu za brzydki i musiałem mieć od niego trochę spokoju. A w ogóle, dlaczego ciągle to ja obrywam poduszkami?

– Następnym razem możesz dostać urokiem? Chcesz? – zapytała Canicula, parodiując wcześniejszy gest Jamesa.

– Nie. Jesteście zboczeni – odpowiedział James i złożył dłonie na piersi, wykrzywiając usta w podkówkę.

– Kto magią wojuje, od magii ginie – stwierdził z uśmiechem Remus.

– Ale że co?

Nikt nie odpowiedział na pytanie Pottera, zamiast tego wszyscy się roześmiali.

Po kilku niepowodzeniach – w których skład weszły: Ogon, Futrzak, Nochal, Wąchacz, Pan Podsłuch oraz Pchlarz – Syriusz w końcu został Łapą, choć wciąż wydawał się chować urazę za Drzewooblewajca. James proponował o wiele trafniejsze pseudonimy dla siebie, jednak ostatecznie Huncwoci i Cannie uparli się na Rogacza i niewiele miał do gadania. Mówili, że to ze względu na Lily i na to, że tyle lat próbuje, a wciąż mu się nie udało na pewno dlatego, że już kogoś ma i zdradza Jamesa. Potter wcale nie uznał tego za zabawne, bo zezłościła go sugestia, że jest ktoś, z kim Lily umawia się za jego plecami. Niespecjalnie przejmował się tym, że właściwie nie ma prawa nazywać się jej chłopakiem, uważał, że za tyle lat proszenia zasługuje na choć trochę wierności. Z Peterem mieli największy problem i wśród wielu sugestii – takich jak Łasuch, Szczurek, Gryzoń, Wszystkojad, Ogoniarz, Karaluch, Maleństwo i Pyszczek – wreszcie postawili na Glizdogona. Co prawda Canicula nie mogła przeboleć, dlaczego właściwie nie chcieli się zgodzić na Różusia – twierdziła, że szczury mają śliczne różowe noski – ale nikt nie miał ochoty jej tłumaczyć, że to zbyt „dziewczyńskie”. Największy problem pojawił się na końcu, gdy Cannie stwierdziła, że także powinna zostać wpisana jako autorka mapy. Huncwoci próbowali jej wytłumaczyć, że to dla jej dobra, że lepiej, żeby Filch nie mógł jej z nią powiązać, ale nie dała się zbyć i ostatecznie wyszła obrażona na cały świat.

Gdy tylko drzwi zamknęły się za Caniculą, Remus rzucił się do nich nasłuchiwać. Poczekał, aż dziewczyna zejdzie po schodach i dał znać przyjaciołom. Syriusz zanurkował pod łóżko, gdzie znajdowała się zakamuflowana księga o animagii. Huncwoci nie potrafiliby powiedzieć Cannie, że uczą się sztuki przemiany w zwierzęta – sprawa nie dotyczyła wyłącznie wyjaśnienia jej, dlaczego chcą się tego nauczyć, bo potrafiliby coś wymyślić. Ich głównym powodem był fakt, że najzwyczajniej w świecie obawialiby się o nią. Sami mogli ryzykować, czuć adrenalinę, a czasami pewien dyskomfort – jak wówczas, gdy po próbach miewali problemy ze słyszeniem oraz skupieniem uwagi, co stanowiło oczywisty efekt błędnej przemiany – ale Caniculę traktowali jak młodszą siostrzyczkę i nie mogliby narazić jej na żadne niebezpieczeństwo. James zdawał sobie sprawę, że są hipokrytami, jednak jakoś nie przeszkadzało mu to spać spokojnie jak dziecko.

Ostatnio ze względu na kłótnię, a później święta, nieco zaniechali ćwiczeń animagicznych. Gdy jeszcze złościli się na siebie, trudno im było się skupić, a z tego względu jakiekolwiek próby zwykle spełzały na niczym. Wiedzieli, że – aby zmienić postać – należy zachować absolutne skupienie.

– Aż mi głupio, że robimy to wszystko za jej plecami – mruknął Peter.

– Och, nie zaczynaj znowu, Peter – jęknął Syriusz. – Czasami jesteś za miękki, a nie mówimy jej dla jej własnego dobra.

Peter nie wyglądał na zbyt pocieszonego tą informacją. James nie pierwszy raz odnosił wrażenie, że Pettigrew ma zbyt dobre serce i faktycznie – gdyby nie spotkał jego, Syriusza i Remusa – zapewne stałby się jednym z najgrzeczniejszych uczniów. Zdarzało się, że Jamesowi było z tego powodu przykro oraz czuł się winny sprowadzenia Pettigrewa na drogę szkolnych rozrabiaków, jednak szybko potrafił odpędzić od siebie te myśli. W końcu dzięki temu, kim się stał, miał przyjaciół, którzy skoczyliby za nim w ogień, a to ceniło się wyżej niż jakiekolwiek wolne od szlabanów lata. Przynajmniej tak uważał James.