12 Nowy woźny

‒ N

areszcie weekend! ‒ westchnął James i zwalił się na fotel przed kominkiem.    Pierwszy tydzień nauki dobiegł końca, co uczniowie, wzorem Pottera, przywitali z entuzjazmem. Pokój wspólny Gryfonów dopiero wypełniał się wracającymi do wieży hogwartczykami. Huncwoci mieli szczęście, że tym razem McGonagall wypuściła ich wcześniej. Nauczycielka transmutacji niezwykle rzadko zwalniała uczniów przed planowanym zakończeniem zajęć, toteż wszyscy byli bardzo zdziwieni, że akurat dziś postanowiła zrobić wyjątek. Nikt jednak nie zadawał zbędnych pytań. Powszechnie wiadomo, że darowanemu hipogryfowi nie zagląda się w dziób.

Peter opowiedział przyjaciołom o rozmowie Radamantysa Ladona, nauczyciela astronomii, oraz nowej profesorki obrony przed czarną magią, co do której mieli poważne wątpliwości. Otóż Leta Atropos posiadała wyjątkowy dar do zapominania. Zaspała na ich pierwszą wspólną lekcję, czego nikt jej zresztą nie wypominał, bo dzięki temu uczniowie mogli wrócić wcześniej do łóżek. Gdy już jednak doszło do tych pierwszych zajęć okazało się, że czarownica jest kompletnie niezorientowana, a dezorganizacja najwyraźniej będzie na porządku dziennym podczas jej lekcji. Profesor Atropos wyleciało z głowy, jaki podręcznik kazała im zakupić, kilkakrotnie musiała pytać, czego już zdążyli się nauczyć, a na koniec postanowiła się przedstawić, bo na początku zapomniała.

Profesor Zapominalska jest chyba najgorszą nauczycielką obrony przed czarną magią, jaką mieliśmy, pomyślał Syriusz. A trochę ich mieliśmy. W pierwszej klasie Rita Shields, która przypominała spróchniałe drewno, a jedyne, czego chciała, to dorobić sobie do emerytury. No, ale przynajmniej była miła i potrafiła ogarnąć własny przedmiot, czego nie można powiedzieć o tej całej Atropos. O'Connor miał kompletnego bzika na punkcie Egiptu, chociaż te jego bajania o mumiach nawet ciekawiły. Megiera, choć nieznośny z tymi swoimi wymogami i surowością, przynajmmniej potrafił przekazać jakąkolwiek wiedzę. A ta? Chyba czeka nas prawdziwy regres...

‒ O czym tak rozmyślasz, Syriuszu? ‒ zapytał Remus.

Wszyscy jego trzej przyjaciele siedzieli już wygodnie na czerwonych, wygniecionych tu i tam kanapach. Uwielbiali wylegiwać się przy kominku, nawet jeżeli ogień wcale nie płonął tak jak teraz. To po prostu było ich miejsce.

‒ James, weź te kopyta ‒ powiedział Black i strącił nogi przyjaciela, który rozwalił się na całej długości kanapy.

‒ Hej, tak było mi wygodnie ‒ burknął niezadowolony Potter, patrząc spod byka na Syriusza.

‒ Ale mnie nie ‒ uciął Black. ‒ Jim, nie rób takich min, Evans idzie.

Ręka Jamesa natychmiast powędrowała do włosów, a na twarzy pojawił się uśmiech. Chłopak wychylił głowę zza kanapy, ale nie dostrzegł znajomych kasztanowych włosów.

‒ Jak mogłeś?

‒ No co? Kiedyś przecież przyjdzie. W końcu mieliśmy razem lekcje.

Potter tylko prychnął, ale nawet nie chciało mu się udawać, że się boczy. Zamiast tego wstał i zerknął natychmiast na tablicę z ogłoszeniami. Przez chwilę stał przy niej i zawzięcie coś czytał. Potem odwrócił się i spojrzał na przyjaciół, uśmiechnięty od ucha od ucha.

‒ George wywiesił ogłoszenia ‒ stwierdził, siadając z powrotem na kanapie, tuż koło Syriusza.

‒ No i? ‒ zapytał Black bez cienia zainteresowania.

‒ No i brakuje ścigającego, Pearl ukończyła siódmą klasę. Może...?

‒ Nie ‒ uciął Syriusz ze złością. ‒ Przestań mi wiercić dziurę w brzuchu, już powiedziałem: nie i koniec kropka.

‒ No, ale dlaczego?

‒ James, daj mu spokój. ‒ Remus położył dłoń na ramieniu przyjaciela.

‒ Ty go nie widziałeś w lato! On naprawdę by sobie poradził, nie ma co się bać, że nie da rady, czy coś.

‒ Ja się nie boję, że nie dam rady, Jim. Poza tym zgłosiłem się na komentatora ‒ wypalił, nie zastanawiając się nad tym za bardzo.

‒ Co?!

‒ Serio? ‒ zapytał Peter.

Remus tylko uniósł brwi w wyrazie uprzejmego zdziwienia.

‒ Serio ‒ zełgał Black.

‒ I nic mi nie powiedziałeś? ‒ zapytał z wyrzutem James.

‒ Jakoś tak nie było okazji... ‒ mruknął bez przekonania.

‒ A kiedy... ‒ kontynuował przesłuchanie Potter.

‒ No, chłopaki, co tak szybko zwialiście? ‒ Cannie zwaliła się na kanapę między Jamesa i Syriusza. Popatrzyła to na jednego, to na drugiego i zdumiona zmarszczyła czoło. ‒ A wam co?

 ‒ Nic ‒ odpowiedzieli równocześnie.

Canicula wzruszyła ramionami. Przez chwilę przypatrywała się im uważniej. James zaczął bawić się kauczukową kulką, która zastępowała mu znicza przed meczami. Potter uważał, że zawsze dobrze jest ćwiczyć. Remus wyjął notatki, gotów do odrabiania pierwszych prac domowych. Peter wyciągnął z kieszeni cukrowe pióro i zaczął je ssać z lubością. Syriusz rozłożył się wygodniej na kanapie i próbował zasnąć, choć nie wychodziło mu to najlepiej. Do pokoju wspólnego wtaszczała się właśnie grupa rozchichotanych drugoklasistek, a za nimi podążali inni uczniowie.

‒ Wiecie co? ‒ zagadnęła wesoło Cannie. ‒ Chyba mam pomysł, jak przywitać naszego kochanego nowego woźnego.

‒ Can, bardzo chętnie, ale jutro ‒ bąknął Syriusz, nie otwierając nawet oczu.

‒ Hej, obiecaliście mi! ‒ wytknęła dziewczyna z oburzeniem i wzięła się pod boki, boleśnie uderzając zarówno Pottera jak i Blacka łokciami.

‒ Ałć ‒ jęknął James, masując pulsujące miejsce. ‒ Nie mówimy, że nic z tego, tylko że  dziś padamy na twarz... Poza tym muszę jeszcze się ruszyć na szlaban. McGonagall chyba nie dałaby mi żyć, gdybym się nie zjawił.

‒ A co robisz? ‒ zapytał Peter, wyjmując na chwilę cukrowe pióro z ust.

‒ Wygląda na to, że ponownie przeczyszczę Izbę Pamięci. Czasami mam wrażenie, że po tym, jak zostanie wysprzątana za naszych czasów, długo nie będzie potrzebne jakiekolwiek czyszczenie.

‒ I nie znajdziecie czasu dla mnie? ‒ zapytała przymilnie Cannie. ‒ A mówiliście, że dla mnie zrobicie wszystko! Że jestem waszą siostrą!

‒ My tylko nie chcemy, żeby nasza kochana siostrzyczka wpadła w kłopoty ‒ stwierdził równie słodko Black, wreszcie podnosząc na nią szare oczy.

‒ Jasne ‒ burknęła dziewczyna. ‒ Zawsze coś wymyślicie, byleby mnie odsunąć od zabawy.

Canicula wstała i zrobiła krok, by odejść, jednak Syriusz chwycił ją za rękę i pociągnął z powrotem na kanapę. Dziewczyna usiadła, spoglądając na niego z ukosa.

‒ Dobra, chyba te wakacje nas rozleniwiły ‒ powiedział wreszcie Black. ‒ No, chłopaki, skoro juz coś obiecaliśmy, to trzeba teraz ruszyć tyłki.

Syriusz podniósł się jako pierwszy, Cannie, już uśmiechnięta, dołączyła do niego, lecz nikt więcej nie kwapił się, by opuścić pokój wspólny. Black chwycił poduszkę i rzucił nią w Pottera. Okulary spadły z nosa Jamesa, a chłopak, gdy tylko umieścił je na nosie, wstał. I z mocą odrzucił Syriuszowi wielką, puchatą poduszkę, trafiając tylko w ramię przyjaciela.

‒ Oj, Jim, przydałoby ci się wymienić okulary ‒ zakpił Syriusz.

‒ Hahaha, bardzo zabawne ‒ powiedział James. ‒ No dobra, to jaki plan?

‒ Może najpierw byśmy skompletowali drużynę? ‒ wtrąciła Cannie, spoglądając na kończącego ssać cukrowe pióro Petera i zajętego notatkami Remusa.

‒ Właśnie ‒ przyznał rację Potter. ‒ Peter, Remus, wstawać, co będziecie się obijać w pokoju wspólnym? Skoro przywitaliśmy pierwszaków, to przydałoby się i przyjąć jakoś woźnego. Nie wolno go tak ignorować, prawda?

‒ Ja się wcale nie obijam ‒ stwierdził Remus. ‒ Ale macie rację, ten cały Filch też zasługuje na docenienie.

‒ Ha! I to rozumiem! ‒ Syriusz puścił oczko do przyjaciela. ‒ No, Pete, nie ociągaj się, bo zostaniesz w tyle.

Peter powoli podniósł się i podreptał za przyjaciółmi. Gruba Dama marudziła, że mają mało czasu, by wrócić przed początkiem patrolowania korytarzy.

‒ My zawsze zdążamy ‒ odpowiedział jej tylko Syriusz, dwornie się kłaniając.

Otyła kobieta na portrecie, ubrana w bufiastą, jasną suknię, cała pokraśniała. Nie wiadomo skąd, wyjęła niewielki pastelowy wachlarzyk i zasłoniła nim twarz. W drugiej ręce trzymała złocisty pucharek. Ocho, dzisiaj znów będzie pić wino z Violet, pomyślał Black. Pewnie to dlatego wolałaby, gdybyśmy nie wychodzili.

‒ Tylko postarajcie się wrócić wcześniej niż zazwyczaj! ‒ krzyknęła jeszcze za nimi.

Potulnie kiwnęli głowami, myśląc już jednak o pierwszym piętrze i gabinecie Filcha.

‒ To jaki jest plan? ‒ zapytał Peter, gdy znaleźli się w pustym korytarzu.

‒ Użyjemy tych łajnobomb, które zostały nam z zeszłego roku ‒ odpowiedziała Cannie.

‒ To jakieś zostały? ‒ zdziwił się Remus. ‒ Wydawało mi się, że wszystkie zużyliśmy na pożegnanie Pringle'a.

‒ W sumie to wtedy nie wiedzieliśmy, że stary Pringle odchodzi ‒ stwierdził Syriusz. ‒ Gdybyśmy wiedzieli, miałby o wiele godniejsze pożegnanie.

Cała piątka zachichotała.

‒ A gdzie my idziemy? ‒ zainteresował się Potter.

‒ Do łazienki Jęczącej Marty ‒ odpowiedziała swobodnie Cannie.

‒ Nie mogłaś gdzie indziej ich schować? ‒ burknął James.

‒ Nie było czasu. Flitwick usłyszał harmider i musieliśmy wiać, no i jeszcze Ladon wyrósł jak spod ziemi. Ciesz się, że w ogóle cokolwiek się uratowało. A poza tym to co masz do Marty?

‒ Nic.

‒ On nic, ale Marta chyba jednak ma coś do niego ‒ zaśmiał się Syriusz.

‒ Hej, ja się wcale nie prosiłem o jej względy!

‒ Jakbyś nie udawał takiego rycerza w lśniącej zbroi, gdy wpadliśmy na nią po raz pierwszy, to może teraz nie twierdziłaby, że jesteś jej chłopakiem.

‒ Ty wcale nie byłeś lepszy!

 ‒ Prawda, zamiast w Pringle'a trafiłeś w Syriusza łajnobombą ‒ wtrącił Remus, krzywiąc się. ‒ Nie mogliśmy pozbyć się tego smrodu przez całe trzy dni.

‒ No ‒ przyznał Peter. ‒ Trudno to zapomnieć.

‒ Dobra, chłopaki, dość tego dobrego ‒ przerwała Cannie ‒ Każdy bierze po dwie łajnobomby. Cztery osoby wrzucają swoje sztuki z wnętrza zamku, ktoś wlewituje swoje przez okno, żeby trochę go zdezorientować. Zobaczymy, jak sobie poradzi.

‒ Kto lewituje? ‒ zapytał Syriusz.

‒ Ty ‒ odpowiedział bez chwili wahania James.

‒ Dlaczego ja?

‒ Bo pytałeś ‒ James wyszczerzył do przyjaciela zęby.

‒ Następnym razem to ty będziesz stał na tym wietrze ‒ burknął Syriusz. ‒ Pamiętaj, że śpimy w jednym dormitorium.

‒ To groźba? ‒ droczył się Potter. ‒ A wiesz, że groźby są karalne?

‒ Nie.

 ‒ Nie wiesz, czy...?

‒ Och, przestańcie ‒ warknęła na nich Canicula. ‒ Naprawdę, jesteście nieznośni!

Cannie pchnęła drzwi łazienki dla dziewczyn, jednej z tych nieużywanych toalet. Niewiele osób, które wiedziały o lokatorce, miały ochotę korzystać z tej ubikacji, bo Jęcząca Marta była duchem. Wyjątkowo natrętnym i niesympatycznym duchem. Przynajmniej dla własnej płci, bo do chłopców perłowo-biała dziewczyna odnosiła się zupełnie inaczej. Nagle stawała się sympatyczna, próbowała nawet żartować.

No, przynajmniej była taka wobec tych chłopaków, których lubiła. Czyli Jamesa. Na mnie zawsze spoglądała jakoś tak krzywo. Ciekawe czemu? Może to przez to, że przy pierwszym spotkaniu krzyknąłem, że atakuje nas potwór? Ale wtedy miałem jedenaście lat, a ta wariatka rzuciła się w naszym kierunku jak wystrzelona z procy.

Po lewej stronie znajdowały się kabiny, z których kilka musiało być od dawna nieczynnych. Nikt nie czyścił tego pomieszczenia. Zresztą Syriusz miał wrażenie, że w Hogwarcie nie jest potrzebna służba sprzątająca, skoro są szlabany. A w łazienkach widzi się niejedno, wspomniał. Na środku stał ogromny rezerwuar, rozdzielający się na kilka białych, marmurowych kranów, marszczących się falami jak perłopławy. Krany lekko zaśniedziały od ostatniego szorowania, lecz wciąż w czystszych miejscach widoczne było, że wykonano je ze srebra.

Cannie od razu podeszła do jednej z kabin, otworzyła ją zaklęciem i na chwilę zniknęła za białymi drzwiami. Chłopcy popatrzyli po sobie.

‒ Może tym razem nie przyleci? ‒ zapytał z nadzieją Peter.

‒ Marta zawsze wywęszy Jamesa ‒ stwierdził zadziwiająco poważnie Syriusz, za co otrzymał kuksańca w bok od Pottera.

Jakby samo wspomnienie wystarczyło, zjawiła się Jęcząca Marta. Wyleciała z jednej z toalet, bluzgając naokoło wodą i przeraźliwie piszcząc, zapewne w ten sposób próbując wystraszyć niechcianych gości. Ledwie znalazła się pod sufitem, natychmiast zapikowała w dół, przeszywając Syriusza na wylot. Chłopak skrzywił się, zaklął i spojrzał z oburzeniem na ducha.

Marta za życia była niewysoką dziewczyną o prawdopodobnie ciemnych oczach, krzaczastych brwiach i okropnych, grubych okularach. Na jej nosie znajdowały się bardzo blade piegi, a krzywo obcięta grzywka zdecydowanie nie dodawała jej uroku. Poza tym Marta ciągle wrzeszczała albo płakała. A nikt nie lubił ludzi, czy duchów, które nieustannie użalały się nad sobą.

‒ Czego tu chcecie? ‒ warknęła na nich, pociągając nosem. ‒ Wy też chcecie mi dokuczyć? Myślicie, że skoro jestem martwa, to nic nie czuję? Co?

‒ Jim, powiedz coś ‒ szturchnął przyjaciela Syriusz.

‒ Czemu ja?

‒ Bo ciebie lubi ‒ dodał Remus i wypchnął Pottera w przód.

‒ To my, Marto ‒ powiedział James. ‒ Pamiętasz, rok temu uratowaliśmy cię przed Irytkiem.

Marta podleciała na wysokość Jamesa, przypatrując mu się uważnie. Zmrużyła oczy, zacisnęła usta i prychnęła, odlatując z płaczem.

‒ Pamiętam! ‒ krzyknęła ze złością. ‒ Miałeś wrócić, a więcej cię już nie zobaczyłam. Ty wredny, zły chłopaku!

‒ Ej, hola, Marta ‒ Cannie wreszcie wyszła z kabiny, dźwigając pękatą torbę. ‒ O Jamesie można wiele powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest zły. Dziękuję bardzo za przechowanie pakunku, jestem ci naprawdę wdzięczna. A teraz, jeśli pozwolisz, pójdziemy już.

Marta nic nie odpowiedziała, zamiast tego ponownie zniknęła w ubikacji, powodując kolejną fontannę wody. Cannie zresztą nie oczekiwała żadnego odzewu, wlepiła każdemu po dwie łajnobomby i wyszła do toalety. Chłopcy podążyli za nią.

~*~

‒ A teraz gadaj, James, czemu wysłałeś Syriusza na dwór? ‒ Cannie zatrzymała się przy rogu korytarza, uważnie wypatrując, czy gdzieś nie czaił się nowy woźny.

‒ A czemu nie? ‒ odparował okularnik.

Canicula pokręciła głową z politowaniem.

‒ Myślisz, że mnie oszukasz? ‒ zapytała. – Przecież wiem, że w poniedziałek wypada ósmy.

‒ A we wtorek dziewiąty i co z tego?

‒ Czy ty uważasz mnie za głupią? Ósmego są urodziny Syriusza. Może i zapominasz o wielu rzeczach, ale o urodzinach najlepszego przyjaciela na pewno nawet ty byś nie zapomniał.

‒ No dobra ‒ przyznał wreszcie James. ‒ Tylko cię sprawdzałem. Szykujemy niespodziankę i chcieliśmy ci o tym powiedzieć, tylko że ciężko to zrobić, gdy Syriusz ciągle się gdzieś kręci.

‒ A sowy to co?

‒ O, dobry pomysł! ‒ Potter poklepał Cannie po ramieniu. ‒ Nie pomyśleliśmy o tym. Dobra, schyl się i słuchaj uważnie.

Potter przez kilka minut szeptał zawzięcie, a usta Caniculi w miarę słuchania formowały się w coraz większy uśmiech. Wreszcie dziewczyna wyprostowała się, klepnęła przyjaciela po ramieniu i pokiwała głową. Przyłożyła dwa palce do ust i przeciągle gwizdnęła. Jak na komendę w kierunku gabinetu woźnego poleciała łajnobomba.

Wewnątrz pomieszczenia rozległ się chrobot, a po chwili wyszedł średniego wzrostu, zaczynający już łysieć, ciemnowłosy mężczyzna. Jego twarz zadziwiająco przypominała łasicę ze względu na wysunięte kości policzkowe, które sprawiały, że wydawał się niezwykle chudy, oraz niewielki podbródek i dość ostro zarysowany, lekko haczykowaty nos. Mężczyzna miał na sobie długą, ciemną szatę, a tuż koło ozutych w brązowe, ciężkie buty nóg plątał się niewielki, rudy kot o nieprawdopodobnie puchatym ogonie. Zarówno woźny jak i kot mieli równie wyłupiaste, bystre i przebiegłe oczy.

Ledwie Argus Filch pokazał się na prostej linii strzału, w jego stronę natychmiast pofrunęły kolejne dwie łajnobomby. Woźny, zupełnie się tego nie spodziewając, oberwał jedną z nich prosto w pierś. Druga była wcelowana w kociaka, lecz ten zwinnie uskoczył i pobiegł gdzieś przed siebie. Rozzłoszczony nie na żarty Filch zaczął iść w kierunku, z którego wyleciały bomby, jednak w tym momencie ponownie rozległ się gwizd. Mężczyzna zatrzymał się na chwilę, obejrzał i ponownie ruszył do przodu. To był jednak błąd.

Z wnętrza gabinetu do uszu dobiegły dwa kolejne wybuchy w krótkich odstępach czasu. Filch nie wiedząc, w którą stronę się zwrócić, postanowił jednak złapać tego, kto broił w jego biurze. Jednak gdy tylko zawrócił, został obrzucony kolejną porcją łajnobomb. Tym razem wszystkie bezbłędnie trafiły. Woźny ryknął wściekle i ruszył naprzód, chcąc złapać żartownisiów. Zrobił kilka chwiejnych kroków, a potem potknął się o pozlepianą cuchnącym mazidłem szatę.

Cannie i James przybili piątki i nie oglądając się za siebie, rzucili się do ucieczki. Kątem oka oboje zauważyli, że Peter i Remus również zmykają korytarzem.

Przy schodach wszyscy rozdzielili się. James pognał na pierwsze piętro, na szlaban do McGonagall. Miał nadzieję, że nie spóźni się zanadto. Co prawda tym razem opiekunka nie mogła dać mu długiego szlabanu, bo musiał się znaleźć w dormitorium przed wyznaczoną godziną, wiedział jednak, że jeżeli wyczuje ona zapach łajnobomb, ten szlaban będzie się ciągnął znacznie dłużej.

Przed drzwiami gabinetu stanął cały spocony i zdyszany. Chwilę poświęcił na doprowadzenie szaty do jako takiego ładu, po czym energicznie zapukał. McGonagall zaprosiła go do środka, a on wszedł do dobrze sobie znanego gabinetu.

Ach, ileż to juz szlabanów się tu odbywało, westchnął.

‒ Co tak wzdychasz, Potter? ‒ zapytała nauczycielka srogo, spoglądając na niego zza szerokiego, drewnianego biurka. ‒ Chyba nie liczysz, że ci się upiecze, prawda?

‒ Skąd, pani profesor ‒ odpowiedział niemal radośnie chłopak, czym ściągnął na siebie podejrzliwe spojrzenie McGonagall.

Gabinet Minerwy McGonagall był nieduży, ale niewątpliwie dobrze rozplanowany. Przy ścianie stały wysokie półki zapełnione książkami. James wiele razy zastanawiał się, czy McGonagall rzeczywiście przeczytała wszystkie pozycje. Doszedł do wniosku, że to przecież niemożliwe, bo nikt nie byłby w stanie poświęcić tyle czasu na czytanie.

No, może z wyjątkiem Lily, ale ona to robi tylko dlatego, żeby odciąć się od uczucia, którym mnie darzy, stwierdził James.

W jedną ze ścian wbudowany był kominek. Wysoki, z wielkim rusztem, obłożony gustownymi, jasnymi płytkami rozjaśniał pomieszczenie. Na gzymsie, oblamowanym zdobieniami w gryfy, stał niewielki pojemniczek z, zapewne, proszkiem Fiuu. W kominku raźno trzaskał ogień, tkwiące w nim polana kruszyły się z wolna, a ich dolne części pod wpływem temperatury stały się już białe, buzujące czerwienią.

‒ Siadaj, Potter ‒ zwróciła się do niego McGonagall.

Chłopak posłusznie zajął miejsce naprzeciw niej. Zauważył, że na biurku przybyło jeszcze jedno zdjęcie. Nie mógł jednak zobaczyć, co przedstawiało, bo widział tylko tylną część. Krzesło, na którym siedział, było dla niego trochę za wysokie, toteż nie mógł dosięgnąć rozłożonego na podłodze czerwono-złotego dywanu. Biurko, jak stwierdził James, nie zostało jeszcze tak załadowane papierami jak zazwyczaj, gdy odbywał szlaban.

‒ Zdajesz sobie sprawę, jak nieodpowiedzialne zachowaliście się z Blackiem, Potter? ‒ James milczał. ‒ Naraziliście na niebezpieczeństwo nie tylko zdrowie, ale i życie młodych osób. Pomyśleliście, co by się stało, gdyby któryś z tych dzieciaków wypadł za burtę? Gdyby miał chorobę morską? Co wtedy byście zrobili? I nawet nie waż mi się mówić, że wskoczylibyście do wody na ratunek ‒ ucięła szybko McGonagall, widząc, że James otwierał usta. ‒ Doskonale wiesz, że w jeziorze znajduje się kraken i tyrtony. Wasze zachowanie było skrajnie nieodpowiedzialne i zasługuje tylko na naganę. Nie zastanowiliście się ani chwili nad konsekwencjami, a w dodatku zaangażowaliście w całą tę kabałę Lupina, doskonale wiedząc, że źle się czuł. Profesor Kettleburn wspominał mi, że kręciliście się w pobliżu Zakazanego Lasu... ‒ McGonagall załamała ręce i oparła na nich czoło. ‒ Czasami naprawdę nie wiem, co mam z wami zrobić. Cokolwiek wam nie powiedzieć, wy wciąż robicie to samo. ‒ Kobieta uniosła zmęczone oczy i popatrzyła wprost na Pottera. ‒ Czasami zastanawiam się, kiedy wasze wygłupy skończą się naprawdę źle. Bo kiedyś tak będzie, nie oszukujcie się.

James zgarbił się i spuścił głowę. Zrobiło mu się przykro i głupio.

‒ Przepraszam ‒ powiedział bez przekonania.

Chłopak dałby głowę, że McGonagall uśmiechnęła się, gdy uniósł na nią spojrzenie. Bardzo smutno, ale jednak.

Drzwi gabinetu ponownie otworzyły się i wpadł do nich okropnie śmierdzący Filch. McGonagall spojrzała na niego zdumiona.

‒ Czy mogę użyć łańcuchów, pani profesor? ‒ zapytał woźny, a koło jego nóg znalazła się ruda kotka. ‒ Złapałem nicponia! ‒ dodał z triumfem.

       22.06.2014 - rozdział zbetowany przez Degausser.