37 Istota magii

Syriusz pośpiesznie zszedł do brata, zastanawiając się, co mogło być aż tak naglące, że Regulus pofatygował się do wieży Gryffindoru. W ostatnich listach matka próbowała wymóc na starszym synu ugodę. Starała się przekonać Syriusza, apelując do jego dumy, obiecując, że pozwoli mu latem na widywanie się z szemranymi przyjaciółmi, a nawet zwiększy mu kieszonkowe. Jedyny haczyk stanowiło zawarcie znajomości z poplecznikami Lorda Voldemorta i utrzymywanie bliskich kontaktów ze Ślizgonami. Syriusz nie miał zamiaru przystawać na ten warunek, uparł się, że matka nie będzie wybierać mu znajomych, a ludzie, popierający tego całego lorda, nie wydawali się warci poznania. Taka odpowiedź tylko rozsierdziła Walburgę, która zwymyślała syna w liście i wezwała go do opamiętania. Syriusz konsekwentnie palił kolejne pisma od matki, nawet do nich nie zaglądając. Przybycie Regulusa oznaczało, że wydarzyło się coś poważnego, co zaniepokoiło Syriusza.

– Cześć – przywitał się z Regulusem.

– Długo kazałeś na siebie czekać – wypomniał mu brat.

Syriusz zauważył ze zdziwieniem, że Regulus przestępował z nogi na nogę i trzymał dłonie głęboko w kieszeniach. Zastanawiał się, co mogło mieć miejsce, że zazwyczaj spokojny i pewny siebie Reg nagle stracił całe swoje opanowanie.

– Stało się coś? – zapytał Syriusz, przypatrując mu się.

– Możemy pogadać w jakimś bezpieczniejszym miejscu?

– Jasne – odparł Syriusz i skierował się wzdłuż korytarza. – Ale trochę mnie przerażasz, Reg.

Stanęli przed portretem młodej czarownicy z charakterystycznym ogromnym kapeluszem w kwiaty. Syriusz stuknął różdżką w ramę portretu, a przejście otworzyło się z ledwie słyszalnym skrzypnięciem, ukazując niewielki pokoik, w którym znalazł się jedynie okrągły stolik i cztery krzesła. Syriusz przysiadł przy najbliższym, czekając, aż Regulus zajmie swoje miejsce. Na moment zapadła cisza, dopiero po chwili Regulus odezwał się:

– Matka jest na ciebie wściekła, chce, żebym zajął twoje miejsce.

– I to jest takie straszne? – zainteresował się Syriusz z kpiną w głosie, dziwiła go dziwna skrucha w tonie brata sugerująca, jakby czegoś żałował.

– Nie rozumiesz. Powiedziała, że tylko na jakiś czas zostałbym dziedzicem.

– Jak to na jakiś czas?

– Ona chce… tym razem babcia i tata chyba nic nie zrobią – Regulus ostatnie słowa wyszeptał tak cicho, że Syriusz nie usłyszał, więc dopytał:

– Co matka znów wymyśliła?

– Powiedziała, że w następnym roku wyśle cię do innej szkoły, że nie interesuje jej tradycja ani twoje zdanie na ten temat. Nie możesz zrobić tego, o co cię prosi? Częściej byśmy się widywali, to chyba nie jest takie straszne, prawda?

Syriusz poczuł, jak krew napływa mu do głowy, jak szybko krąży w żyłach, jak ogarnia go obezwładniające uczucie zaszczucia. Nigdy wcześniej nie brał na poważnie gróźb matki – zawsze uważał, że nigdy nie posunęłaby się do wysłania go do Durmstrangu. Sam pomysł wydawał się szalenie abstrakcyjny, nieprawdopodobny, wręcz niedorzeczny. Odcięcie od Hogwartu i wysłanie gdzieś, gdzie nikogo nie będzie znał, gdzie nie będzie miał możliwości kontaktowania się z przyjaciółmi, z Regiem przeraziło Blacka. Syriusz mógłby się zgodzić na warunki matki, mógłby udawać, że uczęszcza na spotkania klubu Ślimaka, widuje się ze znajomymi Regulusa, obraca się wśród wspierających tego całego lorda, ale za bardzo obawiał się, że jest za słaby. Nie miał dość zaufania do siebie, martwił się, że przesiąknie ich poglądami i pewnego dnia zbudzi się jako ktoś zupełnie inny. Nie chciał też porzucać Hogwartu i szybko doszedł do wniosku, że zostało mu tylko jedno wyjście, choć wciąż obawiał się go użyć.

Matka nie pozwoliłaby mi się widzieć z Regiem, pomyślał. Poza tym, on nigdy by mi nie wybaczył, że go zostawiłem. Powinienem być dla niego przykładem, jestem jego starszym bratem i co się stanie, gdy zostanie z nimi sam?

I pomimo wszystkiego odpowiedział:

– Nie, Reg. Wybacz, ale nie mogę się zgodzić, nie teraz. I ty też nie powinieneś.

– Dlaczego to robisz? – zapytał z wyrzutem Regulus. – Dlaczego z takim uporem odsuwasz się od nas? Zupełnie jakbyś uważał, że jesteśmy źli, jakbyś nie chciał stać się takim jak rodzice, jak mama. Ale jedyne, co ciągle robisz, to buntujesz się, stroisz fochy i nigdy nie masz dla mnie czasu. Nie odpisujesz mamie na listy, a ona się o ciebie martwi, wiesz?

– To wszystko, co nam wpajają od urodzenia, to brednie. Wcale nie jesteśmy lepsi i nie mamy więcej praw. Nie mam zamiaru wyrosnąć na zgorzkniałego arystokratę, który sztywno trzyma się przestarzałych regułek. Chcę przeżyć swoje życie wedle mojego widzimisię, a matka nie ma prawa wymagać, żebym został tym, kim ona chce, żebym był.

– Ciągle tylko ty i ty. Chyba zapomniałeś, że nie jesteś sam, że jest ktoś oprócz twoich kolegów. Masz rodzinę, która się o ciebie troszczy.

– Czasami wolałbym, żeby tej troski było mniej – burknął Syriusz i skierował się do wyjścia, uznając rozmowę za zakończoną.

– Wolę, żebyś tam pojechał, bo wtedy może odzyskam brata – zastrzegł twardo Regulus. – Tym razem nie stanę po twojej stronie.

– Więc nie powinieneś mnie ostrzegać – powiedział Syriusz na odchodne i opuścił pokoik.

Groźba Regulusa zirytowała go i, choć starał się stłumić gniew, wciąż był słyszalny w tonie jego głosu. Syriusz nie znosił, gdy próbowano cokolwiek na nim wymusić. Ledwie ostatnie nieopatrznie mu się wypsnęły, chciał je cofnąć, jednak wiedział, że nie może tego zrobić, więc postanowił iść w zaparte.

~*~

Początek marca okazał się równie śnieżny i nieprzyjemny co luty, jednak Huncwoci z wyczekiwaniem wypatrywali zbliżającego się wypadu do Hogsmeade. Większość zapasów znajdowała się na wyczerpaniu, bo przez ostatnie zmagania z animagią nie mieli specjalnej ochoty targać pełnych toreb łajnobomb i innych interesujących ich pomocy. W dodatku od incydentu z przemianą Petera ich zapał nieco przygasł, a obawy stały się znacznie realniejsze, gdy już zobaczyli, jak niewiele dzieli ich od tragedii. Poświęcili wiele czasu na rozmowy o tym, co się stało, próbując dojść do przyczyn takiego obrotu spraw, aby już więcej się nie powtórzył.

Siedząc w Trzech Miotłach i popijając kremowe piwo, wreszcie mogli się rozluźnić – zapomnieć o animagii, dręczących nauką nauczycielach oraz problemach, które pozostawili za sobą w zamku. Przynajmniej o większości, bo jeden z nich siedział kilka stolików dalej i wpatrywał się w nich przenikliwym wzrokiem znad przetłuszczonej czupryny czarnych włosów.

Severus Snape stał się znacznie bardziej irytujący, odkąd Huncwoci ograniczyli płatanie figli i zaczęli spóźniać się na lekcje. Nagle jego uwaga i podejrzliwość jeszcze mocniej przybrały na sile, zupełnie jakby obrał ich sobie za cel. Syriusz nie rozumiał, skąd w nim taka zawziętość, czemu nie da im spokoju i nie zacznie się wreszcie cieszyć, że wreszcie nieco mu odpuszczono. Snape, gdy tylko któryś z Huncwotów znalazł się w zasięgu jego wzroku lub słuchu, natychmiast skupiał się na nich, starając się wyłowić powód ich coraz częstszych zniknięć. Był uparty, a pewnego dnia Syriusz słyszał, jak Snape pytał Evans, czy nie zauważyła czegoś podejrzanego w wieży Gryffindoru. Wtedy Black wykpił Snape’a, jednak sytuacja naprawdę go zaniepokoiła, bo świadczyła tylko o tym, jak bardzo musieli uważać, żeby nic się nie wydało. Syriusz nie znosił ukrywania się, a traktowanie Snape’a jak realne zagrożenie dla ich planów uwłaczało jego godności, więc tylko zaciskał zęby, licząc, że wreszcie da sobie spokój i zajmie się swoimi ślizgońskimi sprawami. Niestety Syriusz Black się przeliczył.

– Znów się na nas gapi – mruknął Peter, niezręcznie wiercąc się na stołku. – Myślicie, że coś podejrzewa?

– On? – zaśmiał się James, odchylając się na krześle. – Prędzej uwierzę, że ten stolik zaraz wstanie i zacznie śpiewać.

– Nigdy nie wiadomo. Zawsze można go zaczarować – uśmiechnął się prowokująco Remus.

– Lunatyku, co ci się tak zebrało na żarty?

Remus skrzywił się. Nie przywykł jeszcze do pseudonimów i wciąż obawiał się, że przez nie ktoś mógłby domyślić się istoty jego drugiej natury.

– Powinniśmy coś z nim zrobić – mruknął Syriusz i pociągnął większy łyk kremowego. – Ostatnio nieustannie za nami łazi. Nie podoba mi się, że ktoś taki narusza moją przestrzeń osobistą.

– Więc my też powinniśmy wystąpić o pozwolenie o „naruszanie twojej przestrzeni osobistej”, proszę pana? – przedrzeźnił Syriusza James.

– No, tylko nie zapomnijcie wypłacić mi odszkodowań.

– Chyba coś ci się poprzestawiało w główce, Gwiazdko.

– James, bo jak cię zaraz zagwiazdkuję…

– Wychodzi – powiedział Peter, a uwaga Huncwotów od razu skupiła się na Snape’ie.

James i Syriusz zgodnie wstali, przeciskając się między stolikami w kierunku wyjścia, a Peter i Remus podążyli za nimi. Na głównej ulicy nie kręciło się zbyt wielu ludzi – ze względu na niespecjalnie przychylną aurę większość wolała okupować kawiarnie i puby – więc wypatrzenie Snape’a nie stanowiło problemu. Severus szedł w stronę bocznej uliczki, a wraz z nim szły cztery osoby. Nawet z tej odległości Syriusz mógł rozpoznać znajomą sylwetkę Regulusa.

Co ty wyprawiasz, braciszku?, przemknęło mu przez myśl.

James pociągnął Syriusza za jeden z pobliskich budynków, a gdy reszta Huncwotów do nich dołączyła, wyciągnął z torby pelerynę-niewidkę i zarzucił na wszystkich. Skrzywił się, zauważając cztery pary stóp wystające spod materiału. Remus odsunął się od przyjaciół, ponownie stając się widocznym.

– Idźcie we trzech, później powiecie mi, co oni knują. Tylko uważajcie na ślady, poczekam na was w Trzech Miotłach.

James, Syriusz i Peter kuląc się oraz ściskając w niewygodnej pozycji podążali za Snape’em i jego towarzyszami. Gdy podeszli bliżej, dostrzegli, że wśród grupki znajdowała się jedna kobieta. Szła nieco przed towarzyszami, prowadząc ich w sobie znane miejsce; była znacznie wyższa od uczniów, przez co Syriusz sądził, że to dorosła czarownica. Obok Regulusa szło dwóch podobnych wzrostem chłopaków, a gdy jeden odwrócił się podejrzliwie, Syriusz rozpoznał w nim Avery’ego. Avery zatrzymał się na chwilę, rozglądając się uważnie.

– Co jest, Sarin? – zainteresował się drugi chłopak, który wyglądał identycznie jak Avery.

– Wydawało mi się, że coś słyszałem – oparł Sarin, wciąż nasłuchując.

Huncwoci trwali w bezruchu, obawiając się, że Avery dostrzeże zagłębienie w śniegu, gdzie stanęli. Przez kilka długich chwil Sarin Avery przypatrywał się okolicy, jednak w końcu jego brat bliźniak zirytował się i ponaglił go. Wreszcie Sarin ruszył naprzód, choć nie wyglądał na zbyt zadowolonego, a jego pozostali znajomi również zaczęli uważniej lustrować otaczające ich tereny.

Gdy grupa przystanęła, Syriusz wreszcie dostrzegł twarz kobiety. Blada cera kontrastowała z ciemnymi, głęboko osadzonymi oczami, które wzbudzały bliżej nieokreślony lęk. Przez prawe oko i policzek ciągnęła się paskudna blizna o nierównych brzegach. Syriusz wzdrygnął się, gdy spoczął na nim niepokojący wzrok kobiety. Wydawało mu się, że kiedyś widział zdjęcie kogoś podobnego do niej, jednak nie potrafił sobie przypomnieć, o kogo mogło chodzić.

– Daleko jeszcze? – padło pytanie ze strony któregoś z chłopaków. – Powinniśmy się spotkać w wiosce, mieszkańcy przyjęliby go z radością.

– Przymknij się, Samon.

– Spokojnie, Sarin – upomniała go kobieta. – Chyba powinnam jednego z was zostawić w zamku, razem jesteście nieznośni.

– Trzeba było tak zrobić – burknął Sarin Avery.

– Nieważne, jesteśmy na miejscu.

Kobieta zatrzymała się na niewielkiej polance otoczonej przez drzewa. Wokół zalegała gruba warstwa śniegu i nigdzie w zasięgu wzroku nie znajdowała się żadna żywa dusza. Miejsce wydawało się zupełnie opuszczone i nienadające się do jakichkolwiek spotkań, a mimo to kobieta z blizną wyglądała na pewną swego.

– Sarin, Severus chwyćcie mnie mocno – powiedziała. – Wypatrujcie naszego powrotu – rzuciła do pozostałych.

Po tych słowach kobieta, Sarin Avery i Snape zniknęli z cichym pstryknięciem. Regulus stał wyprostowany jak struna, uparcie unikając wzroku Samona; wydawał się spięty, może nawet wystraszony, jednak Syriusz nie mógł ocenić z tej odległości, a nie ważył się podejść bliżej. Na polance zapanowała cisza.

Wreszcie Huncwotom dało się we znaki zimno i postanowili się wycofać. Ostrożnie stąpając po własnych śladach, odwrócili się od Ślizgonów, kierując się do wioski. Gdy znaleźli się w Trzech Miotłach, opowiedzieli Remusowi spotkaniu na odludnej polance pod Hogsmeade. Wszyscy byli wyraźnie zaniepokojeni tym, co grupka Ślizgonów mogła robić z nieznaną, podejrzaną kobietą tuż pod Hogsmeade.

~*~

Po tym jak Huncwoci przegadali całą niedzielną noc, Syriusz nie miał najmniejszej ochoty iść na mugoloznawstwo. Żaden z pozostałych Huncwotów nie chodził na te zajęcia, a wstawanie o tak potwornych godzinach wydawało mu się największą torturą. Gdy tylko zadzwonił budzik, Syriusz wyłączył go, postanawiając dać sobie jeszcze kilka minut, jednak kilka minut przerodziło się w niemal godzinę. Syriusz wpadł do sali mugoloznawstwa z przewieszonym na szyi krawatem i założoną tył na przód szatą, dysząc ciężko od szaleńczego biegu po korytarzach.

– Prze… przepraszam za s-spóźnienie – wydyszał, garbiąc się i opierając dłońmi o kolana, żeby złapać oddech.

Hurkley Nott wzniósł oczy ku zegarowi, popatrzył ponownie na ucznia i uśmiechnął się z niedowierzaniem.

– Mogłeś zostać w łóżku, za pięć minut lekcja się skończy.

– Co? – mruknął Syriusz, patrząc na niewłaściwie założoną szatę i mnąc ją ze wściekłością.

– Ano masz szlaban za opuszczenie zajęć.

– Przecież zdążyłem! – jęknął z pretensją.

– Oczekuję cię we środę o siedemnastej w moim gabinecie.

– Ale…

Nott nie chciał słuchać dalszych wyjaśnień, a wkrótce lekcja faktycznie dobiegła końca i wszystkie tłumaczenia zdały się na nic. Syriusz fuknął wściekły i wrócił do dormitorium, żeby doprowadzić się do porządku.

Przed transmutacją Syriusz mógł wyżalić się przyjaciołom. Co prawda Nott miał wszelkie prawo, żeby ukarać Blacka, jednak zazwyczaj kończyło się tylko na upomnieniu i dodatkowej pracy, co Syriusz przyjmował z umiarkowanym zadowoleniem. Syriusz Black lubił mugoloznawstwo, a ponieważ Nott zawsze pozwalał mu wybierać temat dodatkowej pracy, nigdy nie odczuwał kary zbyt mocno jak zdarzało się w przypadku jakiegokolwiek innego przedmiotu. W dodatku szlabany u Notta były prawdziwą rzadkością, co tym bardziej zbiło Syriusza z pantałyku.

– Tak jakby ci się należało – mruknął James, opierając się o ścianę i ziewając.

– Nawet jeśli mówimy o Nottcie, a on daje szlabany tylko wtedy, kiedy musi – odburknął Black. – Poza tym to też twoja wina, bo przez ciebie zarwałem noc.

– Jasne, szukaj winnych. – James ponownie ziewnął i poprawił zsuwające się z nosa okulary.

– Czytaliście Proroka? – zapytał Remus, nie patrząc na nich.

– Och – mruknął cicho Peter, krzywiąc się.

– Przecież nas znasz, Luniu – stwierdził Syriusz.

– A co jest? – zainteresował się James między kolejnymi ziewnięciami.

– Wznowili śledztwo – powiedział Remus, nie zwracając uwagi na to, jak określił go Syriusz. – Jeszcze zanim poszliśmy do Hogwartu, głośno było o zabójstwie pewnego maga. Pamiętacie? – Syriusz i James pokręcili głowami. – Nazywał się Galen Realgar i mówili, że może zostać kimś na miarę Dumbledore’a, lecz został zamordowany razem z ojcem oraz narzeczoną. Paskudna sprawa, a nigdy nie podano do publicznej informacji, kto za to odpowiada ani jakie były przyczyny. Sprawę utajniono, ale w dzisiejszym wydaniu Proroka napisali, że znalazły się nowe dowody.

– I jaki to ma związek z Nottem? – zapytał Syriusz, przestępując z nogi na nogę.

– Znał go, byli w Hogwarcie w tym samym czasie.

– Pleciesz, Remus – jęknął James. – Albo próbujesz nas przestraszyć i prawie ci się udało. Przecież nie musieli się znać, my nie znamy wszystkich na roku, a co dopiero na pozostałych rocznikach.

– Ty nie znasz – westchnął Remus, wywracając oczami. – Masz straszną pamięć do twarzy.

– Muszę mu przyznać rację, Jim – uśmiechnął się Syriusz, klepiąc Pottera po plecach. – No, chodźcie już, McGonagall już przyszła.

~*~

W środowe popołudnie Syriusz zameldował się w gabinecie Notta. Zapukał jak zawsze, słysząc zduszoną przed drzwi odpowiedź, wszedł do środka. Wewnątrz panował większy niż zwykle bałagan, a po podłodze rozrzucono stertę gazet otworzonych na różnych stronach. Motor, nad którym Syriusz pracował wraz z Nottem, pozostał zakryty ciemnym materiałem, natomiast sam nauczyciel przebywał w głębi pokoju i pojawił się dopiero po dłuższej chwili oczekiwania.

– Już siedemnasta? – zapytał Hurkley Nott, chwytając się dłonią za kark, a Syriusz skinął głową. – Przepraszam, zupełnie straciłem poczucie czasu.

– Może pomogę w sprzątaniu? – zaproponował Syriusz, rozglądając się po pokoju.

– Nieee. Właściwie chciałem tylko porozmawiać na osobności. Widzisz, zaniepokoiła mnie nasza ostatnia rozmowa i zależy mi na tym, żeby wyprostować pewne sprawy.

Syriusz pamiętał. Pytał Notta o to, jak opuścił rodzinę i jasno wynikało z tego, że sam planuje uciec od rodziców. Zastanawiało go tylko, dlaczego Nott tak nagle przypomniał sobie o tamtej wymianie zdań.

Wcześniej nie odwodził mnie od tego pomysłu, a nagle zebrało mu się na jakieś przemyślenia?, pomyślał Syriusz. Dlaczego dopiero teraz? Miał tyle okazji, a zmienił zdanie właśnie teraz. Czyżby miało to coś wspólnego z tym całym Realgarem? W końcu Remus zawsze ma rację…

– Widzisz, Syriuszu – kontynuował Nott. – Jesteś młody, wciąż potrzebujesz zabezpieczenia oraz ochrony, jakie zapewnią ci rodzice, i opuszczenie rodzinnego domu byłoby złym pomysłem. – Nott westchnął. – Nie powinieneś wzorować się na mnie, nie chciałbym, żebyś to robił. Pozostanie wymaga znacznie więcej odwagi niż ucieczka, a przecież jesteś Gryfonem. Nie możesz po prostu odwrócić się i odejść.

– Skąd ta zmiana? – zapytał chłodno Syriusz, przybierając oficjalny ton. – Dlaczego gra pan na mojej dumie? Cokolwiek zrobię, nie będzie to po to, żeby kogokolwiek naśladować.

– Obawiam się, że niedługo może zrobić się nieprzyjemnie, a nie chciałbym widzieć cię w środku tego bałaganu. Nie chciałbym, żebyś został zmuszony do czegoś, czego będziesz później żałował.

– Co ma pan na myśli? Chodzi o ten artykuł w Proroku? Znał pan tego czarodzieja?

– Znałem, ale to nie o niego chodzi. To było dawno temu i nie mogło mieć z nimi nic wspólnego.

– Nimi?

– Powiedziałem już wszystko, co chciałem ci powiedzieć. Uznaj szlaban za odrobiony. Do widzenia.

Syriusz czuł się skonsternowany, słysząc tak suche odesłanie. Wychodząc, przyjrzał się nagłówkom artykułów z gazet rozrzuconych po pokoju. Wszystkie łączyła osoba Galena Realgara.

~*~

W drugą sobotę marca miał się odbyć pierwszy mecz quidditcha po zimowej przerwie. Śnieg częściowo stopniał i wszędzie pokazywały się nagie połacie burej ziemi, a wiatr wciąż nosił w sobie tchnienie zimy, targając wściekle szatami uczniów. Huncwoci, choć James długo nad tym bolał, zrezygnowali z oglądania rozgrywek, postanawiając wykorzystać czas na ćwiczenia nad animagią.

Syriusz i James wielokrotnie pytali Petera, co się stało, że udało mu się wejść we właściwy etap przemiany oraz w jakim momencie zdarzyło się coś dziwnego, przez co doszło do komplikacji. Peter opowiedział im, gdy nagle poczuł, że został całkowicie odizolowany od ciała, jak zawładnęła nim jakaś pierwotna siła, której potęga go przytłaczała. Manifestacją dziwnej energii były czerń i biel, wirujące wściekle wokół niego, aż wreszcie po raz pierwszy zachowały wątły balans. Nagle otoczyły go głosy, zapachy i odczucia, jakich nigdy dotąd nie zauważał. Ale przede wszystkim pojawił się przejmujący lęk przed tym, co zaraz miało nadejść. Peter już niemal chciał pozwolić tej przerażającej mocy zawładnąć sobą, odrzucić wszystko to, czym był, kiedy postanowił się cofnąć w obawie, która niespodziewanie wyległa z zakamarków jego umysłu. Wówczas delikatna równowaga między światłem a mrokiem zachwiała się i coś, co Peter nazywał czystą magią, wściekło się, rozbryzgując wokoło białym światłem. Potem nadszedł przejmujący ból, zapach krwi i eliksirów, aż zapanowała kojąca ciemność.

Syriusz do pewnego stopnia wiedział, o czym mówił przyjaciel. Gdy zamykał oczy i intensywnie się skupiał, ogarniały go lśniące macki tylko po to, by zaraz zostać pochłoniętymi przez wściekły mrok pojawiający się znikąd. Obie moce walczyły ze sobą, wirując w kalejdoskopie szarości, jednak żadna nie mogła osiągnąć przewagi. Myśli w głowie Syriusza stawały się mętne, słyszał dźwięki, których nie rozpoznawał, a jego wzrok ulegał zagięciu i wypaczeniu. Wydawało mu się, że ta szalona potęga chce czegoś od niego, ale nie potrafił domyślić się, o co może chodzić. Czasami udawało mu się doprowadzić do tego, że czerń i biel przestawały szaleć w furiackim tańcu i wtedy dochodziło do częściowych przemian, których zasięg zależny był od tego, jak długo potrafił zachować chybotliwy spokój.

– Może chodzi o wyrzeczenie? – mruknął James, pochylając się nad książką o animagii i przekręcając stare, żółte karty. – Trzeba zrezygnować z tego, kim jesteśmy, żeby stać się czymś innym. Chyba nie można być dwoma istotami jednocześnie.

– Też mi się tak wydaje – zgodził się Syriusz, rozkładając się na podłodze. – Chyba powinniśmy jakoś poskromić te dziwne moce. Dopiero gdy one się zatrzymują, możemy się przemieniać.

– Nie panowałem nad nimi – wtrącił się Peter. – I nie wydaje mi się, żeby o to chodziło. Wydaje mi się, że to przez mój strach, że zraniłem to i dlatego się wściekło.

– Zraniłeś? Ale jak? – zapytał James, przyglądając się przyjacielowi z uwagą.

– Odtrąciłem to, wystraszyłem się i chciałem wrócić. Wtedy mnie zaatakowało.

– Więc kluczem jest akceptacja – podsumował Syriusz. – Kto by pomyślał, że z magii taka zazdrośnica.

– Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić – westchnął James. – Gotowy, Lunatyku?

Remus skinął głową, choć nie wydawał się za bardzo przekonany do pomysłu. Po tym jak ostatnio Peter niemal zginął, ponownie próbował porozmawiać z przyjaciółmi i wyperswadować im animagię. Zapewniał, że przemiany nie są już tak złe, że sobie poradzi, ale oni wiedzieli, że próbuje im zamydlić oczy. Widzieli, jak wraca podrapany i pogryziony, jak głębsze rany sączyły się od jadu, który stawał się coraz oporniejszy na eliksiry.

Więc tego dnia znów spróbowali.

Syriusz zamknął oczy i skupił się. Ponownie znalazł się zawieszony gdzieś w dziwnej pustce, gdzie mieszały się jasność i mrok, wijąc się wokoło, zatracając w sobie nawzajem i wybuchając w pióropuszach blasku lub cienia. Setki niedostępnych zapachów uderzyły nozdrza Syriusza, dźwięki naparły na jego uszy, choć nie znał ich odpowiedników i nie wiedział, skąd pochodzą.

Tym razem nie próbował odgrodzić się murem, pozwolił, by magia szalała wokół niego i, wpatrując się w kształty tworzone ze światła oraz pomroki, zauważył, jak piękne formy przybiera. Nagle przestała być przerażającą bestią, zamieniając się w zapierający dech żywioł. Syriusz poczuł zadowolenie i nie wiedział, czy uczucie pochodzi od niego, czy też od otaczającej go mocy. Uśmiechnął się, gdy wtem czerń i biel rozdzieliły się, formując dwa odrębne byty. Zmartwił się, nie mogąc patrzeć na obezwładniające pląsy, jednak później równowaga pękła i otoczyła go jednolita szarość.

– Przyszedłeś po moją tajemnicę? – zaśmiała się postać z dymu, która pojawiła się znikąd i w nicości przepadła, nie pozwalając Syriuszowi się jej przyjrzeć.

– Ja… – nie wiedział, jakich słów użyć, wydawało mu się, że nie powinien tu mówić, że to miejsce, które nie potrzebowało słów, że nikt nie chce jego odpowiedzi.

Syriusz milczał.

– Zabawne – usłyszał ponownie, choć znów nie zdołał dostrzec postaci. – Powinieneś się bać.

– Dlaczego? – zapytał. – Przecież jesteś częścią mnie? Miałbym bać się siebie?

– Och, ja się boję. Moja przyszłość jest tak niepewna, a nie chcę by mnie uwięzili i nie chcę zniknąć. Mogę dokonać wielkich rzeczy, dzierżę wspaniałą moc.

– Ochronię cię.

Usłyszał śmiech, który przypominał szczekanie psa i zmarszczył brwi. Nie spodziewał się tego. Wtedy szarość załamała się, tworząc szaleńczy kalejdoskop kolorów. Migotały, gasły i rodziły się, umierając i niknąc, ewoluując w coraz to nowe odcienie i fantazyjne wzory. Syriusz nigdy w życiu nie widział czegoś tak wspaniałego.

– Więc przestań być ślepcem.

Syriusz znów poczuł grunt pod nogami, jednak tym razem coś uległo zmianie. Jego wzrok znajdował się zupełnie na innym poziomie, widział znacznie większy obszar, jednak wszystko było mieszaniną błękitu i żółci. Wciąż wyraźnie czuł mnóstwo zapachów i wyczuł, że James chował pod łóżkiem brudne skarpetki, a z szafki przy łóżku Petera dochodził przyjemny zapach czegoś przypuszczalnie słodkiego. Ktoś położył dłoń na jego plecach i krzyknął przeraźliwie głośno, przez co Syriusz skulił uszy, zakrywając je dłońmi. Ze zdziwieniem zarejestrował, że jego palce są zakończone długimi pazurami, które nieprzyjemnie wbijały się w czaszkę. Wreszcie niepewnie podniósł wzrok.

W dormitorium znajdował się wielki jeleń, który przestępował z nogi na nogę i miał dziwnie znajome orzechowe oczy. Syriusz chciał się odezwać, jednak zamiast słów z jego ust wydobyło się szczeknięcie. Zamarł, odwracając głowę, by przyjrzeć się swojemu ciału i z konsternacją zauważył ogon. Niepewnie pomyślał, żeby nim poruszyć i wtedy ogon drgnął, a oczy Syriusza zrobiły się większe ze zdumienia.

– Chyba masz strasznie czuły słuch, Syriuszu – powiedział Remus, a Syriusz znów wzdrygnął się z zaskoczeniem, bo Lupin nie mówił zbyt cicho. – Muszę przy tobie szeptać, ale James w sumie też słyszy wszystko znacznie lepiej i niemal zniszczył nam drzwi, gdy wpadł w panikę, słysząc mnie zaraz po przemianie. W każdym razie: udało wam się, chłopaki. Nie spodziewałem się, że to powiem, ale naprawdę wam się udało.

Syriusz poczuł się niewiarygodnie dumny, szczerząc zęby w czymś, co miało być uśmiechem. Remus pogłaskał Syriusza po futrzastej głowie.